ปล. เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงทุกประการโปรดใช่วิจารณญานในการอ่าน หากผู้ใดไม่ชอบขอให้กดออกแล้วข้ามไปหัวข้ออื่นเลยก็ได้ค่ะ หรือไม่ก็อ่านเพื่อความบันเทิงเอานะคะ ประสบการณ์นี้เราไม่ใช่ผู้ที่พบเห็นแต่เป็นตัวต้นเหตุให้คนอื่น ๆ ได้เห็นค่ะ
เหตุการณ์ครั้งที่ 1 จุดเริ่มต้น
ตอนนั้นเราเรียนอยู่มหาลัยปี 2 เพิ่งเปิดเทอมใหม่ได้แค่ไม่กี่วัน ช่วงบ่าย ๆ เรากับเพื่อนในกลุ่มก็เข้าไปหาข้อมูลทำรายงานส่งอาจารย์กัน แฟนของเพื่อนชื่อพี่ตั้ม เค้าเพิ่งเลิกเรียนจึงตามมาสมทบที่ห้องสมุด พอมาถึงพี่เค้าก็มองเราหน้าตาค่อนข้างตกใจแล้วก็เดินไปนั่งอีกโต๊ะนึง เราก็แปลกใจเพื่อนเราชื่อดาที่เป็นแฟนพี่ตั้มก็แปลกใจที่ไม่ยอมมานั่งกับพวกเรา สักพักพี่ตั้มก็กวักมือเรียกดาไปนั่งคุยด้วยสักพักดาก็เดดินกลับมาจับบ่าเรา และบอกเราว่าตอนนี้แกรู้สึกร้อน ๆหนาว ๆ บ้างไหม? เราก็ส่ายหน้าตอบแบบงง ๆ แล้วดาก็ถามอีกว่ารู้สึกว่ามีคนตามบ้างป่าว? เราก็ตอบว่ารู้สึกบ้างเป็นบางที เพราะบ้านเราเลี้ยงกุมารทองไว้เค้าอาจจะตามมาก็ได้ แต่ดาก็บอกว่าไม่ใช่พี่ตั้มเห็นเป็นนักศึกษาถูกระเบียบยืนอยู่หลังแก หน้าตาไทย ๆ ผมยาวปะบ่า เราก็ได้แต่งงว่าเธอผู้นี้มาจากไหน??? เราก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วก็ปล่อยผ่านไป
เหตุการณ์ครั้งที่ 2 เกินจำนวนที่ร้านอาหาร
หลังจากวันนั้นที่พี่ตั้มเห็นพี่เค้าก็ไม่ค่อยมาทักทายเราเท่าไรหรือเราอาจจะยุ่งเกินมั้ง เรากับเพื่อน ๆ ในกลุ่มก็ไปทานอาหารกันที่ร้านประจำกัน 6 คน มีเรา ฝน ชรณ์ อัจ โอม และเอก ลุงเจ้าของร้านก็เอาแก้วใส่น้ำแข็งมาเสิร์ฟให้ 6 แก้ว เราก็บอกว่าลุงมันเกินมาแก้วนึงเอาคืนไปเสียดายน้ำแข็ง ลุงแกก็บอกว่าก็พวกเธอมา 7 คนไม่ใช่เหรอ เราก็บอก 6 คนค่ะ ลุงบอกอีกว่าเมื่อกี้ยังเห็น 7 คนอยู่เลย พวกเรายืนยันอีกว่ามา 6 คนลุงแกก็เกาหัวแล้วก็มองมาที่โต๊ะแบบคนงง ๆ อีกที เป็นแบบนี้อยู่เป็นอาทิตย์เลยค่ะ ถ้าวันไหนต้องไปร้านอาหารไม่ลุงก็ป้าจะเสิร์ฟแก้วน้ำเกินทุกครั้ง บางครั้งมาเป็นข้าวเปล่าด้วยทั้งที่ไม่มีใครสั่งเลยสักคน จนฝนทนไม่ไหวเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้ว เลยบอกให้เราไปทำบุญวันนั้นเลยแถวมหาลัยมีวัดอยู่จึงยกขโยงกันไปทำบุญ พระท่านก็ไม่ได้พูดอะไรก็ให้พรให้แคล้วคลาดปลอดภัย แต่ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่นานหลายสัปดาห์เลยค่ะ
เหตุการณ์ครั้งที่ 3 จุดพีค
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์เพื่อนชื่อยุ้ย เพื่อนสนิทที่เรียนคนละวิชาเอกชวนเราไปเที่ยวแต่นางบอกว่าขอเข้าโบสถ์ก่อน เราก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วและอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็เลยไม่ขัดข้องอะไร ก็ไปนั่งฟังอยู่กับยุ้ยในโบสถ์จนเสร็จ แล้วก็มาถึงเวลาขึ้นรถเมย์ไปเดอะมอล์บางแค เรากับยุ้ยได้ที่นั่งตรงข้างเครื่องยนที่เป็นม้านั่งยาวตรงข้ามกับคนขับซึ่งนั่งได้ประมาณ 4 คน รถออกไปได้สักพักพี่กระเป๋ารถเมล์ก็เดินมาเก็บค่าโดยสาร เรากับยุ้ยก็ต่างคนต่างจ่าย จ่ายเสร็จเราก็หันไปคุยกับยุ้ยตามปกติเว้นแต่พี่กระเป๋ารถเมล์ที่ไม่ยอมไปไหน แถมยังเขย่ากะบอกเก็บเหรียญเหมือนจะทวงเงินอีก เรากับยุ้ยเลยเอาตั๋วมาโชว์บอกว่าจ่ายแล้ว พี่กระเป๋าก็ยืนท้าวสะเอวจะเอาเรื่องบอกว่า เพื่อนน้องอีกคน(ชี้ไปตรงข้างเราที่ยังว่างอยู่)ยังไม่จ่ายเงินสักทีจะเบี้ยวเหรอ ???
เรากับยุ้ยก็เหวอเลยค่ะ เราก็ยืนยันว่ามากัน 2 คนเถียงกันอยู่นานมากจนพี่คนขับบอกว่าน้องเค้ามากัน 2 คนอึงตาฝาดหรือไงฟะ พี่กระเป๋ารถเมล์หน้าถอดสีทันทีแล้วก็บอกน้องพี่เห็นจริง ๆ นะ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมยาวปะบ่านั่งข้างน้องอ่ะ ยุ้ยมันก็ใจเสียบอกว่าพี่หนูมากับเพื่อแค่ 2 คนค่ะอย่าพูดแบบนี้สิหนูกลัวนะคะ ส่วนเราก็อึ้งค่ะเพราะไม่ได้บอกยุ้ยเรื่องนี้เลยดันมาเกิดเรื่องก่อน ตลอดทางที่รถแล่นไปพี่กระเป๋ารถเมล์ไม่เดินมาเก็บเงินคนที่นั่งอยู่โซนหน้าเลยค่ะ และที่แปลกที่สุดคือ ตรงที่เรามีที่นั่งว่างอยู่นั่งได้ 2 คนกลับไม่มีใครนั่งทั้งที่หลบทางให้กลับยอมที่จะโหนรถเอาด้วย แถมมองเราแปลก ๆ ตลอดทางจนถึงจุดหมายปลายทางเลยค่ะ
เหตุการณ์สุดท้าย
พอกลับจากไปเที่ยวกับยุ้ยเราก็รีบขึ้นไปปรึกษาแม่ที่นั่งสมาธิอยู่ในห้องพระ พอเล่าให้แม่ฟังจบแม่เราก็จุดธูปบอกกล่าวพ่อปู่ว่าเกิดอะไรขึ้นไม่นานแม่เราก็มีอาการเหมือนพ่อปู่จะลงประทับ (แม่เราเป็นร่างทรงพ่อปู่ฤาษีค่ะ) แต่กลับไม่ใช่เพราะเป็นน้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคย เธอบอกว่าเธอไม่ใช่วิญญาณนะเธอเป็นแม่นาง....(อันนี้ขอไม่เอ่ยถึงนะคะ) เพิ่งมาอยู่ใหม่พ่อปู่ฤาษีท่านให้มาเฝ้าดูแลเราไม่ต้องกลัวนะ (เราไม่เท่าไรแต่คนอื่นนี่หลอนไปหมดแล้ว) เราก็กล่าวขอบคุณท่าน แต่อดสงสัยไม่ได้เลยถามไปว่าทำไมต้องใส่ชุดนักศึกษา ท่านบอกว่าจะให้ใส่ชุดไทยคนที่เห็นจะกลัวขนาดใส่ชุดนักศึกษาก็ยังมีคนเห็นแล้วก็จับได้ว่าไม่ใช่คน เราก็ถึงบางอ้อเลยค่ะหายข้องใจทันที หลังจากที่เหตุการณ์นั้นก็ยังมีคนเห็นว่ามาเกินบ้างแต่เราก็จะไม่เถียงแล้วค่ะว่ามากี่คน เออออห่อหมกไปว่ามาเท่านั้นคนอื่นจะได้ไม่กลัว แล้วพวกคุณล่ะคะเคยเจอแบบนี้บ้างไหม? เจอแบบไหน? ลองมาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังบ้างนะคะ
ปล. หากพิมพ์ผิดพลาดประการณืใดก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ
แชร์ประสบการณ์ถูกติดตาม
เหตุการณ์ครั้งที่ 1 จุดเริ่มต้น
ตอนนั้นเราเรียนอยู่มหาลัยปี 2 เพิ่งเปิดเทอมใหม่ได้แค่ไม่กี่วัน ช่วงบ่าย ๆ เรากับเพื่อนในกลุ่มก็เข้าไปหาข้อมูลทำรายงานส่งอาจารย์กัน แฟนของเพื่อนชื่อพี่ตั้ม เค้าเพิ่งเลิกเรียนจึงตามมาสมทบที่ห้องสมุด พอมาถึงพี่เค้าก็มองเราหน้าตาค่อนข้างตกใจแล้วก็เดินไปนั่งอีกโต๊ะนึง เราก็แปลกใจเพื่อนเราชื่อดาที่เป็นแฟนพี่ตั้มก็แปลกใจที่ไม่ยอมมานั่งกับพวกเรา สักพักพี่ตั้มก็กวักมือเรียกดาไปนั่งคุยด้วยสักพักดาก็เดดินกลับมาจับบ่าเรา และบอกเราว่าตอนนี้แกรู้สึกร้อน ๆหนาว ๆ บ้างไหม? เราก็ส่ายหน้าตอบแบบงง ๆ แล้วดาก็ถามอีกว่ารู้สึกว่ามีคนตามบ้างป่าว? เราก็ตอบว่ารู้สึกบ้างเป็นบางที เพราะบ้านเราเลี้ยงกุมารทองไว้เค้าอาจจะตามมาก็ได้ แต่ดาก็บอกว่าไม่ใช่พี่ตั้มเห็นเป็นนักศึกษาถูกระเบียบยืนอยู่หลังแก หน้าตาไทย ๆ ผมยาวปะบ่า เราก็ได้แต่งงว่าเธอผู้นี้มาจากไหน??? เราก็ไม่ได้ใส่ใจแล้วก็ปล่อยผ่านไป
เหตุการณ์ครั้งที่ 2 เกินจำนวนที่ร้านอาหาร
หลังจากวันนั้นที่พี่ตั้มเห็นพี่เค้าก็ไม่ค่อยมาทักทายเราเท่าไรหรือเราอาจจะยุ่งเกินมั้ง เรากับเพื่อน ๆ ในกลุ่มก็ไปทานอาหารกันที่ร้านประจำกัน 6 คน มีเรา ฝน ชรณ์ อัจ โอม และเอก ลุงเจ้าของร้านก็เอาแก้วใส่น้ำแข็งมาเสิร์ฟให้ 6 แก้ว เราก็บอกว่าลุงมันเกินมาแก้วนึงเอาคืนไปเสียดายน้ำแข็ง ลุงแกก็บอกว่าก็พวกเธอมา 7 คนไม่ใช่เหรอ เราก็บอก 6 คนค่ะ ลุงบอกอีกว่าเมื่อกี้ยังเห็น 7 คนอยู่เลย พวกเรายืนยันอีกว่ามา 6 คนลุงแกก็เกาหัวแล้วก็มองมาที่โต๊ะแบบคนงง ๆ อีกที เป็นแบบนี้อยู่เป็นอาทิตย์เลยค่ะ ถ้าวันไหนต้องไปร้านอาหารไม่ลุงก็ป้าจะเสิร์ฟแก้วน้ำเกินทุกครั้ง บางครั้งมาเป็นข้าวเปล่าด้วยทั้งที่ไม่มีใครสั่งเลยสักคน จนฝนทนไม่ไหวเริ่มจะกลัวขึ้นมาแล้ว เลยบอกให้เราไปทำบุญวันนั้นเลยแถวมหาลัยมีวัดอยู่จึงยกขโยงกันไปทำบุญ พระท่านก็ไม่ได้พูดอะไรก็ให้พรให้แคล้วคลาดปลอดภัย แต่ก็ยังเป็นแบบนี้อยู่นานหลายสัปดาห์เลยค่ะ
เหตุการณ์ครั้งที่ 3 จุดพีค
วันนั้นเป็นวันอาทิตย์เพื่อนชื่อยุ้ย เพื่อนสนิทที่เรียนคนละวิชาเอกชวนเราไปเที่ยวแต่นางบอกว่าขอเข้าโบสถ์ก่อน เราก็ไม่ได้ทำอะไรอยู่แล้วและอยากออกไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็เลยไม่ขัดข้องอะไร ก็ไปนั่งฟังอยู่กับยุ้ยในโบสถ์จนเสร็จ แล้วก็มาถึงเวลาขึ้นรถเมย์ไปเดอะมอล์บางแค เรากับยุ้ยได้ที่นั่งตรงข้างเครื่องยนที่เป็นม้านั่งยาวตรงข้ามกับคนขับซึ่งนั่งได้ประมาณ 4 คน รถออกไปได้สักพักพี่กระเป๋ารถเมล์ก็เดินมาเก็บค่าโดยสาร เรากับยุ้ยก็ต่างคนต่างจ่าย จ่ายเสร็จเราก็หันไปคุยกับยุ้ยตามปกติเว้นแต่พี่กระเป๋ารถเมล์ที่ไม่ยอมไปไหน แถมยังเขย่ากะบอกเก็บเหรียญเหมือนจะทวงเงินอีก เรากับยุ้ยเลยเอาตั๋วมาโชว์บอกว่าจ่ายแล้ว พี่กระเป๋าก็ยืนท้าวสะเอวจะเอาเรื่องบอกว่า เพื่อนน้องอีกคน(ชี้ไปตรงข้างเราที่ยังว่างอยู่)ยังไม่จ่ายเงินสักทีจะเบี้ยวเหรอ ???
เรากับยุ้ยก็เหวอเลยค่ะ เราก็ยืนยันว่ามากัน 2 คนเถียงกันอยู่นานมากจนพี่คนขับบอกว่าน้องเค้ามากัน 2 คนอึงตาฝาดหรือไงฟะ พี่กระเป๋ารถเมล์หน้าถอดสีทันทีแล้วก็บอกน้องพี่เห็นจริง ๆ นะ ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ผมยาวปะบ่านั่งข้างน้องอ่ะ ยุ้ยมันก็ใจเสียบอกว่าพี่หนูมากับเพื่อแค่ 2 คนค่ะอย่าพูดแบบนี้สิหนูกลัวนะคะ ส่วนเราก็อึ้งค่ะเพราะไม่ได้บอกยุ้ยเรื่องนี้เลยดันมาเกิดเรื่องก่อน ตลอดทางที่รถแล่นไปพี่กระเป๋ารถเมล์ไม่เดินมาเก็บเงินคนที่นั่งอยู่โซนหน้าเลยค่ะ และที่แปลกที่สุดคือ ตรงที่เรามีที่นั่งว่างอยู่นั่งได้ 2 คนกลับไม่มีใครนั่งทั้งที่หลบทางให้กลับยอมที่จะโหนรถเอาด้วย แถมมองเราแปลก ๆ ตลอดทางจนถึงจุดหมายปลายทางเลยค่ะ
เหตุการณ์สุดท้าย
พอกลับจากไปเที่ยวกับยุ้ยเราก็รีบขึ้นไปปรึกษาแม่ที่นั่งสมาธิอยู่ในห้องพระ พอเล่าให้แม่ฟังจบแม่เราก็จุดธูปบอกกล่าวพ่อปู่ว่าเกิดอะไรขึ้นไม่นานแม่เราก็มีอาการเหมือนพ่อปู่จะลงประทับ (แม่เราเป็นร่างทรงพ่อปู่ฤาษีค่ะ) แต่กลับไม่ใช่เพราะเป็นน้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคย เธอบอกว่าเธอไม่ใช่วิญญาณนะเธอเป็นแม่นาง....(อันนี้ขอไม่เอ่ยถึงนะคะ) เพิ่งมาอยู่ใหม่พ่อปู่ฤาษีท่านให้มาเฝ้าดูแลเราไม่ต้องกลัวนะ (เราไม่เท่าไรแต่คนอื่นนี่หลอนไปหมดแล้ว) เราก็กล่าวขอบคุณท่าน แต่อดสงสัยไม่ได้เลยถามไปว่าทำไมต้องใส่ชุดนักศึกษา ท่านบอกว่าจะให้ใส่ชุดไทยคนที่เห็นจะกลัวขนาดใส่ชุดนักศึกษาก็ยังมีคนเห็นแล้วก็จับได้ว่าไม่ใช่คน เราก็ถึงบางอ้อเลยค่ะหายข้องใจทันที หลังจากที่เหตุการณ์นั้นก็ยังมีคนเห็นว่ามาเกินบ้างแต่เราก็จะไม่เถียงแล้วค่ะว่ามากี่คน เออออห่อหมกไปว่ามาเท่านั้นคนอื่นจะได้ไม่กลัว แล้วพวกคุณล่ะคะเคยเจอแบบนี้บ้างไหม? เจอแบบไหน? ลองมาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังบ้างนะคะ
ปล. หากพิมพ์ผิดพลาดประการณืใดก็ขออภัยด้วยนะคะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ