ความรู้สึกของคนๆหนึ่งที่ต้องเขารับการคัดเลือกทหาร

มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายได้ไม่สุดเท่าที่เรารู้สึกได้จริงๆ ถ้าใครไม่ได้มาอยู่ในจุดนี้จะไม่มีทางรู้เลยว่าความรู้สึกมันเป็นยังไง การที่ต้องนั่งรอเขาเรียกชื่อตัวเองให้ไปเสี่ยงดวง เพื่อไปทำในสิ่งที่ตัวเองไม่อยากทำ ซึ่งถ้าหากจับแล้วได้ใบแดง คุณไม่ทางสิทธิ์ที่จะบอกว่า "ไม่เอา ขอจับใหม่อีกครั้ง หรือ ไม่ได้ ฉันจะไปเป็นทหารไม่ได้ ฉันมีหน้าที่ที่ฉันต้องทำอีกมากมาย" ในความเป็นจริงคุณต้องยอมรับในสิ่งที่มันเกิดขึ้นและไม่สามารถที่จะหลีกเลี่ยงมันได้ ความรู้สึก ณตอนนั้นเวลานั้น ไม่รู้ว่ามันเอาอะไรมากลัว ไม่รู้ความกลัวมันมากจากไหนมากมาย กลัวจนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว กลัวจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ บางคนบอกว่าแค่เป็นทหารเองจะไปกลัวอะไร คุณไม่เป็นเราไม่รู้หรอ มันเป็นความรู้สึกที่พีคที่สุด หรือเพราะเราไม่ได้เป็นผู้ชายหรือป่าว เลยกลัวการเป็นทหารมาก แต่สำหรับเราเราว่าไม่ใช้หรอ เราเห็นทุกคนก็กลัว กลัวมากด้วย เราคงบอกได้แค่นี้แหละ เพราะเราไม่สามารถที่จะอธิบายได้จริงๆกับความรู้สึกทั้งหมดที่มันเกิดขึ้น