ขอเล่าก่อนว่า
เราคุยกันมาประมาณ5เดือนจากนั้นค่อยคบกัน เรามาคบกันได้4เดือนแล้ว
ช่วงที่เขาเป็นฝ่ายจีบเรา ประมาณห้าเดือนแรก เขาพยายามทุกอย่างที่จะมัดใจ ที่มาเอาใจ
เขามีนิสัยแมนๆแบบผู้ชายทั่วไป เป็นผู้ชายสายแบดและเพลย์บอยนิดๆ
แรกๆผมก็กลัวว่า เขาจะมาหลอกคุยกับเราเพียงเพราะหวังในเรื่องอย่างว่า เลยทำให้ลำบากใจ
หวาดๆกลัวๆเล็กน้อย แต่เขาก็แสดงความน่าเชื่อถืออกมาในระดับที่เรายอมรับได้
แต่ผมเองก็โลกส่วนตัวสูง ทั้งงาน ทั้งครอบครัว ก็ เลยทำให้เขาเริ่มเอือม บวกกับผมเจอเขา ถ่ายรูปคู่คนอื่น
เลยเสียใจมาก เพราะกะว่าจะบอกว่าสนใจเขาแล้ว แต่เจอแบบนี้ผมเสียใจ
ผมต้องไปต่างประเทศ สามอาทิตย์ และกลับมาทำงานต่างจังหวัดอีกทั้งเดือน เลยห่างๆกันไป
เขาเองต้องออกฝึกภาคสนามอีกเดือน แต่ก็คุยกันอยู่แต่ลดลงในระดับ น้อยลงมาก แต่สุดท้ายต่างคนต่างตัดสินใจเคลียร์ให้รู้เรื่องเลยกลับมาคุยกัน
จากวันนั้น
เราเลยนัดเจอกัน วันแรกที่เจอรู้สึกว่า เขาไม่ได้หน้าตาดีระดับคนในอุดมคติ แต่กลับดูบ้านๆธรรมดา แต่ผมนี่แหละ
หลงรักในความธรรมดาของเขาไปแล้ว มองมุมไหนก็ดูดีมีเสน่ห์ ตอนกินข้าวด้วยกัน ผมไม่กล้ามองหน้า
เพราะผมเขิน อาย ไม่อยากสบตา จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ เขาโทรมาด้วยเสียงสั่นเพราะกลัวผมไม่ชอบเขา
แต่หารู้ไม่ว่า ผมนี่แหละ แอบถ่ายรูปเขากลับมา ผมรักเขาตั้งแต่วันนั้น
จากนั้นก็ตัดสินใจคบกัน
เวลาไปไหนมาไหน ไม่ว่าจะเที่ยว ดูหนัง เขาจะเดินโอบไหล่ผมบ้าง จูงมือบ้าง ซึ่งปกติที่เคยมีแฟนมา
ผมไม่ยอมเด็ดขาด เพราะผมคิดว่า มันไม่น่าดูสำหรับคนรอบข้าง แต่คนนี้ให้เขาจูงมือผม ผมกลับชอบ
แต่ที่พีคสุดวันที่ผมป่วยหนัก เขามารับผมไปหาหมอ และจัดการดูแลจัดจ่ายเสร็จสรรพ เช็ดตัวทั้งคืน
ผมเองที่เคยเป็นคนโลกส่วนตัวสูงอยู่แล้ว เลยยอมยกพื้นที่แทบจะทั้งหมดให้กับเขา และเขาก็พาผมไป
เปิดตัวกับ น้องๆทุกคนในครอบครัวเขา และเขาบอกว่า ว่างๆ รอพร้อมอีกนิดจะพาไปเปิดตัวกับพ่อ
แต่ก็ใช่ว่าจะหวานตลอดเพราะมันไม่ใช่นิยาย
เวลาเกิดปัญหาความขมในชีวิตขึ้นมา ก็มีที่ผมนี่แหละพยายามรับเอาไว้
ด้วยความเป็นคนขี้เบื่อง่าย และรักสนุก เฮฮาติดเพื่อน
เรื่องแรกไปเที่ยวกับเพื่อน แบบมีทติ้ง ร้านนมปังเย็นผมเข้าใจเพราะผมก็มีโมเม้นนั้นเช่นกัน
เขาบอกว่า จะกลับเที่ยงคืน โดยส่งวีดีโอไลน์มาให้ดู ผมก็ขำๆนะ เล่นเกมส์รอ
แต่พอบอกว่าเที่ยงคืนจะกลับ ผมก็สงสัย ว่านี่อีก20นาทีจะตีหนึ่ง ผมเริ่มสงสัยหนักขึ้น
แต่ไม่โทรหา เขาไลน์มาว่า นอนแล้วหรอ ฝันดีนะ
ผมเลยตอบมันทีว่า ยังๆ ถึงไหนแล้ว
เท่านั้นแหละเขาก็ รีบโทรมาขอโทษ ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร
พอเช้ามาเขาก็ยังคิดมาก ขอโทษ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ขอโทษที่ทำให้ผมรอ กลัวผมโกรธเขา
ก็ได้แค่ลูบหัวบอกว่าไม่เป็นไร
ครั้งที่สอง กลางทาง
เขารีบกลับบ้าน พ่อ โทรตาม เลยปล่อยผมไว้ ทั้งๆที่ผมไม่เคยเดินทางบริเวณนั้น รอรถสายที่รอก็ไม่มีมา
.ขึ้นมาก็ผิดลงป้ายใหม่ คนน้อย ไม่รู้จะต่อสายไหน เลยเปิด google ก็รอต่อไป โดยที่เขาไม่โทรมาถามว่าเป็นไง
ถึงไหนแล้ว ผมแอบน้อยใจนิดๆ แต่เขาก็โทรมา โดยเพิ่งจะรู้ว่าผมเพิ่งขึ้นรถเมลล์กลับได้
เขาโทรมาด้วยเสียงหงุดหงิดใส่ผม ว่าทำไมขึ้นไม่ได้และไม่ถามเขา ผมน้อยใจเข้าไปอีก แต่ก็ไม่บอกอะไร
แต่เขาก็บอกเองว่ากำลังหัวร้อนมาก เพราะรู้สึกผิดที่ดูแลผมไม่ดี ผมก็เลยยิ้มขึ้นมาหน่อย
ครั้งที่สาม มีคนมาส่งข้อความคิดถึงใน ไทม์ไลน์
ผมนี่แทบจะกลายร่างเป็นก๊อตซิล่าและคอง จับหักคอเ
ยบให้จมดิน คือเขาก็ไม่ได้หน้าตาดีมากมาย
แต่ดันมีคนมาชอบเยอะ (พวกเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม) เฟรนรี่ แต่เชื่อไหมผมพยายามคุมอารมณ์เรื่องนี้มาก
เพราะผมไม่เคยตกอยู่สถานการณ์แบบนี้มาก่อน มีแต่ผมจะเป็นคนที่โดนจีบมากกว่า
ส่วนคนที่มาทักนั้น ผมทำเป็นไม่เห็น แต่ก็เคืองกับรูปโปรไฟล์อ่อยๆ เลยได้
แต่แอบไปเช็ดน้ำตาไกลๆ แล้วล้างหน้าทำเป็นสดใส
ร่าเริงปกติ แต่ใจมันร้องไห้ แต่ก็ใช้มารยานิดหน่อย นอนพิงไหล่ กุมมือเขาและบอกว่า
ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อคุณ แต่ขออย่างเดียว อย่ามีคนอื่นเลยนะ เขาก็ดึงผมไปกอดแล้วบอกว่า
ไม่มีหรอก คนเดียวนี่แหละ ผมยังเชื่อใจเขาอยู่
ไปผับ
เราเคยสัญญากันว่าจะไป ผับ เทค ด้วยกัน แต่พอดีเขากับกลุ่มเพื่อนดันนัดกันไป
เขาก็มาขอผมไป ซึ่งผมพอดีกลับไปบ้านต่างจังหวัด จากกรณีที่แล้ว ผมยังรู้สึกหึงไม่หาย
.เขาบอกว่าขอไปหน่อย กับ พี่ๆที่ผมรู้จักด้วย
นกที่อยู่นอกกรงมีอิสระสวยงามแค่ไหน คนที่มีความสุขก็ด้วยอิสระฉันนั้น
ผมอนุญาตให้ไป แต่ทำไมมันปวดใจ ปวดจนร้องไห้หนักมากๆ ร้องไห้ตั้งแต่สองทุ่มยันสี่ทุ่ม
จนหลับไป เขาโทรมา และไลฟ์สดให้ดูหน้าเพื่อนๆที่มาด้วยกัน ผมก็ทำสีหน้าสดชื่น ดี๊ด๊า สุดหัวใจ
เขาบอกว่าไม่น่าเกินตีสอง ผมก็โอเค พอเขาวางสายไป ผมก็ร้องไห้หนักมาก แต่ก็พยายามข่มตาหลับ
ไม่โทรจิก ไม่ไลน์หา ไม่โทรตาม หลับๆตื่นๆ และเขาโทรมาตอนตีหนึ่งครึ่งว่า กำลังออกมาหาขนมในเซเว่น
คงใกล้จะกลับแล้ว แต่ใจผมแอบคิดสกปรก มาซื้อถุงยางป่ะวะ อะไรแบบนี้
ก็คงจะเป็นกรรม ที่ต้องร้องไห้ต่อไป
พอตีสาม ผมส่งข้อความไปว่า ถึงบ้านแล้ว ก็อย่าลืมอาบน้ำนะ ล้างตัว อย่าลืมซื้อ Hank ไปกินละ
เดี๋ยวลุกไม่ไหว แล้วเขาก็รีบโทรมา ขอโทษผมว่าพอดีนั่งแท็กซี่ไปส่งพี่คนอื่นตามรายทาง
เลยพยายามชวนผมคุย ผมคุย ด้วยน้ำเสียงปกติและก็บ่น กลัวว่าผมนอนไม่พอ และจะป่วยอีก
และยังมีหน้ามาชมว่าผมเข้าใจเขา บลาๆๆๆ โอยยยย ไอ่หอกกกกก กว่าผมจะหลับปาไปตีสี่
น้อยใจขั้นสุด
ผมน้อยใจ งอน โกรธ แบบบอกไม่ถูก ร้องไห้จนตาบวมต้องแอบหลบไม่ให้ใครเห็น ใจคออยากเลิก
อยากหนีความรู้สึกแบบนี้ เสียใจสุดๆ บางทีผมสงสัยว่า เราพยายามเข้าใจเขา เขาจะพยายาม
สุดท้ายสิ่งที่ผมต้องเจอทุกวัน และถามตัวเองว่า เข้าใจเราบ้างไหม แต่ผมรักเขาไปแล้ว พยายามเพื่อรอยยิ้มของเขา
ตั้งแต่ที่เริ่มคบกัน ผมเอง เวลาอยากกอดไม่ได้กอด เวลาคิดถึงไม่ได้เจอ มันทรมานนะครับ
แต่กลับกัน กับเขา เวลาโทรศัพท์ก็ไม่คุยสนุกแบบแต่ก่อน
ผมเลยรู้สึกว่าผมควร จะคิดถึงเขาให้น้อยลงมากกว่านี้ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ปวดใจไปมากกว่านี้
และเขาจะได้ไม่รำคาญผมในอนาคต
คิดว่าผมทำถูกไหมครับ และผมมีสิทธิ์เป็นโรคซึมเศร้าด้วยไหมครับ
กลัวแฟนทิ้งเพราะคิดถึงแฟนมากเกินไป ทำไงดีครับ (Y)
เราคุยกันมาประมาณ5เดือนจากนั้นค่อยคบกัน เรามาคบกันได้4เดือนแล้ว
ช่วงที่เขาเป็นฝ่ายจีบเรา ประมาณห้าเดือนแรก เขาพยายามทุกอย่างที่จะมัดใจ ที่มาเอาใจ
เขามีนิสัยแมนๆแบบผู้ชายทั่วไป เป็นผู้ชายสายแบดและเพลย์บอยนิดๆ
แรกๆผมก็กลัวว่า เขาจะมาหลอกคุยกับเราเพียงเพราะหวังในเรื่องอย่างว่า เลยทำให้ลำบากใจ
หวาดๆกลัวๆเล็กน้อย แต่เขาก็แสดงความน่าเชื่อถืออกมาในระดับที่เรายอมรับได้
แต่ผมเองก็โลกส่วนตัวสูง ทั้งงาน ทั้งครอบครัว ก็ เลยทำให้เขาเริ่มเอือม บวกกับผมเจอเขา ถ่ายรูปคู่คนอื่น
เลยเสียใจมาก เพราะกะว่าจะบอกว่าสนใจเขาแล้ว แต่เจอแบบนี้ผมเสียใจ
ผมต้องไปต่างประเทศ สามอาทิตย์ และกลับมาทำงานต่างจังหวัดอีกทั้งเดือน เลยห่างๆกันไป
เขาเองต้องออกฝึกภาคสนามอีกเดือน แต่ก็คุยกันอยู่แต่ลดลงในระดับ น้อยลงมาก แต่สุดท้ายต่างคนต่างตัดสินใจเคลียร์ให้รู้เรื่องเลยกลับมาคุยกัน
จากวันนั้น
เราเลยนัดเจอกัน วันแรกที่เจอรู้สึกว่า เขาไม่ได้หน้าตาดีระดับคนในอุดมคติ แต่กลับดูบ้านๆธรรมดา แต่ผมนี่แหละ
หลงรักในความธรรมดาของเขาไปแล้ว มองมุมไหนก็ดูดีมีเสน่ห์ ตอนกินข้าวด้วยกัน ผมไม่กล้ามองหน้า
เพราะผมเขิน อาย ไม่อยากสบตา จากนั้นก็แยกย้ายกันกลับ เขาโทรมาด้วยเสียงสั่นเพราะกลัวผมไม่ชอบเขา
แต่หารู้ไม่ว่า ผมนี่แหละ แอบถ่ายรูปเขากลับมา ผมรักเขาตั้งแต่วันนั้น
จากนั้นก็ตัดสินใจคบกัน
เวลาไปไหนมาไหน ไม่ว่าจะเที่ยว ดูหนัง เขาจะเดินโอบไหล่ผมบ้าง จูงมือบ้าง ซึ่งปกติที่เคยมีแฟนมา
ผมไม่ยอมเด็ดขาด เพราะผมคิดว่า มันไม่น่าดูสำหรับคนรอบข้าง แต่คนนี้ให้เขาจูงมือผม ผมกลับชอบ
แต่ที่พีคสุดวันที่ผมป่วยหนัก เขามารับผมไปหาหมอ และจัดการดูแลจัดจ่ายเสร็จสรรพ เช็ดตัวทั้งคืน
ผมเองที่เคยเป็นคนโลกส่วนตัวสูงอยู่แล้ว เลยยอมยกพื้นที่แทบจะทั้งหมดให้กับเขา และเขาก็พาผมไป
เปิดตัวกับ น้องๆทุกคนในครอบครัวเขา และเขาบอกว่า ว่างๆ รอพร้อมอีกนิดจะพาไปเปิดตัวกับพ่อ
แต่ก็ใช่ว่าจะหวานตลอดเพราะมันไม่ใช่นิยาย
เวลาเกิดปัญหาความขมในชีวิตขึ้นมา ก็มีที่ผมนี่แหละพยายามรับเอาไว้
ด้วยความเป็นคนขี้เบื่อง่าย และรักสนุก เฮฮาติดเพื่อน
เรื่องแรกไปเที่ยวกับเพื่อน แบบมีทติ้ง ร้านนมปังเย็นผมเข้าใจเพราะผมก็มีโมเม้นนั้นเช่นกัน
เขาบอกว่า จะกลับเที่ยงคืน โดยส่งวีดีโอไลน์มาให้ดู ผมก็ขำๆนะ เล่นเกมส์รอ
แต่พอบอกว่าเที่ยงคืนจะกลับ ผมก็สงสัย ว่านี่อีก20นาทีจะตีหนึ่ง ผมเริ่มสงสัยหนักขึ้น
แต่ไม่โทรหา เขาไลน์มาว่า นอนแล้วหรอ ฝันดีนะ
ผมเลยตอบมันทีว่า ยังๆ ถึงไหนแล้ว
เท่านั้นแหละเขาก็ รีบโทรมาขอโทษ ผมก็บอกว่าไม่เป็นไร
พอเช้ามาเขาก็ยังคิดมาก ขอโทษ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
ขอโทษที่ทำให้ผมรอ กลัวผมโกรธเขา
ก็ได้แค่ลูบหัวบอกว่าไม่เป็นไร
ครั้งที่สอง กลางทาง
เขารีบกลับบ้าน พ่อ โทรตาม เลยปล่อยผมไว้ ทั้งๆที่ผมไม่เคยเดินทางบริเวณนั้น รอรถสายที่รอก็ไม่มีมา
.ขึ้นมาก็ผิดลงป้ายใหม่ คนน้อย ไม่รู้จะต่อสายไหน เลยเปิด google ก็รอต่อไป โดยที่เขาไม่โทรมาถามว่าเป็นไง
ถึงไหนแล้ว ผมแอบน้อยใจนิดๆ แต่เขาก็โทรมา โดยเพิ่งจะรู้ว่าผมเพิ่งขึ้นรถเมลล์กลับได้
เขาโทรมาด้วยเสียงหงุดหงิดใส่ผม ว่าทำไมขึ้นไม่ได้และไม่ถามเขา ผมน้อยใจเข้าไปอีก แต่ก็ไม่บอกอะไร
แต่เขาก็บอกเองว่ากำลังหัวร้อนมาก เพราะรู้สึกผิดที่ดูแลผมไม่ดี ผมก็เลยยิ้มขึ้นมาหน่อย
ครั้งที่สาม มีคนมาส่งข้อความคิดถึงใน ไทม์ไลน์
ผมนี่แทบจะกลายร่างเป็นก๊อตซิล่าและคอง จับหักคอเ
แต่ดันมีคนมาชอบเยอะ (พวกเป็นมิตรกับสิ่งแวดล้อม) เฟรนรี่ แต่เชื่อไหมผมพยายามคุมอารมณ์เรื่องนี้มาก
เพราะผมไม่เคยตกอยู่สถานการณ์แบบนี้มาก่อน มีแต่ผมจะเป็นคนที่โดนจีบมากกว่า
ส่วนคนที่มาทักนั้น ผมทำเป็นไม่เห็น แต่ก็เคืองกับรูปโปรไฟล์อ่อยๆ เลยได้
แต่แอบไปเช็ดน้ำตาไกลๆ แล้วล้างหน้าทำเป็นสดใส
ร่าเริงปกติ แต่ใจมันร้องไห้ แต่ก็ใช้มารยานิดหน่อย นอนพิงไหล่ กุมมือเขาและบอกว่า
ผมยินดีทำทุกอย่างเพื่อคุณ แต่ขออย่างเดียว อย่ามีคนอื่นเลยนะ เขาก็ดึงผมไปกอดแล้วบอกว่า
ไม่มีหรอก คนเดียวนี่แหละ ผมยังเชื่อใจเขาอยู่
ไปผับ
เราเคยสัญญากันว่าจะไป ผับ เทค ด้วยกัน แต่พอดีเขากับกลุ่มเพื่อนดันนัดกันไป
เขาก็มาขอผมไป ซึ่งผมพอดีกลับไปบ้านต่างจังหวัด จากกรณีที่แล้ว ผมยังรู้สึกหึงไม่หาย
.เขาบอกว่าขอไปหน่อย กับ พี่ๆที่ผมรู้จักด้วย
นกที่อยู่นอกกรงมีอิสระสวยงามแค่ไหน คนที่มีความสุขก็ด้วยอิสระฉันนั้น
ผมอนุญาตให้ไป แต่ทำไมมันปวดใจ ปวดจนร้องไห้หนักมากๆ ร้องไห้ตั้งแต่สองทุ่มยันสี่ทุ่ม
จนหลับไป เขาโทรมา และไลฟ์สดให้ดูหน้าเพื่อนๆที่มาด้วยกัน ผมก็ทำสีหน้าสดชื่น ดี๊ด๊า สุดหัวใจ
เขาบอกว่าไม่น่าเกินตีสอง ผมก็โอเค พอเขาวางสายไป ผมก็ร้องไห้หนักมาก แต่ก็พยายามข่มตาหลับ
ไม่โทรจิก ไม่ไลน์หา ไม่โทรตาม หลับๆตื่นๆ และเขาโทรมาตอนตีหนึ่งครึ่งว่า กำลังออกมาหาขนมในเซเว่น
คงใกล้จะกลับแล้ว แต่ใจผมแอบคิดสกปรก มาซื้อถุงยางป่ะวะ อะไรแบบนี้
ก็คงจะเป็นกรรม ที่ต้องร้องไห้ต่อไป
พอตีสาม ผมส่งข้อความไปว่า ถึงบ้านแล้ว ก็อย่าลืมอาบน้ำนะ ล้างตัว อย่าลืมซื้อ Hank ไปกินละ
เดี๋ยวลุกไม่ไหว แล้วเขาก็รีบโทรมา ขอโทษผมว่าพอดีนั่งแท็กซี่ไปส่งพี่คนอื่นตามรายทาง
เลยพยายามชวนผมคุย ผมคุย ด้วยน้ำเสียงปกติและก็บ่น กลัวว่าผมนอนไม่พอ และจะป่วยอีก
และยังมีหน้ามาชมว่าผมเข้าใจเขา บลาๆๆๆ โอยยยย ไอ่หอกกกกก กว่าผมจะหลับปาไปตีสี่
น้อยใจขั้นสุด
ผมน้อยใจ งอน โกรธ แบบบอกไม่ถูก ร้องไห้จนตาบวมต้องแอบหลบไม่ให้ใครเห็น ใจคออยากเลิก
อยากหนีความรู้สึกแบบนี้ เสียใจสุดๆ บางทีผมสงสัยว่า เราพยายามเข้าใจเขา เขาจะพยายาม
สุดท้ายสิ่งที่ผมต้องเจอทุกวัน และถามตัวเองว่า เข้าใจเราบ้างไหม แต่ผมรักเขาไปแล้ว พยายามเพื่อรอยยิ้มของเขา
ตั้งแต่ที่เริ่มคบกัน ผมเอง เวลาอยากกอดไม่ได้กอด เวลาคิดถึงไม่ได้เจอ มันทรมานนะครับ
แต่กลับกัน กับเขา เวลาโทรศัพท์ก็ไม่คุยสนุกแบบแต่ก่อน
ผมเลยรู้สึกว่าผมควร จะคิดถึงเขาให้น้อยลงมากกว่านี้ เพื่อที่ผมจะได้ไม่ปวดใจไปมากกว่านี้
และเขาจะได้ไม่รำคาญผมในอนาคต
คิดว่าผมทำถูกไหมครับ และผมมีสิทธิ์เป็นโรคซึมเศร้าด้วยไหมครับ