แบบนี้คือคนคั่นเวลาใช่ไหมครับ?

ผมรู้จักกับเธอโดยบังเอิญครับ รู้สึกชอบครับเลย.. เลยชวนเธอไปเดทเลย ผลปรากฏคือเธอก็ตอบตกลง..
แล้วเราก็พูดคุยเกี่ยวกับมุมมองทัศนคติของกันและกัน โดยรวมก็ดูไปกันได้ดีครับ..

จนเราคุยกันมาได้ 1 เดือน...
ผมเลยอาจจะรู้สึกไปคนเดียว และคิดไปเองว่าเธอน่าจะรู้สึกแบบเดียวกับผม..
ผมเลยบอกตรงๆว่าผมรู้สึกยังไงกับเธอ เธอก็ตอบกลับมาว่า
"คุยกันไปก่อนเนอะ"
"แต่ถ้าเจอคนที่ดีกว่าก็ไปได้เลยนะ ขอแค่บอกกันตรงๆอย่างน้อยก็จะได้เป็นเพื่อนกัน"

ผมเลยต้องกลับมานั่งทบทวน... ถ้าพูดแบบใช้เหตุผล ผมคิดว่าเข้าใจความรู้สึกของเธอดี...
"เข้าใจในประโยคและเหตุผลของมันทุกๆอย่าง" ผมรู้แค่ว่ามีสิ่งเดียวที่พิสูจน์มันได้คือ "เวลา"

แต่ความรู้สึกผมบอกว่ามันเหนื่อย... ตลอด 1 เดือนที่ผ่านมา
ผมเป็นฝ่ายวิ่งไล่ตามเธอ แต่ทุกๆครั้งเธอกลับมอบรางวัลในการวิ่งไล่ให้ผมคือ "ความหวัง"
ทุกครั้งที่ผมเริ่มจะตัดพ้อ เธอโทรมาหาผม สิ่งที่เธอให้ ไม่ใช่กำลังใจ แต่มันคือ "ความหวัง"

"ความหวัง" ที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่... พอความหวังสูงขึ้น ความรู้สึกของผมก็มากขึ้นไปอีก..
พอเธอทำอะไรนิดหน่อยผมก็เริ่มที่จะเจ็บ...

ผมเลยกลับมานึกย้อนคิดถึงวันแรกที่เราไปเดทกัน...
แววตาเธอดูประทับใจผม เราจับมือกัน ทัศนคติที่คล้ายๆกันบอกกับผมว่าเธอคือคนที่ใช่...
เราเข้ากันได้ดีมากจนน่าตกใจ...

แต่วันนี้กลับกลายเป็นว่า ผมกลับกลายเป็นคนที่วิ่งไล่... รู้สึกยิ่งใกล้ก็ยิ่งห่าง...
เธอสามารถใช้ชีวิตได้โดยปราศจากผม แต่กลับกลายเป็นผมที่ต้องมาทุกข์ทรมาน
เพราะความหวังที่เธอเติมให้กับผมเรื่อยๆ...

ผมต้องทำยังไง.. ไม่ว่าเลือกทางไหนก็ดูจะเจ็บทุกทางสำหรับผม..
ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ