คนอย่างผมนี่คู่ควรกับเธอคนนั้นไหม และสรุปเธอมีใจให้ผมไหม!?

ขอแนะนำตัวเลยนะครับคือผมน่ะ:หน้าตาธรรมดาไม่ได้หล่อไปกว่าคนอื่นๆ เรียนไม่ค่อยเก่ง(แต่หัววิ่งด้านภาษาอย่างเดียว) พ่อ-แม่เลิกกันแต่เด็กทิ้งผมให้อยู่กับปู่-ย่า ฐานะทางบ้านก็กลางๆพออยู่ พอกินไปวันๆ ผมทำงานเลี้ยงชีพเองโดยการปลูกผักขาย จ่ายค่าเทอมเรียนหนังสือเอง ไม่ได้มีเงินอะไรกับคนอื่นมากนัก
        
       ส่วนคนที่ผมชอบน่ะ : เรียนค่อนข้างเก่ง ฐานะดี พ่อแม่เป็นข้าราชการ พ่อเป็นอบต. แม่เป็นผอ.เทศบาล ครอบครัวสมบูรณ์ครบทุกประการ เรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ


         เรื่องมีอยู่ว่า สมัยเราเรียนห้องเดียวกัน(ป.6)อาจารย์ได้ย้ายเราสองคนมานั่งด้วยกัน แรกๆก็ไม่อยากนั่งหรอก หลังๆไปเราสองเริ่มขาดกันไม่ได้ คุยกันทุกวันไม่เว้นแม้แต่เสาร์-อาทิตย์ ต่างคนต่างเป็นตัวของตัวเอง หยอกล้อกันตามประสาเพื่อนๆ เธอเฟรนลี่ มีเสน่ห์มากๆผมก็เริ่มตกหลุมรักแล้วสิครับ แต่ก็ได้แค่แอบๆครับเพราะกลัวเสียเพื่อนมากๆ จนกระทั่งเราก็แยกกันเรียนไปคนละที่แต่ก็ไม่ไกลกัน โรงเรียนอยู่ใกล้ๆกัน มีแวะไปหากันบ้าง แต่ก็ยังคุยกัน(แทบจะ)ทุกวันสอนการบ้านบ้างผมสอนเธอบ้าง เธอสอนผมบ้าง
        
         จนวันหนึ่งผมคิดว่ามาถึงจุดนี้แล้วควรบอกความในใจได้แล้วเลยตัดสินใจบอกไปครับ ผลที่ได้คือ...แห้ว แต่!!โชคดีครับที่ไม่เสียเพื่อน เธอปลอบใจผมให้ก้าวต่อไป หลังจากนั้นก็ยังคุยกันแทบจะทุกวันเช่นเดิม ทะเลาะกันบ้าง งอนกันบ้าง ง้อกันบ้าง เป็นที่ปรึกษาให้เธอมาตลอด ยอมทิ้งงานตัวเองไปช่วยการบ้านเธอบ้างบางครั้ง  อยู่เป็นเพื่อนยามเหงา ปลอบใจ ให้กำลังใจซึ่งกันและกันเสมอมา บางครั้งก็โทรหากัน วิดีโอคอลบ้าง ปีแล้วก็ชวนผมไปลอยกระทงด้วยกัน เพื่อนๆผมและเธอคิดว่าเราเป็นแฟนกันแต่จริงๆแล้วผมก็เป็นแค่เพื่อนสนิทคนนึงเท่านั้นเอง  
        
       สุดท้ายนี้ผมก็สงสัยว่าเธอชอบผมไหม? เราสองก็ผ่านทุกข์ สุขด้วยกันมามากมาย แต่ดูรวมๆผมกับเธอนี่ราวฟ้ากับเหวแทบจะไม่มีอะไรเข้ากันได้
หรือเธอคิดแค่ผมก็แค่ผู้ชายคนนึงที่เป็นได้ทุกอย่างยกเว้นแฟน ความสัมพันธ์นี้พร้อมจะพัฒนาไอเป็นแฟน แต่มีบางอย่างมาขวางไว้ เธออาจมีใจให้ผมไหมหรือผมแค่คิดไปเอง อยู่แบบนี้มานานแล้วเศร้าใจมากครับ ตัดใจก็ไม่ได้เพราะเรายังคุยด้วยกันจนวันนี้ผ่านไปจะ4ปีแล้วครับ