ฉันมีแฟนคนแรกโดยที่ฉันรู้สึกว่าไม่ได้รัก ไม่ใช่คนที่รอ
แต่ฉันก็คบกับเค้าได้นานนะ 13 ปีเชียวละ เค้ารักฉันนะ แต่ฉันก็รู้สึก คิดนะว่ารักเหมือนกัน
เค้าเป็นคนดีมาก ดูแลฉันดี ทำทุกอย่างที่สามารถทำให้ฉันได้
แต่ทำไมมันไม่ใช่อ่ะ ในใจมันเหมือนรอใครอยู่
จนพักหลังๆ เราเริ่มเข้ากันไม่ได้ เริ่มทะเลาะกัน และฉันเริ่มหมดความสุข และความรู้สึกนั้นมันเริ่มชัดเจน
ชัดเจนว่าเค้าไม่ใช่คนที่ฉันจะฝากชีวิต
และฉันตัดสินใจเลิกกับเค้า เราเลิกกัน
ในระยะเวลา 13 ปี อะไรที่เรามีฉันยกให้เค้าหมด เพื่อที่เค้าจะได้เริ่มต้นใหม่กับใครได้โดยที่ไม่เหนื่อย เพราะเค้ามีพร้อมหมดทุกอย่าง รถ บ้าน
และวันนี้เค้ามีคนใหม่แล้ว
ณ วันนี้คุณรู้ไหม ฉันรู้สึกอะไร
ฉันรู้สึกยินดีและดีใจกับเค้า
และฉันโล่งอก และหมดห่วงเค้า ที่เค้าสามารถเริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ได้
และเมื่อฉันคิดว่า ฉันเจอแล้วนะ
คนที่ฉันคิดว่า ฉันรอ
แต่มันไม่ง่ายเลยนะ
ปัจจุบันเทคโนโลยีมันมาไกล ไกลมาก
เทคโนโลยีติดตามตัวก็เยอะ ช่องทางการติดต่อสื่อสารก็มีมาก
ฉันเปิดทุกช่องทางให้แฟนคนนี้เค้าเช็ค
ว่าฉันไปไหน ทำอะไรบ้าง
ฉันแทบจะไม่เคยเดินออกนอกเส้นทางเลย
เช้า ทำงาน เย็น - ค่ำ กลับบ้าน แล้วแต่งานมาก หรือน้อย
ฉันไม่ดื่มเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน เอาง่ายๆ ฉันแทบจะถือศิล 5 เลยก็ว่าได้
เฟสบุ๊ค ไลน์ แอพต่างๆ แทบจะไม่เล่น จะเข้าไปดูแค่เค้านั้นแหละ
เราต่างกันมากเลยนะ ความแตกต่างของเราทำให้เราแทบจะไม่ได้คุยกัน
ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร มันเป็นเหตุผลที่ฉันไม่สามารถอธิบายให้ใครเข้าใจได้
มีสิ่งเดียวที่ยึดไว้ ก็คือความเชื่อ เรามีความรู้สึกเหมือนกัน รู้สึกว่าเรารักกัน
ทั้งๆ ที่เราเชื่อเหมือนกัน แต่เค้าก็ยังไม่เคยเชื่อใจฉันเลย
อาจจะเป็นเพราะฉันยิ้มเก่ง อัธยาศรัยดี พูดจาไพเราะละมั้ง
มันเลยทำให้เค้าคิดมาก แต่มันก็เป็นบุคลิกของฉัน
ฉันไม่เคยสนใจใครเลย ทุกคนเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น เพื่อนร่วมงาน
แต่เค้าก็ไม่เคยเข้าใจ
บ่อยครั้งที่ต้องทะเลาะกัน ฉันเหวี่ยงคำพูดบนแป้นพิมพ์
และเค้ามักจะร้องไห้
ฉันเกลียดตัวเองนะ ที่ทำให้เค้าร้องไห้ ฉันไม่ชอบแบบนี้
และฉันก็ร้องไห้นะ
ฉันพยายามอธิบายให้เค้าเข้าใจ และเลิกระแวงฉันได้แล้ว เพราะฉันไม่เคยมองใคร
แต่คำอธิบายของฉันมันไม่เคยมีผล
และวันนี้ฉันเหนื่อย ฉันไม่มีคำพูดที่จะเอ่ย
และฉันรู้ว่าเค้าก็เหนื่อย
และต่อไปนี้เค้าอาจจะไม่กลับมาอีกแล้วก็ได้
ความรัก และความเชื่อที่เรามี เขาอาจจะสร้างมาเพื่อให้เราได้แค่รู้จักกันก็เป็นได้
ฉันพยายามทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ฉันยิ้มให้กับทุกคน หัวเราะได้กับทุกเรื่อง
แต่เมื่ออยู่คนเดียว น้ำใสๆ ก็ไหลออกจากตา ทั้งที่ไม่ได้ยินยอม
ถ้านี่คือบททดสอบของชีวิต ถือเป็นบทเรียนที่ยากที่สุด
ฉันทำได้แค่หวังว่า ฉันจะกลับมายิ้มตาใสได้เหมือนเดิม
ฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
มีแค่สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือ
ทำใจ และคิดว่า ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริง ซักวันมันก็เป็นของเรา แต่ถ้าไม่ใช่... มันก็คงต้องปล่อยไปตามกาลเวลา
เมื่อนึกย้อนกลับไป กับแฟนคนแรก ในระยะเวลา 13 ปี ฉันมีความรู้สึกแค่เสียดายมิตรภาพ และเวลา ที่เราคบกันมา แต่ไม่เคยเสียใจกับมัน
แต่ครั้งนี้เค้ารักฉัน 3 ปี และฉันรู้จักเค้ามา 1 ปี และฉันเปิดใจรักเค้ามา 8 เดือน แต่มันโคตรเจ็บ และเข้าใจว่า รักโดยไม่มีเงื่อนไขมันเป็นยังไง
ที่ฉันพิมพ์มาทั้งหมด
ฉันไม่ได้ขอความเห็นใจ
ฉันแค่อยากมีพื้นที่ระบาย
เผื่อว่าเค้าได้เข้ามาอ่านมัน
และเค้าจะเข้าใจฉันบ้าง
ก็เท่านั้น
ฉันเลวไหม?
แต่ฉันก็คบกับเค้าได้นานนะ 13 ปีเชียวละ เค้ารักฉันนะ แต่ฉันก็รู้สึก คิดนะว่ารักเหมือนกัน
เค้าเป็นคนดีมาก ดูแลฉันดี ทำทุกอย่างที่สามารถทำให้ฉันได้
แต่ทำไมมันไม่ใช่อ่ะ ในใจมันเหมือนรอใครอยู่
จนพักหลังๆ เราเริ่มเข้ากันไม่ได้ เริ่มทะเลาะกัน และฉันเริ่มหมดความสุข และความรู้สึกนั้นมันเริ่มชัดเจน
ชัดเจนว่าเค้าไม่ใช่คนที่ฉันจะฝากชีวิต
และฉันตัดสินใจเลิกกับเค้า เราเลิกกัน
ในระยะเวลา 13 ปี อะไรที่เรามีฉันยกให้เค้าหมด เพื่อที่เค้าจะได้เริ่มต้นใหม่กับใครได้โดยที่ไม่เหนื่อย เพราะเค้ามีพร้อมหมดทุกอย่าง รถ บ้าน
และวันนี้เค้ามีคนใหม่แล้ว
ณ วันนี้คุณรู้ไหม ฉันรู้สึกอะไร
ฉันรู้สึกยินดีและดีใจกับเค้า
และฉันโล่งอก และหมดห่วงเค้า ที่เค้าสามารถเริ่มต้นใหม่กับคนใหม่ได้
และเมื่อฉันคิดว่า ฉันเจอแล้วนะ
คนที่ฉันคิดว่า ฉันรอ
แต่มันไม่ง่ายเลยนะ
ปัจจุบันเทคโนโลยีมันมาไกล ไกลมาก
เทคโนโลยีติดตามตัวก็เยอะ ช่องทางการติดต่อสื่อสารก็มีมาก
ฉันเปิดทุกช่องทางให้แฟนคนนี้เค้าเช็ค
ว่าฉันไปไหน ทำอะไรบ้าง
ฉันแทบจะไม่เคยเดินออกนอกเส้นทางเลย
เช้า ทำงาน เย็น - ค่ำ กลับบ้าน แล้วแต่งานมาก หรือน้อย
ฉันไม่ดื่มเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน เอาง่ายๆ ฉันแทบจะถือศิล 5 เลยก็ว่าได้
เฟสบุ๊ค ไลน์ แอพต่างๆ แทบจะไม่เล่น จะเข้าไปดูแค่เค้านั้นแหละ
เราต่างกันมากเลยนะ ความแตกต่างของเราทำให้เราแทบจะไม่ได้คุยกัน
ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร มันเป็นเหตุผลที่ฉันไม่สามารถอธิบายให้ใครเข้าใจได้
มีสิ่งเดียวที่ยึดไว้ ก็คือความเชื่อ เรามีความรู้สึกเหมือนกัน รู้สึกว่าเรารักกัน
ทั้งๆ ที่เราเชื่อเหมือนกัน แต่เค้าก็ยังไม่เคยเชื่อใจฉันเลย
อาจจะเป็นเพราะฉันยิ้มเก่ง อัธยาศรัยดี พูดจาไพเราะละมั้ง
มันเลยทำให้เค้าคิดมาก แต่มันก็เป็นบุคลิกของฉัน
ฉันไม่เคยสนใจใครเลย ทุกคนเป็นแค่เพื่อนเท่านั้น เพื่อนร่วมงาน
แต่เค้าก็ไม่เคยเข้าใจ
บ่อยครั้งที่ต้องทะเลาะกัน ฉันเหวี่ยงคำพูดบนแป้นพิมพ์
และเค้ามักจะร้องไห้
ฉันเกลียดตัวเองนะ ที่ทำให้เค้าร้องไห้ ฉันไม่ชอบแบบนี้
และฉันก็ร้องไห้นะ
ฉันพยายามอธิบายให้เค้าเข้าใจ และเลิกระแวงฉันได้แล้ว เพราะฉันไม่เคยมองใคร
แต่คำอธิบายของฉันมันไม่เคยมีผล
และวันนี้ฉันเหนื่อย ฉันไม่มีคำพูดที่จะเอ่ย
และฉันรู้ว่าเค้าก็เหนื่อย
และต่อไปนี้เค้าอาจจะไม่กลับมาอีกแล้วก็ได้
ความรัก และความเชื่อที่เรามี เขาอาจจะสร้างมาเพื่อให้เราได้แค่รู้จักกันก็เป็นได้
ฉันพยายามทำใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ฉันยิ้มให้กับทุกคน หัวเราะได้กับทุกเรื่อง
แต่เมื่ออยู่คนเดียว น้ำใสๆ ก็ไหลออกจากตา ทั้งที่ไม่ได้ยินยอม
ถ้านี่คือบททดสอบของชีวิต ถือเป็นบทเรียนที่ยากที่สุด
ฉันทำได้แค่หวังว่า ฉันจะกลับมายิ้มตาใสได้เหมือนเดิม
ฉันทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
มีแค่สิ่งเดียวที่ฉันทำได้คือ
ทำใจ และคิดว่า ถ้าเราเป็นเนื้อคู่กันจริง ซักวันมันก็เป็นของเรา แต่ถ้าไม่ใช่... มันก็คงต้องปล่อยไปตามกาลเวลา
เมื่อนึกย้อนกลับไป กับแฟนคนแรก ในระยะเวลา 13 ปี ฉันมีความรู้สึกแค่เสียดายมิตรภาพ และเวลา ที่เราคบกันมา แต่ไม่เคยเสียใจกับมัน
แต่ครั้งนี้เค้ารักฉัน 3 ปี และฉันรู้จักเค้ามา 1 ปี และฉันเปิดใจรักเค้ามา 8 เดือน แต่มันโคตรเจ็บ และเข้าใจว่า รักโดยไม่มีเงื่อนไขมันเป็นยังไง
ที่ฉันพิมพ์มาทั้งหมด
ฉันไม่ได้ขอความเห็นใจ
ฉันแค่อยากมีพื้นที่ระบาย
เผื่อว่าเค้าได้เข้ามาอ่านมัน
และเค้าจะเข้าใจฉันบ้าง
ก็เท่านั้น