มีปัญหากับพี่น้อง

เราคิดว่าทุกอย่างมันคงดีจนมาช่วงปีใหม่วันนั้นย่าเราจะพาสวดมนต์ข้ามปีซึ่งนัดกันตอนสองทุ่มเเล้วเราออกไปซื้อของกับเเม่กว่าจะเสร็จก็มาถึงประมาณสามทุ่มซึ่งตอนมาถึงก็สวดเสร็จกันพอดีเเน่นอนว่าเราไม่ได้สวดพอเราลงจากรถพี่กับน้องก็มองเราเเรงเหมือนเราทำอะไรผิดเราก็งงนะว่าเเค่เรามาไม่ทันเนี่ยเราผิดมากเลยหรอเเล้วน้องก็เริ่มโวยเราเเหละพูดประชดนู่นนี่ใส่อินี่ก็โมโหก็เลยพูดไปว่าเป็นอะไรทำไมต้องมาโวยวายใส่เเค่นั้นไม่พอพี่เห็นเรากับน้องเริ่มโวยใส่กันเเล้วพี่ก็มาโวยใส่เราอีกตะคอกใส่ว่าเอาสายชาจโน๊ตบุ๊คไว้ไหนคือต้องเล่าก่อนว่าโน๊ตบุ๊คอะมันเป็นของครอบครัวช่วงเเรกๆพี่ก็จะเป็นคนเล่นทำทุกอย่างเเม้กระทั่งตั้งรหัสผ่านล็อคโน๊ตบุ๊คทั้งที่มันเป็นของครอบครัวเเต่ช่วงหลังๆมาเราอยู่หอเราเลยเอาโน๊ตบุ๊คไปด้วยเพราะโทรศัพท์เรามันค่อนข้างเก่าช้าซ่อมค่อนข้างบ่อยทำให้เราเป็นคนที่ใช้โน๊ตบุ๊คบ่อยที่สุดโอเคผ่านเเล้วพอพี่ตะคอกเสร็จเเม่เลยบอกพี่ว่าพูดกับน้องดีๆพอเเม่พูดพี่โมโหเดินขึ้นบ้านจ้าน้องก็ตามสเต็ปเดินตามตูดพี่ขึ้นไปพร้อมสีหน้าไม่พอใจทั้งสองคนเราก็ไม่อะไรของที่ซื้อมาจะเค้าท์ดาวน์ก็นั่งกินคนเดียวชิวๆพอเช้ามาเราก็ไปตักรบารตเหมือนเดิมเเต่จุดพีคคือกลับมาบ้านเราก็ไปเล่นโน๊ตบุ๊คเหมือนเดิมเเล้วพอเราจะใส่รหัสเล่นโน๊ตบุ๊คปรากฏว่ารหัสผิดเราก็งงเราเลยลงไปถามพี่รหัสโน๊ตบุ๊คอะไรพี่บอกก็รหัสเหมือนเดิมนั้นเเหละเราบอกไม่มันผิดพี่เลยบอกไม่ต้องเล่นหรอกโน๊ตบุ๊คลงมาเล่นคอมเรานี่งงเพราะคอมอะส่วนใหญ่น้องจะเป็นคนเล่นเราเลยตะคอกไปไม่จะเล่นโน๊ตบุ๊คเเล้วเเม่เห็นว่ามันเริ่มไม่ดีเเหละเลยบอกให้พี่บอกรหัสพี่เลยบอกให้ไปถามน้องเราถามน้องบอกไม่รู้เราเลยถามพี่พี่ค่อยบอกตอนนั้นบอกเลยโกรธมากเเบบขึ้นห้องมาโฮเลยยจ้าความรู้สึกตอนนั้นเหมือนเราเป็นเเกะดำเเล้วเเบบเราดูออกว่าน้องอะรู้รหัสผ่านโน๊ตบุ๊คเเต่ไม่ยอมบอกคือรู้สึกเเย่มากทำให้หลังจากนั้นเราไม่ค่อยได้ยุ่งกับพี่เเละน้องจนพอเปิดปีใหม่เราก็ไปอยู่หอตามปกติเเล้ววันนั้นเราไปนั่งส่องทวิตพี่เเล้วเราเห็นพี่โพสต์ว่าบ้านนี้มีลูกสองคนเว้ยตอนนั้นเราไม่รู้สึกอะไรเพราะตอนนั้นเรายังมีเพื่อนที่ทำให้เเฮปปี้อยู่เเต่วันนั้นเราดันทะเลาะกับเพื่อนเเต่โชคดีที่วันนั้นวันศุกร์ดีใจที่จะได้กลับบ้านไปนอนเล่นโน๊ตบุ๊คสบายๆเเต่พอเรากลับถึงบ้านโน๊ตบุคไม่อยู่พี่เอาไปทำงานเราก้ไม่ได้อะไรจนเราไปดูเราเจอโน๊ตบุ๊คเเต่เเบตหมดเราหาสายชาจไม่เจอสรุปพี่ลืมเอาสายชาจมาคือวินาทีนั้นเราเดินขึ้นห้องเราโฮออกมาเลยจ้าคือเราเหนื่อยจากเรื่องเพื่อนหวังจะมามีความสุขเเล้วพี่มาเป็นคนทำลายความสุขจากนั้นเวลาเรากลับบ้านมาส่วนใหญ่เราก็จะนอนเช้าตื่นเย็นตลอดทุกคนก็ไม่ได้สนใจอะไรจนพอมาปิดเทอมเเน่นอนเราต้องอยู่บ้านถามว่าช่วงนั้นคุยกับพี่ไหมก็คุยนะเเต่ไม่ได้คุยเเบบปกติส่วนใหญ่จะเป็นการที่พี่บ่นเราบ่นว่าทำไมกินไม่เก็บทำไมไม่กอกน้ำเเล้วก็เรียกมาเปิดประตูสรุปคือเเทบนับได้ว่าเดือนนั้นเราคุยกับพี่กี่ครั้งเวลาส่วนใหญ่พี่จะอยู่กับน้องเวลาเเม่ชวนไปห้างเราจะเป็นคนที่จะไม่ไปเพราะเรารู้ว่าพี่คงจะรู้สึกอึดอัดเเบบที่เราอึดอัดเเต่ช่วงหลังๆมาพ่อกับเเม่เห็นว่าเราอยู่บนห้องบ่อยไปจะชอบบังคับให้ลงมาด้านล่างกลัวว่าเราจะซึมเศร้าเเต่ไหนทางกลับกันเวลาเราลงไปเราจะอึดอัดมากเหมือนตัวเองเป็นเด็กเเลกเปลี่ยนที่มาอยู่กับโฮสเเต่จริงเเล้วเวลาเราอยู่บนบ้านเรามีความสุขมากเราชอบมากจนตอนนี้มันเป็นหนักขึ้นเรื่อยๆเวลาเราต้องลงไปพบปะกับพี่น้องเราจะซึมพอขึ้นมาก็ร้องไห้ตลอดเเล้วเรารู้สึกว่าพี่กับน้องทำอะไรไม่เเคร์เราเลยเหมือนเราเป็นลูกข้างบ้านอะบอกเลยรู้ว่าเสื้อผ้าตัวโปรดอะเรามีเเค่สองตัวเเล้วเราชอบมากซึ่งวันนั้นเเม่จะพาไปห้างเเน่นอนว่าเราจะต้องหาเสื้อสองตัวใส่เเต่สรุปพี่เราเอาอีกตัวไปใส่เเล้วน้องก็เอาอีกตัวไปใส่สรุปเราไม่มีอะไใส่เราก็ไม่เข้าใจว่าจะเอาของเราไปทำไมของเค้าเราไม่เคยไปยุ่งไม่เคยใส่เรารู้สึกไม่เเฟร์ไม่โอเคสรุปคือที่เราเล่ามาเเค่จะมาขอคำเเนะนำว่าเราควรทำไงดีเรากลัวว่าจะเป็นอะไรขอคำเเนะนำหน่อยน่ะค่ะถ้าผิดยังไงขอโทษด้วยน้า