[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้สวัสดีค่ะ พอดีเราได้ฟังเรื่องเล่าเกี่ยวกับผีมาค่อนข้างเยอะ มาจากคนใกล้ตัวบ้าง เพื่อนของเพื่อนของเพื่อนบ้าง 555 ก็เลยอยากเอามาถ่ายทอดให้ทุกคนฟัง โดยใช้การเขียนนิยายเป็นสื่อกลาง อาจมีการปรุงแต่งเล็กน้อย เพื่อให้ผู้อ่านมองเห็นภาพ ถ้าผิดพลาดประการใดรบกวนแนะนำด้วยนะคะ ปล.นี่เป็นการเขียนนิยายครั้งแรกของเราค่ะ

        “บ้าน” สถานที่ซึ่งเต็มไปด้วยความรัก ความอบอุ่น บ้านคือวิมานสำหรับใครหลายๆคน ทว่าไม่ใช่กับครอบครัวของเธอคนนี้

    “พี่เสกคะ จะไปทำงานแล้วหรือ” ร่างบางที่กำลังง่วนกับการจัดโต๊ะอาหารเช้า เอ่ยถามผู้เป็นสามีด้วยน้ำเสียงร่าเริง เก้าอี้ฝั่งหัวโต๊ะถูกเลื่อนออก คนตัวสูง คิ้วหนา ปากบางเฉียบรับกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ผิวสีเข้มตามแบบฉบับชายไทยค่อยๆนั่งลง พลางช้อนตามองภรรยาสาวสวย

    “จะไปแล้วครับ ไหนดูซิ นินทำอะไรให้พี่ทานบ้าง” ชายหนุ่มตอบรับ

    “น้ำพริกปลาทูของโปรดของพี่ นินต้มผักแล้วก็ทอดไข่เจียวให้ด้วยค่ะ” เธอสาธยายให้ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีฟัง ฉับพลันเสียงตึงตังก็ดังมาจากชั้นบน สองสามีภรรยามองหน้าอย่างรู้กัน

    “เอาอีกแล้ว...” หญิงสาวพึมพำก่อนส่ายศรีษะเบาๆ เสียงนั้นค่อยๆเบาลง จนกระทั่งเงียบหายไป พลันเสียงหัวเราะก็ลอยมาแทนที่ ทว่าเสียงนั้นไม่ได้มาจากสองสามีภรรยา นินเลื่อนเก้าอี้และนั่งลง เธอมองหน้าสามี พลางถอนหายใจ

    “พี่เสก พี่ไม่ได้จัดการข้างบนก่อนลงมาหรือคะ” เธอถามผู้เป็นสามี

    “พี่ลืมไปสนิทเลย เมื่อเช้าพี่ตื่นสาย ก็เลยรีบไปหน่อย เดี๋ยวพี่...” เสกลนลานตอบภรรยา ทว่าเสียงใสกลับแทรกขึ้นมาก่อน

    “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวนินจัดการเอง พี่ทานข้าวเถอะ จะได้ไปทำงาน”

    เมื่อเห็นว่าเสียงนั้นจะไม่เงียบลงง่ายๆ เธอจึงกล่าวพลางลุกจากเก้าอี้ และเดินไปยังบันไดวนกลางห้องซึ่งจะนำพาเธอไปสู่ชั้นสอง หญิงสาวเดินขึ้นไปอย่างเชื่องช้าพร้อมรอยยิ้มหวานประดับมุมปาก ยิ่งก้าวขึ้นไปเสียงนั่นยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ เมื่อถึงจุดหมาย เธอยิ้มจนเห็นรอยบุ๋มที่แก้ม

    มือเรียวเอื้อมบิดลูกบิด ประตูไม้สีเขียวอ่อนค่อยๆแง้มออกตามแรงผลัก นินก้าวเข้าไปในห้อง ผ้าม่านสีขาวปลิวตามสายลมอ่อนที่พัดเข้ามาทางช่องหน้าต่างทั้งสี่บาน พื้นไม้ดังเอียดอาดเมื่อร่างบางเดินตรงไประหว่างเตียงวินเทจขนาดเล็กสองเตียงที่วางคู่กัน สายตาของเธอจ้องมองบางสิ่งที่ขดตัวเป็นก้อนอยู่ใต้ผ้าห่ม ฉับพลันเจ้าสิ่งนั้นก็เคลื่อนไหวราวกับรู้ว่ามีผู้มาเยือน ผ้าห่มผืนบางสีเหลืองอ่อนเปิดออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเล็กของเด็กหญิงราวเจ็ดขวบโผล่ออกมา พร้อมรอยยิ้มสดใสและรอยบุ๋มที่แก้มเหมือนผู้เป็นแม่ราวกับถอดออกมาจากพิมพ์เดียวกัน

    “แฮ่ ตกใจไหมคะคุณแม่ คิกคิก” เสียงใสเอ่ยถาม พร้อมหัวเราะร่วนอย่างชอบใจ

    “ตกใจจังเลย” คนเป็นแม่แกล้งทำท่ากุมอก ตาโต ราวกับตกใจเสียเต็มประดา นั่นทำให้เสียงหัวเราะของเด็กหญิงดังขึ้นอีก นินหัวเราะตามและอุ้มลูกสาวตัวเล็กขึ้นจากเตียงอันแสนสบาย

    “ไปล้างหน้าแปรงฟัน อาบน้ำแล้วลงไปทานข้าวกันนะคะ วันนี้คุณแม่ทำอาหารไว้เยอะเลย มีไข่เจียวหมูสับที่หนูชอบด้วยนะ” พูดพลางหอมแก้มลูกสาวสุดที่รัก

    “ขอเล่นต่ออีกนิดได้ไหมคะ หนูกำลังสนุกเลย” คนตัวเล็กต่อรอง

    “ไม่ได้ค่ะ ต้องทำที่คุณแม่บอกก่อนนะคะ วันนี้คุณพ่อจะไปส่งหนูที่โรงเรียน”

    “จริงหรือคะ” เสียงใสถามผู้เป็นแม่ด้วยความดีใจ นินวางเจ้าตัวเล็กลงหน้าห้องน้ำ ยื่นมือไปลูบหัวอย่างเอ็นดู

    “จริงจ้ะ” เมื่อได้ยินคำยืนยันจากแม่ เจ้าตัวเล็กก็วิ่งแจ้นเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

    นินเดินไปที่เตียงสีฟ้าและทรุดตัวลงนั่ง เสียงฮำเพลงและเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากห้องน้ำเป็นระยะ นินเลื่อนสายตาไปที่ผ้าม่านสีขาว ทอดสายตาออกไปนอกหน้าต่างอย่างเลื่อนลอย

    “วันนี้ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้วสินะ” เธอคิดในใจ

To be continued