ผมมีแฟนคนแรกกับเธอเมื่อช่วง ม5 เธอเป็นเด็กเรียนที่เพียบพร้อมไปด้วยทุกอย่าง เราคบกันและเข้ากันได้ดีมากในช่วงแรก ๆ แต่พอเวลาผ่านไปประมาณ 1 ปีเราก็เริ่มทะเลาะกันบ่อยขึ้น เรา2 คนตัดสินใจเลิกกันทุกครั้งที่ทะเลาะกันหนักๆ แต่สุดท้ายผมก็ไม่สามารถตัดเข้าไปจากใจได้อยู่ดีและเราก็คบกันใหม่แล้วก็เลิกกัน เป็นแบบนี้หลายรอบมากครับ ทุกครั้งที่ผมขอคืนดีเธอก็ดีด้วยตลอด แต่ครั้งสุดท้ายที่ทะเลาะ ตอนนั้นผมไปเรียนอยู่ที่ประเทศจีนครับ ผมพยายามง้อเธอตอบเธอดีมากๆ แต่เธอกับไม่สนใจผมเลย ผมจึงตัดสินใจคบกับเพื่อนที่ไปจีนด้วยกันครับ ซึ่งพอเธอรู้ว่าผมจะไปมีคนใหม่ เธอจึงตอบผมดีและพยายามยื้อผมไว้ ใจจริงผมอยากกับไปคบกับเธอมากๆ แต่เพราะผมสัญญากับคยใหม่ไว้แล้วว่าจะไม่กลับไปหาเธอ แต่ก็เพราะผมลืมเธอไม่ได้ก็เลยเลิก ผมตัดสินใจกลับไปง้อเธอ แต่เธอไม่ยอมคืนดีด้วย ผมง้อเธอมา1ปีแล้วครับ เธอให้เหตุผลว่า "เดี๋ยวคบก็เลิกกันอีก และเธอก็รู้สึกกับผมแบบเพื่อน" ผมจึงตอบเธอไปว่า" ตอนนั้นเรายังเด็กไปตอนนี้เราว่าเราโตกันมากพอสมควรแล้ว เราคงไม่งี่เง่าแบบเมื่อก่อน. "เธอก็ปฎิเสธผมอยู่แบบนั้นเรื่อยๆ แต่ว่าผมก็ยังเล่นกับเธอเหมือนตอนเป็นแฟน ทำให้ผมรู้สึกอยู่ข้างเดียวว่าเรายังรู้สึกดีต่อกัน ตอนนี้เธอได้ทุนไปญี่ปุ่น4 ปีครับ ผมควรรอเธอต่อไป เพื่อพิสูจน์ว่าผมจริงใจกับเธอจริง หรือป่าวครับ ผมไม่เคยลืมเธอได้จริงๆแม้เธอจะทำตัวเย็นชากับผมแค่ไหนก็ตาม
4年后 อีก4ปีกับความรักที่จบไปแล้วของเรา