มนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่ต้องอาศัยการอยู่รวมกันถึงจะแข็งแกร่งทั้งสภาพจิตใจและร่างกาย ผู้นำจะสามารถมีพลังในการขับเคลื่อนผู้คนได้ต้องมีความเชื่อใจจากลูกน้องและตัวผู้นำเองก็ต้องมีกำลังใจที่จะพัฒนาตัวเองให้ลูกน้องเชื่อใจด้วย มันเหมือนเป็นของคู่กันที่ขาดไม่ได้ การอยู่ร่วมกันของมนุษย์จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นและสามารถพัฒนาทั้งร่างกายและจิตใจได้
เพราะ คนเราไม่ได้ทำอะไรเก่งทุกเรื่อง บางเรื่องเราไม่เก่งเราก็ต้องพึ่งคนอื่นเพื่อลดเวลาในการทดแทนบางสิ่งที่เราขาดไปเป็นการช่วยกันและกันเพื่อเรียนรู้และทำความเข้าใจกันเองสามารถฝึกฝนพัฒนาถ่ายทอดความรู้และมุมมองของตัวเองได้ช่วยประคองกันในเวลาที่อีกคนไม่สามารถจะหาทางออกให้ตัวเองได้แนะนำพูดคุยปรับเปลี่ยนสภาพอารมณ์ของจิตใจจากร้ายให้รู้สึกดีขึ้นได้
สมัยก่อนผมคิดว่าตัวเองนั้นเก่งตัวผมสามารถอยู่คนเดียวเรียนรู้ทุกอย่างได้ด้วยตัวเองผมสามารถใช้ชีวิตได้อย่างไม่มีลิมิตเต็มที่กับชีวิตในทุกๆวันผมอยากอยู่คนเดียวเพราะทำอะไรมันจะคล่องตัวกว่าเยอะผมต้องการอิสระและไม่ต้องการผู้มัดตัวเอง
แต่พอได้มาอยู่คนเดียวดูแล้วก็ได้มีเวลามาคิดใหม่อีกทีหนึ่งว่าการที่ผมคิดว่าจะอยู่คนเดียวได้ ใช้ชีวิตแบบไม่มีลิมิต เรียนรู้ทุกอย่างได้ด้วยตัวเองมีจิตใจที่เข้มแข็ง ซึ่งความรู้สึกทั้งหมดที่ผมคิดได้
นั่นก็เพราะว่าครั้งหนึ่งผมมีเพื่อนพ้องมาเติมเต็มชีวิตให้ตลอดเวลาเลยการเป็นการหลงตัวเองว่าเราสามารถอยู่คนเดียวได้ แต่พอขาดพวกพ้องไปกับรู้สึกคิดถึงและเข้าใจว่า เราต้องคอยประคองซึ่งกันและกันในเวลาที่อีกคนแย่แค่นี้เราเลยถูกเติมเต็มอยู่ตลอด “เลยคิดหลงตัวเองและคิดว่าสามารถอยู่คนเดียวได้”
“เราเก่งได้เพราะเรามีสังคมของตัวเองที่คอยค้ำจุนกันไป”
คิดว่าต้องแก้ไขตรงไหนมั้งหรอครับ แล้วคิดว่ามันเป็นบทความแนวไหน ผมแค่เขียนๆปเรื่อยๆเท่านั้นเองไม่รู้อะไร
กำลังหัดเขียนบทความอยู่ เลยอยากได้คำแนะนำหน่อยอะครับ
เพราะ คนเราไม่ได้ทำอะไรเก่งทุกเรื่อง บางเรื่องเราไม่เก่งเราก็ต้องพึ่งคนอื่นเพื่อลดเวลาในการทดแทนบางสิ่งที่เราขาดไปเป็นการช่วยกันและกันเพื่อเรียนรู้และทำความเข้าใจกันเองสามารถฝึกฝนพัฒนาถ่ายทอดความรู้และมุมมองของตัวเองได้ช่วยประคองกันในเวลาที่อีกคนไม่สามารถจะหาทางออกให้ตัวเองได้แนะนำพูดคุยปรับเปลี่ยนสภาพอารมณ์ของจิตใจจากร้ายให้รู้สึกดีขึ้นได้
สมัยก่อนผมคิดว่าตัวเองนั้นเก่งตัวผมสามารถอยู่คนเดียวเรียนรู้ทุกอย่างได้ด้วยตัวเองผมสามารถใช้ชีวิตได้อย่างไม่มีลิมิตเต็มที่กับชีวิตในทุกๆวันผมอยากอยู่คนเดียวเพราะทำอะไรมันจะคล่องตัวกว่าเยอะผมต้องการอิสระและไม่ต้องการผู้มัดตัวเอง
แต่พอได้มาอยู่คนเดียวดูแล้วก็ได้มีเวลามาคิดใหม่อีกทีหนึ่งว่าการที่ผมคิดว่าจะอยู่คนเดียวได้ ใช้ชีวิตแบบไม่มีลิมิต เรียนรู้ทุกอย่างได้ด้วยตัวเองมีจิตใจที่เข้มแข็ง ซึ่งความรู้สึกทั้งหมดที่ผมคิดได้
นั่นก็เพราะว่าครั้งหนึ่งผมมีเพื่อนพ้องมาเติมเต็มชีวิตให้ตลอดเวลาเลยการเป็นการหลงตัวเองว่าเราสามารถอยู่คนเดียวได้ แต่พอขาดพวกพ้องไปกับรู้สึกคิดถึงและเข้าใจว่า เราต้องคอยประคองซึ่งกันและกันในเวลาที่อีกคนแย่แค่นี้เราเลยถูกเติมเต็มอยู่ตลอด “เลยคิดหลงตัวเองและคิดว่าสามารถอยู่คนเดียวได้”
“เราเก่งได้เพราะเรามีสังคมของตัวเองที่คอยค้ำจุนกันไป”
คิดว่าต้องแก้ไขตรงไหนมั้งหรอครับ แล้วคิดว่ามันเป็นบทความแนวไหน ผมแค่เขียนๆปเรื่อยๆเท่านั้นเองไม่รู้อะไร