ที่ผ่านมาเราตามหาความรักเสมอ หว่างทางเราเจออะไรมากมาย มีผู้คนมาทักทายบ้างประปราย
วิ่งมาเรื่อยๆ จนวันนึงเราได้เจอใครคนหนึ่ง เราชอบเขามากเลย 5555 เราก็แอบวิ่งตามเขาไป
อยากเข้าไปทัก เข้าไปทำความรู้จักนะ แต่ก็ไม่กล้าหรอก แต่เหมือนโชคชะตาอยากเล่นตลก
เขาหันมาว่ะ เขาทันมากทักทาย หลังจากนั้นเราก็ได้รู้จักกัน จากเส้นทางการวิ่งตามหาความรักเราก็เปลี่ยน
เปลี่ยนมาเดินไปตามทาง เดินไปกับใครสักคน เดินมาจนแล้วจนเล่า อาจจะมีบางช่วงที่เขาวิ่งตามเราบ้าง เราวิ่งตามเขาบ้าง
แต่สุดท้ายเราก็ยังรออีกคนเสมอเพื่อที่จะเดินจับมือไปด้วยกัน เดินผ่านทางแยกมาด้วยกันตั้งหลายแยก
เราก็ยังจับมือกันมาเรื่อยๆ จนวันนี้เราก็เดินมาเจอทางแยกอีกครั้ง วันนี้เราอาจจะจับมือเขาแน่นเกินไปจนทำให้เขาอึดอัด
เขาจึงเลือกที่จะสบัดมือเราแล้วไปอีกทางนึง ทางที่เราไม่อยากไป เราอยากจะดึงมือเค้าไว้ แล้วขอร้องให้เค้าไปกับเราได้ไหม
ไปทางที่เราอยากไปได้ไหม แต่เราทำไม่ได้ เราทำได้แค่เพียงมองเขาวิ่งไปอีกทางนึง
ที่จริงทางแยกนั้นมันก็คงไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกมั้ง มันเป็นเหมือนทางขนาน เราวิ่งไปตามทางนี้ เราก็ยังเห็นเขาที่วิ่งไปในอีกทางนึง
เขาก็ยังคอยมองคอยเป็นห่วงเราตลอด เราก็ยังคิดถึงเขาตลอด แต่มันไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้เดินจับมือไปด้วยกันแล้ว เราทำได้แค่คอยดูอยู่ห่างๆ
เอาจริงๆตอนนี้เราก็ยังคิด ถ้าเราวิ่งขนานกันไปเรื่อยๆ แล้วสักวันนึง วันที่เขาเจอคนที่เหมาะสมจริงๆวันที่เขามีเพื่อนร่วมทาง
เรายังจะทนมองเขาอยู่กับคนอื่นได้ไหม แต่คิดๆดูแล้ว ถึงตอนนั้นเราอาจจะยินดีกับเขาก็ได้
-- จบละ บันทึกของเรา ไว้เราจะมาเล่าเรื่องอื่นๆให้ฟังใหม่--
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้แผลสด นี่โคตรเจ็บ 
บันทึกรักฉบับนักวิ่ง(วิ่งตามหาความรัก)
วิ่งมาเรื่อยๆ จนวันนึงเราได้เจอใครคนหนึ่ง เราชอบเขามากเลย 5555 เราก็แอบวิ่งตามเขาไป
อยากเข้าไปทัก เข้าไปทำความรู้จักนะ แต่ก็ไม่กล้าหรอก แต่เหมือนโชคชะตาอยากเล่นตลก
เขาหันมาว่ะ เขาทันมากทักทาย หลังจากนั้นเราก็ได้รู้จักกัน จากเส้นทางการวิ่งตามหาความรักเราก็เปลี่ยน
เปลี่ยนมาเดินไปตามทาง เดินไปกับใครสักคน เดินมาจนแล้วจนเล่า อาจจะมีบางช่วงที่เขาวิ่งตามเราบ้าง เราวิ่งตามเขาบ้าง
แต่สุดท้ายเราก็ยังรออีกคนเสมอเพื่อที่จะเดินจับมือไปด้วยกัน เดินผ่านทางแยกมาด้วยกันตั้งหลายแยก
เราก็ยังจับมือกันมาเรื่อยๆ จนวันนี้เราก็เดินมาเจอทางแยกอีกครั้ง วันนี้เราอาจจะจับมือเขาแน่นเกินไปจนทำให้เขาอึดอัด
เขาจึงเลือกที่จะสบัดมือเราแล้วไปอีกทางนึง ทางที่เราไม่อยากไป เราอยากจะดึงมือเค้าไว้ แล้วขอร้องให้เค้าไปกับเราได้ไหม
ไปทางที่เราอยากไปได้ไหม แต่เราทำไม่ได้ เราทำได้แค่เพียงมองเขาวิ่งไปอีกทางนึง
ที่จริงทางแยกนั้นมันก็คงไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกมั้ง มันเป็นเหมือนทางขนาน เราวิ่งไปตามทางนี้ เราก็ยังเห็นเขาที่วิ่งไปในอีกทางนึง
เขาก็ยังคอยมองคอยเป็นห่วงเราตลอด เราก็ยังคิดถึงเขาตลอด แต่มันไม่เหมือนเดิม เราไม่ได้เดินจับมือไปด้วยกันแล้ว เราทำได้แค่คอยดูอยู่ห่างๆ
เอาจริงๆตอนนี้เราก็ยังคิด ถ้าเราวิ่งขนานกันไปเรื่อยๆ แล้วสักวันนึง วันที่เขาเจอคนที่เหมาะสมจริงๆวันที่เขามีเพื่อนร่วมทาง
เรายังจะทนมองเขาอยู่กับคนอื่นได้ไหม แต่คิดๆดูแล้ว ถึงตอนนั้นเราอาจจะยินดีกับเขาก็ได้
-- จบละ บันทึกของเรา ไว้เราจะมาเล่าเรื่องอื่นๆให้ฟังใหม่--
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้