*ขอแก้ไขเพิ่มเติมนะคะ แท็กห้องผิด 😭
สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเราเองค่ะ คือเรามีเรื่องอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆได้อ่านกันค่ะ
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเราเองยังไงขอให้ใช้วิจารณญานในการอ่านนิดนึงเนาะ 555555555 เรื่องนี้เริ่มขึ้นตั้งแต่เราอยู่ ม.4 ช่วงนั้นเรากำลังจะขึ้น ม.5 ปัจจุบันจบ ม. 6 แล้วค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงที่เฟชบุ๊คกำลังมาแรงมาก คือเราติดมากๆ อ่ะค้ะ ปัจจุบันก็ยังติดอยู่ 5555555555 >< เราได้รู้จักผู้ชายคนนึง (ขอแทนชื่อว่าเอนะคะ) เราได้เริ่มรู้จักกับเอผ่านทางเฟชบุ๊คนี่แหละค่ะ ตอนนั้นเราได้เริ่มคุยกันก็น่าจะไอ้ไลค์ให้กันไปกันมาเนี้ย (ประมาณว่าอ่อย 55555 ) แรกๆที่เริ่มคุยกันมันก็สนุกอ่ะเนอะเหมือนเวลาเราเจอของเล่นชิ้นใหม่แล้วเรากำลังชอบกำลังหลงมันอ่ะค่ะ คือแบบติดกันมากเราคุยกันแทบทุกวัน คือแบบมันดีต่อใจมากๆเลยแกรรรรร >< เวลาเจอคนที่ถูกใจมันก็อยากคุยเรื่อยๆไม่อยากให้หายไปไหนเลยใช่ป้ะ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะพอรู้ตัวอีกทีมันก็ 2 เดือนกว่าๆแล้วอ่ะค่ะที่เรากับเอรู้จักกัน พอคุยกันทุกวันมันก็ต้องมีความรู้สึกดีๆให้กันใช่มั้ยค้ะ เรา 2 คนคุยกันเหมือนแฟนกันมากค่ะจริง ไปไหน ทำไร กินไร ตอนเช้า ก่อนนอน เราจะบอกกันตลอดค่ะ สนิทกันมากขึ้นเราก็แลกพาสเฟสกันซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าจะแลกกันไปทำไม แฟนก็ไม่ใช่เอ้ะ ที่พีคสุดเอตั้งพาสเฟสเป็นชื่อจริงเราค่ะ ยอมรับว่าตอนนั้นเรารู้สึกกับเอไปแล้วครึ่งนึง คือชอบเค้าไปแล้วอ่ะค่ะ เราชอบเอตรงที่เอเป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนกวนๆ มันดูร่าเริงอ่ะค่ะคุยด้วยแล้วสนุกมันสบายใจ นี่แต่เอเค้าเป็นคนเจ้าชู้ ธรรมดาแหล้ะเนอะ ผู้ชายอารมณ์ดีเค้าจะเป็นแบบนี้ 5555555555 เราก็คุยกันเรื่อยๆจนเข้า 4-5 เดือนอ่ะค่ะ แล้วอยู่ดีๆเอก็เงียบไปตัวเราเองก็ไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆทำไมเอเงียบไป แต่เราก็ไม่ตามเค้านะ คิดว่าเค้าคงไม่ว่างนั่นแหล่ะ จนมาเรื่อยๆเอเค้าหายไปนานมากค่ะนานพอที่จะทำให้เรากล้าคุยกับคนอื่น เราเลยมีแฟนค่ะเราคบกันแฟนคนนี้ได้เดือนกว่าๆ อยู่ดีๆเอเค้าก็กลับมาค่ะ กลับมาคุยกับเราไอ้เราก็เอาอีกแล้วความรู้สึกเดิมๆมันก็กลับมาอีกครั้ง เราลืมเอไม่ได้ค่ะ ทุกอย่างมันวนกลับมาที่เดิมหมด เราลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าตัวเรามีแฟนแล้ว 😔 เราก็คุยกับเอเหมือนเดิมค่ะคุยทั้งๆที่ตัวเองมีแฟนแต่เราไม่ได้คุยกันมุ้งมิ้งแบบเดิมนะ เราจะเลือกไปปรึกษาเอเวลาทะเลาะกับเอๆก็อยู่กับเรานะ คือเข้าใจกันมากอ่ะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ได้คบกัน แต่สุดท้ายเราก็เลิกกับแฟนคนนี้ค่ะแบบไม่เศร้าอะไรเลยนะ เพราะเราได้กับมาคุยกับเออีกครั้ง ทุกอย่างมันกลับมาน่ารักเหมือนเดิมอีกครั้ง เย้ !!!!
แต่เรื่องมันไม่ได้จบแบบแฮปปี้เหมือนในละครนี่สิค้ะ คราวนี้เรากับเอได้ห่างกันอีกครั้ง ครั้งที้เราไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้น มันเร็วมากจนเราตั้งตัวไม่ทัน 😔 ก่อนจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นเอเคยขอเราคบค่ะ แต่เราปฏิเสธเพราะเรายังกลัวแล้วก็ยังไม่แน่ใจว่าเออยากคบกับเราจริงๆ หรือเปล่า เราเลยตอบไปว่ารอก่อนนะรอให้แน่ใจกว่านี้ก่อน
แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลยค้ะนานมากจำได้ว่ามันนานมากๆ เราเลยมีแฟนเลยค่ะซึ่งก็คือคนปัจจุบันที่เราคบอยู่ หลังจากที่ได้คบกัยแฟนคนนี้เราก็ลืมเอไปส่ะดื้อๆ เราแบบไม่คิดถึงเลยค่ะว่าเพราะอะไร เอเคยแวะกลับมาทักมาชวนคุยนะ แต่เราทำเหมือนเฉยๆแบบเฉยมากๆอ่ะค่ะ อีกอย่างเราก็เปลี่ยนพาสเฟสแล้วด้วยหลังจากคบกับแฟนคนนี้ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้าเอคือวันนั้นเราไปซ้อมทำอาหารเพื่อแข่งทักษะเราเห็นเอ เอก็เห็นเราเอมองเราด้วยสายตาที่มันชามาก จำได้ว่ามันเป็นสายตาที่ไร้ความรู้สึก เหมือนเอเกลียดเราไปแล้ว เรารู้สึกผิดมากค้ะ มันเหมือนละอายใจอ่ะ แต่มันก็ทำไรไม่ได้แก้ไขไรไม่ได้แล้ว เราก็เลยปล่อยไว้อย่างนั้น....
จนมาถึงเช้าวันที่ 4 มกราคม ปีนี้แหล้ะค่ะเราเห็นเพื่อนๆของเอในเฟชบุ๊คเค้าพากัน Rip แล้วเป็นรูปของเออ่ะค่ะ ตอนนั้นหัวเสียมากว่าเค้าพากันเล่นอะไรกัน เราเลยรีบทักไปหาเพื่อนของเอค่ะ แล้วเราก็ได้คำตอบซึ่งไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่ามันจะเกิดขึ้น เพื่อนเอบอกว่าเอเสียแล้ว ตอนตี 3 เอชับรถชนฟุตบาทเสียชีวิตระหว่างทางส่ง รพ ตอนนั้นคือตกใจมาก มือสั่น น้ำตาไหล ทำไรไม่ถูกเลยจริงๆค่ะ คือจะร้องก็ร้องไม่ได้มันจุกอ่ะค่ะ จุกมาก ทำไรไม่ถูกจริงๆ
เราไปงานศพของเอหลังจากที่เอเสียได้สามวัน ค่ะศพของเออยู่ที่วัด วันนั้นเราไปหลังสอบเสร็จชุดนักเรียนนั่นแหละค่ะ เราเข้าไปงานของเอคนน้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นญาติของเอที่อยู่ในงานมากกว่า ตอนเดินเข้าไปเราพยายามทำตัวนิ่งที่สุดเหมือนไม่ได้เป็นอะไร เราเจอพ่อของเอ แล้วก็ยกมือไหว้พ่อเอค่ะพ่อของเอเป็นคนจุดธูปให้เราตอนเราคุกเข่าจะไหว้เอความรู้สึกตอนนั้นเหมือนฝืนใจตัวเองที่สุด พยายามทำตัวเข้มแข็งไม่ร้องไห้ พยายามกลั้นน้ำตา แต่สุดท้ายเราก็ทำไม่ได้ค่ะ เราจุดธูปแล้วมองดูรูปของเอตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกแล้วค่ะมันกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว ก็ร้องมันส่ะตรงนั้นแหละค่ะ ความรู้สึกตอนนั้นคือสับสนไปหมด ทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึก ทั้งอะไรต่อมิอะไรมันรวมกันหมด ตอนนั้นเพื่อนคนทึ่พาเราไปเลนบอกว่า <br>
เพื่อน : ไปเคาะโลงบอกเอหน่อยมั้ยว่ามาแล้ว <br>
เรา : อือ 😔
เดี๋ยวมาต่อนะคะ
คำสัญญา
สวัสดีค่ะนี่เป็นกระทู้แรกของเราเองค่ะ คือเรามีเรื่องอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆได้อ่านกันค่ะ
เข้าเรื่องกันเลยดีกว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงของเราเองยังไงขอให้ใช้วิจารณญานในการอ่านนิดนึงเนาะ 555555555 เรื่องนี้เริ่มขึ้นตั้งแต่เราอยู่ ม.4 ช่วงนั้นเรากำลังจะขึ้น ม.5 ปัจจุบันจบ ม. 6 แล้วค่ะ ตอนนั้นเป็นช่วงที่เฟชบุ๊คกำลังมาแรงมาก คือเราติดมากๆ อ่ะค้ะ ปัจจุบันก็ยังติดอยู่ 5555555555 >< เราได้รู้จักผู้ชายคนนึง (ขอแทนชื่อว่าเอนะคะ) เราได้เริ่มรู้จักกับเอผ่านทางเฟชบุ๊คนี่แหละค่ะ ตอนนั้นเราได้เริ่มคุยกันก็น่าจะไอ้ไลค์ให้กันไปกันมาเนี้ย (ประมาณว่าอ่อย 55555 ) แรกๆที่เริ่มคุยกันมันก็สนุกอ่ะเนอะเหมือนเวลาเราเจอของเล่นชิ้นใหม่แล้วเรากำลังชอบกำลังหลงมันอ่ะค่ะ คือแบบติดกันมากเราคุยกันแทบทุกวัน คือแบบมันดีต่อใจมากๆเลยแกรรรรร >< เวลาเจอคนที่ถูกใจมันก็อยากคุยเรื่อยๆไม่อยากให้หายไปไหนเลยใช่ป้ะ เราก็คุยกันมาเรื่อยๆค่ะพอรู้ตัวอีกทีมันก็ 2 เดือนกว่าๆแล้วอ่ะค่ะที่เรากับเอรู้จักกัน พอคุยกันทุกวันมันก็ต้องมีความรู้สึกดีๆให้กันใช่มั้ยค้ะ เรา 2 คนคุยกันเหมือนแฟนกันมากค่ะจริง ไปไหน ทำไร กินไร ตอนเช้า ก่อนนอน เราจะบอกกันตลอดค่ะ สนิทกันมากขึ้นเราก็แลกพาสเฟสกันซึ่งก็ไม่เข้าใจว่าจะแลกกันไปทำไม แฟนก็ไม่ใช่เอ้ะ ที่พีคสุดเอตั้งพาสเฟสเป็นชื่อจริงเราค่ะ ยอมรับว่าตอนนั้นเรารู้สึกกับเอไปแล้วครึ่งนึง คือชอบเค้าไปแล้วอ่ะค่ะ เราชอบเอตรงที่เอเป็นคนอารมณ์ดี เป็นคนกวนๆ มันดูร่าเริงอ่ะค่ะคุยด้วยแล้วสนุกมันสบายใจ นี่แต่เอเค้าเป็นคนเจ้าชู้ ธรรมดาแหล้ะเนอะ ผู้ชายอารมณ์ดีเค้าจะเป็นแบบนี้ 5555555555 เราก็คุยกันเรื่อยๆจนเข้า 4-5 เดือนอ่ะค่ะ แล้วอยู่ดีๆเอก็เงียบไปตัวเราเองก็ไม่เข้าใจว่าอยู่ดีๆทำไมเอเงียบไป แต่เราก็ไม่ตามเค้านะ คิดว่าเค้าคงไม่ว่างนั่นแหล่ะ จนมาเรื่อยๆเอเค้าหายไปนานมากค่ะนานพอที่จะทำให้เรากล้าคุยกับคนอื่น เราเลยมีแฟนค่ะเราคบกันแฟนคนนี้ได้เดือนกว่าๆ อยู่ดีๆเอเค้าก็กลับมาค่ะ กลับมาคุยกับเราไอ้เราก็เอาอีกแล้วความรู้สึกเดิมๆมันก็กลับมาอีกครั้ง เราลืมเอไม่ได้ค่ะ ทุกอย่างมันวนกลับมาที่เดิมหมด เราลืมไปเลยด้วยซ้ำว่าตัวเรามีแฟนแล้ว 😔 เราก็คุยกับเอเหมือนเดิมค่ะคุยทั้งๆที่ตัวเองมีแฟนแต่เราไม่ได้คุยกันมุ้งมิ้งแบบเดิมนะ เราจะเลือกไปปรึกษาเอเวลาทะเลาะกับเอๆก็อยู่กับเรานะ คือเข้าใจกันมากอ่ะ แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่ได้คบกัน แต่สุดท้ายเราก็เลิกกับแฟนคนนี้ค่ะแบบไม่เศร้าอะไรเลยนะ เพราะเราได้กับมาคุยกับเออีกครั้ง ทุกอย่างมันกลับมาน่ารักเหมือนเดิมอีกครั้ง เย้ !!!!
แต่เรื่องมันไม่ได้จบแบบแฮปปี้เหมือนในละครนี่สิค้ะ คราวนี้เรากับเอได้ห่างกันอีกครั้ง ครั้งที้เราไม่เคยคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้น มันเร็วมากจนเราตั้งตัวไม่ทัน 😔 ก่อนจะเกิดเรื่องนี้ขึ้นเอเคยขอเราคบค่ะ แต่เราปฏิเสธเพราะเรายังกลัวแล้วก็ยังไม่แน่ใจว่าเออยากคบกับเราจริงๆ หรือเปล่า เราเลยตอบไปว่ารอก่อนนะรอให้แน่ใจกว่านี้ก่อน
แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเลยค้ะนานมากจำได้ว่ามันนานมากๆ เราเลยมีแฟนเลยค่ะซึ่งก็คือคนปัจจุบันที่เราคบอยู่ หลังจากที่ได้คบกัยแฟนคนนี้เราก็ลืมเอไปส่ะดื้อๆ เราแบบไม่คิดถึงเลยค่ะว่าเพราะอะไร เอเคยแวะกลับมาทักมาชวนคุยนะ แต่เราทำเหมือนเฉยๆแบบเฉยมากๆอ่ะค่ะ อีกอย่างเราก็เปลี่ยนพาสเฟสแล้วด้วยหลังจากคบกับแฟนคนนี้ เราก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมถึงเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้ จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นหน้าเอคือวันนั้นเราไปซ้อมทำอาหารเพื่อแข่งทักษะเราเห็นเอ เอก็เห็นเราเอมองเราด้วยสายตาที่มันชามาก จำได้ว่ามันเป็นสายตาที่ไร้ความรู้สึก เหมือนเอเกลียดเราไปแล้ว เรารู้สึกผิดมากค้ะ มันเหมือนละอายใจอ่ะ แต่มันก็ทำไรไม่ได้แก้ไขไรไม่ได้แล้ว เราก็เลยปล่อยไว้อย่างนั้น....
จนมาถึงเช้าวันที่ 4 มกราคม ปีนี้แหล้ะค่ะเราเห็นเพื่อนๆของเอในเฟชบุ๊คเค้าพากัน Rip แล้วเป็นรูปของเออ่ะค่ะ ตอนนั้นหัวเสียมากว่าเค้าพากันเล่นอะไรกัน เราเลยรีบทักไปหาเพื่อนของเอค่ะ แล้วเราก็ได้คำตอบซึ่งไม่เคยคิดเลยจริงๆ ว่ามันจะเกิดขึ้น เพื่อนเอบอกว่าเอเสียแล้ว ตอนตี 3 เอชับรถชนฟุตบาทเสียชีวิตระหว่างทางส่ง รพ ตอนนั้นคือตกใจมาก มือสั่น น้ำตาไหล ทำไรไม่ถูกเลยจริงๆค่ะ คือจะร้องก็ร้องไม่ได้มันจุกอ่ะค่ะ จุกมาก ทำไรไม่ถูกจริงๆ
เราไปงานศพของเอหลังจากที่เอเสียได้สามวัน ค่ะศพของเออยู่ที่วัด วันนั้นเราไปหลังสอบเสร็จชุดนักเรียนนั่นแหละค่ะ เราเข้าไปงานของเอคนน้อยมาก ส่วนใหญ่จะเป็นญาติของเอที่อยู่ในงานมากกว่า ตอนเดินเข้าไปเราพยายามทำตัวนิ่งที่สุดเหมือนไม่ได้เป็นอะไร เราเจอพ่อของเอ แล้วก็ยกมือไหว้พ่อเอค่ะพ่อของเอเป็นคนจุดธูปให้เราตอนเราคุกเข่าจะไหว้เอความรู้สึกตอนนั้นเหมือนฝืนใจตัวเองที่สุด พยายามทำตัวเข้มแข็งไม่ร้องไห้ พยายามกลั้นน้ำตา แต่สุดท้ายเราก็ทำไม่ได้ค่ะ เราจุดธูปแล้วมองดูรูปของเอตอนนั้นเราทำไรไม่ถูกแล้วค่ะมันกลั้นน้ำตาไม่ไหวแล้ว ก็ร้องมันส่ะตรงนั้นแหละค่ะ ความรู้สึกตอนนั้นคือสับสนไปหมด ทั้งเสียใจ ทั้งรู้สึก ทั้งอะไรต่อมิอะไรมันรวมกันหมด ตอนนั้นเพื่อนคนทึ่พาเราไปเลนบอกว่า <br>
เพื่อน : ไปเคาะโลงบอกเอหน่อยมั้ยว่ามาแล้ว <br>
เรา : อือ 😔
เดี๋ยวมาต่อนะคะ