มันเป็นความรู้สึกที่อัดอั้นมา 4 ปีน่ะครับ เรื่องทั้งหมดทรูสตอรี่ ไม่มีการแต่งสีเติมไข่ทั้งสิ้น ยาวไปนิสก็ขอโทษด้วยนะคร้าบบบ
------------------------------------------------------------------------------------
ต้องขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมเคยเป็นนักเรียนทหาร จบหลักสูตรมา 3 ปี (เทียบกับ ม.ปลายก็ ม.4-ม.6) ทำงานมาได้ 2 ปีแล้วครับ
ก่อนที่ผมจะจบ ม.ต้น แล้วเริ่มเรียนทหารผมเริ่มมีใจนิดๆกับคนๆนี้ แต่ก็เพราะในช่วงนั้นสถานการณ์ทุกอย่างมันทำให้คิดเรื่องนี้ไม่ได้เลยต้องเว้นมันไว้ก่อน
ปี 1 เป็นช่วงที่ค่อนข้างฝึกหนัก ผมได้กลับบ้านเสาร์-อาทิตย์บ้างมาหาครอบครัว บางอาทิตย์ก็ไม่ได้กลับเพราะเข้าเวร ไม่ก็โดนกักบริเวณ 2อย่างนี้ล้ะ5555+
ผมเป็นนักเรียนทหารได้ 1 ปี พอขึ้นปี 2 ปุ้บ ทุกอย่างก็เริ่มผ่อนคลายลง ผมเริ่มมีเวลาให้นึกสิ่งต่างๆได้มากขึ้น
ซึ่งสิ่งนั้นก็คือเธอคนนั้น คนที่ผมแอบชอบ....
ด้วยสภาวะแวดล้อมที่จำกัดโทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ หลังกินข้าวผมต้องรีบไปเข้าห้องคอมหลังโต๊ะสิบเวรเพื่อส่งข้อความหาเธอคนนี้
เธอเป็นเด็กเรียนน่ะครับ เพราะฉะนั้นเธอคงไม่มีเวลาสนใจกับเรื่องพวกนี้หรอก แต่ผมก็ตะบี้ตะบันชวนเธอคุยต่อไป555
ทุกวันผมทำอย่างนี้ แม้บางวันจะถูกพี่ปี 3 แย่งเล่นบ้าง ก็ยืนรอจนหมดเวลาพัก น้ำก็ไม่ได้อาบ ต้องไปรวมแถวเตรียมตัวสวดมนต์เข้านอน5555555
---------------------------------------------------------------------------------------
อาทิตย์หนึ่ง ก่อนวันศุกร์ที่ผมจะได้กลับบ้าน ผมได้แชทหาเธอ จนรู้ว่าวันศุกร์เธอสอบเสร็จ แล้วมันตรงกับเวลาที่ทางโรงเรียนปล่อยผมกลับบ้านพอดี
ก็เนื้อเต้นสิครับ รอใจจดใจจ่อ นับเป็นชั่วโมงเลยเมื่อไหร่จะถึงวันศุกร์ จะได้ใส่เครื่องแบบเท่ห์ๆไปโชว์เธอซักวัน หู้ยยยยยตื่นเต้นนนนนเว้ยยย!!!!!
เช้ามาผมโดนครูฝึกกักเพราะตอนนอนไม่สะอาดรึอะไรซักอย่างนี่แหละ เข่านิทรุดเลยตอนนั้น
ตกเย็นมานิซึมเศร้าเลย โอกาศเดียวที่จะได้เจอเธอแท้ๆ ดันถูกชวดโอกาศนั้นไปได้ หึ้ยยยย~!!! โมโหตัวเองมากๆ จ๊าดง่าว!!!!
จนผมนึกแผนขึ้นมาได้ว่า
ผมมีเพื่อนคนนึงที่ผมช่วยเหลือมันมาตลอด ผมขอร้องมันสุดชีวิตว่าวันนี้อย่าเพิ่งแต่งเครื่องแบบกลับบ้าน แต่งชุดกักที่มีชื่อผมรอเช็คชื่อก่อน ไม่เกิน ชั่วโมงครึ่งจะรีบกลับมา เกือบจะกราบตีนมันแล้วครับตอนนั้น(ขอโทดนะครับ555)
พอมันตกลงปุ้บ ผมสับตีนแตกสุดชีวิต ไปเปลี่ยนเครื่องแบบรวมแถวกับคนที่ถูกปล่อยกลับบ้าน พลางมองไปที่เพื่อนคนนั้นน้ำตาซึมแล้วนึกว่า "กุเจอแล้ว มืงนี่แหละเพื่อนตายของกรุ" 5555+
พอปล่อยแถวกลับบ้าน ผมรีบวิ่งไปหาแท็กซี่ นั่งตรงมาที่โรงเรียนมัธยมเบญจมแห่งหนึ่ง ใช้เวลาประมาณ 45 นาที
เธอเลิกสอบ 4โมง ผมออกมาตอน 4โมงกว่าๆ พลางนึกว่าอย่าเพิ่งกลับบ้าน้าาาา นั่งคุยกับเพื่อนก่อน ขอร้องงงง~~5555+
ผมมาถึงหน้าโรงเรียนตอน 5โมง ยืนแข็งเป็นไม้ในชุดเครื่องแบบสุดเท่ห์ ใบหน้าตอนนั้นซีดผาด นักเรียนเขาเดินกลับกันหมดแล้วนิหว่าเห้ยยย!!!!
ผมเหงื่อแตก ใจหาย พูดไม่ออก เอาอีกแล้ว ทำให้เพื่อนต้องเสี่ยงโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เรานี่มันโง่จริงๆ
ความคิดแตกเป็นสองทาง ทางแรกคือยืนรอไปเลยถึง 6 โมง อีกทางคือรีบไปเปลี่ยนเสื้อกับเพื่อน แล้วอยู่กักต่อเสาร์-อาทิตย์ไม่ได้กลับบ้าน
ก็มันตัดสินใจไม่ได้นิหว่าเว้ยยยยย จะรีบกลับได้ไง ถ้าเธออกมา 5โมงครึ่งล้ะ แล้วถ้าเพื่อนที่โรงเรียนโดนจับได้เพื่อนจะซวยไหมว่ะเนี่ยยยยย!!!
ช่วงเวลานั้น หางตาผมกระดิกตามสัญชาติญาณ เธอออกมาจากประตูหน้าโรงเรียนพร้อมเพื่อนของเธอ ส่วนผมน่ะเหรอ
หูผมไม่ได้ยินเสียงรถที่ขับผ่านมาแถวนั้น ตาผมเห็นถนนทั้งหมดโล่งทั้งที่มีคนเดินเต็มถนน จมูกผมหายใจได้ไม่ทั่วท้อง
เธอกำลังจะเดินข้ามทางม้าลาย แต่เธอเห็นผมเข้าพอดีแล้วเรียกชื่อผม
สติผมกลับมา รีบเดินข้ามทางม้าลายไปหาเธอ
ผมถามเธอว่า "เพิ่งเลิกสอบเหรอ กลับช้าจัง"
เธอตอบมาว่า "คุยเรื่องที่สอบวันนี้กับเพื่อนอ้ะ เราเลยกลับช้า"
ผมหายใจลึกๆเตรียมจะพูดคำต่อไป ทว่ารถสองแถวก็ผ่านหน้าผมมาซะก่อน
เธอขึ้นรถสองแถวแล้วบอกว่า "เรากลับแล้วน้ะ ขอโทษจริงๆ ไว้เจอกันคราวหลังน้าา" เธอโบกมือบนรถสองแถว
ผมรีบพูดขึ้นมาเสียงดังก่อนรถสองแถวจะไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงผม "กลับบ้านดีๆน้าาาาาาาาา~~~!!!!!!"
เท่านั้นล้ะ.... ผมรีบขึ้นรถแท๊กซี่กลับบ้าน ในพองโตอย่างกับถูกรางวัลที่หนึ่ง ทุกอย่างมันเพอเฟ็คกว่าที่คิดไว้อีกนี่หว่าเห้ยยยย!!!!
พอถึงโรงเรียนเกือบ 6 โมง ผมรีบไปเปลี่ยนเสื้อกับเพื่อนคนนั้นแล้วกอดมันอย่างเต็มรัก
จากนั้นผมรีบวิ่งขึ้นตอนนอน วิ่งจากชั้น 2ไปชั้น3 แล้ววิ่งลงมาชั้น 2 อย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมร้องออกมาว่า "เย้~~~~!!!!!!! <3 " 55555+
มีต่อนะครับ
นักเรียนทหารแอบชอบผู้หญิงคนหนึ่งมา4 ปี เพิ่งได้เที่ยวกันเมื่อ3วันก่อน แต่เพิ่งรู้ว่าแอบชอบคนอื่น
มันเป็นความรู้สึกที่อัดอั้นมา 4 ปีน่ะครับ เรื่องทั้งหมดทรูสตอรี่ ไม่มีการแต่งสีเติมไข่ทั้งสิ้น ยาวไปนิสก็ขอโทษด้วยนะคร้าบบบ
------------------------------------------------------------------------------------
ต้องขอแนะนำตัวก่อนนะครับ ผมเคยเป็นนักเรียนทหาร จบหลักสูตรมา 3 ปี (เทียบกับ ม.ปลายก็ ม.4-ม.6) ทำงานมาได้ 2 ปีแล้วครับ
ก่อนที่ผมจะจบ ม.ต้น แล้วเริ่มเรียนทหารผมเริ่มมีใจนิดๆกับคนๆนี้ แต่ก็เพราะในช่วงนั้นสถานการณ์ทุกอย่างมันทำให้คิดเรื่องนี้ไม่ได้เลยต้องเว้นมันไว้ก่อน
ปี 1 เป็นช่วงที่ค่อนข้างฝึกหนัก ผมได้กลับบ้านเสาร์-อาทิตย์บ้างมาหาครอบครัว บางอาทิตย์ก็ไม่ได้กลับเพราะเข้าเวร ไม่ก็โดนกักบริเวณ 2อย่างนี้ล้ะ5555+
ผมเป็นนักเรียนทหารได้ 1 ปี พอขึ้นปี 2 ปุ้บ ทุกอย่างก็เริ่มผ่อนคลายลง ผมเริ่มมีเวลาให้นึกสิ่งต่างๆได้มากขึ้น
ซึ่งสิ่งนั้นก็คือเธอคนนั้น คนที่ผมแอบชอบ....
ด้วยสภาวะแวดล้อมที่จำกัดโทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ หลังกินข้าวผมต้องรีบไปเข้าห้องคอมหลังโต๊ะสิบเวรเพื่อส่งข้อความหาเธอคนนี้
เธอเป็นเด็กเรียนน่ะครับ เพราะฉะนั้นเธอคงไม่มีเวลาสนใจกับเรื่องพวกนี้หรอก แต่ผมก็ตะบี้ตะบันชวนเธอคุยต่อไป555
ทุกวันผมทำอย่างนี้ แม้บางวันจะถูกพี่ปี 3 แย่งเล่นบ้าง ก็ยืนรอจนหมดเวลาพัก น้ำก็ไม่ได้อาบ ต้องไปรวมแถวเตรียมตัวสวดมนต์เข้านอน5555555
---------------------------------------------------------------------------------------
อาทิตย์หนึ่ง ก่อนวันศุกร์ที่ผมจะได้กลับบ้าน ผมได้แชทหาเธอ จนรู้ว่าวันศุกร์เธอสอบเสร็จ แล้วมันตรงกับเวลาที่ทางโรงเรียนปล่อยผมกลับบ้านพอดี
ก็เนื้อเต้นสิครับ รอใจจดใจจ่อ นับเป็นชั่วโมงเลยเมื่อไหร่จะถึงวันศุกร์ จะได้ใส่เครื่องแบบเท่ห์ๆไปโชว์เธอซักวัน หู้ยยยยยตื่นเต้นนนนนเว้ยยย!!!!!
เช้ามาผมโดนครูฝึกกักเพราะตอนนอนไม่สะอาดรึอะไรซักอย่างนี่แหละ เข่านิทรุดเลยตอนนั้น
ตกเย็นมานิซึมเศร้าเลย โอกาศเดียวที่จะได้เจอเธอแท้ๆ ดันถูกชวดโอกาศนั้นไปได้ หึ้ยยยย~!!! โมโหตัวเองมากๆ จ๊าดง่าว!!!!
จนผมนึกแผนขึ้นมาได้ว่า
ผมมีเพื่อนคนนึงที่ผมช่วยเหลือมันมาตลอด ผมขอร้องมันสุดชีวิตว่าวันนี้อย่าเพิ่งแต่งเครื่องแบบกลับบ้าน แต่งชุดกักที่มีชื่อผมรอเช็คชื่อก่อน ไม่เกิน ชั่วโมงครึ่งจะรีบกลับมา เกือบจะกราบตีนมันแล้วครับตอนนั้น(ขอโทดนะครับ555)
พอมันตกลงปุ้บ ผมสับตีนแตกสุดชีวิต ไปเปลี่ยนเครื่องแบบรวมแถวกับคนที่ถูกปล่อยกลับบ้าน พลางมองไปที่เพื่อนคนนั้นน้ำตาซึมแล้วนึกว่า "กุเจอแล้ว มืงนี่แหละเพื่อนตายของกรุ" 5555+
พอปล่อยแถวกลับบ้าน ผมรีบวิ่งไปหาแท็กซี่ นั่งตรงมาที่โรงเรียนมัธยมเบญจมแห่งหนึ่ง ใช้เวลาประมาณ 45 นาที
เธอเลิกสอบ 4โมง ผมออกมาตอน 4โมงกว่าๆ พลางนึกว่าอย่าเพิ่งกลับบ้าน้าาาา นั่งคุยกับเพื่อนก่อน ขอร้องงงง~~5555+
ผมมาถึงหน้าโรงเรียนตอน 5โมง ยืนแข็งเป็นไม้ในชุดเครื่องแบบสุดเท่ห์ ใบหน้าตอนนั้นซีดผาด นักเรียนเขาเดินกลับกันหมดแล้วนิหว่าเห้ยยย!!!!
ผมเหงื่อแตก ใจหาย พูดไม่ออก เอาอีกแล้ว ทำให้เพื่อนต้องเสี่ยงโดยที่ตัวเองก็ไม่ได้อะไรกลับมาเลย เรานี่มันโง่จริงๆ
ความคิดแตกเป็นสองทาง ทางแรกคือยืนรอไปเลยถึง 6 โมง อีกทางคือรีบไปเปลี่ยนเสื้อกับเพื่อน แล้วอยู่กักต่อเสาร์-อาทิตย์ไม่ได้กลับบ้าน
ก็มันตัดสินใจไม่ได้นิหว่าเว้ยยยยย จะรีบกลับได้ไง ถ้าเธออกมา 5โมงครึ่งล้ะ แล้วถ้าเพื่อนที่โรงเรียนโดนจับได้เพื่อนจะซวยไหมว่ะเนี่ยยยยย!!!
ช่วงเวลานั้น หางตาผมกระดิกตามสัญชาติญาณ เธอออกมาจากประตูหน้าโรงเรียนพร้อมเพื่อนของเธอ ส่วนผมน่ะเหรอ
หูผมไม่ได้ยินเสียงรถที่ขับผ่านมาแถวนั้น ตาผมเห็นถนนทั้งหมดโล่งทั้งที่มีคนเดินเต็มถนน จมูกผมหายใจได้ไม่ทั่วท้อง
เธอกำลังจะเดินข้ามทางม้าลาย แต่เธอเห็นผมเข้าพอดีแล้วเรียกชื่อผม
สติผมกลับมา รีบเดินข้ามทางม้าลายไปหาเธอ
ผมถามเธอว่า "เพิ่งเลิกสอบเหรอ กลับช้าจัง"
เธอตอบมาว่า "คุยเรื่องที่สอบวันนี้กับเพื่อนอ้ะ เราเลยกลับช้า"
ผมหายใจลึกๆเตรียมจะพูดคำต่อไป ทว่ารถสองแถวก็ผ่านหน้าผมมาซะก่อน
เธอขึ้นรถสองแถวแล้วบอกว่า "เรากลับแล้วน้ะ ขอโทษจริงๆ ไว้เจอกันคราวหลังน้าา" เธอโบกมือบนรถสองแถว
ผมรีบพูดขึ้นมาเสียงดังก่อนรถสองแถวจะไปไกลจนไม่ได้ยินเสียงผม "กลับบ้านดีๆน้าาาาาาาาา~~~!!!!!!"
เท่านั้นล้ะ.... ผมรีบขึ้นรถแท๊กซี่กลับบ้าน ในพองโตอย่างกับถูกรางวัลที่หนึ่ง ทุกอย่างมันเพอเฟ็คกว่าที่คิดไว้อีกนี่หว่าเห้ยยยย!!!!
พอถึงโรงเรียนเกือบ 6 โมง ผมรีบไปเปลี่ยนเสื้อกับเพื่อนคนนั้นแล้วกอดมันอย่างเต็มรัก
จากนั้นผมรีบวิ่งขึ้นตอนนอน วิ่งจากชั้น 2ไปชั้น3 แล้ววิ่งลงมาชั้น 2 อย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมร้องออกมาว่า "เย้~~~~!!!!!!! <3 " 55555+
มีต่อนะครับ