เกิดไรขึ้นกับเด็กสาววัย 15 ปี

สวัสดีค่ะ เราชื่อ ม ตอนนี้เราอายุ 15 ปีค่ะ จะเล่าเรื่องเมื่อ 2 ปีที่แล้วนะค่ะ เรื่องมีอยู่ว่า ฉันเรียน อยู่ที่ รร เเห่งหนึ่งซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงจบปีการศึกษาระดับขั้น ป 6  ช่วงเวลาที่ เราปิดเทอมช่วงนั้นกำลังเริ่มเข้าวัยชีวิตที่เปลี่ยนใหม่ กับการเปลี่ยนจากเด็กประถม ต้องเข้าสู่สังคมเด็กมัธยม ซึ่งแน่นอนค่ะ ปัญหาเลยเกิดตามมา เริ่มจากปัญหาแรกก่อนเลยนะค่ะ คือช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอม ก่อนปิดเทอมเราได้คุยกับเพื่อนๆไว้ว่าจะต่อ รร แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ใกล้บ้าน สะดวกในการเดินทางไป รร แต่...ความคิดของพ่อกับแม่ฉัน เขาอยากให้ฉันได้ไปเรียน รร หนึ่งที่อยู่ในตัวเมืองและมีชื่อเสียง ฉันเลนตกลงว่าจะลองไปสอบดู ซึ่งฉันมีความสามารถเรื่องดนตรีไทย-สากล ฉันเลยเลือกที่สอบโคต้าด้านดนตรี แต่..สุดท้ายกลับไม่ติดโคต้า เลยต้องมาสอบเลือกห้องธรรมดาแทน ซี่งตอนนั้นบอกตรงๆเลยนะค่ะว่ากดดันมากค่ะ กังวลว่าจะสอบไม่ติด และเมื่อผลออกมา ฉันติดตัวสำรอง อันดับ 1 (คือฉันหัวไม่ค่อยดีค่ะ) พ่อกับแม่และทางครอบครัวดีใจมากที่ฉันสอบติดถึงจะเป็นตัวสำรองก็เหอะ แต่ฉันกลับไม่คิดอย่างนั้น ฉันเป็นคนกลัวโลกภายนอก ทำไม??ถึงกลัวเหรอ เพราะฉันไปสอบ รร แห่งนั้นคนเดียวซึ่งเพื่อนที่ฉันเรียนมาด้วยเขาดันไปสอบใกล้บ้าน มันเลยทำให้ฉันกับเพื่อนเก่าไม่ได้พบปากพูดคุยกันเมื่อเพื่อนฉันรู้ว่าฉันสอบติด พ่อกับแม่ฉันเสียกับอุปกรณ์การเรียน และค่าเสื้อผ้ากับการเข้า รร แห่งนี้ เกือบ 10000 วันแรกของการเปิดเทอม ซึ่ง รร ได้ ทำการปฐมนิเทศในวันเปิดเทอมแรก ฉันไปแบบโดดเดี่ยวไม่มีพวก ขนาดที่กำลังฟังพิธีกร รร พูดถึงเรื่อง รร ก็มี ผญ คนหนึ่งเข้ามาถามชื่อเรา ทำความรู้จักกับเรา เราเริ่มที่จะคุยด้วยกัน ไปทานข้าวด้วยกัน ใช่แล้วเขาคือเพื่อนคนแรกของฉันมันทำให้ฉันมีชีวิตชีวามากขึ้นค่ะ แต่มันกลับเปลี่ยนไป เพื่อนฉันคนนั้นกลับไปอยู่อีกกลุ่มหนึ่ง ซึ่งเป็นกลุ่มเด็กเรียน  อย่างว่าแหละเรามันโง่ ไม่สมควรที่จะเข้ากลุ่มกับเข้าได้ เราใช้ชีวิตกับการเรียน รร นั้น เพียงคนเดียว กินข้าวคนเดียวนั่งคนเดียว อย่างว่าอะไรๆมันยังไม่ลงตัว จนกระทั่ง เราได้เริ่มคุยดับเพื่อนอีกคนหนึ่ง ซึ่งก็เป็น ผญ ด้วยกัน เขาเป็นเด็กที่พ่อแม่ปล่อย เป็นเด็กที่การเรียนไม่สน ตอนนั้นเราคิดว่าเพื่อนคนนี้แหละที่จะอยู่กับเราได้ เราเลยตัดสินใจที่จะคบกับเพื่อนคนนี้ เราพากันโดดเรียนบ่อยมาก ฉันรู้ว่ามันไม่ควรแต่ตอนนั้นฉันอยากจะทำสิ่งๆนั้นจริงๆ แต่เพื่อนคนนี้กลับทำตัวในสิ่งที่เราไม่คิด อยู่ดีๆเขาก็หายไปจาก รร แล้วก็ไม่ได้รับการติดต่ออะไรเลย พอมารู้ข่าวทีหลัง เขาได้เลือกชีวิต ไปในทางที่ผิด เขาได้ไปอยู่กับ ผช ซึ่งเป็นของเขา ใช่แล้วฉันก็เลยต้องอยู่คนเดียวอีกตามเคย เพื่อนในห้องไม่ยอมรับฉัน ต่างที่จะเมินใส่ฉัน ช่วงนั้นฉันเลยคิดที่จะปล่อยตัวเอง ปล่อยการเรียน การใช่ชีวิตของฉัน ฮอโมนฉันเริ่มเปลี่ยน ฉันได้ครบกับ ผช คนหนึ่ง ซึ่งอายุห่างกับฉันมาก ประมาณ 5 ปี ฉันหลงกับ ผช คนนั้นมากเขาไม่ได้เรียนหรอก เป็นเด็กเเว๊น ตอนนั้นฉันหลงละเลิงไปในทางที่ผิด รร ไม่ค่อยไป โดดเรียน ไปหาแฟน และที่ฉันทำผิดและใหญ่ที่สุดคือฉันทำให้พ่อและแม่ต้องร้องไห้ ที่ฉันมันเป็นคนที่ไม่ดี การเรียน ติดศูนย์มากสุด 11 ตัว เกรดเฉลี่ยแย่สุด ไม่ถึง 1 ตอนนั้น ฉันไม่รู้ว่ากำลังหลงอะไรกับ ผชคนนั้น ฉันใช้ชีวิตที่เลวร้ายแบบนี้มาเกือบสองปี ครอบครัวฉันบอกว่าฉันเปลี่ยนไปเยอะมาก ฉันคนเดิมหายไปไหน คนที่เคยสดใสร่าเริง ทำไมตอนนี้กลับเสพติดอยู่กับโลกออนไลน์ที่ความเป็นจริงมีน้อยมาก ปัญหาที่ เพื่อนไม่คบเริ่มเข้ามา และฉันยังมีปีญหาอีกอย่างหนึ่ง คือ ฉันเป็นโรคผิวหนัง หน้าฉันจะด่างและลอก เพื่อนที่ รร ก็จะล้อฉันว่าไอหน้าด่าง เพื่อนชอบไล่ฉันว่า "ก่อนมาเรียนไปศัยกรรมก่อนดีกว่าไหมไอหน้าด่าง" ฉันพยายามกลับตัวที่จะตั้งใจเรียน แต่สภาวะและสิ่งแวดล้อมมันช่างโหกร้ายเหลือเกิน มันช่างทำให้ฉันอาย ตอนนั้นฉันมืดแปดด้าน ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงต้องทำลายชีวิตฉันแบบนี้ ฉันไม่สามารถที่จะปรึกษาใครได้ ฉันโดนล้อจนไม่ได้ไป รร คอยโกหกแม่ว่า รร สั่งหยุด จนสุดท้ายแม่รู้ความจริง แม่เลยต้องไปเอาเราออกมาจาก รร นั้น (ตอนนั้นฉันอยู่ม2) ซึ่งตอนจะย้ายก็มีปัญหา กับการติดศูนย์ ฉันติดศูนย์ทั้งหมด 11 ตัว ของม 1 ติด 2ตัว และม2เทอม 1 ติด 9 ตัว  ซึ่งที่ฉันออกมาเปนช่วงสอบปลายภาคของ ม 2 เทอม 2 ถ้าจะให้ฉันแก้หมดก็คงไม่ไหว ฉันเลยตัดสินใจที่แก้ของม 1 และก็ขอพักการเรียน ไว้หนึ่งปี ฉันต้องมาเรียนม 2 ใหม่ กับรุ่นน้อง และฉันได้ย้ายมาเรียน รร ที่อยู่ใกล้บ้าน ซึ่งเป็น รร แรกที่ฉันคิดที่จะไปเรียนกับเพื่อน ฉันบอกเลยว่าฉันได้ออกมาจาก รร ปีศาสนั้นแล้วฉันรู้สึกสบายใจมาก ฉันรู้ว่าเข้าไป ใน รร นี้แล้วฉันต้องไปเรียนกับรุ่นน้อง ตอนที่ฉัน อยู่ รร ประถม ฉันเป็นเด็กที่เก่ง และฉลาด เป็นที่รู้จักใน รร เป็น กรรมการต่างและเป็นนักดนตรีใน รร และฉันได้ข่าวว่ารุ่นน้องคนที่เคยสนิทกับฉันได้เรียนห้องเดียวกับฉัน ฉันดีใจมากและมีกำลังใจในกานลุกขึ้นสู้กับการเรียน ฉันตั้งคำมั่นสัญญากัยตัวเองว่า ฉันจะต้องต้องตั้งใจเรียน วันเปิดเทอมวันแรก มันก็ยังทำไรไม่ค่อยถูก แต่มี เพื่อนที่เปนรุ่นน้องคอยบอก อยู่ตลอด พอในห้องรู้ว่าฉันเป็นรุ่นพี่ เลยไว้วางใจให้เราเป็นหัวหน้าห้อง ฉันเริ่มมีความมั่นใจแล้วว่าเพื่อนในห้องไว้วางใจฉัน จน รร เปิดได้เพียง 17 วัน อยู่ดีๆก็มีสายเรียกเข้าเข้ามาในตอนเรียนคณิต ซึ่งเป็นเบอร์แปลก ฉันไม่ได้รับ พอเลิกเรียนฉันเลยโทรกลับไป เป็นเสียง ผช เราไม่แน่ใจทำไมเราต้องสะดุดที่ได้ยินเสียงเค้า เค้า ห่างกับฉัน 4 ปี ไม่ได้เรียนหนังสือ แต่เขาเป็นคนที่ ทำงานเก่ง เราได้รู้จักกันทาง โทรศัพย์ ทั้งท่ี่ยังไม่เคยเห็นหน้า ตอนแรกที่พ่อกับแม่รู้ ที่เขาจับได้ เขาก็กลัวว่าเราจะหลงละเลิงไปเหมือนตะก่อน แต่ยังไงฉันก็ต้อง เรียนให้ดี เพราะฉันรู้สึกว่า ผช คนนี่ฉันอยากจะครอบครอง ฉันเลยต้องเอาการเรียนมาแลกเปลี่ยนกับความไว้วางใจให้กับแม่ เราเริ่มคบกันแบบแอบๆ เมื่อวันที่ 2 มิถุนายน 2559 ฉันตัดสินใจบอกกับแฟนฉัน ถ้าจะคบก็ต้องรับให้ได้ เวลาคุยอาจจะต้องน้อยลง เพราะฉันอยากหนักไปเรื่องการเรียนมากกว่า เพื่อ ความสะดวกกับการที่เราคบกัน เขาตัดสินใจตกลง เราคบกับเขามา ต้องนี้ ก็ 10 เดือนแล้ว จากวันนั้นถึงวันนี้เขาคอยให้กำลังใจในการเรียนและใช้ชีวิตประจำวัน และที่สำคัญฉันทำให้ พ่อและแม่มีความสุข เพราะฉันการเรียนดีขึ้นไม่ถึงกับขั้นดีมาก ไม่ติดศูนย์ ฉันอยากจะฝากบอกกับทุกคนที่เข้ามา อ่าน ฉันไม่รู้ว่าฉันดีพอแล้วหรือยัง แต่สิ่งที่ฉันมาเล่าให้ฟัง ฉันอยากจะฝากกับเด็กรุ่นน้องกับฉันทุกคนว่า การเรียนเป็นสิ่งที่สำคัญ แรงบรรดานใจที่ทำให้มาตั้งกระทู้บอกเล่านี้คือ เด็กสมัยนี้เลือกเดินทางที่ผิด ท้องก่อนวัยอันควร หนีเที่ยงและเสียเด็ก การกระทำเล่านี้ มันคือตราบาปของ
เรา วันใดที่เรามีครอบครัวหริอวันที่เราคิดได้ เราจะเสียใจเวลานั้นไป เหมือนกับฉันถ้าตอนนั้นฉันคิดได้ ชีวิตฉันอาจจะดีกว่านี้ แต่ทุกสิ่งทุกอย่าง มันคือบทเรียนที่ควรที่จะจดจำและเอาไว้สอนเด็กรุ่นหลังว่า "ไม่รู้จักคำว่าพลาดคุณก็จะไม่รู้จักคำว่าสำเร็จ" บทความที่ฉันเล่า เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับฉัน เด็กวัย 15 ปีที่ผ่านเรื่องราวแย่ๆแบบนี้ และฉันก็เชื่อว่ามันยังคงที่จะมีเรื่องราวอีกต่อไปกับชีวิตฉันที่ฉันจะต้องต่อสู้และไปถึงเป้าหมายอย่างที่สุด
#ขอขอบคุณทุกคนที่ได้อ่านเรื่องราวนี้
#คุณสามารถแสดงความคิดเห็นได้ค่ะ
#ฉันอยากรู้ว่าฉันทำดีพอแล้วหรือยัง