คือเราเรียนศิลปศาสตร์ เอกอิ้ง เเล้วเจออาจารย์วิชานึงเป็นวิชา การอ่าน รู้สึกเเปลกเเยกกับเพื่อนมากเพราะทุกคนดูล้วนชอบอ่านหนังสือกัน งานสัปดาห์หนังสือไปกันให้วุ่น เเต่สำหรับเรารู้สึกเฉยๆมากๆ จำไม่ได้เเล้วว่าอ่านหนังสือเล่มนึงจบไปตั้งเเต่ตอนไหน พออาจารย์รู้ว่าเราไม่ชอบอ่านหนังสือก็ตกใจเเล้วถามว่า เราชอบอะไร เราก็บอกเราชอบดูหนัง เเต่ก็ดูหนังเรื่องที่เราอยากดูอีก อาจารย์บอกว่ามันไม่พอ เพราะถ้าเราอ่านหนังสือเยอะๆ จะได้วิธีคิดที่เเตกต่างจากการดูหนัง เราก็คิดในใจว่า จะหนังหรือหนังสือมันก็เป็นสิ่งที่เราดู/อ่าน ผ่านมุมมองความคิดของคนที่สร้าง/เขียนมันขึ้นมาอยู่ดี อาจารย์เเกก็ให้เหตุผลอีกว่า หนังสือเวลาอ่านมันจะจินตนาการได้กว้างไกลกว่าภาพที่เห็น คือส่วนตัวนี่ชอบอะไรที่จับตาได้มากกว่า เห็นเป็นภาพที่มันชัดเจนมากกว่าอีก รู้สึกขัดกับคนที่เรียนสายนี้มา เพราะเพื่อนเกือบทุกคนเป็นเเบบอาจารย์ คือชอบอ่านหนังสือ เราไม่ได้มองว่าพวกเขาเเปลกนะ เเต่เรากำลังมองตัวเราว่าเเปลกหรือป่าวที่เราเป็นเเบบนี้ เราชอบภาษาอังกฤษ เเต่มันจำเป็นมั้ยที่จะต้องอ่านหนังสือเยอะๆ เเล้วถ้าเราไม่ชอบอ่าน เเล้วเราฝืนอ่านๆไปมันจะเกิดผลที่ดีกับตัวเราหรือป่าว?