บทประดักประเดิดหลายจุดมาก แต่ขัดใจสุดก็คงเป็นเศกขระนี่แหละ อะไรจะต้องเขียนให้โง่เวอร์ โง่เรียราดขนาดนี้ คือเข้าใจที่นางต้องซือและเป็นคนดีนะ แต่กับเจ้าทิพย์นี่ เกลียดกันชนิดจะฆ่าให้ตาย บาดหมางกันมาสามชั่วคน ตัวเองก็เกือบถูกลูกเค้าสั่งฆ่าโชคดีมีพระเตือนหลบแต่ในตำหนักก็เลยรอด แค่มาชวนออกไปเที่ยวหน่อย ก็ตกลงไปง่ายๆ เจ้าทิพย์ยังไม่ทันเล่นละครอะไรด้วยซ้ำนะ คือเชื่อใจง่ายนี่ไม่แปลกนะ แต่นี่มาแบบเพลงเปียโนขึ้น กลิ่นลาเวนเดอร์มาเลยอะ เจ้าทิพย์กับข้าวิ่งเล่นกันมาตั้งแต่เด็ก?? เอาจริงดิ คือกับศัตรูที่เกือบจะฆ่ากันตายนี่มีอารมณ์มานึกถึงโมเมนต์ดีๆวัยเด็กด้วยเหรอ พูดคำจาอะไรของเศกขระก็แบบ มันเข้าขั้นคนไม่เต็มแล้วอ่าไม่ใช่คนดี ไม่รู้ว่ามาจากการเล่นแบบเป็นคนดีเกินไปของยุ่ยด้วยมั้ย แต่มันอ้อนแอ้นอรชรเกินไป ทั้งน้ำเสียง ทั้งคำพูดเลย
แล้วไหนจะริมบึง สำเภางาม ทำเหมือนรู้สันดานเจ้าทิพย์ดีแต่ก็ปล่อยให้ออกไป แล้วจะห้ามกันก็ห้ามลับหลังไม่ได้นะต้องพูดต่อหน้าเจ้าทิพย์เลย ตลกมากอะ แล้วพระนางเจ้าออกไปก็ไม่มีบริวารตามติดไปสักคน ไม่เอาริมบึงไปนี่คนใช้คนอื่นไม่มีแล้วเหรออออ ตลกมากตอนสำเภางามมาร้องไห้หน้าเมือง คือก็รู้อยู่แล้วว่ามันฆ่าแน่ แต่ก็ปล่อยเขาไปเนอะ
จริงๆก็มีอีกหลายจุดมากเลยที่รู้สึกบทมันพิลึกๆ อย่างบัวไหลนี่ก็ปล่อยเรือนแก้วไปเฉยๆ ทั้งที่ดูจากฉากนั้นมันก็เห็นๆอยู่ว่าเข้าไปถวายต้วแน่ แล้วระดับอิบัวไหลนี่จะไม่ฟ้องเจ้านายหน่อยเลยเหรอ ตัวเจ้านายก็ง่อยพอกัน เก่งมาได้ทั้งเรื่อง ตกม้าตายโดนทาสวางยาซะงั้น
แล้วงงมากว่าทำไมอยู่ๆปิ่นมณีถึงยุให้แม่ไปฆ่าเศกขระ จากที่ตอนแรกด่าๆๆตองนวล แต่ไม่คิดฆ่าตองนวล เมืองคุ้มไม่ฆ่า สำเภางามไม่ฆ่า สุดท้ายหวยมาออกที่เศกขระแบบงงๆ นี่มันใช่เวลามาฆ่าเศกขระเหรอ หรืออยากฆ่าใครก็ฆ่าเลยเหรอ งงอะ
ม่านฟ้านี่ก็ไบโพลาร์มากแต่ไม่รู้ว่าไบโพลาร์จากบทหรือการแสดง เครียดเรื่องแม่ตายได้สามวันสี่วันอยากได้เมียใหม่อีกละ ศพแม่นี่หาเจอยัง แล้วก็รู้นะว่าอิปิ่นมณีฆ่าคนไปครึ่งวัง แต่ก็ปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่นั่นน่ะ
จบที่ตองแปง เมาเวอร์ เมาเรี่ยราด โดนจับก็ยังเมา คือรู้ว่าตองแปงขี้เมาแต่มันก็ไม่ต้องให้ทมันเมาตลอดเวลาขนาดนั้นมั้ยอะ
ที่ดูเพราะประทับใจพลังการแสดงของเปรี้ยวทัศนียานะเ รวมถึงอนัญทิพย์และอีกหลายๆคน แต่บทไม่ไหวอะ แต่ละคนเหมือนจะแค้นหนักมากพาวเวอร์เยอะกันมาก สุดท้ายไม่มีใครทำอะไรเป็นจริงเป็นจัง ผ่านไปเบรคนึงอารมณ์ก็เปลี่ยนไปเป็นแบบนึง อินเนอร์ได้ แต่บทพูดทื่อมากเลยอะ ไม่เข้าใจทำไมละครฟอร์มยักษ์บทมันเป็นแบบนี้
เพลิงพระนาง เขียนบทอะไรกันนี่ เศกขระแค่ซือและโง่นะ ไม่ใช่ปัญญาอ่อน
แล้วไหนจะริมบึง สำเภางาม ทำเหมือนรู้สันดานเจ้าทิพย์ดีแต่ก็ปล่อยให้ออกไป แล้วจะห้ามกันก็ห้ามลับหลังไม่ได้นะต้องพูดต่อหน้าเจ้าทิพย์เลย ตลกมากอะ แล้วพระนางเจ้าออกไปก็ไม่มีบริวารตามติดไปสักคน ไม่เอาริมบึงไปนี่คนใช้คนอื่นไม่มีแล้วเหรออออ ตลกมากตอนสำเภางามมาร้องไห้หน้าเมือง คือก็รู้อยู่แล้วว่ามันฆ่าแน่ แต่ก็ปล่อยเขาไปเนอะ
จริงๆก็มีอีกหลายจุดมากเลยที่รู้สึกบทมันพิลึกๆ อย่างบัวไหลนี่ก็ปล่อยเรือนแก้วไปเฉยๆ ทั้งที่ดูจากฉากนั้นมันก็เห็นๆอยู่ว่าเข้าไปถวายต้วแน่ แล้วระดับอิบัวไหลนี่จะไม่ฟ้องเจ้านายหน่อยเลยเหรอ ตัวเจ้านายก็ง่อยพอกัน เก่งมาได้ทั้งเรื่อง ตกม้าตายโดนทาสวางยาซะงั้น
แล้วงงมากว่าทำไมอยู่ๆปิ่นมณีถึงยุให้แม่ไปฆ่าเศกขระ จากที่ตอนแรกด่าๆๆตองนวล แต่ไม่คิดฆ่าตองนวล เมืองคุ้มไม่ฆ่า สำเภางามไม่ฆ่า สุดท้ายหวยมาออกที่เศกขระแบบงงๆ นี่มันใช่เวลามาฆ่าเศกขระเหรอ หรืออยากฆ่าใครก็ฆ่าเลยเหรอ งงอะ
ม่านฟ้านี่ก็ไบโพลาร์มากแต่ไม่รู้ว่าไบโพลาร์จากบทหรือการแสดง เครียดเรื่องแม่ตายได้สามวันสี่วันอยากได้เมียใหม่อีกละ ศพแม่นี่หาเจอยัง แล้วก็รู้นะว่าอิปิ่นมณีฆ่าคนไปครึ่งวัง แต่ก็ปล่อยให้ลอยหน้าลอยตาอยู่นั่นน่ะ
จบที่ตองแปง เมาเวอร์ เมาเรี่ยราด โดนจับก็ยังเมา คือรู้ว่าตองแปงขี้เมาแต่มันก็ไม่ต้องให้ทมันเมาตลอดเวลาขนาดนั้นมั้ยอะ
ที่ดูเพราะประทับใจพลังการแสดงของเปรี้ยวทัศนียานะเ รวมถึงอนัญทิพย์และอีกหลายๆคน แต่บทไม่ไหวอะ แต่ละคนเหมือนจะแค้นหนักมากพาวเวอร์เยอะกันมาก สุดท้ายไม่มีใครทำอะไรเป็นจริงเป็นจัง ผ่านไปเบรคนึงอารมณ์ก็เปลี่ยนไปเป็นแบบนึง อินเนอร์ได้ แต่บทพูดทื่อมากเลยอะ ไม่เข้าใจทำไมละครฟอร์มยักษ์บทมันเป็นแบบนี้