สวัสดีค่ะ เราเชื่อว่าคนส่วนมากคงเคยเจอปัญหากับคนข้างบ้านนิสัยเสียแน่นอน
เรื่องเรามีอยู่ว่าบ้านเราเป็นอาคารพาณิชย์ 2 คูหาในย่านชุมชนติดกับห้องแถวให้เช่า ปัญหาคือพวกที่เช่าห้องที่ติดกับบ้านเรา
แล้วตัวบ้านห่างกันไม่ถึงเมตร ไม่มีกำแพงกั้นเพราะพื้นที่จำกัดมาก ห้องที่พวกมันเช่าอยู่หน้ากว้าง 4 เมตร ประตูเป็นแบบยกขึ้นลง
ในตัวบ้านแคบมาก แต่จำนวนคนที่อยู่คือเกือบ 10 คน ยังไม่รวมญาติพี่น้องเพื่อนพวกมันอีกที่มากองกันอยู่แทบทั้งวันทั้งคืน แล้วเป็นโรคจิตอะไรไม่ทราบกับพวกมันจริงๆต้องพากันมานั่งอยู่ที่บันไดหน้าบ้าน(นั่งบนพื้นจนเต็มหน้าบ้าน) บางทีก็ยกโต๊ะเก้าอี้ลงมาฟุตบาท นั่งตั้งวงแล้วคุยกันเปิดเพลงเสียงดัง คุยกันแล้วหัวเราะพร่ำเพรื่อทำเสียงแหลมแสบหูหรือกลัวเราไม่ได้ยินรึเปล่าก็ไม่รู้นะ แต่ก็พอจะรู้ว่าจงใจให้บ้านเราได้ยินล่ะนะ เพราะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันอยู่แล้ว เรื่องความเกรงใจไม่ต้องพูดถึง ไม่มีอยู่ในสายเลือดหรอก
อีกเรื่องก็คือการจอดรถ หน้าบ้านเรามีทางลาดลงถนนใหญ่เพราะมีรถเข้าออกบ่อย แต่เนื่องจากพวกมันเช่าบ้านคนอื่นอยู่และหน้าบ้านเป็นฟุตบาทไม่มีที่จอดรถ ไอ้คนที่อยู่ประจำน่ะไม่มีรถหรอกแต่ญาติมันที่มาแล้วกลับ(แต่แทบจะมาสถิตอยู่ทั้งวัน) พวกผู้ใหญ่ก็มีแต่คนอายุเยอะๆแล้วทั้งนั้นแต่ละคน 30 - 50 อัพแถมเด็กเล็กๆอีกเยอะจนจำชื่อไม่ได้ ซึ่งไม่รู้กับเขาจริงๆว่าทำมาหากินอะไรถึงได้ว่างขนาดนั้น มา 5 คนก็รถ 5 คัน จอดแต่ละทีนี่ยาวปิดหน้าบ้านคนอื่นไปทั่ว แหมรวยจริงแต่ไม่มีปัญญาสร้างบ้านตัวเองอยู่ คือคนที่เจอปัญหาแบบเราจะเข้าใจเลยว่าพวกคนประเภทนี้ขวางโลกจริงๆ ต่อไปเรื่องทำอาหาร เขายกครัวออกมาทำหน้าบ้านอะ เหมือนต้องการให้โลกรู้ว่าวันนี้พวกมันจะกินนี่นะ เรียกร้องความสนใจสุดฤทธ์ จะทำอะไรจะไปไหนต้องตะโกนแหกปากคุยกันคนทั้งสี่แยกเขาได้ยินหมด คือบ้านเรารู้แทบทุกอย่างแต่ไม่ได้อยากรู้เลยยย บางทีปล่อยลูกหลาน 3 - 4 ขวบ เดินมาบ้านเราก็ไม่สนใจจนแทบจะเดินลงถนนพวกมันยังเฉย คงรอให้รถเหยียบก่อนค่อยรู้ว่าลูกตัวเองอยู่ไหน
เฮ้อ ขอระบายแค่นี้ล่ะค่ะ เรื่องจริงคือเกินบรรยายมาก เลวร้ายสุดๆ เราทำได้แค่หวังว่าซักวันพวกเขาจะมีความคิดได้ว่าควรเกรงใจคนบ้านใกล้กันบ้าง ควรมีมารยาทซักนิดในการใช้ชีวิตอยู่ร่วมในสังคม ไม่ต้องเป็นผู้ดีเขาก็มีความเกรงใจนะ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้ใครสอนหรอกมั้ง มันอยู่ในสันดานดิบและจิตใต้สำนึกของแต่ละคนค่ะ ใครเจอปัญหาคล้ายกับเรามาแชร์ความคิดกันได้นะ
ปัญหาคนข้างบ้านไร้มารยาทสุดๆ
เรื่องเรามีอยู่ว่าบ้านเราเป็นอาคารพาณิชย์ 2 คูหาในย่านชุมชนติดกับห้องแถวให้เช่า ปัญหาคือพวกที่เช่าห้องที่ติดกับบ้านเรา
แล้วตัวบ้านห่างกันไม่ถึงเมตร ไม่มีกำแพงกั้นเพราะพื้นที่จำกัดมาก ห้องที่พวกมันเช่าอยู่หน้ากว้าง 4 เมตร ประตูเป็นแบบยกขึ้นลง
ในตัวบ้านแคบมาก แต่จำนวนคนที่อยู่คือเกือบ 10 คน ยังไม่รวมญาติพี่น้องเพื่อนพวกมันอีกที่มากองกันอยู่แทบทั้งวันทั้งคืน แล้วเป็นโรคจิตอะไรไม่ทราบกับพวกมันจริงๆต้องพากันมานั่งอยู่ที่บันไดหน้าบ้าน(นั่งบนพื้นจนเต็มหน้าบ้าน) บางทีก็ยกโต๊ะเก้าอี้ลงมาฟุตบาท นั่งตั้งวงแล้วคุยกันเปิดเพลงเสียงดัง คุยกันแล้วหัวเราะพร่ำเพรื่อทำเสียงแหลมแสบหูหรือกลัวเราไม่ได้ยินรึเปล่าก็ไม่รู้นะ แต่ก็พอจะรู้ว่าจงใจให้บ้านเราได้ยินล่ะนะ เพราะไม่ค่อยชอบขี้หน้ากันอยู่แล้ว เรื่องความเกรงใจไม่ต้องพูดถึง ไม่มีอยู่ในสายเลือดหรอก
อีกเรื่องก็คือการจอดรถ หน้าบ้านเรามีทางลาดลงถนนใหญ่เพราะมีรถเข้าออกบ่อย แต่เนื่องจากพวกมันเช่าบ้านคนอื่นอยู่และหน้าบ้านเป็นฟุตบาทไม่มีที่จอดรถ ไอ้คนที่อยู่ประจำน่ะไม่มีรถหรอกแต่ญาติมันที่มาแล้วกลับ(แต่แทบจะมาสถิตอยู่ทั้งวัน) พวกผู้ใหญ่ก็มีแต่คนอายุเยอะๆแล้วทั้งนั้นแต่ละคน 30 - 50 อัพแถมเด็กเล็กๆอีกเยอะจนจำชื่อไม่ได้ ซึ่งไม่รู้กับเขาจริงๆว่าทำมาหากินอะไรถึงได้ว่างขนาดนั้น มา 5 คนก็รถ 5 คัน จอดแต่ละทีนี่ยาวปิดหน้าบ้านคนอื่นไปทั่ว แหมรวยจริงแต่ไม่มีปัญญาสร้างบ้านตัวเองอยู่ คือคนที่เจอปัญหาแบบเราจะเข้าใจเลยว่าพวกคนประเภทนี้ขวางโลกจริงๆ ต่อไปเรื่องทำอาหาร เขายกครัวออกมาทำหน้าบ้านอะ เหมือนต้องการให้โลกรู้ว่าวันนี้พวกมันจะกินนี่นะ เรียกร้องความสนใจสุดฤทธ์ จะทำอะไรจะไปไหนต้องตะโกนแหกปากคุยกันคนทั้งสี่แยกเขาได้ยินหมด คือบ้านเรารู้แทบทุกอย่างแต่ไม่ได้อยากรู้เลยยย บางทีปล่อยลูกหลาน 3 - 4 ขวบ เดินมาบ้านเราก็ไม่สนใจจนแทบจะเดินลงถนนพวกมันยังเฉย คงรอให้รถเหยียบก่อนค่อยรู้ว่าลูกตัวเองอยู่ไหน
เฮ้อ ขอระบายแค่นี้ล่ะค่ะ เรื่องจริงคือเกินบรรยายมาก เลวร้ายสุดๆ เราทำได้แค่หวังว่าซักวันพวกเขาจะมีความคิดได้ว่าควรเกรงใจคนบ้านใกล้กันบ้าง ควรมีมารยาทซักนิดในการใช้ชีวิตอยู่ร่วมในสังคม ไม่ต้องเป็นผู้ดีเขาก็มีความเกรงใจนะ เรื่องแบบนี้ไม่ต้องให้ใครสอนหรอกมั้ง มันอยู่ในสันดานดิบและจิตใต้สำนึกของแต่ละคนค่ะ ใครเจอปัญหาคล้ายกับเรามาแชร์ความคิดกันได้นะ