เมื่อเราคิดจะไป แต่ยังต้องเจอกันทุกวัน ยังทำงานร่วมกันทุกวัน เราควรจะทำยังไง?

ขอเกริ่นก่อนละกัน เราเป็นผู้หญิงคนนึงที่มีแฟนเป็นผู้ชายมาตลอด จะมีแฟนกี่คนก็เป็นผู้ชายมาตลอด เราเลิกกับแฟนได้ 2ปีแล้ว ตอนนี้โสด เราได้เริ่มเข้าทำงานในที่ใหม่ ก่อนเราจะเริ่มงาน เรารู้มาว่าหัวหน้าเราเป็นทอม ไอเราเนี้ยไม่ได้ถึงกับไม่ชอบนะ แต่ถ้าเป็นไปได้เราก็ไม่อยากสุงสิง เริ่มงานวันแรกเราได้เจอหัวหน้าเรา เขาดูไม่เหมือนทอม แล้วเราเองก็ไม่ได้รู้สึกรังเกลียด กลับรู้สึกแปลกๆ เราก็ตอบตัวเองไม่ได้ว่าความรู้สึกแปลกๆที่ว่ามันคืออะไร พอทำงานไปเรื่อยๆ พี่เขาก็เริ่มแสดงออกว่าชอบเรา เรียกได้ว่าไลน์มาตลอดเวลาที่ว่าง โทรตลอดที่มีเวลา เราเองก็คุยกับพี่เขา ยอมรับว่าเริ่มรู้สึกดีมากขึ้น แต่เราเป็นคนฟอร์มจัด ไม่แสดงออก พอเริ่มคุยกันนานขึ้น พี่เขาก็เริ่มถามเรา ว่าเราคิดเหมือนกันกับพี่เขามั้ย ตอนนั้นเรารู้สึกดีมากๆ แต่เหมือนความคิดมันค้านว่าเราไม่ได้ชอบผู้หญิง เราชอบผู้ชาย ตอนนั้นเราคุยกับผู้ชายคนนึงอยู่ด้วยค่ะ แต่คุยไปคุยมาเรากลับไม่รู้สึกอะไรกับผู้ชายคนนั้น มันไม่รู้สึกอบอุ่น ไม่รู้สึกพิเศษเหมือนเวลาอยู่กับพี่ (หัวหน้าเรา) เราเลยเลิกคุยกับผู้ชายคนนั้น แล้วลองเปิดใจคุยกับพี่เขาแบบจริงจัง คุยกันไม่นานคืนนั้น มีโทรศัพท์เข้า ผู้หญิงคนนึงพูดมาจากปลายสาย "ทำไม ไม่มีปัญญาหาผัวหรอ เขามีเมียแล้ว ไม่รู้หรอ" เราตกใจมาก จากที่หลับคือตื่นเลย เราไม่ได้พูดตอบโต้อะไรไป มันทั้งงง ตกใจ เสียใจ หลายความรู้สึก คืนนั้นเรานอนไม่หลับเลย มันแย่มากๆ นี่มันคืออะไร เราตั้งใจว่า เราจะเลิกยุ่งกับพี่เขา เราไม่อยากทำผิด เราไม่อยากรู้สึกแย่พอเช้าเราก็มาทำงานปกติ พี่ (หัวหน้า) ทั้งไลน์มา ทั้งโทรมา เรากะว่าจะไม่สนใจ แต่ด้วยความที่เราต้องทำงานร่วมกัน เราทำไม่ได้ เรายังต้องคุย ต้องเจอ เราอยากจะแยกแยะเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานนะ แต่ความรู้สึกตอนนั่น มันทำไมได้เลย พี่เขาบอกกับเราว่า เขาเลิกกันแล้ว แต่พี่ผู้หญิงไม่ยอมเลิก ให้ทายว่าเราเชื่อมั้ย ใช่ สุดท้ายเราเชื่อเขา มันดูโง่ที่เชื่อง่ายๆ แต่เราอยากลองเชื่อสักครั้ง แล้วเราก็พร้อมจะเชื่อเพราะเรารักเขาไปแล้ว เขาบอกว่าเลิกกัน แต่เอาจริงๆนะ เขายังใช้ชีวิตเหมือนแฟนกัน เรารู้สึกเหมือนเราเป็นแค่กิ๊ก แต่พอเราถามพี่เขา พี่เขาบอกว่าเราคือแฟน เราเองยังบอกตัวเองไม่ได้เลยว่าตอนนี้เราเป็นอะไรกัน เราเคยถามว่าเมื่อไหร่จะเคลียร์ เขาบอกว่าไม่นานเกินรอ แต่พอยิ่งนาน เราเริ่มมั่นใจว่ายังไงมันก็ไม่มีวันจบ ทางเดียวที่จะจบเรื่องนี้ก็คือ เราต้องไปเอง แล้วยิ่งบวกกับการกระทำที่สวนทางกันกับตอนแรก มันยิ่งทำให้เรามั่นใจว่าเราต้องหยุด เราตั้งใจทุกวันว่าจะหยุด จะพอ แต่พอเจอ เราเองกลับทำไม่ได้ ความรู้สึกเรามันถลำไปมากขนาดนี้ตั่งแต่ตอนไหนเราเองก็ไม่รู้ ทุกอย่างมันมาแบบงง มันเร็วมาก แต่ที่แน่ๆตอนนี้ เรารักพี่เขามาก เป็นห่วง อยากดูแล และที่สำคัญ เราคิดถึงพี่เขามาก ทั้งที่อยู่ใกล้กัน เจอกันแทบทุกวัน แต่เรากลับคิดถึงเขามากขึ้นทุกๆวัน

เรารู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ที่เป็นอยู่ การกระทำของพี่เขาในคืออะไร เรารู้ว่าทางออกมันคืออะไร รู้ว่าต้องทำยังไง แต่เราไม่เคยทำได้เลย