เรารักกัน แต่เราเป็นมากกว่าเพื่อนกันไม่ได้

ขณะที่พิมพ์อยู่ใจก็ยังสั่นๆมันชาแปลกๆ อยากจะร้องให้ อยากจะคร่ำครวญต่างๆนาแต่ยังไงมันไม่มีวันเปลี่ยน
มันผิดตั้งแต่แรกแล้วที่ปล่อยให้ความรู้สึกผ่านไปในแต่ละวันๆ หัวใจและความรู้สึกของเรามักเล่นตลกเสมอ

"คนเรามักก้นจ้ำเบ้า เมื่อพยายามนั่งระหว่างเก้าอี้2ตัว"
"One falls to the ground in the trying to sit on two stools"
(โดย ฟร็องซัวส์ ราบเล่ส์)


แล้วมันก็เป็นอย่างบทประพันธ์นี้ค่ะ เริ่มเลยดีกว่า
ขณะนั้นเรากำลังเรียนมหาลัยค่ะ และเรามีเพื่อนผู้ชายคนนึงค่ะเราเจอกันโดยบังเอิญในสถานที่แห่งหนึ่ง
ในตอนนั้นเราเองก็มีแฟนอยู่แล้ว คบกันมาตอนนั้นก็ 3 ปีไม่ว่าใครเข้ามาจีบหรือคุยท่าทีแปลกๆถึงแม้ช่วงนั้น
เรากับแฟนจะห่างๆกันบ้างไม่ค่อยได้คุยกันอยู่คนละจังหวัดกัน ถึงจะใช้ชีวิตไม่ต่างกับคนโสดเราจะบอกเสมอ
ว่ามีแฟนแล้วไม่เคยเปิดใจให้ใคร เรามีแฟนก็คุยกันตรงๆเค้าบอกเราว่าถ้าวันนึงนั้นเราไม่รักเค้าแล้วก็บอกตรงๆนะ
ยังไงมันก็ต้องจบอยู่ดี ดีกว่ายื้อไปมาตอนนั้นเราไม่คิดเรื่องแบบนี้ด้วยซ้ำค่ะ

เพื่อนคนนี้ตอนรู้จักกันก็เหมือนเพื่อนธรรมดาๆค่ะ ไม่ได้พิเศษคุยกันปกติแลกเฟสแลกไลน์กันเหมือนเพื่อนๆทั่วๆไป
เค้าเองรู้อยู่แล้วว่าเรามีแฟนแล้วเราเองไม่ได้คิดอะไรพิเศษ จะมีช่วงที่เราคุยกันบ่อย นานๆไปก็คุยกันทุกวัน คุยสนุก
เข้ากันได้จนเราสนิทกันมีปัญหาอะไรเรามักจะปรึกษาเค้าตลอด แต่ก็ปรึกษาแฟนด้วยเช่นกัน เค้ามักถามเสมอว่า
กับแฟนเป็นยังไงบ้าง เพราะเราไม่ค่อยได้คุยกับแฟนเท่าไหร่คุยกับเค้ายังจะมากว่าอีก ถึงแม้จะคุยกันบ่อยๆทุกวันๆ
เราเองก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ ปิดใจตัวเอง ไม่ให้ใครเข้ามาคิดเสมอว่ามีแฟนแล้ว ถึงคราวที่เรามีปัญหากับแฟนเพื่อนคนนี้
ก็จะอยู่ข้างๆเสมอๆ จนเราเรียนจบเรากลับไปอยู่บ้านเราก็ยังคุยกับเค้าอยู่ทุกวัน แต่เราก็ไม่ได้ละเลยแฟนเลยสักวันเหมือนกันค่ะ
ช่วงก่อนจะเรียนจบเราเองก็มีความคิดว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรากับแฟนควรจะจบดีมั้ยเลิกดีมั้ย แต่ก็ไม่เลิกค่ะคบกันต่อไป
ตอนนี้คือรู้จักกันกับเพื่อนมาได้ 1ปี แล้วค่ะ

ช่วงที่เรียนจบเราอยู่ที่บ้านนานหลายเดือนกว่าจะเริ่มทำงานค่ะ  ก็มีเวลาคุยกับเพื่อนคนนี้มากขึ้น คุยกันจนเช้าทุกวันๆ
หาอะไรทำด้วยกัน จนวันนึงเค้าบอกเราว่าเค้าชอบเรา เราก็แปลกใจค่ะ แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธบอกเค้าไปว่าเรามีแฟนแล้ว
เป็นไปไม่ได้หรอก แต่เราก็ยังคุยกับเค้าต่อไป มันเป็นความผิดของเราตั้งแต่นั้นก็ว่าได้ เรารู้สึกมีความสุขที่คุยกับเค้า
เค้าเองก็มีสาวๆมาจีบเรื่อยๆ แต่ไม่สนใจเลยด้วยเหตุผลที่ว่าเค้าคุยกับใครคุยแค่คนเดียว ซึ่งนั่นก็คือเราเอง เรารู้สึกดีใจแปลกๆ
แต่ตอนนั้นยังไม่มั่นใจกับความรู้สึกตัวเองค่ะ หลอกตัวเองไปเรื่อยๆ จนมันมาถึงวันที่เราทะเลาะกับเพื่อนเราเริ่มนอยส์
เริ่มมีความรู้สึกอยากให้เค้าแคร์ ใส่ใจเรามากๆ แต่มันกลายเป็นว่าเราไม่เข้าใจกันความคิดเราสวนทางกันตลอดเวลาทะเลาะกัน
ทะเลาะกันครั้งแรก เราลบไลน์ตัวเองทิ้งเพราะคิดว่ามันเริ่มไม่ถูกต้อง เราควรจบเรื่องนี้ความรู้สึกแบบนี้สักทีแต่ก็เหมือน
โดนเหวี่ยงเข้าหากันตลอด เราทั้งคู่ไม่มีใครฝืนใจไม่ให้คุยกันอีกได้ ตอนนั้นเค้าเองก็รู้สึกเจ็บปวดมากที่เราทำแบบนั้น
เราเป็นรักแรกของเค้า เป็นคนแรกที่อยากเป็นแฟนด้วย ตอนนั้นเราไม่คุยกันนานหลายวันค่ะ แล้วเราก็กลับมาคุยกันใหม่

จนเราเริ่มทำงาน และย้ายมาอยู่จังหวัดเดียวกับแฟนไกล้ชิดแฟนมากขึ้น ที่มาเพราะแฟนอยากให้มา และเพื่อนคนนี้เค้าก็อยากให้เรามา
เค้าอยากให้เราสบายใจไม่เครียดได้อยู่ใกล้ๆแฟน ซึ่งก็เหมือนเดิมเวลาเราทะเลาะกับแฟนเราก้ไประบายให้เพื่อนฟัง
เราบอกเค้าเสมอว่า สักวันนึงเราต้องทำร้ายแกแน่ๆ เราเป็นมากกว่าเพื่อนกันไม่ได้หรอก ดูตอนอย่างทะเลาะกันสิ
จนวันเวลาผ่านไปเรากับเค้าทะเลาะกันอีก 2 ครั้งได้ค่ะ แต่ละครั้งมันเหมือนหนักหนาสาหัสมากเราไม่เข้าใจกันเลย
คิดกันไปคนละทาง เราเริ่มรู้สึกแล้วว่าเราเองรู้สึกพิเศษกับเพื่อนคนนี้ไม่รู้ว่าเกิดขึ่นตอนไหน แต่ละครั้งที่เราทะเลาะกัน
เราจะหายไปกันเป็นวัน ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากคืนดีด้วยนะ เราพยายามทำทุกทางคุยให้เราเคลียปัญหานี้สักที เป็นเค้าเอง
ที่ไม่อยากคุยต้องการอยู่คนเดียว เรากับเค้าคิดต่างกันมากในเรื่องนี้ จนบางครั้งเราตื้อง้อเค้าจนตัวเองนอยส์เอง
ทุกครั้งที่เราทะเลาะกันเราร้องให้ทุกครั้ง เค้าบอกเราว่าเค้าจะรอจนกว่าเค้าจะรอเราได้ และเค้าไม่อยากให้เราเลิกกับแฟนเพราะเค้า
ถ้าเราเลิกกับแฟนอยากให้เป็นเหตุผลอื่น

แล้วเวลาผ่านไป เข้าปีที่ 2 เราเลยเถิดกันไปมาก จนครั้งล่าสุดที่เราทะเลาะกันเค้าบอกว่า เราคงเป็นได้แค่เพื่อนกันจริงๆ
เราเสียใจมากค่ะ สับสนทุกอย่าง ไม่อยากให้ความรู้สึกแบบนี้เกิดขึ้นเราปล่อยมันมานานขนาดนี้ได้ไง ไม่รู้ว่าความรู้ของ
เรากับแฟนนั้นมันเป็นความรู้สึกแบบไหนเป็นเราเองที่ไม่เคยชัดเจนในเรื่องความสัมพันธ์ จนไม่กี่วันที่ผ่านมา เค้ามีท่าทีแปลกๆ
ถามคำตอบคำ เป็นห่วงว่าเค้าเป็นอะไรรึป่าวเราเลยคอลคุยกับเค้าแล้วเค้าตัดสายทิ้ง ตอนนั้นก็งงๆ เราถามว่าไม่เป็นไรแน่นะ
เค้าบอกว่าไม่เป็นอะไรคุยกับน้องอยู่ ก่อนหน้านี้ก็เคยได้ยินคำว่าคุยกับน้องค่ะ เรานึกว่าน้องที่เล่นเกมด้วยกัน เราเลยถามว่าที่เล่นเกมหน่ะหรอ
เค้าบอกว่าป่าว คุยกับน้องไงก็เคยบอกแล้ว คุยกันมาสักพักแล้ว ตอนนี้เริ่มมีความรุ้สึกอยากจะคุยกับคนอื่นบ้างแล้ว
เราอึ้งไปเลยค่ะ บอกเค้าไปว่า อ้าว ขอโทษนะ โทษทีเกรงใจจัง  แล้วเราก็หายเงียบไปเลยเค้าก็ทักมาบอกว่าเราไม่เป็นอะไรก็บ้าละ
ร้องไห้ค่ะ  ร้องไห้หนักมากจริงๆรู้สึกใจสลายไปเลย ความรู้สึกหลายอย่างเริ่มชัดเจนว่าเรารักเค้าเข้าให้แล้ว

ความรักที่มีให้แฟนมันไม่ใช่ความรักแบบเมื่อก่อนอีกต่อไป กับแฟนเรายังห่วงใย ดูแลเค้าปกติ  แต่มันเป็นความรักที่รู้สึกว่าเป็นภาระ
เป็นผู้หญิงที่ยังดีไม่พอสำหรับเค้ามาตลอด ติดค้างเค้าหลายๆอย่างทำให้เราไม่ออกมาสักที ส่วนความรู้สึกกับเพื่อนเราเพิ่งรู้ว่าเรารักเค้า
เต็มหัวใจเลย มันชาไปหมด ทั้งๆที่รู้ว่าจบแบบนี้ก็ไม่แปลกมันเป็นความสัมพันธ์ที่ผิดมานานแล้ว เราทำร้ายกันและกันมานานแค่ไหน
เรารู้สึกผิดกับแฟนมาก รู้สึกใจสลายเมื่อนึกถึงเค้า จนเรารับไม่ไหวทนนไม่ได้อีก เราเลยคุยกับแฟนเรื่องความสัมพันธ์ที่ต้องทบทวน
เราพูดกับแฟนตรงๆว่าที่ผ่านมาเป็นยังไง เรื่องที่อึดอัดทั้งหมดทุกเรื่อง แฟนปลอบเราค่ะว่าอย่าคิดมากโฟกัสเรื่องงานไปก่อน
คือตอนนี้เรากำลังเปลี่ยนงานใหม่ค่ะถ้าหากยังไม่ได้งานเราคงต้องกลับบ้าน แฟนบอกเราว่าถ้าเราได้งานเราคงจะไม่ต้องคิดมาก
ถ้าไม่รักกันแล้วบอกตรงๆไม่อยากให้ใครต้องมาเสียเวลาทั้งคู่ เราไม่ได้เกลียดกันคงเป็นเพื่อนคุยกันปกติได้อยู่ แฟนให้เรากลับไปคิดดีๆ
ก่อนจะพูดคำว่า เลิก เพราะมันแก้ไขอะไรไม่ได้และแฟนเองก็จะไม่เสียใจเพราะพยายามที่สุดแล้ว  เราบอกแฟนว่าไม่มีใครดีเท่าแฟนอีก
แล้วเรารู้สึกเสียใจมาก แฟนบอกเราว่าความดีมันอาจจะไม่ใช่ความรักก็ได้ แต่ตอนนี้แฟนยังรักเราอยู่ และจะพยายามที่สุด

ส่วนกับเพื่อนเค้าบอกเราว่าเค้าไม่ชอบเวลาเราทะเลาะกันเราไม่เคยจูนกันติดเลย เค้ายังรักเราอยู่และรักมาตลอด เราเป็นคนสำคัญของเค้า
แต่เราเป็นมากกว่าเพื่อนไม่ได้แล้วจริงๆ ถ้าหากวันนึงเราหายดีกันทั้งคู่ก็ยังคงเป็นเรื่องยากที่จะเป็นมากกว่าเพื่อน ในเวลาที่พวกเราเหมือนจะ
พัฒนาความสัมพธ์เหมือนจะไปด้วยดี ก็มักมีเรื่องแย่ๆเกิดขึ้นตลอด มันยากมากพอคิดว่าเราจะเป็นมากกว่าเพื่อนเค้านึกออกแต่เรื่องแย่ๆ
แต่พอคิดว่าเราน่าจะเป็นเพื่อนกันได้ต่อไป เค้ารู้สึกว่าแบบนี้ดีกว่าพวกเราทั้งคู่มีความสุขมากกว่าเยอะเลย เค้าขอให้เราอย่าคิดมาก
อย่าร้องไห้ ให้มีความสุขซะ เราเป็นรักแรกและแฟนคนแรกของเค้า แต่เราทำไม่ได้เลยสักวันเดียว

ผ่านมาถึงวันนี้เราก็ยังคุยกับเพื่อนคนนี้อยู่ค่ะ พยายามดีใจ และเชียร์ให้คนที่เค้าคุยอยู่ไปด้วยกันได้ดี ถึงแม้เค้าจะบอกว่าแค่เริ่มคุยยังไม่ได้
อยากพัฒนาความสัมพันธ์อะไร อยากไม่คิดถึงขึ้นนั้น เค้าบอกว่าเราสามารถคุยกันได้ปกตินะแต่อาจจะไม่ใช่การคุยแบบเดิม
เค้าต้องให้คนคุยมาก่อนที่1 เพื่อนเป็นลำดับที่ 2  เราพยายามยอมรับถึงจะมีไปเพ้อเจ้อฟูมฟาย ให้เพื่อนคนอื่นๆฟังบ้างทุกคนตกใจ
ไม่เคยคิดว่าเราจะนอกใจแฟนได้ ตัวเราเองแรกๆก็ไม่คิดค่ะ มันผิดตั้งแต่ที่เราปล่อยผ่านให้มาเลยเถิดแบบนี้


มารู้ตัว อยากจะแก้ไขในวันที่สายไปแล้วสำหรับทุกอย่าง  มันเป็นเหมือนบทลงโทษของคนที่จับปลา 2 มือ
คงอีกนานมากถ้าหากเราโสดเราคงไม่มีแฟนใหม่ง่ายๆ ปกติแล้วก็เป็นคนรักชอบใครยาก ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันแบบนี้

ขอบคุณค่ะที่ทนอ่านข้อความยาวๆมาจนจบ ขอให้เป็นบทเรียนสำหรับคนที่กำลังคิดว่าตัวเองทำผิด ทำทุกอย่างให้ชัดเจนไปเเลยค่ะ
จะได้ไม่ต้องมาเสียใจเสียดายอะไร ถ้าแท้กห้องผิด หรือตั้งกระทู้ผิดหมวด และอาจจะมีพิมพ์ตกหล่น พิมพ์ผิดบ้างขอโทษด้วยนะคะ

ขอพื้นที่ให้คนโดนเทหน่อยค่ะ