ขอระบายความอึดอัดจากการใช้รถตู้เมืองไทย

ผมเรียน มบู ครับจึงต้องใช้บริการรถตู้ชลบุรี-แปดริ้ว เป็นประจำ วันนี้ได้นั่งดูรายการทีวีที่เกี่ยวข้องกับการตาย 25 ศพ แล้วรู้สึกสลดสังเวชใจนึงก็รู้สึกว่าเราก็อาจจะตายไม่วันใดก็วันหนึ่งแน่ๆเพราะต้องใช้บริการรถตู้ไปอีกหลายปีเพราะผมพึ่งเข้าปีหนึ่ง หลายๆครั้งที่ผมซื้อตั่วถ้าวันไหนผมโชคดีคนขายตัวให้นั่งตามคิวที่ซื้อตั๋วผมซึ่งมาแรกๆก็จะได้นั่งตามใจของผม แต่หากวันไหน(ซึ่งถือเป็นส่วนใหญ่)ถึงคราวซวยพอรถมาก็จะกรูกันขึ้นไปไม่มีคำว่าแถว ผมซึ่งเป็นพวกหน้าบางก็ได้แต่ละอายแก่ใจเพราะหน้าไม่ด้านพอที่จะไปแย่ง ในรถก็แสนจะอึดอัด แอร์ก็เปิดหรี่จัง บางทีผมก็ได้นั่งพื้นโคตรสมเพชตัวเอง แต่ถ้าเวลาที่ผมได้นั่งเบาะผมจะคาดเบลท์ ทุกครั้งแม้ว่าอาจจะโดนมองด้วยสายตาแปลกจากคนข้างๆ หรือแม้กระทั่งอย่างผมที่เคยโดนคนข้างๆบ่นว่าจะคาดทำไมอีกแค่นี้ก็เบียดกันจะตายแล้ว ก็อย่าได้แคร์นะครับ ผมได้แต่คิดในใจว่าเวลาเกิดอุบัตืเหตุอย่างน้อยกูก็ไม่พุ่งออกนอกกระจก แต่ถ้าเป็นรถตู้เมืองไทยที่ผมเคยเจอมาแล้วบางทีมันก็ไม่มีเบลท์ให้คาด คือไมมีเลย หรือว่าบางที(พบบ่อย) มีเบลท์แต่มันเสื่อมโทรมเปื่อยเหลือเกินที่จะรักษาชีวิตผมไว้ได้ ถ้าเจอแบบนี้ผมก็ได้แค่พึ่งสิ่งศักดิ์สิทธิ์กับสติเท่านั้น TT สุดท้ายนี้ที่ผมมาตั้งกระทู้เพื่อบอกถึงปัญหานี้ ฝากเอาไว้ให้ทุกท่านมีสติเวลานั่งรถตู้ เวลาขึ้นรถคาดเบลท์ทุกครั้ง มองหาค้อนทุบกระจกฉุกเฉิน และพยายามซ้อมว่าจะเอื้อมไปหยิบในยามฉุกเฉินอย่างไร พยายามเตรียมตัวทุกครั้งอย่าประมาทเพราะวันนึงมันอาจเป็นวันของคุณ.