พ่อแม่อยู่ด้วยกัน แต่เรารู้สึกว่าตัวเองไม่เคยรักพ่อเลย บาปมั้ย??

แต่ละครอบครัว คงมีครอบครัวที่แตกต่างกันออกไป... ดีบ้างร้ายบ้าง..

สำหรับเราไม่รู้ว่ามันดี หรือ ไม่ดี แต่เรา ไม่ชอบการอยู่บ้าน เรามีความสุขทุกครั้ง

......ที่ไม่อยู่บ้าน

พ่อเราเหรอ เอาใจ เจ้าอารมณ์ ....ตอนเด็กชอบด่า ตะคอก เวลาเราทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ

ทำให้ทุกวันนี้เราคงติดนิสัยแบบนั้นมา..เรารู้ตัว และกำลังพยายามปรับแก้...

เราเป็นคนเก็บตัว ไม่ค่อยมีเพื่อน...เพราะคงเป็นปมของเราด้วยมั้ง

ที่เวลาตอนเด็กเวลาเราจะพูดอะไร พ่อจะตะคอกเราเสมอ ด่าเราไม่จบไม่สิ้น

ตอนโตเราทำงานและแยกออกมา แต่ไม่อยากกลับบ้าน ไปเจอเวลาพ่อด่าแม่
และแม่ทำงานหนักเพราะอยากให้คนในครอบครัวสบาย แต่พ่อชอบด่าแม่ด้วยคำแรงๆ

ใจเราอยากพูดออกไปว่า อยากให้พ่อกับแย่แยกทางกัน...ให้พ่อออกจากชีวิตพวกเราไป..

แค่คิด...เราไม่เคยมีอะไรผูกพันธ์กับพ่อ ก่อนเราจะมาถึงจุดนี้ เราเคยขอให้พ่อช่วยเหลือ

อาจจะเป็นการรับส่งบ้าน-ที่ทำงาน เวลาเราทำงานดึก แต่คำตอบคือ บ่นไม่จบไม่สิ้น

และนั้นเป็นสาเหตุหนึ่งที่เราขาดความอบอุ่น เหมือนเราขาดผู้ชายไม่ได้..ไม่ได้หมายถึงเรื่อง sex

แต่หมายถึงการปกป้อง ดูแล ช่วยเหลือเรา...

สุดท้ายเราต้องผิดหวังซ้ำ ๆ บ่อยๆ เจออะไรแย่ ๆ ด้วยความที่ต้องการผู้ชายตลอดเวลา...


แย่เนอะชีวิต ไม่มีอะไรมาก อยากระบาย กลับบ้านแค่ 2 วัน ต้องมาเจออะไรแบบนี้...อยากกลับไปทำงานละ..

ปล.เรารักแม่มากกกกกก