เราเป็นคนที่ใช้สมองกับเหตุผลซะส่วนใหญ่ ดังนั้นเวลาที่เราคิดอะไรเราจะไม่ค่อยพูดมันออกมา ง่ายๆคือชอบคิดเองเออเอง ตัดสินใจเองว่าเขารู้สึกยังไง ตอนที่เรากับเขายังคุยกันอยู่เราเคยถามเขาหลายครั้งแล้วว่า 'ตกลงเราเป็นอะไรกัน' เขาก็จะตอบกลับมาว่า 'เป็นพี่น้องกันไปก่อน' ทุกครั้งเลยค่ะ
แล้วที่สำคัญคือเรากับเขาอยู่ไกลกันมากค่ะ เขาอยู่อเมริกา (เขาเป็นคนไทยนะคะ) ส่วนเราอยู่ไทย เรารู้ว่าเขาอยู่เมืองไหน แต่ที่เหลือเราก็แทบไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับเขาเลย เราจำวันเกิดเขาได้ จำวันครบรอบตั้งแต่วันแรกที่คุยกันได้ จำได้แม้กระทั่งประโยคแรกที่เขาทักเรามา เขาเป็นคนแรกที่เรารู้สึกว่าใช่ตั้งแต่คุยกันแรกๆเลยค่ะ รู้สึกว่าถ้าไม่ได้คุยกับคนนี้ก็จะไม่คุยกับใครแล้ว
เขาเป็นคนแรกที่เราคุยด้วยนานที่สุด 7 เดือนแหนะ นี่นานสุดสำหรับเราแล้วค่ะ จริงๆอยากคุยให้นานสักหนึ่งปี แต่เราดันไปบอกเลิกคุยกับเขาซะก่อน เพราะเราทนไม่ไหว เราไม่รู้น่ะว่าสิ่งที่เราทำมันดูเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า แต่เราแค่อยากได้ยินว่าเขารู้สึกดีกับเรา แค่นั้นเราก็มีกำลังใจจะคุยกับเขาต่อแล้วค่ะ ต่อให้สุดท้ายเราเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเราจะไม่เสียใจเลยค่ะ เพราะครั้งหนึ่งเราเคยได้ทำให้คนที่เรารักรู้สึกดีกลับมา
เราเคยให้สัญญากับเขาเอาไว้ว่า 'ถ้าวันนึงเราเลิกคุยกัน เค้าสัญญานะ ว่าจะเค้าไม่คุยกับใครอีกจนกว่าเค้าจะเข้ามหาวิทยาลัย' ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.5ค่ะ อีกไม่กี่ปีก็จะเข้ามหาลัยแล้ว เราอยากให้เขากลับมาคุยกับเราก่อนที่เราจะเข้ามหาลัยค่ะ ตอนนี้เราเลิกคุยกันไปประมาณ 5-6 เดือนแล้วค่ะ
ทุกวันนี้ถึงแม้จะลบไลน์ ลบเฟสพี่เขาไปแล้ว แต่เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ค่ะ ถ้าว่างก็เข้าไปส่องดูเฟสเขาเรื่อยๆ
แต่เขาเป็นผู้ชายประเภทโลกส่วนตัวสูงค่ะ ไม่ค่อยอัพเดตอะไรเท่าไหร่ พี่เขาบอกว่าพี่เขาจะกลับมาไทยประมาณปีหน้าค่ะ ซึ่งก็คือปีนี้แหละ แต่เราไม่รู้ว่าเขาจะมาตอนไหน เราได้แต่ภาวนาทุกวันค่ะ ว่าขอให้เจอพี่เขาตัวเป็นๆสักทีเถอะ จะด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจก็ตาม
สุดท้ายนี้ถ้าพี่ได้เข้ามาอ่านบทความนี้นะคะ ช่วยแอดไลน์กลับมาหาด้วยนะ.. ไม่ก็ถ้าพี่จำชื่อเฟสเค้าได้ ทักมาหาสักหน่อยก็ยังดี ตอนนี้เค้ายังรอพี่อยู่เหมือนเดิมนะ
ฝากถึงคนคุยเก่าที่อยู่อเมริกา
แล้วที่สำคัญคือเรากับเขาอยู่ไกลกันมากค่ะ เขาอยู่อเมริกา (เขาเป็นคนไทยนะคะ) ส่วนเราอยู่ไทย เรารู้ว่าเขาอยู่เมืองไหน แต่ที่เหลือเราก็แทบไม่รู้จักอะไรเกี่ยวกับเขาเลย เราจำวันเกิดเขาได้ จำวันครบรอบตั้งแต่วันแรกที่คุยกันได้ จำได้แม้กระทั่งประโยคแรกที่เขาทักเรามา เขาเป็นคนแรกที่เรารู้สึกว่าใช่ตั้งแต่คุยกันแรกๆเลยค่ะ รู้สึกว่าถ้าไม่ได้คุยกับคนนี้ก็จะไม่คุยกับใครแล้ว
เขาเป็นคนแรกที่เราคุยด้วยนานที่สุด 7 เดือนแหนะ นี่นานสุดสำหรับเราแล้วค่ะ จริงๆอยากคุยให้นานสักหนึ่งปี แต่เราดันไปบอกเลิกคุยกับเขาซะก่อน เพราะเราทนไม่ไหว เราไม่รู้น่ะว่าสิ่งที่เราทำมันดูเห็นแก่ตัวไปรึเปล่า แต่เราแค่อยากได้ยินว่าเขารู้สึกดีกับเรา แค่นั้นเราก็มีกำลังใจจะคุยกับเขาต่อแล้วค่ะ ต่อให้สุดท้ายเราเป็นพี่น้องกันเหมือนเดิมเราจะไม่เสียใจเลยค่ะ เพราะครั้งหนึ่งเราเคยได้ทำให้คนที่เรารักรู้สึกดีกลับมา
เราเคยให้สัญญากับเขาเอาไว้ว่า 'ถ้าวันนึงเราเลิกคุยกัน เค้าสัญญานะ ว่าจะเค้าไม่คุยกับใครอีกจนกว่าเค้าจะเข้ามหาวิทยาลัย' ตอนนี้เรากำลังจะขึ้นม.5ค่ะ อีกไม่กี่ปีก็จะเข้ามหาลัยแล้ว เราอยากให้เขากลับมาคุยกับเราก่อนที่เราจะเข้ามหาลัยค่ะ ตอนนี้เราเลิกคุยกันไปประมาณ 5-6 เดือนแล้วค่ะ
ทุกวันนี้ถึงแม้จะลบไลน์ ลบเฟสพี่เขาไปแล้ว แต่เราก็ยังคิดถึงเขาอยู่ค่ะ ถ้าว่างก็เข้าไปส่องดูเฟสเขาเรื่อยๆ
แต่เขาเป็นผู้ชายประเภทโลกส่วนตัวสูงค่ะ ไม่ค่อยอัพเดตอะไรเท่าไหร่ พี่เขาบอกว่าพี่เขาจะกลับมาไทยประมาณปีหน้าค่ะ ซึ่งก็คือปีนี้แหละ แต่เราไม่รู้ว่าเขาจะมาตอนไหน เราได้แต่ภาวนาทุกวันค่ะ ว่าขอให้เจอพี่เขาตัวเป็นๆสักทีเถอะ จะด้วยความบังเอิญหรือตั้งใจก็ตาม
สุดท้ายนี้ถ้าพี่ได้เข้ามาอ่านบทความนี้นะคะ ช่วยแอดไลน์กลับมาหาด้วยนะ.. ไม่ก็ถ้าพี่จำชื่อเฟสเค้าได้ ทักมาหาสักหน่อยก็ยังดี ตอนนี้เค้ายังรอพี่อยู่เหมือนเดิมนะ