แฟนไม่ยอมหย่าแต่ยังทำตัวเป็นเจ้าของ

สวัสดีครับนี่เป็นกระทู้แลกในชีวิตของผม เรื่องมีอยู่ว่าผมกับแฟนได้เลิกกัน ครึ่งปีแล้ว ทางผู้ใหญ่รับรู้ทั้งหมด แต่ทางแฟนเก่าของผมก็ยังทำตัวเป็นเจ้าของผมอยู่ แต่เธอก็บอกอย่างชัดเจนว่า จะไม่ยอมกลับมาคบและใช้คำว่าแฟนด้วยอีก ซึ่งผมและแฟนเก่าเรามีลูกด้วยกัน 1 คน เธอไม่ได้ทำงานครับ เธออยู่บ้านเลี้ยงลูกซึ่งลูกก็เรียนเนิสเซอลี่ และดูแลเรื่องเสื้อผ้าลูก เราตกลงกันว่าจะช่วยกันดูลูก และตอนนี้เธอก็อยู่ที่บ้านของผม ตัวผมเองทำแต่งาน จะได้เจอลูกก็แค่ช่วงเช้ากับมึดหลังจากเลิกงาน และบางครั้งก็ไม่ได้เจอเลยเพาะลูกหลับ ผมกับแฟนเก่าเราแยกกันนอกคนละห้อง ซึ่งลูกผมนอนในห้องแฟนเก่าผม ตัวผมเองทำงานทำโอทีเลิกประมาณ 2 ทุ่มบางครั้งก็ดึกกว่านั้น และผมยังหางานนอกทำเสริมไปด้วยบางครั้งงานเยอะๆผมก็กลับเที่ยงคือ ถามว่าทำไมผมต้องบ้าทำงานขนาดนั้น ในวันที่เราตกลงเลิกกัน ผมรับภาระทางการเงินของแฟนทุกอย่างมาทั้งหมด ไม่ว่าจะหนี้สินหรือค่ากินอยู่ของเธอ ผมจ่ายเงินให้ลูกและแฟนเก่าของผมทุกๆเดือน ซึ่งผมไม่ได้มีปัญหาอะไรเพาะมันคือหน้าที่ของผม แต่ผมต้องรับภาระหนี้สิทของเธอทั้งหมดมาจัดการเอง เพาะเธอไม่มีรายได้เนื่องจากเธอไม่ได้ทำงาน รายจ่ายไม่ได้มีแค่เท่านั้น แต่สิ่งที่ผมต้องจ่ายเพื่อลูกมีอีกมายมาย ไม่ว่าจะค่าเทรมลูก ลูกผมเรียนหลักสูตรอินเตอร์ ค่าประกันสุขภาพและประกันชีวิตของลูก ค่าของทั่วๆไปอีกมากมายที่ไม่สามารถระบุได้ และที่ขาดไม่ได้คือเงินเก็บของลูก ค่าใช้จ่ายทั้งหมดของลูกผมไม่เคยมองว่าเป็นภาระเลย ผมมองว่าผมทำทุกวันเพื่อลูก ผมต้องการให้เค้าได้เรียนสูงๆ ได้มีอานคตที่ดีกว่าผม  แต่ คนทางบ้านของผมมองว่าผมไม่มีเวลาให้กับลูกเลย ทุกคนทางบ้านไม่เข้าข้างผม มองว่าผมไม่สนใจลูกไม่ดูแลลูก แต่ผมพูดอะไรไม่ได้ เพาะไม่มีใครฟัง ทุกคนมองว่าคำอธิบายของผมคือคำแก้ตัว แต่ไม่มีใครมองในมุมของผมเลย ว่าทุกวันที่ผมต้องทำงานหนัก เพื่อใครเพื่ออนาคตของใครและผมทำเพื่ออะไร ท่าผมไม่ทำงานลูกผมจะเป็นยังไง จะกินอะไรจะเอาเงินที่ไหนใช้ จะเอาเงินไหนจ่ายหนี้ ที่เธอสร้าง และผมจะเอาเงินที่ไหนเก็บให้ลูกเพื่ออนาคตของเค้า ทุกคนมองในมุมของตัวเองจากสิ่งที่เห็นแต่ไม่มองถึงความลำบากของเรา ผมรู้สึกอึดอัดกับสิ่งที่เป็น ผมทำตัวไม่ถูกทุกวันนี้ผมรู้สึกเหมือนว่าบ้านหลังนี้ไม่ใช่บ้านผมอีกต่อไป ผมรู้สึกว่าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของแฟนเก่าผมซะด้วยซ้ำ นานวันเข้าผมเริ่มรู้สึกไม่อยากกลับบ้าน ต้องกลับมาเจอคนทางบ้านทำหน้าตึงใส่ เจอหน้าแฟนเก่าที่ถามอะไรก็ไม่ตอบ แต่ผมก็ต้องกลับครับ เพาะลูกผมอยู่ที่บ้าน ผมอยากจะหยุดทำงานไปเลยครับ จะได้มีเวลาอยู่กับลูกบ้าง อยากกอดเค้าทุกวัน อยากพาเค้าไปเที่ยวแต่ผมไม่สามารถไปไหนมาไหนกับแฟนเก่าผมได้เพาะทุกครั้งที่ไปก็จะเลอะกันทุกที่เช่นกัน ทั้งๆที่สัญญาว่าจะทำเพื่อลูก ผมอยากเห็นพัฒนาการของเค้าในทุกๆอย่าง แต่ผมทำไม่ได้ เพาะผมมีภาระที่ต้องจัดการ ท่าผมไม่ทำแล้วใครจะทำจริงไหมครับ ผมแค่รู้สึกน้อยใจ ที่ทุกคนในบ้าน ไม่มองในมุมของผมบ้างแต่กับสร้างความกดดันให้กับชีวิตของผม ผมรู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่ทำ แต่ผมก็ไม่ได้ท้อเพาะรู้ว่าคนที่รออยู่คือลูก  แน่นอนครับผมคือมนุษย์คนนึงผมต้องการที่จะมีความรัก ผมต้องการคนที่จะดูแลผม ผมต้องการมีแฟน แต่แฟนเก่าผมก็ไม่หย่ากับผม เพียงเพาะเธอต้องการใบมอบอำนาจในการตัดสินใจเรื่องลูกทั้งหมดและเงินสดจำนวนสองแสน ใบมองอำนาจเกี่ยวกับลูกเธอต้องการให้เธอเป็นคนตัดสินใจเพียงผู้เดียว ผมเป็นคนจ่ายทุกอย่างให้กับลูกแทบจะทั้งหมด แต่อำนาจการตัดสินใจเธอจะเอาไว้เพียงผู้เดียว ผมไม่เข้าใจทำไมเค้าถึงต้องการใบมอบอำนาจขนาดนั้น  ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำตัวยังไงดี ผมไม่ต้องการมอบอำนาจให้เธอ เพาะผมกลัวเธอจะพาลูกไปจากผม และผมก็กลัวว่าลูกผมจะไปอยู่อย่างลำบาก แฟนเก่าผมเธอเป็นคนที่รักศักศรีมากๆ จนบ้างครั้งเธอทำทุกอย่างเพื่อที่จะทำร้ายชีวิตผม และพูดให้คนอื่นเกียดผมได้เลย  ผมควรจะทำตัวยังไงครับ ผมยอมรับทุกความคิดเห็นจริงๆเพาะผม คิดไม่ออกแล้วว่าควรที่จะทำยังไง ผมรู้สึกอึดอัดมากๆ อยากจะผ่านช่วงเวลานี้ไปให้ได้เร็วๆ  ขอบคุณเพื่อนๆที่ทนอ่านทนฟังนะครับ ปล. ผมต้องขอโทษด้วยนะครับท่ากระทู้ของผมทำให้ใครไม่พอใจหรือไปกระทบจิตใจของใคร ตัวผมเองไม่ได้มีเจตนาที่จะพาดพิงถึงใคร ผมเพียงแค่ต้องการพื้นที่เพื่อละบายและอยากจะเล่าชีวิตที่ผมพบเจอด้วยตัวเองให้เพื่อนๆได้แสดงความคิดเห็นและช่วยผมหาทางออกในมุมมองที่แตกต่างออกไป