ก่อนอื่นเลยเราขอบอกกับตัวเองคร่าวๆก่อนนะคะ เราอยู่ ม.ต้นคะ ตอนนี้กำลังจะอยู่ ม.ปลาย 555 ไม่งงเนาะ เรื่องการเรียนเราเป็นเด็กหัวไวคะเรียนได้เกรด 3.5 ขึ้นตลอด ตัดประเด็นเรื่องการเรียนออกไปได้เลยคะเรื่องติ่งไม่ได้ทำให้เรามีปัญหาเรื่องการเรียนเลย
คือตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆเลย คือแม่ชอบบอกกับเราเสมอว่ามันเกินตัวไปไหม? เยอะไปหรือเปล่า? คือด้วยสันดานปากหมากับปากไวของเราก็ชอบพูดประชดแม่ออกมาตลอดเลยแบบ
"แล้วไงอ่ะหนูก็ใช้เงินหนู"
"ก็คนที่มันจะไปคอนกับหนูมันก็อายุเท่าหนู แม่ไม่เปิดใจเองอย่ามาหว่ะ" เนี้ยเราปากหมาแบบนี้อ่ะอยากตบปากตัวเอง T__T
ที่นี่พอเวลาเราจะเข้า กทม.ไม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน หรือไปงานมีต เราก็เลือกที่จะโกหกมากกว่า แบบบอกกับแม่ว่าไปบ้านย่าอะไรทำนองนี้อ่ะคะ คือไม่งั้นเราก็ไม่ได้ไปจริงๆ มีอยู่ครั้งนึงพึ่งผ่านมาไม่นานนี้เองค่ะ คือเราอ่ะเป็นแบบติ่งสายนกไรงี้ คือแบบไม่เคยได้ไปเจอผู้เกาเลยก็อยากไปเจอบ้างอะไรบ้าง แล้วเราก็ไม่ได้ติ่งหลายวงอะไรด้วยมีติ่งจริงๆจังๆก็แค่วง2วง พอทีนี้วงรองที่เราติ่งอ่ะนางมาจัดมีตจ้า เป็นมีตแรกของพวกนางที่ไทย อีนี่ก็แบบเห้ยยผู้มา ซื้อบัตรคะซื้อบัตร คือมีตมันมีเดือน ก.พ.60ใช่ป่ะ เราก็แบบกดบัตรตั้งแต่เดือน ก.ย.59 ตอนนั้นพอมีตังจ้าก็ซื้อราคาแพงอันดับ2เลยจ้า เปย์สุดๆ พอที่นี้ก็ยังไม่ได้บอกแม่เนาะ แล้วพอประมานเดือน ต.ค.59ก็ประกาศสิทธิ์บัตรแบบ "กรี๊ดคะ บัตรอีนังติ่งขี้นกคนนี้ได้สิทโฟโต้กรุ๊ปจร้าาา" แบบฮือออดีใจมากๆอ่ะ ที่นี้เลยไปคุยๆกับแม่แบบเกริ่นๆไว้ก่อนไรงี้อ่ะ แม่เราก็บอกว่า "มาดิมาเลย" คือเราอยู่กับยายที่ ตจว. แล้วแม่เราอยู่ กทม.อ่ะค่ะ
นี่ก็แบบเห้ยยย ฉันดีใจ ไปเวิ้นกับเพื่อนที่ รร.ทุกวัน จนพอใกล้ถึงวันงาน คือแบบเราดีใจรอมาตั้งแต่ ก.ย.59-ต้นเดือน ก.พ.60 พอมาคุยกับแม่อีกทีแม่ก็แบบว่าจะไปกับใคร? เราก็บอกว่า ก็ไปคนเดียวไงแล้วไปเจอกับเพื่อนที่งาน คือวงนี้เป็นวงใหม่อ่ะคะเพื่อนที่ รร.เราไม่มีใครติ่งเลยย เราก็ติ่งแบบอโลนๆ แต่เราก็มีเพื่อนที่อยู่ กทม.นะ แบบเตรียมนัดเจอกันแล้วร็จักแม่เพื่อนแม่เพื่อนรู้จักเราไรงี้
กลับเข้าบทสนทนากับแม่ แม่ก็บอกว่า "จะไปได้อย่างไงไปคนเดียวอ่ะ รู้จักใครบ้างก็ไม่รู้ แม่ก็นึกว่าที่ไปอ่ะไปกับพี่ที่หมู่บ้าน" เราก็แบบเห้ย...มันคนล่ะอย่างกับนี้คุยตอนแรกเลยอ่ะ คือแบบตลอด4เดือนที่ดีใจมาตลอดคืออะไรอ่ะ ว้อททท สรุปก็ทะเลาะกับแม่ชุดใหญ่ไฟกระพริบเลยแล้วก็ไม่ได้ไปจ้าา นีก็แบบถ้าเอาจริงๆเรื่องที่ไม่ได้ไปมีตก็ไม่ได้เสียใจบ้าบอคอแตกอะไรขนาดนั้นหรอกมันก็แค่เสียดายอ่ะเนาะ เพราะนี่ก็นกคอนผู้หลักมาตั้งกี่ปีล่ะใช่ม่ะ แต่มันเสียใจคำพูดแม่มากกว่าอ่ะ คือมีประโยคนึงที่เราพูดกับแม่ว่า
"แล้วแม่จะทำเหมือนเข้าใจหนูทำไม มาให้ความหวังหนูทำไม"
แม่เราก็ตอบแบบโมโหอะแหละเรารู้อยู่แม่บอกว่า
"กูไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ มันไร้สาระ" ทุกวันนี้ประโยตนี้ก็ยังอยู่ในหัวเรามาตลอดเลย...
คือถึงเราจะแอบหนีเที่ยวจริงแต่เราก็ไม่เคยหนีเที่ยวไปกับผู้ชาย ไม่เคยหนีเที่ยวไปผับไปบาร์ ไม่เคยเลยเรื่องพวกนี้เลย อารมณ์แบบเราทำอะไรเรารู้ตัวว่าเราทำอะไรอยู่นะ ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางเลย แล้วอีกอย่างเราก็เป็นหลานคนโตใช่ป่ะแบบอะไรก็ทำเกือบทุกอย่าง แต่พอเรื่องที่ทำให้เรามีความสุข ครอบครัวกับไม่เข้าใจเรา เราก็แอบน้อยใจเหมือนกันนะ คือเราแบบพ่อแม่เราแยกทางกัน อย่างน้อยความสุข1อย่างมันก็หายไปแล้วถูกม่ะ แต่เราก็มีอปป้าคอยให้เราลืมเรื่องเครียดๆ ให้เราหายเศร้าบ้าง ถึงคนอื่นอาจจะมองว่าการติ่งมันไร้สาระ แต่สำหรับเราการได้ตามได้ติ่งศิลปินที่เรารักมันเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้เราจริงๆนะเราไม่ได้พูดอะไรเกินจริงเลย.....
โอ๊ยทำไมเริ่มม่าขอโทดค่าา คือเราก็พยายามปรึกษาเพื่อนมาตลอดแต่เพื่อนที่เราสนิทมากๆมันก็ไม่ได้เป็นติ่งอ่ะค่ะ เลยอยากจะถามเพื่อนๆที่เป็นติ่งว่าทำอย่างไงครอบครัวถึงเข้าใจหรอคะ จะติเรื่องที่เราปากหมาก็ได้เลยนะคะอันนี้ยอมรับเลยจริงๆ
ปล.เราไม่ได้มีเจตนาจะประจานครอบครัวตัวเองหรืออะไรเลยนะคะ แค่อยากแชร์ประสบการณ์ ส่วนกับแม่เราก็สนิทกับแม่มากๆเลยค่ะคุยกันได้ทุกเรื่องแต่ไม่ลงรอยกันแค่เรื่องเดียวจริงๆ ขอความเห็นด้วยนะคะขอบคุนค่ะ
อยู่มัธยมแล้วเป็นติ่งเกาหลี แต่ครอบครัวไม่เข้าใจทำยังไงดีคะ?
คือตามหัวข้อกระทู้เลยค่ะ เราทะเลาะกับแม่บ่อยมากๆเลย คือแม่ชอบบอกกับเราเสมอว่ามันเกินตัวไปไหม? เยอะไปหรือเปล่า? คือด้วยสันดานปากหมากับปากไวของเราก็ชอบพูดประชดแม่ออกมาตลอดเลยแบบ
"แล้วไงอ่ะหนูก็ใช้เงินหนู"
"ก็คนที่มันจะไปคอนกับหนูมันก็อายุเท่าหนู แม่ไม่เปิดใจเองอย่ามาหว่ะ" เนี้ยเราปากหมาแบบนี้อ่ะอยากตบปากตัวเอง T__T
ที่นี่พอเวลาเราจะเข้า กทม.ไม่ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อน หรือไปงานมีต เราก็เลือกที่จะโกหกมากกว่า แบบบอกกับแม่ว่าไปบ้านย่าอะไรทำนองนี้อ่ะคะ คือไม่งั้นเราก็ไม่ได้ไปจริงๆ มีอยู่ครั้งนึงพึ่งผ่านมาไม่นานนี้เองค่ะ คือเราอ่ะเป็นแบบติ่งสายนกไรงี้ คือแบบไม่เคยได้ไปเจอผู้เกาเลยก็อยากไปเจอบ้างอะไรบ้าง แล้วเราก็ไม่ได้ติ่งหลายวงอะไรด้วยมีติ่งจริงๆจังๆก็แค่วง2วง พอทีนี้วงรองที่เราติ่งอ่ะนางมาจัดมีตจ้า เป็นมีตแรกของพวกนางที่ไทย อีนี่ก็แบบเห้ยยผู้มา ซื้อบัตรคะซื้อบัตร คือมีตมันมีเดือน ก.พ.60ใช่ป่ะ เราก็แบบกดบัตรตั้งแต่เดือน ก.ย.59 ตอนนั้นพอมีตังจ้าก็ซื้อราคาแพงอันดับ2เลยจ้า เปย์สุดๆ พอที่นี้ก็ยังไม่ได้บอกแม่เนาะ แล้วพอประมานเดือน ต.ค.59ก็ประกาศสิทธิ์บัตรแบบ "กรี๊ดคะ บัตรอีนังติ่งขี้นกคนนี้ได้สิทโฟโต้กรุ๊ปจร้าาา" แบบฮือออดีใจมากๆอ่ะ ที่นี้เลยไปคุยๆกับแม่แบบเกริ่นๆไว้ก่อนไรงี้อ่ะ แม่เราก็บอกว่า "มาดิมาเลย" คือเราอยู่กับยายที่ ตจว. แล้วแม่เราอยู่ กทม.อ่ะค่ะ
นี่ก็แบบเห้ยยย ฉันดีใจ ไปเวิ้นกับเพื่อนที่ รร.ทุกวัน จนพอใกล้ถึงวันงาน คือแบบเราดีใจรอมาตั้งแต่ ก.ย.59-ต้นเดือน ก.พ.60 พอมาคุยกับแม่อีกทีแม่ก็แบบว่าจะไปกับใคร? เราก็บอกว่า ก็ไปคนเดียวไงแล้วไปเจอกับเพื่อนที่งาน คือวงนี้เป็นวงใหม่อ่ะคะเพื่อนที่ รร.เราไม่มีใครติ่งเลยย เราก็ติ่งแบบอโลนๆ แต่เราก็มีเพื่อนที่อยู่ กทม.นะ แบบเตรียมนัดเจอกันแล้วร็จักแม่เพื่อนแม่เพื่อนรู้จักเราไรงี้
กลับเข้าบทสนทนากับแม่ แม่ก็บอกว่า "จะไปได้อย่างไงไปคนเดียวอ่ะ รู้จักใครบ้างก็ไม่รู้ แม่ก็นึกว่าที่ไปอ่ะไปกับพี่ที่หมู่บ้าน" เราก็แบบเห้ย...มันคนล่ะอย่างกับนี้คุยตอนแรกเลยอ่ะ คือแบบตลอด4เดือนที่ดีใจมาตลอดคืออะไรอ่ะ ว้อททท สรุปก็ทะเลาะกับแม่ชุดใหญ่ไฟกระพริบเลยแล้วก็ไม่ได้ไปจ้าา นีก็แบบถ้าเอาจริงๆเรื่องที่ไม่ได้ไปมีตก็ไม่ได้เสียใจบ้าบอคอแตกอะไรขนาดนั้นหรอกมันก็แค่เสียดายอ่ะเนาะ เพราะนี่ก็นกคอนผู้หลักมาตั้งกี่ปีล่ะใช่ม่ะ แต่มันเสียใจคำพูดแม่มากกว่าอ่ะ คือมีประโยคนึงที่เราพูดกับแม่ว่า
"แล้วแม่จะทำเหมือนเข้าใจหนูทำไม มาให้ความหวังหนูทำไม"
แม่เราก็ตอบแบบโมโหอะแหละเรารู้อยู่แม่บอกว่า "กูไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ มันไร้สาระ" ทุกวันนี้ประโยตนี้ก็ยังอยู่ในหัวเรามาตลอดเลย...
คือถึงเราจะแอบหนีเที่ยวจริงแต่เราก็ไม่เคยหนีเที่ยวไปกับผู้ชาย ไม่เคยหนีเที่ยวไปผับไปบาร์ ไม่เคยเลยเรื่องพวกนี้เลย อารมณ์แบบเราทำอะไรเรารู้ตัวว่าเราทำอะไรอยู่นะ ไม่ได้ออกนอกลู่นอกทางเลย แล้วอีกอย่างเราก็เป็นหลานคนโตใช่ป่ะแบบอะไรก็ทำเกือบทุกอย่าง แต่พอเรื่องที่ทำให้เรามีความสุข ครอบครัวกับไม่เข้าใจเรา เราก็แอบน้อยใจเหมือนกันนะ คือเราแบบพ่อแม่เราแยกทางกัน อย่างน้อยความสุข1อย่างมันก็หายไปแล้วถูกม่ะ แต่เราก็มีอปป้าคอยให้เราลืมเรื่องเครียดๆ ให้เราหายเศร้าบ้าง ถึงคนอื่นอาจจะมองว่าการติ่งมันไร้สาระ แต่สำหรับเราการได้ตามได้ติ่งศิลปินที่เรารักมันเป็นที่ยึดเหนี่ยวจิตใจให้เราจริงๆนะเราไม่ได้พูดอะไรเกินจริงเลย.....
โอ๊ยทำไมเริ่มม่าขอโทดค่าา คือเราก็พยายามปรึกษาเพื่อนมาตลอดแต่เพื่อนที่เราสนิทมากๆมันก็ไม่ได้เป็นติ่งอ่ะค่ะ เลยอยากจะถามเพื่อนๆที่เป็นติ่งว่าทำอย่างไงครอบครัวถึงเข้าใจหรอคะ จะติเรื่องที่เราปากหมาก็ได้เลยนะคะอันนี้ยอมรับเลยจริงๆ
ปล.เราไม่ได้มีเจตนาจะประจานครอบครัวตัวเองหรืออะไรเลยนะคะ แค่อยากแชร์ประสบการณ์ ส่วนกับแม่เราก็สนิทกับแม่มากๆเลยค่ะคุยกันได้ทุกเรื่องแต่ไม่ลงรอยกันแค่เรื่องเดียวจริงๆ ขอความเห็นด้วยนะคะขอบคุนค่ะ