#เรื่องนี้สาบานได้ว่าเป็นเรื่องจริง อิอิ#
ม่านเสน่หาภาคพิศดาร ตอน ม่านบังตา
โดย...ลิเอง
"คุณสองคนแน่ใจเหรอครับว่าต้องการจดทะเบียนหย่ากันจริง ๆ"
ปลัดอำเภอหนุ่มถามคู่สามีภรรยาที่ต่างกำลังนั่งทำหน้าบึ้งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ภายในห้องทำงานเป็นสัดส่วน บนที่ว่าการอำเภอแห่งหนึ่ง
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่" ฝ่ายหญิงสะบัดหน้าไปทางผู้ชายข้าง ๆ แรง ๆ อย่างไม่กลัวคอเคล็ด เธอพูดลอดไรฟันพร้อมถลึงตามองหน้าเขา
"แน่ใจครับ"คนเป็นสามีที่ชื่อชัยยุทธบอกลงเสียงหนัก เขาเหลือบตามองหน้านิจพร ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก ที่กลายเป็นคู่ชกคู่ถองนิดหนึ่งก่อนเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ที่ไม่มีดวงตาถมิงถึงของภรรเมียจ้องมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"ตอนรักกันใหม่ ๆ ยากไหมครับ"
ปลัดอำเภอถอนใจยาว เขาโน้มตัวจากท่านั่งหลังตรงมาข้างหน้า จ้องมองคู่สมรสที่กำลังจะกลายเป็นอดีตก่อนถามย้ำเสียง ครั้นเห็นทั้งคู่นิ่งเงียบ ไม่มีใครยอมตอบ เขาก็พูดขึ้นอีกว่า
"เวลารักกันบางคู่ก็ง่าย บางคู่ก็ยาก ประคองรักกันให้ยืนยาวยากกว่าแน่นอน...แต่คิดจะหย่ากันยากยิ่งกว่า"
คราวนี้คนเป็นสามีหันมามองปลัดหนุ่ม นึกในใจว่าท่าทางก็ยังเป็นคนหนุ่ม แต่คำพูดคำจาน่ารับฟังทีเดียว ตัวเขาเองกับนิจพรแต่งงานกันมานานกว่าสิบปี มีลูกเต้าด้วยกันถึงสองคน ทั้งคู่รักกันหรือเปล่า เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ เพราะถูกผู้ใหญ่จับให้แต่งงานกัน แต่เขาแน่ใจว่าอยู่กับเธอแล้วรับประกันได้ว่า จะมีเรื่องให้ตื่นเต้นตลอด นิจพรรักเขาหรือเปล่าก็ตอบไม่ถูกอีกเหมือนกัน ตอบได้แต่เพียงเธอขี้หึงบรรลัย...หึงแม้กระทั่งแมวตัวเมียที่เขาเลี้ยงไว้แก้เหงาตัวหนึ่ง เธอถึงกับเคยถามเขาว่า ระหว่างแมวกับเธอเขารักอะไรมากกว่ากัน
เรื่องรักใคร่ตัดออกไปก่อน แต่ที่พากันขึ้นอำเภอมาก็เพื่อจะหย่า ไม่ยากอะไรเลยถ้าเจ้าปลัดคนนี้จะลงมือทำตามคำร้องเสียที ไม่ใช่เรียกมาคุยในห้อง แล้วนี่กำลังพล่ามอะไรของมัน
"ไหนจะเรื่องทรัพย์สมบัติที่เป็นสินสมรส ไหนจะลูก ๆ ที่ต้องแบ่งกัน แล้วยังจะต้องคอยตอบคำถามคนรอบตัว ซึ่งมันน่าอึดอัด ยังไม่นับเรื่องหลักฐานทางราชการที่ใช้ยืนยันตัวตน...อีกอย่างคือ ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเมื่อรู้คงไม่สบายใจ"
"ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกค่ะคุณปลัด เรื่องทุกอย่างที่คุณว่ามา ฉันจัดการได้...แต่ที่ทนไม่ไหวมีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น... "
"เรื่องอะไรครับ พอจะเล่าได้ไหม มันเรื่องใหญ่ขนาดไหนกันที่คุณกับสามีถึงขนาดจะหย่าร้างกัน"
"เขาจะมีเมียใหม่ค่ะ"
"อ้าว...เลวแล้วไหมล่ะ" คนไกล่เกลี่ยเผลอสบถออกมา ไอ้หมอนี่ถ้าจะถูกเมียทิ้งก็สมควรอยู่หรอก มีอย่างที่ไหน พอเมียแก่ดันคิดอยากมีเมียใหม่
"อะไรกันคุณชัยยุทธ ภรรยาคุณนั่งหัวโด่อยู่นี่ทั้งคน คุณคิดจะมีเมียใหม่ได้ยังไง"
"เดี๋ยว ๆ ครับ คุณปลัด กรุณาฟังความทั้งสองข้างด้วย"ชัยยุทธเอะอะ
"ฟังผมนะ เมื่อวานผมกับเขาไปซื้อล็อตเตอร์รี่มายกชุด กะรวยทีเดียวให้เข็ด ถ้าถูกรางวัลที่หนึ่งจะได้ตั้ง 62 ล้านบาทแน่ะ เค้าถามผมว่า...สมมุติถ้าถูกรางวัลที่หนึ่งจริงใครจะถือตังค์ ผมขอถือครึ่งหนึ่งเขาก็ไม่ให้ จะเอาหมด ขี้งกแค่ไหนคิดดู"คนพูดใส่อารมณ์ในน้ำเสียงเต็มที่
"ก็ถ้าฉันตายเขาจะเอาเมียใหม่นี่คะ ใครมันจะยอม"ฝ่ายหญิงตวัดเสียงสวนทันที
"ฉันลองใจดู ถามว่าถ้าฉันตายเขาจะแต่งงานใหม่ไหม เขาตอบเลยว่าแต่ง ไม่หยุดคิดสักวินาที อย่างนี้มันน่าโมโหไหม คุณปลัด"
ปลัดหนุ่มได้ฟังปัญหาชีวิตพิศดารของคู่สมรสตรงหน้าแล้วก็อ้าปากค้าง
"ประทานโทษ แล้วถูกรางวัลไหมครับ"เขายื่นหน้าไปถาม
"ถูกกินน่ะซี"ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน
จบ
ม่านเสน่หาภาคพิศดาร ตอน ม่านบังตา
#เรื่องนี้สาบานได้ว่าเป็นเรื่องจริง อิอิ#
โดย...ลิเอง
"คุณสองคนแน่ใจเหรอครับว่าต้องการจดทะเบียนหย่ากันจริง ๆ"
ปลัดอำเภอหนุ่มถามคู่สามีภรรยาที่ต่างกำลังนั่งทำหน้าบึ้งอยู่หน้าโต๊ะทำงานของเขา ภายในห้องทำงานเป็นสัดส่วน บนที่ว่าการอำเภอแห่งหนึ่ง
"แน่เสียยิ่งกว่าแน่" ฝ่ายหญิงสะบัดหน้าไปทางผู้ชายข้าง ๆ แรง ๆ อย่างไม่กลัวคอเคล็ด เธอพูดลอดไรฟันพร้อมถลึงตามองหน้าเขา
"แน่ใจครับ"คนเป็นสามีที่ชื่อชัยยุทธบอกลงเสียงหนัก เขาเหลือบตามองหน้านิจพร ภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก ที่กลายเป็นคู่ชกคู่ถองนิดหนึ่งก่อนเบือนหน้าหนีไปอีกทาง ที่ไม่มีดวงตาถมิงถึงของภรรเมียจ้องมองอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
"ตอนรักกันใหม่ ๆ ยากไหมครับ"
ปลัดอำเภอถอนใจยาว เขาโน้มตัวจากท่านั่งหลังตรงมาข้างหน้า จ้องมองคู่สมรสที่กำลังจะกลายเป็นอดีตก่อนถามย้ำเสียง ครั้นเห็นทั้งคู่นิ่งเงียบ ไม่มีใครยอมตอบ เขาก็พูดขึ้นอีกว่า
"เวลารักกันบางคู่ก็ง่าย บางคู่ก็ยาก ประคองรักกันให้ยืนยาวยากกว่าแน่นอน...แต่คิดจะหย่ากันยากยิ่งกว่า"
คราวนี้คนเป็นสามีหันมามองปลัดหนุ่ม นึกในใจว่าท่าทางก็ยังเป็นคนหนุ่ม แต่คำพูดคำจาน่ารับฟังทีเดียว ตัวเขาเองกับนิจพรแต่งงานกันมานานกว่าสิบปี มีลูกเต้าด้วยกันถึงสองคน ทั้งคู่รักกันหรือเปล่า เขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ เพราะถูกผู้ใหญ่จับให้แต่งงานกัน แต่เขาแน่ใจว่าอยู่กับเธอแล้วรับประกันได้ว่า จะมีเรื่องให้ตื่นเต้นตลอด นิจพรรักเขาหรือเปล่าก็ตอบไม่ถูกอีกเหมือนกัน ตอบได้แต่เพียงเธอขี้หึงบรรลัย...หึงแม้กระทั่งแมวตัวเมียที่เขาเลี้ยงไว้แก้เหงาตัวหนึ่ง เธอถึงกับเคยถามเขาว่า ระหว่างแมวกับเธอเขารักอะไรมากกว่ากัน
เรื่องรักใคร่ตัดออกไปก่อน แต่ที่พากันขึ้นอำเภอมาก็เพื่อจะหย่า ไม่ยากอะไรเลยถ้าเจ้าปลัดคนนี้จะลงมือทำตามคำร้องเสียที ไม่ใช่เรียกมาคุยในห้อง แล้วนี่กำลังพล่ามอะไรของมัน
"ไหนจะเรื่องทรัพย์สมบัติที่เป็นสินสมรส ไหนจะลูก ๆ ที่ต้องแบ่งกัน แล้วยังจะต้องคอยตอบคำถามคนรอบตัว ซึ่งมันน่าอึดอัด ยังไม่นับเรื่องหลักฐานทางราชการที่ใช้ยืนยันตัวตน...อีกอย่างคือ ผู้ใหญ่ของทั้งสองฝ่ายเมื่อรู้คงไม่สบายใจ"
"ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอกค่ะคุณปลัด เรื่องทุกอย่างที่คุณว่ามา ฉันจัดการได้...แต่ที่ทนไม่ไหวมีอยู่เรื่องเดียวเท่านั้น... "
"เรื่องอะไรครับ พอจะเล่าได้ไหม มันเรื่องใหญ่ขนาดไหนกันที่คุณกับสามีถึงขนาดจะหย่าร้างกัน"
"เขาจะมีเมียใหม่ค่ะ"
"อ้าว...เลวแล้วไหมล่ะ" คนไกล่เกลี่ยเผลอสบถออกมา ไอ้หมอนี่ถ้าจะถูกเมียทิ้งก็สมควรอยู่หรอก มีอย่างที่ไหน พอเมียแก่ดันคิดอยากมีเมียใหม่
"อะไรกันคุณชัยยุทธ ภรรยาคุณนั่งหัวโด่อยู่นี่ทั้งคน คุณคิดจะมีเมียใหม่ได้ยังไง"
"เดี๋ยว ๆ ครับ คุณปลัด กรุณาฟังความทั้งสองข้างด้วย"ชัยยุทธเอะอะ
"ฟังผมนะ เมื่อวานผมกับเขาไปซื้อล็อตเตอร์รี่มายกชุด กะรวยทีเดียวให้เข็ด ถ้าถูกรางวัลที่หนึ่งจะได้ตั้ง 62 ล้านบาทแน่ะ เค้าถามผมว่า...สมมุติถ้าถูกรางวัลที่หนึ่งจริงใครจะถือตังค์ ผมขอถือครึ่งหนึ่งเขาก็ไม่ให้ จะเอาหมด ขี้งกแค่ไหนคิดดู"คนพูดใส่อารมณ์ในน้ำเสียงเต็มที่
"ก็ถ้าฉันตายเขาจะเอาเมียใหม่นี่คะ ใครมันจะยอม"ฝ่ายหญิงตวัดเสียงสวนทันที
"ฉันลองใจดู ถามว่าถ้าฉันตายเขาจะแต่งงานใหม่ไหม เขาตอบเลยว่าแต่ง ไม่หยุดคิดสักวินาที อย่างนี้มันน่าโมโหไหม คุณปลัด"
ปลัดหนุ่มได้ฟังปัญหาชีวิตพิศดารของคู่สมรสตรงหน้าแล้วก็อ้าปากค้าง
"ประทานโทษ แล้วถูกรางวัลไหมครับ"เขายื่นหน้าไปถาม
"ถูกกินน่ะซี"ทั้งคู่ตอบพร้อมกัน