แล้วความรักก็บอกกับเราว่า'โดนหักหลังแบบไม่รู้ตัว'

เริ่มเลยนะครับ ผมผิดหวังจากความรักมาสองครั้งก่อนที่จะเจอกับผู้หญิงคนนึง โชคชะตาทำให้เราได้คบกัน ผมมีความสุขมาก ผมทุ่มเทกับรักครั้งนี้มาก เพราะอายุผมก็ปาเข้าเลขสามไปละส่วนเธออ่อนกว่าผมห้าปี ผมมีแฟนคบกันได้เกือบหนึ่งปี เป็นหนึ่งปีที่ผมเป็นคนใหม่ เป็นหนึ่งปีที่ผมพยายามเก็บเงินเดือนให้ได้มากที่สุด เป็นหนึ่งปีที่ผมมีความพร้อมในชีวิตมากที่สุดตั้งแต่ผมเกิดมา ทั้งหน้าที่การงานและอายุ โดยที่คิดว่าเมื่อถึงวันนั้นผมจะได้ใส่ชุดเจ้าบ่าวโดยที่ทางการเงินผมพร้อม ผมพยายามบอกกับตัวเองว่าคนนี้แหละใช่ที่สุดแล้ว ผมเป็นตัวเองมากที่สุดเท่าที่ผมเคยคบใครมา ความรักของเราเริ่มต้นที่การที่ชอบอะไรเหมือนกัน ตอนที่ใช้เวลาอยู่ร่วมกันผมมีความสุขมาก แต่ในหนึ่งเดือนผมมีโอกาสได้เจอเธอแค่สี่วันเพราะผมทำงานอยู่อีกที่หนึ่ง เราก็จะใช้เวลาอยู่ด้วยกันมากที่สุด เจ็ดเดือนผ่านไปเรามีความสุขกันมาก จนเธอเอ่ยปากออกมาว่ากลับไปทำงานที่บ้านเพื่อที่อยากจะดูแลพ่อแม่ และที่สำคัญมันจะได้ทำให้ระยะทางระหว่างเราสั้นมากขึ้น ผมคิดว่ามันมีเหตุผลที่ควรจะเป็นอย่างนั้น ผมเลยถามเธอว่าถ้ากลับบ้านเธออยากจะไปทำอะไร เธอบอกอยากเปิดร้านขายเหล้าเล็กๆทำอาหารสักนิดหน่อย ถ้ามันอยู่ไม่ได้ค่อยกลับไปทำงานประจำก็ได้ ผมคิดว่าความคิดนี้มันโอเค ผมเลยอยากจะลงทุนให้เธอเพราะ เธอบอกกับผมว่ามันจะเป็นร้านของเรา ผมไม่เคยจะแน่ใจอะไรอย่างนี้มาก่อน ผมเป็นกำลังพลทางด้านทุนทรัพย์ ส่วนเธอลงแรง โดยที่ทางพ่อแม่ของเรารับรู้เรื่องราวทั้งหมด ใครจะไปเชื่อร้านของเราคนเยอะมาก ขายดีมาก ผมก็ยังกลับมาหาเธอเหมือนเดิม ผมช่วยทุกอย่างเท่าที่ผมจะช่วยได้ ระหว่างที่ผมต้องเดินทางกลับไปทำงานประจำ ผมรู้สึกว่าเราเริ่มทะเลาะกันบ่อย ผมพยายามใจเย็นอย่างที่สุด แต่ความรุนแรงของเธอกลับเพิ่มขึ้น ผมได้แต่อดทนเพราะคงคิดว่าเธอเหนื่อย เราเริ่มคุยกันน้อยมากสวนทางกับการเงินของร้านที่ดีขึ้นเป็นลำดับ ผมกลับมาที่ร้านเธอในอีกเดือนถัดมาหลังจากที่เราเริ่มคุยกันเยอะขึ้นอีกครั้ง ลุกค้าเยอะมากกว่าที่ผมคิดไว้ ผมก็ช่วยเธอเหมือนกับทุกๆครั้งที่กลับไป แล้วมันก็เกิดเรื่องขึ้นมา เธอทะเลาะกับผม แล้วก็พูดเชิงไล่ผมออกไป ผมใช้สติที่มีคิดทบทวนแล้วว่าถ้ายังอยู่ตรงนั้นอาจจะหนักกว่าเดิม ผมเลยตัดสินใจเดินออกมา แล้วทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป เธอไม่พยายามติดต่อใดๆผมมาเลย ผมพยายามติดต่อ เธอบอกผมว่าให้กลับไปคิดทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น ผมกลับมาที่ทำงานของผม ก็พยยายามติดต่อกลับไป ฌะอแทบไม่สนใจอะไรเลย ไม่อ่านไลน์ ตัดสาย แล้วเธอก็บอกเลิกกับผม ผมได้เฝ้าโทษตัวเองว่าสิ่งที่ผมทำมันผิดอะไรมากมายถึงต้องเป็นอย่างนี้  ผมเครียดมากเพราะผมรักเค้าจริงๆ ในทางตรงกันข้าม เพื่อนของเธอก็มาถามผมว่าเลิกกันเหรอ ผมถามว่าทำไมละ เพื่อนก็บอกว่าไม่เห็นเธอคนนั้นเสียใจอะไรเลย ยังเปิดร้านไปกิน เฮฮากับเพื่อนอยู่ จนผมมารู้อีกทีว่าเธอมีคนคุยใหม่ มันน่าจะเกิดขึ้นตอนที่เปิดร้านลูกค้าเข้ามามากมาย เค้าถึงไม่เสียใจและกล้าที่จะบอกเลิกกับผมโดยที่ไม่รับฟังอะไรเลย เวลามันผ่านมาหนึ่งเดือนแล้ว มีคำถามมากมายเกิดขึ้นและผมก็พยายามค้นหาทุกคำตอบ จนมันทำให้ผมเป็นทุกข์มาก ผมเลยเลิกที่จะไม่คิดอะไรและก็ไม่คิดจะเอาอะไรกลับคืนไอ้ที่ลงร้านไป เธอยังคงมีความสุขกับคนใหม่ยังใช้ร้านที่ผมลงเงินไปเป็นที่เจอะเจอกัน หลายคนบอกกับผมอย่าไปยอม ผมก็ได้แต่บอกกับตัวเองว่าถ้าผมยังยึดติดคนที่เป์นทุกข์ก็คือผมเอง