7 ปี พอรึยัง ?

เราคบกับแฟนมา 7 ปี เรารักเขามาและเราเองที่เป็นฝ่ายเข้าไปเริ่มจีบเขาก่อนจนในที่สุดเราก็ได้เขามา.. 55 คบกันเรียนรู้นิสัยกันแรกๆเราเปลี่ยนตัวเอง เปลี่ยนทุกอย่างเพื่อให้เขาสนใจเรา แต่เขาเป็นคนที่ค่อนข้างเฉยชา และติดเกมส์ค่ะ (ตอนแรกก็คิดน่ะ ติดเกมส์ก็ดีกว่าไปติดผู้หญิง) สรุป! เราคิดผิดค่ะ เราเคยขอให้เขาเลิกเล่นเกมส์ เพื่อหันมาสนใจเราค่ะ ตอนแรกๆก็เหมือนจะทำได้นะ เล่นเกมส์น้อยลง.. แต่ไม่นานก็เหมือนเดิมค่ะ เศร้า ด้วยความรักที่เราให้เขาทั้งหมดเกือบทุกอย่างค่ะ เราทำให้เขา อยากให้เขารักเรามากๆ เหมือนที่เรารักเขา ปัจจุบันเข้าปีที่ 7 ค่ะ เรารู้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปหลายๆอย่าง เรารอเขา รอมาตลอดว่าวันหนึ่งเขาจะเข้าใจความรู้สึกของเราบ้าง ช่วงปีที่4 เขาไปรับราชการทหาร 1 ปี เราคิดถึงและเป็นห่วงเขามากๆค่ะ เราตื่นตี4 ทุกวันอาทิตย์เราจะโทรเรียกวินมอไซร์มารับเราที่หน้าบ้านเพื่อออกไปขึ้นรถตู้ เรานั่งรถตู้ไปหาเขาที่ค่ายทหารฯ ทุกอาทิตย์ค่ะ เราจะพยามหานั้นหานี้ตามที่เขาต้องการเพื่อให้เขาไม่ลำบากเรื่องของใช้ส่วนตัว ตลอดเวลา 1 ปีที่เขารับราชการทหารฯ เวลาเขาปล่อยกลับบ้านเขาไม่ค่อยสนใจเรา เราคิดว่าเขาแค่เหนื่อยคงอยากเล่นเกมส์ อยู่กับเพื่อนเขาๆ แต่เวลาผ่านไปจนปลดทหารฯ เขายังไม่สนใจเราเหมือนเดิมค่ะ เราอดทนค่ะเพราะเรารักเขามาก เขาเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตเราค่ะ ที่เราใช้เวลาทั้งหมด 7 ปี เพื่อรอเขา เรามีความฝันที่อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น (ส่วนตัวพ่อ-แม่เราแยกกันอยู่เราค่อนข้างขาดความอบอุ่น ยอมรับค่ะ) ครั้งแรกที่เราเจอครอบตรัวเขา เรารู้สึกว่าเขาโชคดีกว่าเราเยอะ ชีวิตเขาน่าอจิฉาที่มีพ่อแม่พี่น้องที่อยู่กับพร้อมหน้า แต่เขาค่อนข้างเก็บตัวค่ะ ไม่ค่อยพูดคุยกับพ่อแม่เขา เวลาเราไปบ้านเขาเราก็ได้แต่ยกมือไหว้พ่อกับแม่ แล้วแฟนเราก็เรียกให้ขึ้นห้องเลย แบบเราเป็นแบบนี้มาตลอด 7 ปี เราอึดอัดมาก ไม่เข้าใจแฟนเราว่าให้เราขึ้นไปทำไม เราอยากนั่งดูทีวี พูดคุยกับพ่อแม่ของแฟนบ้าง แต่เขาเหมือนไม่อยากให้เราทำแบบนั้น มีครั้งหนึ่งเราซื้อข้าวมา เราบอกเราจะนั่งกินหน้าทีวี! แฟนเราบอกไม่ต้องขึ้นไปกินข้างบนห้องแหล้ะ - -" ไม่เข้าใจว่าทำไหม แล้วพอเราจะกินในห้องเขาบอกให้เราออกมานั่งกินหน้าห้อง เขาบอกกลิ่นมันเหม็น(กระเพรากุ้งไข่ดาว -*-) เราก็ไม่อยากมีปัญหาออกมานั่งกินหน้าห้อง(ห้องน้ำ)นะค่ะ !!! เราเริ่มมีอารมณ์เลยบอกให้เขาออกมานั่งกับเรา มารอเรากินข้าว เราไปๆมาๆบ้านแฟนตลอด 4 ปีหลัง เราเคยทานข้าวกับพ่อแม่แฟนเราแค่ 1 ครั้งค่ะ จริงๆค่ะ 1 ครั้ง ทั้งหมด 7 ปีที่เราคบกันมา เราไม่เคยได้ไปทำความรู้จักหรือพูดคุยกับญาติพี่น้องคนอื่นๆของเขาเลยค่ะ ทั้งที่เราอยากจะทำความรู้จักมากขนาดไหนก็ตาม เช่นกันค่ะ เขาเองก็ไม่เคยมาทำความรู้จักกับญาติพี่น้อง พ่อแม่ของเราเช่นกัน เวลามรับก็จอดรอหน้าบ้านไม่เคยเดินลงไปพูดคุยกับที่บ้านเราเลย เวลาไหว้แม่เราก็แค่เปิดหมวกกันน็อกแล้วไหว้เท่านั้นค่ะ แม่เรารู้ว่าเรากับแฟนมีอะไรกันตั้งแต่ปีแรกที่เราเริ่มคบกัน แต่แฟนเราบอกไม่พร้อมจะไปคุย เราก็โอเคค่ะ ตามใจแฟนด้วยความที่รักจนไม่รักตัวเองค่ะ เราทะเลาะกับแม่หนักมากที่สุดในชีวิตเราค่ะ แม่ไล่เราออกจากบ้าน เราไม่ได้พูดกับแม่เรามา 2 ปีเต็มๆค่ะ เรารอแล้วรอเหล่า ปีที่2 ปีที่3 ปีที่4 เราถามเขาว่าเคยคิดจะแต่งงานกับเราบ้างไหม ? เขาบอกแต่งทำไหมไร้สาระ เปลืองเงิน? โอเคตอนนั้นเราก็ยังมองโลกในแง่ดีค่ะ คิดว่าเขาคงยังไม่พร้อมจริงๆ จนปัจจุบัน 7 ปีค่ะ เขายังไม่เคยมาให้ความชัดเจนกับทางครอบครัวเราเลยค่ะ(ในหัวมันคิดว่า “เอาว่ะรอดูไปอย่างน้อยเขาก็ยังไม่เคยทิ้งเราไปไหน” !!) หลังความเห็นแก่ตัวเริ่มเกิดขึ้นอย่างชัดเจนค่ะ หลังจากปลดทหารมา เราเป็นคนพาเขาไปสมัครงาน สัมภาษณ์งาน จนในที่สุดเขาได้ทำงานในบริษัทฯ เราก็โอเค อย่างน้อยมีงานทำน่าจะเบาเรื่องเล่นเกมส์ไปได้บ้าง ป่าวเลยค่ะ ว่างจากงาน ก็เล่นเกมส์ เราชวนไปไหนก็ไม่เคยไปค่ะ เราอยากไปเที่ยวก็ไม่เคยได้ไป เราอยากไปเดินห้างเขาก็ให้เราไปคนเดียว เราทำทุกอย่างที่เราอยากทำ และที่ที่เราอยากไป เราไปคนเดียวค่ะ เขาเป็น “สายเปย์” ให้แต่เงินเราค่ะ เขาบอกเราชอบเงิน! ใช่ค่ะ เราชอบเงิน เรามีเงินไปนั้นไปนี้ ส่วนหนึ่งก็เงินเขา แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมดหรอกน้ะค่ะ (ที่บ้านเราฐานะปานกลางค่ะ) แต่ก็ยอมรับว่า3 ปีหลังเราเริ่มใช้เงินเข้ามากขึ้น เวลาเราไปบ้านเขา เขาชอบไล่เรากลับบ้านค่ะ ปะมาณว่า “กลับบ้านไปป่ะ” (โอเคพูดเล่นเรารับได้ค้ะ แต่พูดบ่อย พูดเกือบทุกครั้งที่ไปหาเขา) จริงๆใจเราลึกมันก็ไม่อยากได้ยินหรอก มันเสียความรู้สึกอ่ะ ถ้าเขามาบ้านเราแล้วเราพูดแบบนี้กับเขาเขาจะรู้สึกยังไง? ใจเขาใจเราบ้าง! เราพูดบ่อยมากๆ ตลอดเวลาที่คบกันมาเราไปกินโน้นนี้นั้นด้วยกันบ่อยค่ะ เขาชอบถามเราว่า อยากกินอะไร พอเราตอบไปเขาก็ไม่กิน! ไปกินอย่างอื่น เราไม่เคยอยากเลือกอะไรเลย เพราะหลังๆ เราเลือกอะไรไปมันก็ไม่เคยได้อย่างที่เราเลือก เราเลยเลือกจะเงียบตามๆเขาไป(เรากับแฟนไม่เคยกินชาบูด้วยกันเลยค่ะ มันดูเล็กน้อยนะสำหรับคนอื่น แต่เราไม่ชอบตรงที่ว่า ไม่เคยพาเราไปกินแล้วยังล้อเรา ชาบู๊ ชาบู!!! 55555555555555+) เหมือนที่เขาเงียบๆตามเราเพราะเราจะเป็นคนที่เยอะ เรื่องห้องนอน เสื้อผ้า การอาบน้ำ ความสะอาดพื้นห้อง เรารู้ว่าเขารำคานเรา ครั้งหนึ่งเขาเคยพูดว่า “จะกวาดอะไรหนักหนาห้องก็มีอยู่แค่นี้” เราก็ งง ค่ะ ไม่ให้เราเก็บห้องเราจะทำอะไรในห้องนอนสีเหลี่ยมพื้นผ้า คอมฯเราก็ไม่ค่อยได้ใช้ค้ะ ส่วนใหญ่เค้าเล่นเกมส์ดูหนัง ต้องตามเขาค่ะ เวลาเราอยากดูอะไร เราเปิดไว้แล้วหันไปสไลค์โทรศัพย์ เขาชอบบอก “ไม่ดูแล้วม้ะ ปิดน่ะ ?” เป็นบ่อยจนเรารำคานค่ะ เราบอกอื้มๆ อ่อๆ หลังๆ เราเลยตามๆเขาไปค่ะ เรากับแฟนเที่ยวกันไกลสุดก็ฟาร์มแกะพัทยาอ้ะ กว่าจะได้ไปก็รอเพื่อนแฟนเราว่างน่ะ ไม่งั้นเราก็อดไป และก็ไปเกาะเสม็ด 3 ครั้งได้มั้ง(เราจำไม่ได้คือมันช่วง3ปีแรกที่คบกัน) ครั้งสุดท้ายก่อนเลิกกันเราไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน ตามเคยค่ะ ไปกับเพื่อนเขา 6-7 คน เราไม่สนุกเลยวันแรกไปเราอาหารเป็นพิษเราอ้วกตลอดทางค่ะจนถึงที่พัก เรากะแฟนนั่งรถคนละคันกันนะ นั่งด้วยกันแล้วทะเลาะกันค่ะ คืนที่เราจะไปเที่ยวเราทะเลาะกันด้วยเหตุผลที่เราไปทำผมนาน และเขาลางานมาเพื่อรอเราไปเดินงานกาชาติ (ทำผมกลับมาปะมานบ่ายสองโมงเราเห็นเขาเล่นเกมส์ เราก็ไม่อะไรถามปกติดว่ากินไรไหมจะซื้อให้ เขาบอกค่อยออกไปกินพร้อมกัน เรานอนเล่นโทรศัพย์รอค่ะ จนบ่ายสามกว่าๆเราไม่รอ เราออกไปหาเพื่อนเรา ก็ยังโทรหานะว่ากินไรไหม เขาทำเสียงแข็งๆเรารู้แล้วล่ะ ว่าเขาไม่พอใจ แต่เราพยามเฉยๆไม่อยากทะเลาะก่อนไปเที่ยว) เอาจริงๆ จะออกเดินทางตอนตี 3 ก็ต้องลางานอยู่แล้วไหม ? เขาไม่น่ามาทำให้เสียบรรยากาศเลยจริงๆ ฟึดฟัด กระทืบเตียงใส่เรา(เรานอนอยู่ใง) เราไม่เข้าใจ หลังคือเอาแต่ใจ แล้วไม่สนใจความรู้สึกเราเลย ทำเราเสียใจผิดนัดหรืออะไร ชดเชยด้วยการให้เงินเราไปช๊อปฯ หลังๆเรารู้ตัวค่ะเราเริ่มเสพติดารใช้เงินซื้อนั้นนี้ จนเกินความจำเป็น เสื้อผ้าบ้างตัวซื้อมาเรายังไม่ได้ใส่เลยก็มี ช่วงปีที่5-6 เราเริ่มป่วยค่ะ เนื่องจากเราทำงานหนักบวกกับเรียนต่อฯ เราพักผ่อนน้อยค่ะ จนที่สุดเราป่วยเป็นต่อมน้ำเหลืองอักเสบที่คอ เรากินยามาสักระยะแต่ไม่หาย หมอเลยแนะนำให้เราผ่าตัดชิ้นเนื้อไปตรวจกลัวจะเป็นเชื้อมะเร็งค่ะ เราตัดสินใจผ่านตัดค่ะ ถึงวันผ่าตัดเรานั่งรถโดยสารมา รพ. เองค่ะ กะว่ามาถึงค่อยให้เขาตามมาเพราะบ้านเขากับ รพ. อยู่ห่างกันไม่มากค่ะ (ปะมาณ 1-2 กม.) เราผ่าตัดใช้เวลาไม่นาน เราไม่ได้ฉีดยาสลบ เราดมยาแค่เบลอๆ หลังผ่าตัดเราออกจากห้องมา คือกลับบ้านได้เลย เราถามเอารถไรมา เขาบอกมอไซร์ ค่อยกลับไปเปลี่ยนรถที่บ้าน เราอ้ะโอเค เขาใจว่าเขาขับรถยนต์เป็นเมื่อไม่นาน ระหว่างทางกลับบ้านเราหิวน้ำเราเลยบอกให้เขาจอดรถซื้อ ชาเขียว! แต่แฟนเราแกล้งเราตลอดทางว่าร้านปิดบ้าง ไม่มีที่จอด มีรถตามหลัง จนเกือบถึงบ้านเรา เราเลยบอกว่า ร้านข้างหน้าจอดเลยเราจะกิน! เขาจอดค่ะ แต่เขาให้เราลงไปซื้อเอง!!! (คิดในใจ แมร่ง!กูซื้อเองก็ได้ว่ะ) เราเดินลงไปซื้อทั้งที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดมาไม่ถึง 2 ช.ม อืมมม ดีมั้ยล้ะ ! เขายังมียังชักสีหน้าใส่เราอีกน้ะ เราก็ยังถามเขาว่ากินไหม? เขาไม่กินแถมยังไม่พอใจเรา คือ เราผิดอะไร ?  เขาไม่ง้อ ไม่อะไรทั้งนั้นรอเราหายนอยเอง เราป่วยเขาไม่เคยขี่รถมาหาเราที่บ้านเลย เวลาอยากกินอะไรก็ไม่เคยซื้อมาให้ที่บ้านเลย บอกบ้านเราไกล แต่เรานั่งรถไปหาเขาได้ทุกครั้ง เราขี่มอไซร์ไปหาเขาได้ โดยที่เราไม่เคยบ่น เพราะรักไง เขาป่วย ร้านข้างอยู่ตรงข้ามบ้านนะ แต่มาอ้อนเราเดินไปซื้อข้าวไม่ไหว เราก็ขี่รถไปซื้อให้ทั้งที่บ้านเราบ้านเขาไม่ได้ใกล้กันเลย เราทำให้เขาทุกอย่าง เราคิดว่าเราทำดีที่สุดแล้ว แต่มันดูเหมือนเรายังทำไม่ดีพอ เราไม่เคยเอาชนะความรู้สึกลึกๆในใจเขาได้เลย เวลาเราไปหาเขาเรานั่งวินมอไซร์เข้าไปบ้านเขาเองตลอด เราไม่ชอบเวลาไปไหนมาไหนแล้วให้เขาไปรับเรา รอนิดรอหน่อยไม่ได้บ่นเรา ด่าเราลีลาบ้างไรบ้าง แต่กับเขาน้ะ เราต้องรอเขาน่ะ เราก็เฉยๆ เราบอกเบื่อเขา เบื่อ เบื่อเราพูดบ่อยจนเป็นเรื่องธรรมดาที่ได้ยิน แต่วันหนึ่งเขาบอกเขาเบื่อเรา มันทำให้เรา อึ้งๆ งงๆ เราแสดงอาการไม่พอใจออกไปแหล้ะตามภาษาผู้หญิง เหตุการณ์ผ่านไป มีช่วงหนึ่งเขาทำงานหนักไม่ค่อยมีเวลาให้เรา(เขาค่อนข้างบ้างานใครให้แทนแทนหมดคือได้เงิน เราพอเข้าใจนะ) เราไปหาเขาที่บ้านมันวันหยุดของเขาแต่เราทำงานค่อนข้างเลิกเย็น คือ เขาจะออกไปกินเหล้ากับเพื่อน เราก็ถามอีกจะออกใช่ไหม เขาชวนเรานะ แต่เราไม่ไปอ้ะเราเหนื่อย อาทิตย์ก่อนเขาก็เพิ่งออกไปทิ้งเรานอนอยู่ห้องคนเดียวจนเราหลับไป.. ครั้งเราเลยไม่ไป เลยขอให้เขาไม่ไปแต่มันไม่เป็นผล เขายืนยันจะออก เราถามว่าเรากะเพื่อนเลือกใคร(เราเข้าว่าเป็นคำถามไม่ควรถามน้ะแต่มันสุดแล้วจริงๆครั้งนั้น) เขายินยันเลือกเพื่อน เราเลยพูดไปว่า ไม่เจอกันตั้งหลายวันไม่คิดถึงหรือไง อยากไปหาไรกิน แต่ไม่อยากกินเหล้าไม่อยากนั่งร้านเหล้า เขาบอกไม่เจอเพื่อนนานคนนี้ยังใงจะไป เราเริ่มงี่เง่านิสัยผู้หญิงเริ่มออก เขาด่าเรา “เป็น ยิ้มอะไร กูจะมาหาเพื่อเนี้ย กูไม่ได้ไปไหน งี่เง่าไมนัก น่าลำคาน อิ ยิ้ม กลับบ้านไปไป๊  ไปตายไหนก็ไป อิ ยิ้มอะไรหนักหนา) เราอึ้งเว่ย! ครั้งแรกที่เขาไล่เราไปตาย.. ในขณะที่เขากำลังขี่รถไปร้านเหล้ากับเพื่อน ส่วนเรายืนอยู่ที่หน้าบ้านเขาแต่เขาก็กลับมาบ้านนะ แต่ไม่พูดไม่คุยอะไรกับเราเลย ( เรานอนร้องไห้ใส่หูฟังจนเที่ยงคืน เขาก็นอนเล่นเกมส์อยู่ข้างๆเราน่ะ แต่ไม่มีแม้อ้อมกอด คำปลอบใจ ที่จะทำให้เรารู้สึกดีขึ้น ไม่พูดแม้คำ “ขอโทษ” เรานอนร้องไห้จนหลับ.. แม้งเจ็บสัสๆ )
ทุกๆวันสำคัญของเรา วันเกิด วันครบรอบ วันวาเลนไทน์ เรามีของขวัญให้เขาทุกครั้ง แต่เราน่ะหรอถ้าไมพูดไม่ทวงไม่บอกก็ อด กินแห้วไปทุกปี ทุกวันสำคัญ (มีวาเลนไทน์ปีนึงเขาให้ตุ๊กตาเรา แบบที่เราไม่ต้องร้องขอ) เขาจะให้ตั้งเราไปซื้อเองเขาใช้เหตุผลที่ว่า กลัวซื้อมาไม่ถูกใจเรา คือให้อะไรอ้ะเราก็เอาหมดแหล้ะ แต่เขากลับไม่รู้อะไรเลย เราไม่เคยมีเซ่อไพร์อะไรที่พิเศษกว่าเพื่อนเขา กว่าใครเลย คือทุกอย่างธรรมดาไปหมด จนเราไม่รู้ว่าเขายังรักและต้องการเราไหม ? วันเกิดเราที่ผ่านมาล่าสุด คือ เรานั่งกินโจ๊กอยู่ที่ตลอดคนเดียว(อร่อยแบบเค็มๆ กินข้าวกับน้ำตา อร่อยไปอีกแบบ)
หลายๆครั้งเราทะเลาะกัน เราให้อภัยเขามาตลอด มาวันนี้เราว่า เราไม่ไหวแล้วว่ะ เราเลือกจะทิ้งความฝัน ความรัก ความผูกพันธ์ที่มีกับเขามา 7 ปี แรกเราเสียใจมากในช่วงเวลาที่เราพยามตัดใจเรากินไม่ได้นอนไม่หลับ ในขณะที่เขาบล็อกเฟส บล็อกเบอร์ บล็อกไลน์เรา  เวลาผ่านไปปะมาณหนึ่งเดือน เขาให้เพื่อเขาทักเรามา มาพูดให้เขา ให้เราเข้าใจในเวลาหนึ่งเดือนที่เขาหายไป เราไม่รับฟังแถมต่อว่าเพื่อนเขาไปด้วย