ม.4 เป็นจุดเปลี่ยนของเรา เรื่องราวที่เราลืมไม่ลง

คือ ต้องแนะนำตัวก่อนว่า เราเรียน ม.ต้น สาย วิทย์-คณิต เป็นโครงการพิเศษของ รร. เราก็เรียนดีนะ ไม่ได้ถึงกับแย่ แต่ไม่ได้โดดเด่นด้านการเรียนมากเท่าไหร่ เรื่องมันมีอยู่ว่า พอเราขึ้นม.3 เราก็คิดว่า ม.4 จะต่อสายนี้แหละ ในโครงการเดิม------ แต่เมื่อถึงวันประกาศผล เราสอบไม่ติด ฟีลในตอนนั้นคือแบบแย่มากเลย คือไม่คิดว่าตัวเองจะสอบไม่ติด คือ เพื่อนร่วมห้องในโครงการเดิมสอบติดเกือบยกห้องอะ ซึ่งเราก็น่าจะติด แต่ทำไม ถึงเป็นแบบนี้ก็ไม่รู้(หรือโชคชะตากำหนดไว้แบบนี้แล้วTT) ตอนนั้นเรานอนซมไปหลายวันเลยอะ แต่ทางบ้านก็ไม่ได้ว่าอะไร บอกให้ตั้งใจใหม่ ยังเหลือห้องคิงนะ(เป็นห้องธรรมดาที่ไม่ได้อยู่ในโครงการพิเศษแต่เป็นห้องที่ดีที่สุด น่าจะเข้าใจเนาะ) แต่เราในตอนนั้น สภาพจิตใจย่ำแย่มาก เพื่อนสอบติดกันเกือบหมด(เกือบจริงๆนะแบบ100นึงสอบได้95อะ) แต่เราไม่ติด แถมเพื่อนยังไม่เหลียวแลเราเลย ไม่มีแม้กระทั้งเพื่อนที่ทักมาปลอบเรา คนที่เราคิดว่าสนิทกลับเฉย โพสเฟสเล่นสบายใจ เหมือนไม่เห็นเราเป็นเพื่อน ตอนนั้นเราเลยคิดได้ว่า เพื่อนแท้มันหายากมากเลยเนาะ เพื่อนที่คุยกัน เห็นอกเห็นใจกันในยามลำบาก เราไม่มีเลย เหมือนเราจะมีปมเรื่องเพื่อนด้วยแหละ เราก็ไม่รู้ว่าทำไมเราถึงไม่มีเพื่อนที่สนิทแบบเชื่อใจได้สักคน เราพยายามเข้าหาแล้ว เหมือนเค้าจะดีด้วย แต่สุดท้ายก็ไม่ ง้ันขอพักเรื่องเพื่อนแปปนึง มาต่อๆๆ คือตอนเราสอบไม่ติดเหมือนเราดูตกต่ำมาก กลัวเพื่อนและหลายๆคนดูถูกมาก ตอนนั้นเราไม่อยากออกจากห้องเลย ไม่อยากเจอหน้าใคร ไม่อยากทำอะไรเลย เราก็นอนฟังเพลง ดูยูทูป เรื่อยเปื่อย ตอนนั้นเราคิดว่าอนาคตเรามันจะแย่ลงมั้ย ถ้าเราไม่ได้อยู่ในโครงการนั้น ตื่นเช้ามาก็คิดแต่เรื่องนี้ เก็บไปฝันด้วยก็มี ซึ่งเราก็ลองคุยกะพี่ที่รู้จักว่า ทำไงต่อไปดี พี่เค้าก็บอกว่า ม.4ให้ตั้งใจเรียนใหม่ ตอนนี้ยังไม่ได้วัดอะไรหรอก เค้าดูกันที่มหาลัยนู่น ไอเราก็แบบเริ่มคิดได้ว่าอนาคตเรามันจะมายึดติดกะอีแค่นี้ไม่ได้(แต่ตริงๆก็กังวลกะเรื่องนี้มาก) เลยคิดว่าห้องคิงก็ไม่เป็นไร ต้องสอบเข้าให้ได้แล้วตั้งใจเรียนให้ห้องให้มากขึ้น พอถึงตอนนี้ เราก็เริ่มทำใจกับเรื่องนี้ได้พอสมควร จากเด็กโครงการพิเศษมาอยู่ห้องธรรมดา ก็คงโดนดูถูกไม่ใช่น้อย ซึ่งเราก็พยายามไม่แคร์ แต่ต่อจากนี้เราขึ้น ม.4 แล้วเราก็แบบอยากหาเพื่อนที่จริงใจกะเราสักคน อยากมีเพื่อนที่คุยกันได้ทุกเรื่อง มีเพื่อนที่คบกันไปจนแก่ สักคนก็ยังดี ซึ่งที่เราบอกว่าเรามีปม เรื่องเพื่อนอะ เรามีตั้งแต่สมัยประถมแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ไม่มีเพื่อนที่จริงใจกับเราเลย เราก็จริงใจกับทุกคนนะ เราเข้าหาคนอื่นเสมอ แต่ผลลัพท์กลับไม่เป็นแบบนั้น จริงๆกระทู้นี้ เราก็แค่อยากระบายความรู้สึกของตัวเองเท่านั้นแหละว่ามันแย่แค่ไหน ไม่มีใครรู้หรอกว่าตอนนั้น เรารู้สึกยังไง ทำใจยากแค่ไหน ถ้ามีคนเข้ามาอ่านกระทู้นี้ อยากให้เป็นกำลังใจให้เราหน่อยจะติยังไงก็ได้ เราจะรับฟังทุกความเห็น และที่เราอยากรู้คือ สำหรับคนที่มีเพื่อนสนิทอะนะ ตอนแรกเข้าหาเค้ายังไง เราอยากมีเพื่อนบ้างอะ(นี่เข้าหาใครก็เหมือนไม่มีใครคบตลอด) ขอบคุณคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะ คอมเม้นต์คุยกะเราได้ ไม่กัด