เมื่อวานเป็นวันสอบวันสุดท้ายค่ะ เรียนจบละค่ะ(ถ้าผ่าน555) วันหลังสอบที่ยังไม่ประกาศผลงดงามเสมอ ซึ่งช่วงเวลานี้นี่แหละ เหมาะแก่การเวิ่นที่สุดแล้ว
มีเพื่อนคนนึงในคณะ ยังเป็นคนเดิม ที่เรารู้สึกดี รู้สึกทำให้มีกำลังใจทุกครั้งที่เจอเค้า
เป็นคนที่เป็นที่มาของชื่อบัญชีผู้ใช้ในนี้ของเรา
เรื่องราวเริ่มจาก การจัดของเตรียมย้ายออกจากหอพัก แล้วไปเจอสมุดdiaryในลิ้นชัก เป็นdiaryที่ไม่ค่อยได้เขียนบ่อย ปีละ4ครั้งได้มั้ง แต่ข้อความล่าสุดที่เขียนคือความทรงจำถึงเค้าคนนั้นเมื่อปีที่แล้ว ถึงแม้ครั้งนั้นจะเป็นแค่การเจอกันและทักกันธรรมดา มันก็ทำให้เรามีกำลังใจ มีความรู้สึกpositiveไปทั้งวัน ข้อความในนั้นเขียนว่า5ปีผ่านไปเร็วจัง เหลืออีกแค่ปีเดียวแล้วก็ต้องแยกย้าย ทำให้คิดถึงสมัย3ปีที่แล้ว ที่มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ คนที่ทำให้เราตั้งใจเรียน คนที่ทำให้เราฝืนจดทั้งทีง่วงจนแทบลืมตาไม่ไหวเพราะเห็นเค้านั่งข้างหน้าและตั้งใจมาก
สมัย6ปีก่อน เค้าเป็นคนที่ทำให้เราขยันทำโจทย์ทีละหลายๆบท เพื่อจะได้มีข้อสงสัยและถามเค้าเวลาเจอกัน คนที่มักเจอในสถานที่เดิมด้วยกันโดยไม่ได้นัดหมายจนรู้ว่าเค้าก็ชอบที่ตรงนั้นเหมือนกัน คนที่ชอบสัตว์เลี้ยงเดียวกันขนาดใช้เป็นรูปprofileในFBแต่บอกว่าตัวเองแค่ชอบนิดหน่อย เคยชวนเราไปกินข้าวเกือบได้ไปกินข้าวกัน2คน แต่เราดันสั่งใส่กล่องไปแล้วเพราะตอนนั้นเหนื่อยมากจนกินไม่ไหว คนที่ทำให้เราภูมิใจสูงสุดที่เล่นดนตรีได้เพราะเคยเล่นเปียโนในไอแพดให้เค้าฟังแล้วเค้าชื่นชม แต่เราก้ไม่เคยมีโอกาสได้สนิทกันมากมายหลังจากนั้น
ต่อจากนี้ คงแทบไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก มากสุดก็วันรับปริญญาไม่กี่นาที และหลังจากนั้นอาจไม่ได้เจอกันอีกเลย จนวันนี้เราก็ยังเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้คนเดียว มีแค่เพื่อนสนิทผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ เนื่องด้วยที่เราเรียนมันใหญ่โตกว้างขวางจนบางคนอาจรู้จักแค่ชื่อแต่ไม่เคยคุยกัน เพราะงั้นมันก็ไม่แปลกถ้าคนคนนึงจะรู้สึกดีกับอีกคน โดนอีกคนไม่เคยรู้ตัว
วันนี้ก็เป็นอีกวัน ในหลายๆวันที่เคยสับสนมาแล้ว ว่าควรบอกความรู้สึกนี้กับเค้าดีมั้ย ที่ไม่เคยได้บอกก็เพราะไม่รู้ว่าความรู้สึกดีๆนี้มันเป็นแบบไหน เราต้องการอะไรหรือต้องการความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ เราเป็นแค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา และไม่มีความพิเศษอื่นโดดเด่นให้ใครน่าจดจำ แถมยังเรียบร้อยและขี้อาย
มันก็เลยสับสน แค่รู้สึกมีความสุขเวลาได้เจอกัน ถ้าจะบอกเค้ามันก็กังวลไม่ว่าจะได้คำตอบแบบไหนกลับมา ทั้งถ้าตอบมาว่าไม่เคยรู้สึกอะไร คนบางคนพอบอกความรู้สึกไปแล้วอีกฝ่ายไม่คิดอะไรด้วยก็กลายเป็นมองหน้ากันไม่ได้อีก หรือถ้าโชคดีเค้ารู้สึกดีด้วยเหมือนกัน มันก็กังวลว่าแล้วต่อไปจะเป็นยังไง เราเป็นคนที่ไม่สามารถเปิดกำแพงความสนิทให้ผู้ชายได้มากเท่าไหร่ กลัวผลแทรกซ้อนที่อาจเกิดในภายหลัง เช่น สมมติได้เป็นแฟนกัน พรุ่งนี้ที่ต้องแยกย้ายก็อาจเลิกกัน ไม่อยากทำให้ตัวเองและคนที่เรารู้สึกดีเสียใจถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมา เลยเป็นเหตุผลที่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ได้นานขนาดนี้(6ปี) และอาจนานกว่านี้จนตลอดไป นอกจากเหตุผลของความขี้อายส่วนตัว><
ขอจบการเวิ่นเพียงเท่านี้ ขออภัยหากใช้พื้นที่ตั้งกระทู้อย่างสิ้นเปลืองนะคะ555
(แค่อยากจะเล่า) : แอบมีความรู้สึกดีๆให้ใครคนนึงมา 6 ปีแล้ว :))
มีเพื่อนคนนึงในคณะ ยังเป็นคนเดิม ที่เรารู้สึกดี รู้สึกทำให้มีกำลังใจทุกครั้งที่เจอเค้า
เป็นคนที่เป็นที่มาของชื่อบัญชีผู้ใช้ในนี้ของเรา
เรื่องราวเริ่มจาก การจัดของเตรียมย้ายออกจากหอพัก แล้วไปเจอสมุดdiaryในลิ้นชัก เป็นdiaryที่ไม่ค่อยได้เขียนบ่อย ปีละ4ครั้งได้มั้ง แต่ข้อความล่าสุดที่เขียนคือความทรงจำถึงเค้าคนนั้นเมื่อปีที่แล้ว ถึงแม้ครั้งนั้นจะเป็นแค่การเจอกันและทักกันธรรมดา มันก็ทำให้เรามีกำลังใจ มีความรู้สึกpositiveไปทั้งวัน ข้อความในนั้นเขียนว่า5ปีผ่านไปเร็วจัง เหลืออีกแค่ปีเดียวแล้วก็ต้องแยกย้าย ทำให้คิดถึงสมัย3ปีที่แล้ว ที่มีโอกาสเจอกันบ่อยๆ คนที่ทำให้เราตั้งใจเรียน คนที่ทำให้เราฝืนจดทั้งทีง่วงจนแทบลืมตาไม่ไหวเพราะเห็นเค้านั่งข้างหน้าและตั้งใจมาก
สมัย6ปีก่อน เค้าเป็นคนที่ทำให้เราขยันทำโจทย์ทีละหลายๆบท เพื่อจะได้มีข้อสงสัยและถามเค้าเวลาเจอกัน คนที่มักเจอในสถานที่เดิมด้วยกันโดยไม่ได้นัดหมายจนรู้ว่าเค้าก็ชอบที่ตรงนั้นเหมือนกัน คนที่ชอบสัตว์เลี้ยงเดียวกันขนาดใช้เป็นรูปprofileในFBแต่บอกว่าตัวเองแค่ชอบนิดหน่อย เคยชวนเราไปกินข้าวเกือบได้ไปกินข้าวกัน2คน แต่เราดันสั่งใส่กล่องไปแล้วเพราะตอนนั้นเหนื่อยมากจนกินไม่ไหว คนที่ทำให้เราภูมิใจสูงสุดที่เล่นดนตรีได้เพราะเคยเล่นเปียโนในไอแพดให้เค้าฟังแล้วเค้าชื่นชม แต่เราก้ไม่เคยมีโอกาสได้สนิทกันมากมายหลังจากนั้น
ต่อจากนี้ คงแทบไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก มากสุดก็วันรับปริญญาไม่กี่นาที และหลังจากนั้นอาจไม่ได้เจอกันอีกเลย จนวันนี้เราก็ยังเก็บความรู้สึกดีๆนี้ไว้คนเดียว มีแค่เพื่อนสนิทผู้หญิงคนเดียวเท่านั้นที่รู้เรื่องนี้ เนื่องด้วยที่เราเรียนมันใหญ่โตกว้างขวางจนบางคนอาจรู้จักแค่ชื่อแต่ไม่เคยคุยกัน เพราะงั้นมันก็ไม่แปลกถ้าคนคนนึงจะรู้สึกดีกับอีกคน โดนอีกคนไม่เคยรู้ตัว
วันนี้ก็เป็นอีกวัน ในหลายๆวันที่เคยสับสนมาแล้ว ว่าควรบอกความรู้สึกนี้กับเค้าดีมั้ย ที่ไม่เคยได้บอกก็เพราะไม่รู้ว่าความรู้สึกดีๆนี้มันเป็นแบบไหน เราต้องการอะไรหรือต้องการความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่ เราเป็นแค่ผู้หญิงหน้าตาธรรมดา และไม่มีความพิเศษอื่นโดดเด่นให้ใครน่าจดจำ แถมยังเรียบร้อยและขี้อาย
มันก็เลยสับสน แค่รู้สึกมีความสุขเวลาได้เจอกัน ถ้าจะบอกเค้ามันก็กังวลไม่ว่าจะได้คำตอบแบบไหนกลับมา ทั้งถ้าตอบมาว่าไม่เคยรู้สึกอะไร คนบางคนพอบอกความรู้สึกไปแล้วอีกฝ่ายไม่คิดอะไรด้วยก็กลายเป็นมองหน้ากันไม่ได้อีก หรือถ้าโชคดีเค้ารู้สึกดีด้วยเหมือนกัน มันก็กังวลว่าแล้วต่อไปจะเป็นยังไง เราเป็นคนที่ไม่สามารถเปิดกำแพงความสนิทให้ผู้ชายได้มากเท่าไหร่ กลัวผลแทรกซ้อนที่อาจเกิดในภายหลัง เช่น สมมติได้เป็นแฟนกัน พรุ่งนี้ที่ต้องแยกย้ายก็อาจเลิกกัน ไม่อยากทำให้ตัวเองและคนที่เรารู้สึกดีเสียใจถ้าเกิดเหตุการณ์นั้นขึ้นมา เลยเป็นเหตุผลที่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ได้นานขนาดนี้(6ปี) และอาจนานกว่านี้จนตลอดไป นอกจากเหตุผลของความขี้อายส่วนตัว><
ขอจบการเวิ่นเพียงเท่านี้ ขออภัยหากใช้พื้นที่ตั้งกระทู้อย่างสิ้นเปลืองนะคะ555