คือตั้งแต่เรียนจบมา ต่างก็แยกย้ายกันไปมีครอบครัว
มีลูกกันหมด (อายุแค่ 20 ต้นๆนะคะ)
มีแค่เราที่ไม่มีลูก
จริงๆเรามีเเค่เพื่อนร่วมงาน แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไร
คุยกันเฮฮาแค่ที่ทำงาน พอถึงเวลาเลิกงานก็บ้านใครบ้านมัน ไม่ได้คุยกันส่วนตัวสัพเพเหระอะไร
มีติดต่อนอกเวลางานกันก็แค่ช่วงที่มีวัดเกิดคนที่ทำงาน แล้วนัดกันไปเซอร์ไพรส์ เรียกได้ว่าที่ทำงานเราอบอุ่นระดับนึง
แต่ตอนนี้เราออกจากงานมาระยะนึงแล้ว ด้วยปัญหาส่วนตัวเกี่ยวกับครอบครัว ซึ่งไม่เกี่ยวกับงานหรือเพื่อนร่วมงานแต่อย่างใด เพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานไม่มีใครอยากให้เราออก ทุกวันนี้ยังโทรมาชวนให้กลับไปทำกันอยู่บ่อยๆ
แต่ในโลกแห่งความจริงของเรา เราไม่มีเพื่อนเลย
อาจจะด้วยเหตุผลอย่างนึงที่ก่อนทำงานเราอยู่แต่บ้าน ทำงานบ้าน อีกอย่างบ้านเราไม่ได้อยู่กรุงเทพด้วย
เราย้ายมาอยู่บ้านเเฟน แต่สุดท้ายก็ออกมาเช่าห้องอยู่กันสองคน เราเลยไม่มีใคร
เราเป็นคนลุยๆ
เราให้เพื่อนได้เต็มที่ถ้าเราสนิทใจด้วยแล้วจริงๆ
เรามั่นใจว่าเราไม่เอาเปรียบใคร เราไม่เคยยืมเงินใครสักครั้ง (ยกเว้นครอบครัว)
เราคุยได้ทุกเรื่อง แล้วอีกอย่างนึงคือเราเป็นคนที่เหยียบความลับได้มิดสุดยอด
เราไม่ได้ยอตัวเองนะ เราพูดตรงๆ
(ก็คงคุณสมบัติข้อดีของเพื่อนทั่วๆไปเเหละเนอะ)
ข้อเสียเราก็มี
คือเราไปเที่ยวกับเพื่อนทุกครั้งตลอดๆไม่ได้
บางทีเราต้องทำงาน (เราเคยเสียเพื่อนเพราะข้อนี้)
เราขี้น้อยใจแต่เราไม่พูด ถ้าเราน้อยใจอะไรสักเรื่องเราจะเงียบๆเลย ซึ่งปกติเราพูดเยอะ แต่เราจะหายเองทุกครั้งไม่เกิน 3 ชม.
เราเข้าสังคมใหม่ๆไม่เก่ง แต่ถ้าให้เวลาปรับตัวเราก็สามารถทำได้ แต่ต้องใช้เวลา
ช่วงนี้เรามีเรื่องเครียดๆมาก ปัญหาความรักนั่นเเหละค่ะ
ทำให้เรามามองย้อนดูว่า เอ๊ะ...นี่เราไม่มีเพื่อนสักคนให้คำปรึกษาหรือคอยปลอบใจเลยเนอะ
เครียดแค่ไหนก็พูดกับใครไม่ได้
เห็นคนอื่นๆหรือเเม้แต่ในละครเขามีเพื่อนสนิทเราก็อิจฉาลึกๆนะ
เราไม่ได้ขอมีเพื่อนเยอะๆ เราอยากได้เเค่เพื่อนสนิทสักคนจริงๆ
เห้อออออ พร่ำมายาวมาก จะมีใครอ่านถึงตรงนี้บ้างนะ หรืออาจจะไม่มีเลย เพราะปกติเวลาตั้งกระทู้ก็เงียบจนได้ยินเสียงจิ้งหรีด 555555
ถือซะว่ามาบ่นให้พันทิปหรือหน้าจอมือถือฟังแล้วกันเนาะ
มีใครไม่มีเพื่อนเหมือนเราบ้างมั้ยคะ
มีลูกกันหมด (อายุแค่ 20 ต้นๆนะคะ)
มีแค่เราที่ไม่มีลูก
จริงๆเรามีเเค่เพื่อนร่วมงาน แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมอะไร
คุยกันเฮฮาแค่ที่ทำงาน พอถึงเวลาเลิกงานก็บ้านใครบ้านมัน ไม่ได้คุยกันส่วนตัวสัพเพเหระอะไร
มีติดต่อนอกเวลางานกันก็แค่ช่วงที่มีวัดเกิดคนที่ทำงาน แล้วนัดกันไปเซอร์ไพรส์ เรียกได้ว่าที่ทำงานเราอบอุ่นระดับนึง
แต่ตอนนี้เราออกจากงานมาระยะนึงแล้ว ด้วยปัญหาส่วนตัวเกี่ยวกับครอบครัว ซึ่งไม่เกี่ยวกับงานหรือเพื่อนร่วมงานแต่อย่างใด เพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานไม่มีใครอยากให้เราออก ทุกวันนี้ยังโทรมาชวนให้กลับไปทำกันอยู่บ่อยๆ
แต่ในโลกแห่งความจริงของเรา เราไม่มีเพื่อนเลย
อาจจะด้วยเหตุผลอย่างนึงที่ก่อนทำงานเราอยู่แต่บ้าน ทำงานบ้าน อีกอย่างบ้านเราไม่ได้อยู่กรุงเทพด้วย
เราย้ายมาอยู่บ้านเเฟน แต่สุดท้ายก็ออกมาเช่าห้องอยู่กันสองคน เราเลยไม่มีใคร
เราเป็นคนลุยๆ
เราให้เพื่อนได้เต็มที่ถ้าเราสนิทใจด้วยแล้วจริงๆ
เรามั่นใจว่าเราไม่เอาเปรียบใคร เราไม่เคยยืมเงินใครสักครั้ง (ยกเว้นครอบครัว)
เราคุยได้ทุกเรื่อง แล้วอีกอย่างนึงคือเราเป็นคนที่เหยียบความลับได้มิดสุดยอด
เราไม่ได้ยอตัวเองนะ เราพูดตรงๆ
(ก็คงคุณสมบัติข้อดีของเพื่อนทั่วๆไปเเหละเนอะ)
ข้อเสียเราก็มี
คือเราไปเที่ยวกับเพื่อนทุกครั้งตลอดๆไม่ได้
บางทีเราต้องทำงาน (เราเคยเสียเพื่อนเพราะข้อนี้)
เราขี้น้อยใจแต่เราไม่พูด ถ้าเราน้อยใจอะไรสักเรื่องเราจะเงียบๆเลย ซึ่งปกติเราพูดเยอะ แต่เราจะหายเองทุกครั้งไม่เกิน 3 ชม.
เราเข้าสังคมใหม่ๆไม่เก่ง แต่ถ้าให้เวลาปรับตัวเราก็สามารถทำได้ แต่ต้องใช้เวลา
ช่วงนี้เรามีเรื่องเครียดๆมาก ปัญหาความรักนั่นเเหละค่ะ
ทำให้เรามามองย้อนดูว่า เอ๊ะ...นี่เราไม่มีเพื่อนสักคนให้คำปรึกษาหรือคอยปลอบใจเลยเนอะ
เครียดแค่ไหนก็พูดกับใครไม่ได้
เห็นคนอื่นๆหรือเเม้แต่ในละครเขามีเพื่อนสนิทเราก็อิจฉาลึกๆนะ
เราไม่ได้ขอมีเพื่อนเยอะๆ เราอยากได้เเค่เพื่อนสนิทสักคนจริงๆ
เห้อออออ พร่ำมายาวมาก จะมีใครอ่านถึงตรงนี้บ้างนะ หรืออาจจะไม่มีเลย เพราะปกติเวลาตั้งกระทู้ก็เงียบจนได้ยินเสียงจิ้งหรีด 555555
ถือซะว่ามาบ่นให้พันทิปหรือหน้าจอมือถือฟังแล้วกันเนาะ