สวัสดีค่ะ
เราเป็นเด็กคนนึงที่อยากเข้าโรงเรียนดังๆตอนม.4ซึ่งทุกคนก็คงทราบดีว่าโรงเรียนอะไร แต่เราไม่ใช่เด็กฉลาดโรงเรียนที่เราอยู่ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย พ่อให้เราเรียนพิเศษหนักมากแต่ช่วงแรกๆเราก็เรียนๆเล่นๆเพราะตอนนั่นเราเพิ่งม.1เองไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ พ่อลองให้เราลองทำข้อสอบเข้าของโรงเรียนต่างๆซึ่งตอนนั้นเราอยู่ม.2แล้วแต่เราก็ทำไม่ได้บวกกันเกรดที่โรงเรียนรายวิชาไม่ดีตามที่พ่อหวังไว้พ่อจึงด่าเราหนักมากเราก็เสียใจเเหละเพราะความผิดเราเองที่ไม่ตั้งใจเรียน แต่พอเราอยู่ม.2เราก็เริ่มปรับตัวตั้งใจเรียนมากขึ้นเล่นโทรศัพท์น้อยลงแต่เราก็ทำข้อสอบพวกนั้นไม่ได้เหมือนเดิมพ่อก็ด่าเราเยอะมากบอกว่าถ้าเรียนขนาดนี้แล้วไม่ได้ก็ให้เราไปตายซะ ถ้าเป็นเค้าๆจะไม่อยู่ให้อายคนแบบนี้หรอก ตอนนั้นเราเสียใจมาก มีเรื่องเกรดเข้ามาอีกเราทำไม่ดีพ่อก็ชอบบอกว่าเราไม่ตั้งใจเรียนในห้องคุยกับเพื่อน พ่อถามเราว่าที่ครูไม่ชอบหน้าเพราะคุยกับเพื่อนหรือว่าหน้าตาเรามันทุเรศ ใครจะด่าเราว่าหน้าตาเป็นไงก็ได้แต่พอพ่อด่าเราเสียใจมากแต่สิ่งที่เราทำเราพยายามที่สุดแล้วผลมันออกมาเป็นอย่างนี้
คิดยังไงกับพ่อแม่ที่ดูถูกลูกตัวเองค่ะ
เราเป็นเด็กคนนึงที่อยากเข้าโรงเรียนดังๆตอนม.4ซึ่งทุกคนก็คงทราบดีว่าโรงเรียนอะไร แต่เราไม่ใช่เด็กฉลาดโรงเรียนที่เราอยู่ก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย พ่อให้เราเรียนพิเศษหนักมากแต่ช่วงแรกๆเราก็เรียนๆเล่นๆเพราะตอนนั่นเราเพิ่งม.1เองไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ พ่อลองให้เราลองทำข้อสอบเข้าของโรงเรียนต่างๆซึ่งตอนนั้นเราอยู่ม.2แล้วแต่เราก็ทำไม่ได้บวกกันเกรดที่โรงเรียนรายวิชาไม่ดีตามที่พ่อหวังไว้พ่อจึงด่าเราหนักมากเราก็เสียใจเเหละเพราะความผิดเราเองที่ไม่ตั้งใจเรียน แต่พอเราอยู่ม.2เราก็เริ่มปรับตัวตั้งใจเรียนมากขึ้นเล่นโทรศัพท์น้อยลงแต่เราก็ทำข้อสอบพวกนั้นไม่ได้เหมือนเดิมพ่อก็ด่าเราเยอะมากบอกว่าถ้าเรียนขนาดนี้แล้วไม่ได้ก็ให้เราไปตายซะ ถ้าเป็นเค้าๆจะไม่อยู่ให้อายคนแบบนี้หรอก ตอนนั้นเราเสียใจมาก มีเรื่องเกรดเข้ามาอีกเราทำไม่ดีพ่อก็ชอบบอกว่าเราไม่ตั้งใจเรียนในห้องคุยกับเพื่อน พ่อถามเราว่าที่ครูไม่ชอบหน้าเพราะคุยกับเพื่อนหรือว่าหน้าตาเรามันทุเรศ ใครจะด่าเราว่าหน้าตาเป็นไงก็ได้แต่พอพ่อด่าเราเสียใจมากแต่สิ่งที่เราทำเราพยายามที่สุดแล้วผลมันออกมาเป็นอย่างนี้