สวัสดีคะ ก่อนอื่นขอแนะนำตัวเราชื่อ M อายุ19
ทางบ้านเรามีปัญหาป๊าแม่แยกทางกันตั้งแต่ป.3
จากที่เคยมีทุกอย่างเรียนโรงเรียนแพงๆ อยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง กลับต้องมาเรียนโรงเรียนวัด
ป๊าเราก็ย้ายออกไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ที่ทำให้แม่เรามีชีวิตแย่ๆ จนเราก็อยู่กับพี่ชาย สัก2ปีแม่ก็มีแฟนใหม่ออกไปอยู่ด้วยกันซึ้งเราก็ไม่ว่าอะไรเพราะพ่อเลี้ยงนิสัยดี เขาจึงรับมาอยู่กับแม่ด้วยซึ้งใกล้ๆกัน
จนกระทั่งวันนึงเราป่วยเข้าโรงบาลหนัก
แม่เราโทหาป๊าขอร้องให้พ่อมารับพาเราไปโรงบาล
แต่พ่อกลับปฎิเสธเรา.... เราเป็นคนรักป๊ามาก
เพราะพ่อจะตามใจเราทุกอย่าง แต่เพราะผญ คนนั้น
ทำให้ป๊าเราต้องตีตัวออกห่างจากเรา....
ความเครียดคิดมากจากเรื่องเรียนเพราะเราเรียนไม่ค่อยดีทำให้แม่ด่า จนทำให้เราคิดมากเรื่องนี้อีก เราหนีออกจากบ้านครั้งแรกในชีวิตตอนม.1 เราหนีออกมาอยู่บ้านเพื่อนซึ้งบ้านเพื่อนที่อยู่นั้นค่องข้างเป็นแหล่งมั่วสุม ทำให้เราอยากลองสิ่งผิดกฎหมาย ทั้งบุหรี่ ยาบ้า ยาไอซ์ ความผิดหวังในชีวิตมันมากจริงๆ จนป๊ามารับเรากลับชีวิตเราช่วงนั้นก็ตามเพื่อนในที่เรียนใหม่ ทั้งโดดเรียน ทั้งลองสูบสารเสพติด จนจบม.3 เราย้ายออกมาเรียนปวช.พัทยา
เราเลิกทุกอย่างได้เอง ยกเว้นบุหรี่ เป็นเพื่อนแก้เครียดในชีวิต เราใช้ชีวิตปกติไม่ค่อยคุยกับใคร
แต่เรามักจะมีปากเสียงกับคนเป็นแม่เสมอ ด่าทอ เราเป็นสัตว์เดรัชฉาน ด่าเราซะคิดว่าเราไม่ใช่ลูกเค้า
คำด่าทอของแม่ทำให้เรากดดัน บางครั้งที่แม่ด่าเราเสร็จ เราก็รีบหาที่ปลอบโดยการโทรหาป๊าแทน
กลับกลายเป็นว่าเราโดนพ่อด่าซ้ำว่าเราทำตัวเอง
สมควร... ยิ่งทำให้เราเครียดจิตตกเข้าไปใหญ่
ไม่เหลือป๊าคนเดิมที่เคยปลอบเราแล้วจริงๆ
จนเราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง อยากหนีออกไปอยู่ข้างนอก อยากไปใช้ชีวิตที่ไม่ต้องถูกด่า โดนดูถูก
จากผู้เป็นแม่และพ่อ เราหางานทำคนเป็นแม่ก็จะพูดเสมอว่าเราทำงานที่ไหนไม่ได้หรอก ใครเขาจะรับ
T_T ทุกวันนี้อะไรนิดๆหน่อยเราก็ร้องให้ง่ายมากเลยคะ เราจิตตกสุดๆ พยายามพูดน้อยที่สุด ไม่ออกมายุ่งกับใคร เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ชีวิตประจำวันตอนนี้ กิน ทำงานบ้าน แล้วก็เข้าห้องนอน บางคืนเราคิดมากจนร้องให้หลายคืนติดกันเพราะคิดถึงป๊า คิดว่าทำไมแม่ถึงไม่รักเราบ้าง แค่นั้น
เราควรทำยังไงกับชีวิตดีคะ เราเหมือนไม่เหลืออะไร
มืดทุกอย่างเรากับแม่ก็พึ่งทะเลาะกันเพราะคนแถวบ้านมาพูดใส่ไฟเราทั้งที่เราไม่เคยออกไปไหน
หรือคุยกับใคร เราไม่อยากอยู่แล้ว คนแถวบ้านมองเราด้วยสายตารังเกียจ เราอยากลองออกไปใช้ชีวิตใหม่ ช่วยแนะนำหน่อยคะ ตอนนี้เราอยู่พัทยามีวุติม.6 ติดตัว เนื้อเรื่องของเราเขียนจากชีวิตจริงๆ อาจจะเขียนผิดๆถูกๆ ขอแค่เราระบายความในใจที่อึดอัดมานานเป็น10 ปีหน่อยละกัน ขอบคุณค่ะ
อยากออกมาใช้ชีวิตคนเดียว รู้สึกมีแต่คนรังเกียจ
ทางบ้านเรามีปัญหาป๊าแม่แยกทางกันตั้งแต่ป.3
จากที่เคยมีทุกอย่างเรียนโรงเรียนแพงๆ อยากได้อะไรก็ได้ทุกอย่าง กลับต้องมาเรียนโรงเรียนวัด
ป๊าเราก็ย้ายออกไปอยู่กับผู้หญิงคนนั้น ที่ทำให้แม่เรามีชีวิตแย่ๆ จนเราก็อยู่กับพี่ชาย สัก2ปีแม่ก็มีแฟนใหม่ออกไปอยู่ด้วยกันซึ้งเราก็ไม่ว่าอะไรเพราะพ่อเลี้ยงนิสัยดี เขาจึงรับมาอยู่กับแม่ด้วยซึ้งใกล้ๆกัน
จนกระทั่งวันนึงเราป่วยเข้าโรงบาลหนัก
แม่เราโทหาป๊าขอร้องให้พ่อมารับพาเราไปโรงบาล
แต่พ่อกลับปฎิเสธเรา.... เราเป็นคนรักป๊ามาก
เพราะพ่อจะตามใจเราทุกอย่าง แต่เพราะผญ คนนั้น
ทำให้ป๊าเราต้องตีตัวออกห่างจากเรา....
ความเครียดคิดมากจากเรื่องเรียนเพราะเราเรียนไม่ค่อยดีทำให้แม่ด่า จนทำให้เราคิดมากเรื่องนี้อีก เราหนีออกจากบ้านครั้งแรกในชีวิตตอนม.1 เราหนีออกมาอยู่บ้านเพื่อนซึ้งบ้านเพื่อนที่อยู่นั้นค่องข้างเป็นแหล่งมั่วสุม ทำให้เราอยากลองสิ่งผิดกฎหมาย ทั้งบุหรี่ ยาบ้า ยาไอซ์ ความผิดหวังในชีวิตมันมากจริงๆ จนป๊ามารับเรากลับชีวิตเราช่วงนั้นก็ตามเพื่อนในที่เรียนใหม่ ทั้งโดดเรียน ทั้งลองสูบสารเสพติด จนจบม.3 เราย้ายออกมาเรียนปวช.พัทยา
เราเลิกทุกอย่างได้เอง ยกเว้นบุหรี่ เป็นเพื่อนแก้เครียดในชีวิต เราใช้ชีวิตปกติไม่ค่อยคุยกับใคร
แต่เรามักจะมีปากเสียงกับคนเป็นแม่เสมอ ด่าทอ เราเป็นสัตว์เดรัชฉาน ด่าเราซะคิดว่าเราไม่ใช่ลูกเค้า
คำด่าทอของแม่ทำให้เรากดดัน บางครั้งที่แม่ด่าเราเสร็จ เราก็รีบหาที่ปลอบโดยการโทรหาป๊าแทน
กลับกลายเป็นว่าเราโดนพ่อด่าซ้ำว่าเราทำตัวเอง
สมควร... ยิ่งทำให้เราเครียดจิตตกเข้าไปใหญ่
ไม่เหลือป๊าคนเดิมที่เคยปลอบเราแล้วจริงๆ
จนเราเคยคิดฆ่าตัวตายหลายครั้ง อยากหนีออกไปอยู่ข้างนอก อยากไปใช้ชีวิตที่ไม่ต้องถูกด่า โดนดูถูก
จากผู้เป็นแม่และพ่อ เราหางานทำคนเป็นแม่ก็จะพูดเสมอว่าเราทำงานที่ไหนไม่ได้หรอก ใครเขาจะรับ
T_T ทุกวันนี้อะไรนิดๆหน่อยเราก็ร้องให้ง่ายมากเลยคะ เราจิตตกสุดๆ พยายามพูดน้อยที่สุด ไม่ออกมายุ่งกับใคร เก็บตัวอยู่แต่ในห้อง ชีวิตประจำวันตอนนี้ กิน ทำงานบ้าน แล้วก็เข้าห้องนอน บางคืนเราคิดมากจนร้องให้หลายคืนติดกันเพราะคิดถึงป๊า คิดว่าทำไมแม่ถึงไม่รักเราบ้าง แค่นั้น
เราควรทำยังไงกับชีวิตดีคะ เราเหมือนไม่เหลืออะไร
มืดทุกอย่างเรากับแม่ก็พึ่งทะเลาะกันเพราะคนแถวบ้านมาพูดใส่ไฟเราทั้งที่เราไม่เคยออกไปไหน
หรือคุยกับใคร เราไม่อยากอยู่แล้ว คนแถวบ้านมองเราด้วยสายตารังเกียจ เราอยากลองออกไปใช้ชีวิตใหม่ ช่วยแนะนำหน่อยคะ ตอนนี้เราอยู่พัทยามีวุติม.6 ติดตัว เนื้อเรื่องของเราเขียนจากชีวิตจริงๆ อาจจะเขียนผิดๆถูกๆ ขอแค่เราระบายความในใจที่อึดอัดมานานเป็น10 ปีหน่อยละกัน ขอบคุณค่ะ