สวัสดีค่ะ เราเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยที่ค่อนข้างมีชื่อที่นึงและตอนนี้กำลังอยากตายค่ะ
ก่อนหน้านี้เราเคยซิ่วมารอบนึงที่มหาลัยเดิมแต่เป็นภาคอินเตอร์เพราะพ่อแม่อยากให้เรียนคณะนั้น เราก็เลยยอมเรียนตามที่พวกท่านให้เรียนก่อนปีหนึ่งแล้วก็พบว่าพอจะเรียนได้แต่ไม่ได้ชอบขนาดนั้น เกรดไม่ได้แย่สำหรับเทอมแรก (ประมาณ 3.4 จาก 21 หน่วยกิต) แต่พอมาอีกเทอมก็เหมือนทุกอย่างดิ่งลงเหวเลย รู้สึกเครียดมาก รู้สึกเศร้าตลอดเวลา เอะอะก็ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผลจนเผลอน้ำตาแตกในห้องเรียนไปครั้งนึง(แต่ไม่มีใครรู้นะ) เรียนก็ไม่มีสมาธิ สอบก็แย่ พลอยทำให้ยิ่งเครียดหนักเข้าไปอีก เริ่มมีความคิดทำนองว่าอยากทำร้ายตัวเอง อยากโดดลงมาจากที่สูง ... หนูสงสัยว่าตัวเองน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยลองไปเช็คที่โรงพยาบาลดูซึ่งก็ได้ผลตามนั้นจริงๆและก็รับยามาทานเรื่อยๆค่ะ เหมือนจะดีขึ้นมาหน่อยแต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราน่าจะเรียนสิ่งที่เรียนอยู่นี่ต่อไม่ไหวแล้วก็เลยตัดสินใจจะซิ่วค่ะ ก่อนจะซิ่วก็นั่งคิดแบบเป็นเดือนๆ หักลบหมดว่าอะไรจะมีข้อดีข้อเสียมากกว่ากันแต่ก็เลือกที่จะซิ่วอยู่ดี หลังจากที่คิดและเครียดกับตัวเองอยู่นานก็ตัดสินใจขอพ่อแม่ซิ่วออกมาซึ่งท่านก็ให้นะคะ ท่านก็เข้าใจ(แต่ก็พอรู้ได้อยู่ว่าท่านก็ผิดหวังเหมือนกัน)
พอซิ่วมาคราวนี้เราตั้งใจจะเข้าคณะเข้าเอกที่เรามั่นใจมากๆว่าเราชอบและอยากดำเนินเป็นอาชีพค่ะ เราใช้คะแนนเดิมแอดมิชชั่นใหม่และก็ได้เข้าตามคณะที่หวังไว้ค่ะ แต่มาคราวนี้กลายเป็นว่าเราทำได้แย่กว่าตอนที่อยู่ที่คณะเดิมซะอีก ทั้งคะแนนทั้งสอบออกมาแย่มาก เรารู้สึกเบื่อทั้งๆที่เนื้อหาหรืออะไรเราก็คิดไว้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้แต่เหมือนความกระตือรือร้นความตื่นเต้นของเราตอนยังอยู่ที่คณะเก่าเรามันหายไปแล้ว (สมัยก่อนชอบไปนั่งอ่านเองค่ะ อ่านมากกว่าหนังสือสาขาวิชาตัวเองซะอีก) ตอนนี้มีแต่ความเบื่อ เครียด แล้วก็ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำอีก นอนไม่หลับจนกว่าจะร้องไห้จนเหนื่อย เหมือนยาที่มีจะช่วยอะไรเราไม่ได้เลย เรารู้สึกแย่มาก รู้สึกเหมือนว่าทั้งๆที่เป็นคนเลือกที่จะเรียนเองแท้ๆดันมาเรียนไม่ไหวซะอีก พยายามจะทนๆ อ่านไปเรียนไปแต่ก็ล่าสุดคะแนนสอบต่ำกว่ามีนค่ะ ต่ำที่สุดในชีวิตเท่าที่เราเคยสอบมาเลย ทั้งที่พยายามจำสิ่งที่เรียนเต็มที่ ทั้งเลคเชอร์ทั้งวาดแต่พอเข้าห้องสอบจะจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ดูเหมือนเรื่องโรคก็จะมีผลต่อความจำของเราเหมือนกัน... จนมาตอนนี้เรารู้สึกว่าไม่อยากจะเรียนอะไรต่อเลย ไม่อยากจะเรียนในมหาลัยแล้วด้วย มันทรมานทั้งตอนที่ต้องอ่านหนังสือในเรื่องที่ตัวเองพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ(ในขณะที่เพื่อนสามารถถกกันได้แบบสบายๆ) ทั้งตอนที่เห็นคะแนนสอบออกมาแย่(ทั้งๆที่เคยเป็นคนที่เรียนเก่งระดับนึงมาก่อน)
ตอนที่คุณอ่านอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยจะไปคิดอะไรมาก อย่างนึงที่เราเกลียดกับตัวเองก็คือตั้งแต่เด็กๆเราไม่เคยโดนสอนมาให้รับมือกับปัญหาอะไรเลยค่ะ พ่อแม่เราให้เราอยู่แต่ในบ้านอย่างเดียวจะได้ปลอดภัย กว่าจะได้ไปไหนมาไหนเองก็ม.5 พอมาตอนนี้เราก็ปรับตัวไม่ทันแล้ว แล้วเราก็กลัวสังคม(Social Anxiety)ด้วย พอเจออะไรโถมมาทีนี่เลยรู้สึกสับสนไปหมดเลย เคยเครียดจนกลายเป็นความเจ็บทางกายภาพไปหลายรอบแล้วค่ะ ทั้งรู้สึกเจ็บที่อกจริงๆ ทั้งไมเกรน พักหลังก็มีแต่ความคิดอยากหนีปัญหาเข้ามาในหัว อยากหนีไปสักที ไม่ก็อยากนอนหลับเฉยๆหรือไม่ก็ตายไปเลย ช่วงเวลาจะนอนจะรู้สึกเหมือนอยากจะกระโดดลงไปให้ตายซะทุกอย่างจะได้จบๆหรือเอายามากรอกปากไป แต่นั่นก็แค่คิดล่ะค่ะ ... เราไม่ได้คิดน้อยขนาดจะไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเลย เรารักพ่อแม่ เรามีพี่ เรามีแฟน เรามีเพื่อน... เราไม่อยากให้เขามาเสียใจเพราะเราแต่เราก็ไม่อยากเอาเรื่องพวกนี้ไปลงกับเขาเหมือนกัน (ตอนเราบอกพ่อแม่ว่าเราเป็นซึมเศร้าเขาร้องไห้และโทษตัวเองทั้งคู่เลย เราไม่อยากเห็นอย่างนั้นอีกแล้ว) แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเหมือนกันค่ะ.. เราไม่อยากซิ่วใหม่แล้วแต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะอยากเรียนต่ออีกรึเปล่าเหมือนกัน.. เราควรทำยังไงดีคะ หรือว่าเราควรหยุดพักไปก่อนแล้วไปรักษาเรื่องโรคที่เป็นอยู่ก่อนมั้ย.. ทรมาณมากๆเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...
รู้สึกหลงทางกับชีวิตมหาลัยจนอยากจะฆ่าตัวตายแล้วค่ะ
ก่อนหน้านี้เราเคยซิ่วมารอบนึงที่มหาลัยเดิมแต่เป็นภาคอินเตอร์เพราะพ่อแม่อยากให้เรียนคณะนั้น เราก็เลยยอมเรียนตามที่พวกท่านให้เรียนก่อนปีหนึ่งแล้วก็พบว่าพอจะเรียนได้แต่ไม่ได้ชอบขนาดนั้น เกรดไม่ได้แย่สำหรับเทอมแรก (ประมาณ 3.4 จาก 21 หน่วยกิต) แต่พอมาอีกเทอมก็เหมือนทุกอย่างดิ่งลงเหวเลย รู้สึกเครียดมาก รู้สึกเศร้าตลอดเวลา เอะอะก็ร้องไห้แบบไม่มีเหตุผลจนเผลอน้ำตาแตกในห้องเรียนไปครั้งนึง(แต่ไม่มีใครรู้นะ) เรียนก็ไม่มีสมาธิ สอบก็แย่ พลอยทำให้ยิ่งเครียดหนักเข้าไปอีก เริ่มมีความคิดทำนองว่าอยากทำร้ายตัวเอง อยากโดดลงมาจากที่สูง ... หนูสงสัยว่าตัวเองน่าจะเป็นโรคซึมเศร้าเลยลองไปเช็คที่โรงพยาบาลดูซึ่งก็ได้ผลตามนั้นจริงๆและก็รับยามาทานเรื่อยๆค่ะ เหมือนจะดีขึ้นมาหน่อยแต่ตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราน่าจะเรียนสิ่งที่เรียนอยู่นี่ต่อไม่ไหวแล้วก็เลยตัดสินใจจะซิ่วค่ะ ก่อนจะซิ่วก็นั่งคิดแบบเป็นเดือนๆ หักลบหมดว่าอะไรจะมีข้อดีข้อเสียมากกว่ากันแต่ก็เลือกที่จะซิ่วอยู่ดี หลังจากที่คิดและเครียดกับตัวเองอยู่นานก็ตัดสินใจขอพ่อแม่ซิ่วออกมาซึ่งท่านก็ให้นะคะ ท่านก็เข้าใจ(แต่ก็พอรู้ได้อยู่ว่าท่านก็ผิดหวังเหมือนกัน)
พอซิ่วมาคราวนี้เราตั้งใจจะเข้าคณะเข้าเอกที่เรามั่นใจมากๆว่าเราชอบและอยากดำเนินเป็นอาชีพค่ะ เราใช้คะแนนเดิมแอดมิชชั่นใหม่และก็ได้เข้าตามคณะที่หวังไว้ค่ะ แต่มาคราวนี้กลายเป็นว่าเราทำได้แย่กว่าตอนที่อยู่ที่คณะเดิมซะอีก ทั้งคะแนนทั้งสอบออกมาแย่มาก เรารู้สึกเบื่อทั้งๆที่เนื้อหาหรืออะไรเราก็คิดไว้อยู่แล้วว่ามันจะเป็นแบบนี้แต่เหมือนความกระตือรือร้นความตื่นเต้นของเราตอนยังอยู่ที่คณะเก่าเรามันหายไปแล้ว (สมัยก่อนชอบไปนั่งอ่านเองค่ะ อ่านมากกว่าหนังสือสาขาวิชาตัวเองซะอีก) ตอนนี้มีแต่ความเบื่อ เครียด แล้วก็ร้องไห้ซ้ำแล้วซ้ำอีก นอนไม่หลับจนกว่าจะร้องไห้จนเหนื่อย เหมือนยาที่มีจะช่วยอะไรเราไม่ได้เลย เรารู้สึกแย่มาก รู้สึกเหมือนว่าทั้งๆที่เป็นคนเลือกที่จะเรียนเองแท้ๆดันมาเรียนไม่ไหวซะอีก พยายามจะทนๆ อ่านไปเรียนไปแต่ก็ล่าสุดคะแนนสอบต่ำกว่ามีนค่ะ ต่ำที่สุดในชีวิตเท่าที่เราเคยสอบมาเลย ทั้งที่พยายามจำสิ่งที่เรียนเต็มที่ ทั้งเลคเชอร์ทั้งวาดแต่พอเข้าห้องสอบจะจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ ดูเหมือนเรื่องโรคก็จะมีผลต่อความจำของเราเหมือนกัน... จนมาตอนนี้เรารู้สึกว่าไม่อยากจะเรียนอะไรต่อเลย ไม่อยากจะเรียนในมหาลัยแล้วด้วย มันทรมานทั้งตอนที่ต้องอ่านหนังสือในเรื่องที่ตัวเองพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เข้าใจ(ในขณะที่เพื่อนสามารถถกกันได้แบบสบายๆ) ทั้งตอนที่เห็นคะแนนสอบออกมาแย่(ทั้งๆที่เคยเป็นคนที่เรียนเก่งระดับนึงมาก่อน)
ตอนที่คุณอ่านอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อยจะไปคิดอะไรมาก อย่างนึงที่เราเกลียดกับตัวเองก็คือตั้งแต่เด็กๆเราไม่เคยโดนสอนมาให้รับมือกับปัญหาอะไรเลยค่ะ พ่อแม่เราให้เราอยู่แต่ในบ้านอย่างเดียวจะได้ปลอดภัย กว่าจะได้ไปไหนมาไหนเองก็ม.5 พอมาตอนนี้เราก็ปรับตัวไม่ทันแล้ว แล้วเราก็กลัวสังคม(Social Anxiety)ด้วย พอเจออะไรโถมมาทีนี่เลยรู้สึกสับสนไปหมดเลย เคยเครียดจนกลายเป็นความเจ็บทางกายภาพไปหลายรอบแล้วค่ะ ทั้งรู้สึกเจ็บที่อกจริงๆ ทั้งไมเกรน พักหลังก็มีแต่ความคิดอยากหนีปัญหาเข้ามาในหัว อยากหนีไปสักที ไม่ก็อยากนอนหลับเฉยๆหรือไม่ก็ตายไปเลย ช่วงเวลาจะนอนจะรู้สึกเหมือนอยากจะกระโดดลงไปให้ตายซะทุกอย่างจะได้จบๆหรือเอายามากรอกปากไป แต่นั่นก็แค่คิดล่ะค่ะ ... เราไม่ได้คิดน้อยขนาดจะไม่คิดถึงผลที่จะตามมาเลย เรารักพ่อแม่ เรามีพี่ เรามีแฟน เรามีเพื่อน... เราไม่อยากให้เขามาเสียใจเพราะเราแต่เราก็ไม่อยากเอาเรื่องพวกนี้ไปลงกับเขาเหมือนกัน (ตอนเราบอกพ่อแม่ว่าเราเป็นซึมเศร้าเขาร้องไห้และโทษตัวเองทั้งคู่เลย เราไม่อยากเห็นอย่างนั้นอีกแล้ว) แต่ถึงจะคิดอย่างนั้น ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดีเหมือนกันค่ะ.. เราไม่อยากซิ่วใหม่แล้วแต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะอยากเรียนต่ออีกรึเปล่าเหมือนกัน.. เราควรทำยังไงดีคะ หรือว่าเราควรหยุดพักไปก่อนแล้วไปรักษาเรื่องโรคที่เป็นอยู่ก่อนมั้ย.. ทรมาณมากๆเลยค่ะ ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว...