พี่คนนั้น เปน นสต. เขาชอบเราตั้งแต่เรายุมอสาม แล้วเราโสดยุช่วงนึง พอเข้ามอสี่เราก้อมีแฟน เหมือนตอนนั้นเค้าอกหักจากเรา แต่เค้าก้อบอกเราว่า ถ้าวันนึงเราต้องร้องไห้ เค้าจะเปนคนเช้ดน้ำตาเราเอง เค้ายังรอเรา และเราก้อกลับมาคุยกันอีก แต่พอคุยไปเหมือนเค้าหายไป เราก้อไม่ตามอะไรทั้งนั้นืเพราะสถานะเปนแค่คนคุย จนกระทั่งผ่านไปเกือบปี พี่เค้าก้อกลับมาคุยกับเราตอนเรายุม.5 ครั้งนี้คุยกันจริงจัง ตอนคุยกันเค้าแอบไปสอบนายสิบตำรวจ พอเค้าสอบติดเค้าก้อขอเราเปนแฟน และที่สำคัญขอเราคบในวันเกิดเรา เค้าบอกมันจะเปนวันสำคัญสำหรับเรา หลังจากคบกัน1เดือนเค้าก้อไปฝึก เค้าบอกให้เรารอ เราก้อรออย่างตั้งใจแค่ปีเดียวเอง อาทิตนึงได้คุยกันแค่เสาอาทิต เปนแบบนี้ทุกๆเดือน พอเค้ากลับบ้านก้อจะพาเราไปเที่ยว แต่นานๆครั้ง พ่อแม่เรากับพ่อแม่เค้าก้อนุ้จักกัน พ่อแม่เค้ารักเรามาก จะโทหาเราตลอดในช่วงที่ลูกชายเค้าไปฝึก เรารุ้สึกโชคดีมากๆที่ได้คบกับเค้ามีเค้าเปนแฟน และคิดว่าคนนี้แหล่ะคือคนสุดท้ายของชีวิต เพราะเค้าพูดเสมอว่า เค้าจะให้แม่มาขอหมั้น แม่เค้าก้อคุยกับเราเรื่องนี้ยุตลอด แต่เราไม่รีบรออีกสักปีสองปีก่อน พอช่วงหลังๆ เราไม่ได้คุยกันเปนเดือนเลย แต่ก้อเข้าใจว่า เค้าคงยุ่ง อาจจะเหนื่อยเลยไม่รบกวนเขาดีกว่า จนม.6 ปิดเทอมแรก เรารุ้สึกว่าเขาเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิม เลยทักเฟสไปหาเขา แต่เขาไม่อ่านไม่ตอบ จนเรารุ้สึกว่าทางมันตันจริงๆ เลยถามเขาไปตรงๆ เราไม่ไหวแล้วกับความรุ้สึกแบบนี้ สุดท้ายเค้าก้อบอกเลิกเราอย่างง่ายดาย แค่รุ้สึกเหมือนเราเปนน้องสาวเค้า ตอนนั้นอึ้งหัวเราะทั้งน้ำตา เจ้บมาก ถ้ารุ้สึกเหมือนน้องสาว แล้วมาขอคบทำไม ที่ผ่านมาปีกว่าคืออะไร สันยากับเราทำไม สุดท้ายคนจะไป สันยาก้อไม่มีความหมายหรอก เจ็บฝังใจ สุดท้ายคนที่ซื้อสัตย์ก้อไม่เหลือใคร . TT