การปฎิบัติแบบ วิปัสสนายานิก โดยการใช้ ปัญญานำสมาธิ

ภาวนาไปแล้ว ก็ยังมีอาการแฉลบใน อเนญชา และการคำนึงในกุศลต่างๆ แม้การเเล่นไปวิจัยในธ ธ​รรม ​ใด ก็จะมีอาการเพิกทิ้ง และ วิ่งเข้าไปคว้าตัวคว้าตน ในอาการเสพสุขในกุศลต่างๆ การยึดติดสภาพไร้ตัวตน ทำให้แม้นควา

การพิจารณาขันธ์ 5 และความแตกต่างระหว่างการดูกายกับการดูจิต การพิจารณาขันธ์ 5 อันได้แก่ รูป เวทนา สัญญา สังขาร และวิญญาณนั้น ถูกกล่าวถึงว่าเป็นเพียง "อาการ" หรือ "จิตนอก" ที่เรามัก

สวัสดีค่ะ เราเป็นวัยรุ่นที่สนใจเรื่องพุทธศาสนา และพออ่านพระไตรปิฎกบางส่วนแล้วก็เกิดคำถามขึ้นมา อยากแลกเปลี่ยนกับเพื่อน ๆ ชาวพันทิปหน่อยค่ะ จากที่เราเข้าใจนะคะ พระธรรมวินัย ใน พระวินัยปิฎก มหาวิภังค์ ม

"พระองค์ท่านสอนภาวนาวัตร ก็หัดภาวนาพุทโธ ขับไล่ไสส่งอาสวกิเลส โลภ โกรธ หลง ออก จากจิตใจ ผลสุดท้าย... อะไรมันก็เลยเกิดขึ้นมา สนฺติ ปรํ สุขํ นั่น ความสงบ มันก็เกิดขึ้นในใจ นตฺถิ สนฺติ ปรํ สุขํ คว

https://www.youtube.com/watch?v=5Y1TRfEs9SE

https://www.youtube.com/watch?v=rkJseWeRzCY