เมื่อไม่มีคุณค่ากับคนคนหนึ่ง เราอาจจะมีคุณค่ากับใครหลายๆคน ^^

สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นขอบอกก่อนว่ากระทู้นี้เป็นกระทู้แรกของเรา ถ้าไม่นับรวมกระทู้ถามทางเมื่อสามปีก่อน.. อิอิ ^^ เมื่อวันที่ 30 มกราคมที่ผ่านมา แฟนเรากลับมาจากตรุษจีนที่จีน แล้วมาบอกเราว่าต้องแต่งงาน ซึ่งแต่งกับคนอื่น ทั้งๆที่เราคบกัน ฮีบอกเราเสมอว่ารักเรา แต่พ่อแม่ที่จีนแก่แล้ว ฮีต้องการคนไปดูแล เหอะๆ ใช่ค่ะ แฟนเราเป็นคนจีน ประมาณว่าจะโดนคุมถุงชน (มันยังมีอยู่อีกหรอในยุคนี้!!!! หรือเราโดนหลอก) ช่วงนั้นชีวิตมันเศร้ามากค่ะ แล้วตอนนั้นเรารับไม่ได้มากๆกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้นค่ะ เหมือนคนบ้า โยนข้าวของทุกอย่าง จะเอามีดมากรีดแขนตัวเอง จะกระโดดคอนโด จะกินน้ำยาล้างห้องน้ำ จะทำสิ่งเหล่านั้นเพียงเพราะแค่อยากรู้ว่าถ้าเราตาย เค้าจะเสียใจมั้ย เค้าจะทำยังไงถ้าเราตาย 555+  ดีที่เรามีสติค่ะ แต่เราก็ตกอยู่ในโลกของคนบ้าเป็นเวลากว่า 1 เดือน แล้วจุดเปลี่ยนมันก็อยู่ที่วันหนึ่งเราเลื่อนหน้านิวส์ฟีด ใน FB ไปเจอเพจ UN และคุณปูไปรยากำลัง live สดที่ ค่ายผู้ลี้ภัยจีเรีย (ถ้าจำไม่ผิดนะคะ) จุดพีคมันอยู่ตรงที่เราคิดขึ้นมาได้ว่า ก็ถ้าเราไม่มีคุณค่ากับคนหนึ่ง เราอาจจะมีคุณค่ากับใครหลายคน เราจึงหาทางที่จะลองทำประโยชน์เพื่อคนที่เราไม่รู้จักค่ะ นั่นคือการออกค่ายอาสานั่นเอง และเราก็ไปเจอค่ายๆหนึ่งของมูลนิธิกระจกเงาค่ะ ชื่อค่ายว่า ครูบ้านนอกรุ่นที่ 185 จัดที่ศูนย์เด็กด้อยโอกาสถ้ำผาน้อย อ. ฝาง จ. เชียงใหม่ และนี่ก็เป็นจุดที่จะทำให้เราออกตามหาคุณค่าของตัวเองค่ะ

พิกัดนี้เลย...