ผมขอแนะนำตัวเองก่อนนะครับ ผมชื่อ วา อายุตอนนี้ 22 ครับ บ้านอยู่ต่างจังหวัดแถบภาคเหนือ
เรื่องของผมเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนผมขึ้นม.4 ในรร.เตรียมประจำจังหวัด ผมได้รู้จักกะเพื่อนคนนึ่งใน รร.นี้ แล้วก็เป็นเพื่อนกันตั้งแต่นั้นจนถึงปัจจุบัน ตอนนี้อยู่ปี4 ผมกะมันสนิทกันมากมากถึงขั้นผมรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมันไม่ว่าเรื่องอะไรผมจะคุยกันตลอด ผมยอมรับนะครับว่าผมเป็นเกย์ แล้วผมก็ชอบมันแต่ผมไม่เคยบอกมันหลอกครับ ผมไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไป จนวันหนึ่งมันเลิกคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเสียใจมากผมเลยปลอบมันอยู่สักพัก แล้วมันก็พูดขึ้นมาประมาณว่า ถ้าวันหนึ่งกูคบกะใครแล้วหาไม่ได้ดีเท่ากูจะมาคบกับ ผมสตั้นคำพูดมันไปแต่ผมก็ไม่ได้อะไรเพราะผมรู้ว่ามันเมา มันเป็นแบบนี้ตลอด ตั้งแต่ ม.4 ยัน ปี3 มันพูดกับผมแบบนี้แทบจะทุกครั้งที่มันอกหักจากผู้หญิงที่มันคบด้วย มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมรักมันเพิ่มทุกครั้งที่มันพูดกับผมแบบนี้ ในชีวิตผมน้องจากพ่อแม่ น้องสาวก็มีมันนี่แหละคับที่ผมรักมาก รักมากจิงๆ จนมาถึงตอนที่พ่อผมเสียมันก็เป็นคนช่วยผมทุกอย่างขับรถไปมารับส่งตลอด จนผมคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งครอบครัวผมไปแล้ว ครอบครัวผมกับครัวมันก็สนิทกันมาก จนมาวันนึงตอนเรา ปี3 ประมาณเทอม 2 ผมกับมันทะเลากันหนักมากแบบที่ไม่เคยทะเลากันแรงขนาดนี้มาก่อน ผมโกรธมันมากเพราะเรื่องนี้ผมไม่ผิด มันมาง้อผมที่บ้านมานอนอยู่นี้เป็นอาทิตย์ (ผมยอมรับเลยว่าเราสองคนรู้สึกกันมากกว่าเพื่อน ผมเองก็รู้ ตัวมันเองก็รู้แต่ไม่เคยพูดกันมาตรงๆ) จนสิ่งที่ผมกลัวว่ามันก็เกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นจนได้ ผมกับมันมีอะไรกัน หลังจากนั้นเราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคุยกันเป็นปกติ เป็นแบบนี้ ตลอดจนฝึกงานปี4. เราฝึกงานแยกกัน ต่างคนต่างทำงานกันเหนื่อยก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร ได้แต่คุยกันบ้างใน FB Line วีดีโอคอล คุยกันแต่ไม่ได้ทุกวันเหมือนเมื่อก่อน จนผมมาสังเกตุว่ามันหายไปเป็นอาทิตย์เลย เฟส ไลน์ไปอ่านตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ผมก็รู้ได้ทันนี้ว่าเพื่อนของผมคนนี้ผิดปกติจึงไปหามันที่บ้านด้วยความเป็นห่วงว่ามันเป็นไร โกรธอะไรผมบ้างเปล่า พอผมไปถึงแม่มันก็บอกมันอยู่บนห้อง ผมก็ขึ้นไปหามัน ผมเปิดห้องไปมันตกใจสดุ่งเลย ผมเลยถามไปว่าเป็นอะไรมันก็ไม่ตอบ แต่ผมรู้ว่ามันต้องมีอะไรจนผมถามไปถามมา มันก็บอกว่ากูไปชอบและคบกับพี่ฝึกงานคนหนึ่งในที่ทำงานมาได้สักพัก ผมยอมรับผมโกรธมันมากที่ทำกลับผมแบบนี้ทุกความรู้สึกมันวนอยู่ในหัว ซึ่งผมก็รู้ว่าตัวของมันเองไม่ได้ผิดอะไรที่จะคบกับผู้หญิง แต่ที่ผมโกรธคือการที่มันพยายามหลบหน้าไม่ยอมติดต่อผมมาบ้าง ตอนนั้นผมอยากจะชกมันและระบายทุกอย่างกับมันมาก แต่ผมก็ได้ตอบไปแค่ว่า ก็ดีแล้วจะได้ไม่เหงามีคุยซะบ้างประมาณนี้ แล้วผมก้อเดินออกมากลับบ้านไป ผมยอมรับนะครับผมเสียใจ ผมร้องไห้ ความคิดมันวนๆในหัว เพราะตั้งแต่ผมมีไรกับมัน ทั้งมันและผมก็ไม่เคยมีใคร ได้แต่คุยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ผมเลยคิดว่าถ้าผมเดินออกจากชีวิตมันคงทำอะไรโดยที่ไม่ต้องเกรงใจความสึกผมได้มากกว่านี้ ผมเลยตัดสินใจใช้เวลาในช่วงฝึกงานเพื่อลืมทุกอย่าง มันมาหาผมที่บ้านผมก็พยายามหลบหน้า จนหลังๆเราห่างกันไปประมาณเดือนสองเดือนเลยแต่ก็พอมีคุยทาง FB Line อยู่บ้าง จนเมื่อต้นเดือนเมษาที่ผ่านมาเป็นวันเกิดผม มันก็ซื้อดอกไม้กับกล่องของขวัญเล็กๆมาให้แต่ผมไม่เจอตัวมันหลอก ในดอกไม้ก็มีการ์ดเขียนข้อความ มาประมาณว่า จำที่กูเคยพูดกับได้ไหม ว่าถ้ากูเจอใครที่ไม่ดีแบบกูจะคบกับ กูมารักษาคำพูดนั้น เป็นแฟนกับกูไหม ถ้าเป็นใส่ของที่อยู่ในกล่องที่กูให้ มาในวันเกิดกูด้วยแต่ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไรถือซะว่ากูให้ ผมจะทำยังไงดีครับ...
ผมรู้ว่าผมรักมันแต่ผมกลัวว่าเราจะไปกันไม่ได้นาน กลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะทำให้เราห่างกันไปมากกว่านี้ ผมควรทำยังไงดี หรือผมจะไม่ไปงานวันเกิดดี ผมเครียดจริงๆ ขอความคิดเห็นของทุกคนหน่อยคับ (ตอนผมพิมพ์ ตี 5.04 นาที ผมยังนอนไม่หลับเลย)
ป.ล เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเรื่องจริงๆจากความรู้สึกจริงๆของผม ที่ผมเล่ามาทั้งหมดแค่ต้องการความเห็นจากพี่ๆเพื่อนๆ เพราะสุดท้ายผมก็รู้ดีว่าตัวของผมเองต้องเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง.
ผมขอความคิดเห็นจากพี่ๆเพื่อนๆหน่อยได้ไหมครับ ***เรื่องของผมกับเพื่อนสนิท***ว่าควรทำไงดีครับเครียดมากตอนนี้
เรื่องของผมเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนผมขึ้นม.4 ในรร.เตรียมประจำจังหวัด ผมได้รู้จักกะเพื่อนคนนึ่งใน รร.นี้ แล้วก็เป็นเพื่อนกันตั้งแต่นั้นจนถึงปัจจุบัน ตอนนี้อยู่ปี4 ผมกะมันสนิทกันมากมากถึงขั้นผมรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับมันไม่ว่าเรื่องอะไรผมจะคุยกันตลอด ผมยอมรับนะครับว่าผมเป็นเกย์ แล้วผมก็ชอบมันแต่ผมไม่เคยบอกมันหลอกครับ ผมไม่อยากเสียเพื่อนคนนี้ไป จนวันหนึ่งมันเลิกคบกับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเสียใจมากผมเลยปลอบมันอยู่สักพัก แล้วมันก็พูดขึ้นมาประมาณว่า ถ้าวันหนึ่งกูคบกะใครแล้วหาไม่ได้ดีเท่ากูจะมาคบกับ ผมสตั้นคำพูดมันไปแต่ผมก็ไม่ได้อะไรเพราะผมรู้ว่ามันเมา มันเป็นแบบนี้ตลอด ตั้งแต่ ม.4 ยัน ปี3 มันพูดกับผมแบบนี้แทบจะทุกครั้งที่มันอกหักจากผู้หญิงที่มันคบด้วย มันทำให้ผมรู้สึกว่าผมรักมันเพิ่มทุกครั้งที่มันพูดกับผมแบบนี้ ในชีวิตผมน้องจากพ่อแม่ น้องสาวก็มีมันนี่แหละคับที่ผมรักมาก รักมากจิงๆ จนมาถึงตอนที่พ่อผมเสียมันก็เป็นคนช่วยผมทุกอย่างขับรถไปมารับส่งตลอด จนผมคิดว่ามันเป็นส่วนหนึ่งครอบครัวผมไปแล้ว ครอบครัวผมกับครัวมันก็สนิทกันมาก จนมาวันนึงตอนเรา ปี3 ประมาณเทอม 2 ผมกับมันทะเลากันหนักมากแบบที่ไม่เคยทะเลากันแรงขนาดนี้มาก่อน ผมโกรธมันมากเพราะเรื่องนี้ผมไม่ผิด มันมาง้อผมที่บ้านมานอนอยู่นี้เป็นอาทิตย์ (ผมยอมรับเลยว่าเราสองคนรู้สึกกันมากกว่าเพื่อน ผมเองก็รู้ ตัวมันเองก็รู้แต่ไม่เคยพูดกันมาตรงๆ) จนสิ่งที่ผมกลัวว่ามันก็เกิดขึ้นมันก็เกิดขึ้นจนได้ ผมกับมันมีอะไรกัน หลังจากนั้นเราก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยังคุยกันเป็นปกติ เป็นแบบนี้ ตลอดจนฝึกงานปี4. เราฝึกงานแยกกัน ต่างคนต่างทำงานกันเหนื่อยก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไร ได้แต่คุยกันบ้างใน FB Line วีดีโอคอล คุยกันแต่ไม่ได้ทุกวันเหมือนเมื่อก่อน จนผมมาสังเกตุว่ามันหายไปเป็นอาทิตย์เลย เฟส ไลน์ไปอ่านตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ผมก็รู้ได้ทันนี้ว่าเพื่อนของผมคนนี้ผิดปกติจึงไปหามันที่บ้านด้วยความเป็นห่วงว่ามันเป็นไร โกรธอะไรผมบ้างเปล่า พอผมไปถึงแม่มันก็บอกมันอยู่บนห้อง ผมก็ขึ้นไปหามัน ผมเปิดห้องไปมันตกใจสดุ่งเลย ผมเลยถามไปว่าเป็นอะไรมันก็ไม่ตอบ แต่ผมรู้ว่ามันต้องมีอะไรจนผมถามไปถามมา มันก็บอกว่ากูไปชอบและคบกับพี่ฝึกงานคนหนึ่งในที่ทำงานมาได้สักพัก ผมยอมรับผมโกรธมันมากที่ทำกลับผมแบบนี้ทุกความรู้สึกมันวนอยู่ในหัว ซึ่งผมก็รู้ว่าตัวของมันเองไม่ได้ผิดอะไรที่จะคบกับผู้หญิง แต่ที่ผมโกรธคือการที่มันพยายามหลบหน้าไม่ยอมติดต่อผมมาบ้าง ตอนนั้นผมอยากจะชกมันและระบายทุกอย่างกับมันมาก แต่ผมก็ได้ตอบไปแค่ว่า ก็ดีแล้วจะได้ไม่เหงามีคุยซะบ้างประมาณนี้ แล้วผมก้อเดินออกมากลับบ้านไป ผมยอมรับนะครับผมเสียใจ ผมร้องไห้ ความคิดมันวนๆในหัว เพราะตั้งแต่ผมมีไรกับมัน ทั้งมันและผมก็ไม่เคยมีใคร ได้แต่คุยแต่ก็ไม่ได้คิดอะไร ผมเลยคิดว่าถ้าผมเดินออกจากชีวิตมันคงทำอะไรโดยที่ไม่ต้องเกรงใจความสึกผมได้มากกว่านี้ ผมเลยตัดสินใจใช้เวลาในช่วงฝึกงานเพื่อลืมทุกอย่าง มันมาหาผมที่บ้านผมก็พยายามหลบหน้า จนหลังๆเราห่างกันไปประมาณเดือนสองเดือนเลยแต่ก็พอมีคุยทาง FB Line อยู่บ้าง จนเมื่อต้นเดือนเมษาที่ผ่านมาเป็นวันเกิดผม มันก็ซื้อดอกไม้กับกล่องของขวัญเล็กๆมาให้แต่ผมไม่เจอตัวมันหลอก ในดอกไม้ก็มีการ์ดเขียนข้อความ มาประมาณว่า จำที่กูเคยพูดกับได้ไหม ว่าถ้ากูเจอใครที่ไม่ดีแบบกูจะคบกับ กูมารักษาคำพูดนั้น เป็นแฟนกับกูไหม ถ้าเป็นใส่ของที่อยู่ในกล่องที่กูให้ มาในวันเกิดกูด้วยแต่ถ้าไม่ก็ไม่เป็นไรถือซะว่ากูให้ ผมจะทำยังไงดีครับ...
ผมรู้ว่าผมรักมันแต่ผมกลัวว่าเราจะไปกันไม่ได้นาน กลัวว่าความสัมพันธ์ของเราจะทำให้เราห่างกันไปมากกว่านี้ ผมควรทำยังไงดี หรือผมจะไม่ไปงานวันเกิดดี ผมเครียดจริงๆ ขอความคิดเห็นของทุกคนหน่อยคับ (ตอนผมพิมพ์ ตี 5.04 นาที ผมยังนอนไม่หลับเลย)
ป.ล เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้นเรื่องจริงๆจากความรู้สึกจริงๆของผม ที่ผมเล่ามาทั้งหมดแค่ต้องการความเห็นจากพี่ๆเพื่อนๆ เพราะสุดท้ายผมก็รู้ดีว่าตัวของผมเองต้องเป็นคนเลือกด้วยตัวเอง.