การอยู่คนเดียว ใช่ว่าจะมีความสุขเสมอไป แรกๆก็ดีนะ แต่...หลังๆเริ่มไม่โอเคละ

เนื้อหาอาจจะยาวนะครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เกริ่นก่อนนะครับ สมัยเรียนผมร่วมห้องส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงแต่มีผู้ชายน้อยมาก เพื่อนผู้ชายที่คบก็จะชอบเล่นแต่เกมส์ไม่เคยมีปาร์ตี้ดื่มกัน เพราะแต่ละคนไม่ชอบดื่มเลยรวมถึงผมด้วย(ประมาณว่าชอบขลุกกับคอมพิวเตอร์เกมส์/อินเตอร์เน็ต ไม่ชอบเข้าสังคม ซึ่งผมเองก็เป็นเหมือนพวกเค้า)
ไม่รู้ใช้คำว่าสนิทได้มั้ย เพราะว่าพวกเราไม่เคยนัดเจอกันนอกเวลาเลย เวลาเล่นกันส่วนมากจะเป็นเวลาไปเรียน จนกระทั่งพวกเราเรียนจบ แต่ละคนก็แยกย้ายไปคนละทิศคนละทาง ไม่ได้ติดต่อกันเลย จะมีแค่คอมเม้นกวนกันใน Facebook

ส่วนผมได้มาทำงานที่ต่างจังหวัด นี่ก็จะเข้าปีที่สามแล้ว ตอนเริ่มมาอยู่ใหม่ๆผมมากับเพื่อนต่างแผนก บอกก่อนเลยว่าเพื่อนคนนี้ สมัยเรียนเราเคยไปทำกิจกรรมด้วยกัน เจอกันที่สถาบัน แต่ไม่เคยคุยกันเลยไม่สนิทกัน แต่ที่ต้องมาทำงานที่เดียวกับมัน
เพราะเราผ่านการคัดเลือกเหมือนกัน เพื่อนฝั่งมันไม่มีใครมาที่นี่ จนวันนึงวันรู้ว่าผมจะมาก็เลยชวนผมมาอยู่ด้วย บอกก่อนเลยนะครับว่าช่วงแรกเกร็งมาก เพราะผมกับมันไม่เคยอยู่ด้วยกันมาก่อน ประมาณปีนึงก็เริ่มสนิทกัน
จนเข้าปีที่สอง มันมาได้แฟนเป็นตัวเป็นตนที่นี่ ผมก็เลยต้องอยู่คนเดียวตลอดเวลา คือก็ไม่ได้น้อยใจอะไร เพราะตัวเองก็อยู่คนเดียวมาบ่อยๆ แรกๆก็ชิลๆนะครับไปไหนมาไหนก็สบาย
ผ่านมาปีนึงจนแม่ผมมาเสีย บวกกับปัญหามันปะเดปะดังเข้ามามากมายจนผมมีความรู้สึกขึ้นว่าต้องการเพื่อน ที่ไว้คอยไกด์เราในมุมที่เรามองไม่เห็น เพราะอยู่คนเดียวมันฟุ้งซ่านมากครับ บางครั้งก็เคยคิดสั้นก็มี

อยากมีเพื่อนในสังคมการทำงานเริ่มต้นจากอะไรครับ ที่ทำงานมีแต่รุ่นที่มีครอบครัวแล้ว ส่วนรุ่นเดียวกับผมก็ไม่ได้ทำงานร่วมกัน แฟนก็หาไม่เป็น
ปล. Profile Facebook ไม่มีการอัพเดทรูป อัพเดทชีวิตมาปีกว่าแล้ว