เรื่องนี้เกี่ยวกับฝันที่ผมอยากจะซื้อมอเตอร์ไซค์ตามสไตล์ที่ชอบสักคัน แล้วก็ต้องพับเก็บความฝันนั้นไว้ ด้วยความห่วงใยของแม่

นี่เป็นแค่การเล่าเรื่องระบายไม่ได้อยากก่อดราม่าแต่อย่างใด

เรื่องมีอยู่ว่า ผมมีฝันอยากจะมีรถมอเตอร์ไซค์ถูกใจสักคัน ก็วาดไว้ว่าชอบรถแนวไหน จนตัดสินใจว่าชอบรถรุ่นนึง อยากได้มาครอบครอง จึงเก็บหอมรอมริบจนได้เงินจำนวนหนึ่งในใจก็อยากจะดาวน์เร็วๆนี้

พอเริ่มวางแผนจะดาวน์ก็เลยตัดสินใจเล่าให้แม่ฟัง จนพอแม่รู้เรื่องก็คุยกันว่าราคาเท่าไร ดาวน์เท่าไหนยังไง ดูรูปก็บอกสีนั้นสีนี้สวยกว่า คือแม่ผมไม่ค่อยห้ามครับจะซื้ออะไรเพราะปกติผมไม่เคยขอให้แม่ซื้อให้เลย ท่านเลยไม่เคยขัดข้อง ครั้งนี้ก็เช่นกันท่านไม่ห้ามไม่ขัดไม่ว่าเลย แต่พอคุยจบ ท่านก็พูดขึ้นว่า สำหรับความคิดแม่มันใหญ่ไป มันเร็วไป เห็นข่าวรถพวกนี้แล้วก็นะ แม่บอกว่าคนเป็นแม่ก็ต้องห่วงลูกเป็นธรรมดา แต่ไม่ได้จะห้ามผมหรอก แค่พูดมาด้วยความห่วงใย พอผมได้ยินแบบนี้ มันรู้สึกถึงความรักของแม่ จึงเริ่มเกิดความคิดดับฝันตัวเองไว้แค่นั้น
แม่ก็บอกต่อว่า แต่จริงๆถ้าเราไม่ประมาทก็ไม่เป็นไรหรอก แต่ผมเข้าใจท่านเลยบอกว่าเรื่องอุบัติเหตุมันเกิดกับรถได้ทุกประเภท แต่เข้าใจแม่ระวังไว้มันก็ดี แม่เลยบอกต่อว่า ใช่แม่มีลูกคนเดียวก็ต้องห่วงแบบนี้ มันทำให้ผมอยากหยุดฝันไว้แค่นี้ ถึงแม่จะไม่ห้ามเลย แต่ความรู้สึกที่แม่บอกมันทำให้ผมเกิดความคิดที่ขัดแย้งกันอย่างมาก ระหว่างตามฝันต่อ กับหยุดฝันเพราะไม่อยากให้แม่ต้องเป็นห่วง จนตอนนี้ก็ยังสับสน แต่ไม่ได้จะรบกวนคำแนะนำจากเพื่อนสมาชิกนะครับ เพราะคำตอบมันอยู่ที่ใจผมเลือกอยู่ดี

แต่ที่มาเล่าเพราะอยากฝากถึงน้องๆวัยเรียนที่ไม่เข้าใจว่าทำไมพ่อแม่ต้องห้ามด้วย เพราะพ่อแม่เป็นห่วงลูกไงครับ ขนาดแม่ผมเองไม่ห้ามผมยังเข้าใจท่านมากๆเลย อยากให้น้องๆลองเข้าใจความรู้สึกของพ่อแม่บ้างยิ่งเป็นวัยรุ่นวัยเรียนท่านก็ยิ่งห่วงเป็นพิเศษ ไม่ใช่ว่าพอพ่อแม่ไม่อนุญาต ก็มองว่าท่านไม่เข้าใจเรา เราเองต่างหากที่ควรจะเข้าใจท่านให้มากๆและคุยกะท่านตามเหตุผล พ่อแม่ห่วงเราเสมอไม่ว่าเราจะโตขึ้นมากแค่ไหน ฝากไว้เท่านี้ครับ

ปล.ที่ตั้งกระทู้คำถามเพราะผมตั้งสนทนาไม่ได้ต้องอภัย