สวัสดีครับ วันนี้ผมไม่ได้จะมาเล่าเรื่องอะไรยาวเหยียดมากมาย แค่ขอพื้นที่ระบายสักนิด เพราะปกติผมเห็นใครมีเรื่องอะไรก็เอามาลงที่แห่งนี้ ผมคิดว่ามันก็ดีเหมือนกัน สำหรับคนอย่างผมนะ
ตั้งแต่จำความได้เลยนะ ตอนเด็กๆผมโตมาโดยถูกคุณย่าและน้าเลี้ยงไว้ตั้งแต่ 3ขวบย่าผมพูดเน้นจุดนี้เสมอ ซึ่งพ่อของผมก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน พอโตขึ้นมาได้สักหน่อย ประมาณชั้นอนุบาลผมถึงได้รู้ว่าผมนั้นไม่มีแม่ ซึ่งพ่อผมได้บอกว่าแม่ผมนั้นเป็นคนที่ไม่ดี ใส่สีต่างๆนาๆ ทุกวันนี้ผมก็ยังคิดถึงแม่ผมอยู่ดี ถึงแม้พ่อผมจะคอยบอกว่าแม่ไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ ช่วงอนุบาลของผมนั้นแหละเป็นจุดเปลี่ยน แน่นอนพ่อคงเบื่อที่จะอยู่กับผมเพราะพ่อพาผมไปหาผู้หญิงที่อยู่บ้านในละแวกเดียวกันซึ่งผมก็รู้เลยแหละว่าเนี่ยไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้ว (ผมเด็กอยู่ผมทราบได้ไงก็ไม่รู้ **มีอีกเรื่องผมรู้ว่าผมเคยไปทะเลทั้งๆที่ไม่มีใครบอก ตอนก่อนพ่อกับแม่จะเลิกกัน พึ่งมาได้ยินพ่อพูดว่าเนี่ยผมเคยไปทะเล)ไม่นานพ่อกับผู้หญิงคนนั้นก็แต่งงานกัน ซึ่งน้าคนที่เลี้ยงผมท่านก็แต่งงานกับแฟนของท่านเช่นกัน ซึ่งหน้าผมต้องย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ (บ้านผมอยู่ต่างจังหวัด) ผมร้องไห้หนักมากเพราะผมรักน้าผมที่สุด น้าผมเปรียบเสมือนแม่ผมเลยก็ว่าได้ พอท่านไปท่านก็แวะมาเป็นครั้งคราวสม่ำเสมอ แต่พอพ่อของผมแต่งงานพ่อของผมก็ย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ซึ่งก็ปล่อยผมไว้กับปู่และย่า ซึ่งผมมีความคิดไม่ดีตั้งแต่เด็กๆเลยก็ว่าได้คิดโน้นคิดนี่ทั้งๆที่ยังไม่ควรจะคิด ผมลูกท่านจริงๆหรอ แต่งงานแล้วก็ไปเลย ไม่สนใจอะไรผมเลยหลานครั้งที่พ่อผมมาบ้านคุณย่าแน่นอนไม่พ้นปัญหาเรื่องเงิน และด้วยความที่ผมเป็นเด็กดื้อ ย่าผมก็บอกว่าผมดื้อบอกให้พ่อสอนอะไรให้หน่อย ชอบเถียง แน่นอนพ่อผมเขาตีผม ทั้งๆที่เกิดมา 8 ปี ผมไม่เคยโดนตีแม้แต่ครั้งเดียว เขาเป็นคนหัวรุนแรงครับ ครั้งที่ก่อนจะแต่งงานเขาได้โกรธเรื่องไม่เป็นเรื่องเพราะคนที่บ้านบอกว่าอย่าดื่มเยอะ แน่นอนเขาโวยวายแล้วไปทุบกระจกแล้วเดินไปไหนก็ไม่รู้เพราะผมก็ยังเด็ก
พอผมเริ่มโตขึ้น แน่นอนแฟนของพ่อก็มีน้องออกมา ผมอิจฉาน้องนะเอาจริงๆ มีทั้งแม่และทั้งพ่อ แต่ผมก็ย่าและน้า แต่ถึงแม้ว่าน้าของผมจะมีลูกแต่ทุกครั้งที่ท่านกลับมาเป็นช่วงเวลาที่ผมดีใจที่สุด(มันอาจดหมือนกำลังแต่งเรื่อง แต่มันคือเรื่องจริง ที่ขัดเพราะกลัวว่าจะอ่านไม่รู้เรื่องเพราะผทก็ไม่ถนัดเขียน)น้าของผมมีของมาฝากเป็นของดีบ้างแล้วแต่โอกาส ซึ่งผมจะดีใจมากเป็นพิเศษเมื่อน้าซื้อชุดมาฝากเพราะพ่อผมไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้ผมสักชุด ซื้อให้แต่แฟนของเขากับลูกของเขา ผมแค่อิจฉาน้องแต่ไม่ได้เกลียดน้อง เพราะน้องก็แค่เด็กคนนึงแบะไม่นานเขาก็มีลูกคนที่สอง ซึ่งเวลาเขาไปทำงานพ่อก็จะเอาน้องสองคนมาฝากคุณย่าของผม แต่เวลาผ่านไปอะไรๆก็เห็นได้ชัดขึ้น ทุกอย่างบ่งบอกว่านอกจากผมไม่มีแม่มาตั้งแต่ 3 เดือนแล้ว อยู่ๆพ่อที่มีอยู่ก็ได้หายไป เวลาพ่อมาบ้านทีไรแน่นอน ไม่ด่าผมก็ตีผม ทั้งๆที่ผมก็ใช้ชีวิตแบบปกติทุกวัน เขาถามว่าทำไมผมถึงเป็นครแบบนี้ หมายถึงพูดย้อนเวลาโดนด่า แน่นอนว่าผมจำมาจากเขา พ่อเขาเคยสอนอะไรผมไหม แน่นอนว่าไม่เขาไม่เคยสอนอะไรดีดีให้ผม ทำแต่อะไรไม่รู้ วันๆก็ชวนเพื่อนมาดื่มกัน เอาเรื่องปัจจุบันบ้าง ทุกวันนี้ก็ยังแอบแฟนใหม่ของท่านดื่มอยู่เลย ผมไม่เข้าใจในตังท่าย งานการก็ไม่ได้ดีอะไรทำไมเอาแต่ผลาญเงินไปวันๆ ตอนนี้เขาสร้างบ้านใหม่โดยกู้ยืมธนาคารแห่งหนึ่งมา เขาก็เอาแต่เลี้ยงคนงานจากเงินที่ควรเหลือกับกลายเป็นว่าเกือบไม่พอ (เหมือนมาบ่นอะไรที่ไม่ดีเลยTT) ผมรู้สึกแย่มากเวลาที่เขามาแล้วมาเถียงย่า เรื่องเงินสร้างบ้าน เขาให้ย่าผมดูแล ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ดูแลเองไปเลย เพราะให้ย่าดูแลแล้วห้ามนู้นนี่มันถูกแล้ว เขาไม่เข้าใช้ระบบการใช้ชีวิตเลย หลังจากสร้างบ้านหลังนั้นเสร็จแน่นอน ผมไม่ได้ไปอยู่กับเขาหรอก และตั้งแต่เกิดมาแน่นอนผมไม่เคยคิดจะเกลียดท่าน แต่ผมก็ไม่ได้รักท่านเช่นกันคุณพ่อคนนี้
วันนี้คุณย่าของผมท่านทำครัวใหม่ ไปซื้อของโดยมีพ่อไปด้วย พอกลับมาแน่นอนผมก็ต้องช่วยขนของลงรถถูกไหมครับ พอขนใกล้เสร็จผมอุทานว่าเหนื่อยหนัก แล้วเขาก็บอกว่า "ทำแค่นี้ทำเป็นเหนื่อย วันๆก็นอนอย่างเดียว" ผมก็สวนกลับไปว่า "ก็ยกอยู่นี่ไง"แน่นอนผมโดนคนที่ผมเรียกว่าพ่อง้างมือตบหน้าไป2ครั้งก่อนที่ย่าผมจะรวบผมไปกอดไว้ เขาแทบจะเอากระเบื้องที่ซ้อนกันอยู่มาฟาดใส่ผม
ผมอยากถามเขามากในตอนนั้น เขารู้จักผมดีแค่ไหน ผมทำอะไรบ้างในแต่ละวัน เขาไม่เคยเห็นเวลาผมทำอะไรเลยสักอย่าง งานบ้านทุกอย่าง ออกไปสวน แลกกระสอบข้าวขึ้นีถ(เพื่อส่งไปโรงสีข้าวให้เขากิน) ตอนเย็นเอาอาหารไปไว้ในครัวของเขาก่อนจะกลับบ้าน มีผลไม้ที่ออกดอกออกผมเอาไปฝากทุกครั้ง ทุกๆอย่างและอีกมากมาย เขาไม่เคยรู้อะไรเลย นอกจากมองขเอผิดพลาดของผม ผมนอนแล้วเคยถามมั้ยก่อนหน้านี้ไปทำอะไรมา สักเอาแต่ด่าแต่ว่า
คนเป็นพ่อเขาทำอย่างงี้กับลูกหรอ อ้อผมก็ไม่คิดว่าผมเป็นลูกท่านอยู่แล้วซึ่งท่านก็ไม่เคยืำแบบนี้ก็ลูกของท่านแน่นอน อยากได้อะไรได้หมด ทั้งชีวิตที่ผมมีมาผมยังมีไม่ถึงครึ่งของลูกเขาคนนึงเลย ถ้าเกิดผมไม่มีย่า? ไม่มีน้า? ผมก็คิดๆอยู่นะว่าทุกวันนี้ผมจะอยู่ที่ไหน นอนที่ไหน ได้กินข้าวครบมื้อรึปล่าว ทำไมแม่ผมถึงไม่เอาผมไปด้วยให้ผมมาอยู่กับคนแบบนี้ทำไม ถึงเขาจะว่าแม่ยังไง ผมเชื่อว่าแม่ผมดีกว่านี้แน่นอน ผมอิจฉาเพื่อนหลายๆคนวันมาประชุมผู้ปกครอง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นหัวหน้าห้อง แต่พ่อแม่คนอื่นรู้ ผมพูดอะไรเขาไม่เคยเก็บไปคิดเรื่องดีๆโยนทิ้ง เรื่องไม่ดีเขาก่อขึ้นเองและเอามาโยนใส่ในตัวผม ผมเซ็งมากวันนี้ เมื่อไหร่ผมจะโต ผมอยากหลุดไปจากที่นี่แล้ว ผมเล่าต่อไม่ได้แล้วเพราะนี่ก็เรื่องปัจจุบันเลย เอาจริงๆ ผมสู้นะแต่บางทีมันก็เหนื่อย รักย่ากับน้ามากนะ ผมขอบคุณจริงๆที่เลี้ยงผม ผมจะตอบแทนท่านทั้งสองและทุกๆคนที่คอยช่วยเหลือผม ผมรักพวกคุณจริงๆ
คนที่ผมเรียกเขาว่าพ่อ ?
ตั้งแต่จำความได้เลยนะ ตอนเด็กๆผมโตมาโดยถูกคุณย่าและน้าเลี้ยงไว้ตั้งแต่ 3ขวบย่าผมพูดเน้นจุดนี้เสมอ ซึ่งพ่อของผมก็อยู่บ้านหลังเดียวกัน พอโตขึ้นมาได้สักหน่อย ประมาณชั้นอนุบาลผมถึงได้รู้ว่าผมนั้นไม่มีแม่ ซึ่งพ่อผมได้บอกว่าแม่ผมนั้นเป็นคนที่ไม่ดี ใส่สีต่างๆนาๆ ทุกวันนี้ผมก็ยังคิดถึงแม่ผมอยู่ดี ถึงแม้พ่อผมจะคอยบอกว่าแม่ไม่ดีอย่างนั้นไม่ดีอย่างนี้ ช่วงอนุบาลของผมนั้นแหละเป็นจุดเปลี่ยน แน่นอนพ่อคงเบื่อที่จะอยู่กับผมเพราะพ่อพาผมไปหาผู้หญิงที่อยู่บ้านในละแวกเดียวกันซึ่งผมก็รู้เลยแหละว่าเนี่ยไม่ใช่เรื่องธรรมดาแล้ว (ผมเด็กอยู่ผมทราบได้ไงก็ไม่รู้ **มีอีกเรื่องผมรู้ว่าผมเคยไปทะเลทั้งๆที่ไม่มีใครบอก ตอนก่อนพ่อกับแม่จะเลิกกัน พึ่งมาได้ยินพ่อพูดว่าเนี่ยผมเคยไปทะเล)ไม่นานพ่อกับผู้หญิงคนนั้นก็แต่งงานกัน ซึ่งน้าคนที่เลี้ยงผมท่านก็แต่งงานกับแฟนของท่านเช่นกัน ซึ่งหน้าผมต้องย้ายไปทำงานที่กรุงเทพ (บ้านผมอยู่ต่างจังหวัด) ผมร้องไห้หนักมากเพราะผมรักน้าผมที่สุด น้าผมเปรียบเสมือนแม่ผมเลยก็ว่าได้ พอท่านไปท่านก็แวะมาเป็นครั้งคราวสม่ำเสมอ แต่พอพ่อของผมแต่งงานพ่อของผมก็ย้ายไปอยู่กับแฟนใหม่ซึ่งก็ปล่อยผมไว้กับปู่และย่า ซึ่งผมมีความคิดไม่ดีตั้งแต่เด็กๆเลยก็ว่าได้คิดโน้นคิดนี่ทั้งๆที่ยังไม่ควรจะคิด ผมลูกท่านจริงๆหรอ แต่งงานแล้วก็ไปเลย ไม่สนใจอะไรผมเลยหลานครั้งที่พ่อผมมาบ้านคุณย่าแน่นอนไม่พ้นปัญหาเรื่องเงิน และด้วยความที่ผมเป็นเด็กดื้อ ย่าผมก็บอกว่าผมดื้อบอกให้พ่อสอนอะไรให้หน่อย ชอบเถียง แน่นอนพ่อผมเขาตีผม ทั้งๆที่เกิดมา 8 ปี ผมไม่เคยโดนตีแม้แต่ครั้งเดียว เขาเป็นคนหัวรุนแรงครับ ครั้งที่ก่อนจะแต่งงานเขาได้โกรธเรื่องไม่เป็นเรื่องเพราะคนที่บ้านบอกว่าอย่าดื่มเยอะ แน่นอนเขาโวยวายแล้วไปทุบกระจกแล้วเดินไปไหนก็ไม่รู้เพราะผมก็ยังเด็ก
พอผมเริ่มโตขึ้น แน่นอนแฟนของพ่อก็มีน้องออกมา ผมอิจฉาน้องนะเอาจริงๆ มีทั้งแม่และทั้งพ่อ แต่ผมก็ย่าและน้า แต่ถึงแม้ว่าน้าของผมจะมีลูกแต่ทุกครั้งที่ท่านกลับมาเป็นช่วงเวลาที่ผมดีใจที่สุด(มันอาจดหมือนกำลังแต่งเรื่อง แต่มันคือเรื่องจริง ที่ขัดเพราะกลัวว่าจะอ่านไม่รู้เรื่องเพราะผทก็ไม่ถนัดเขียน)น้าของผมมีของมาฝากเป็นของดีบ้างแล้วแต่โอกาส ซึ่งผมจะดีใจมากเป็นพิเศษเมื่อน้าซื้อชุดมาฝากเพราะพ่อผมไม่เคยซื้อเสื้อผ้าให้ผมสักชุด ซื้อให้แต่แฟนของเขากับลูกของเขา ผมแค่อิจฉาน้องแต่ไม่ได้เกลียดน้อง เพราะน้องก็แค่เด็กคนนึงแบะไม่นานเขาก็มีลูกคนที่สอง ซึ่งเวลาเขาไปทำงานพ่อก็จะเอาน้องสองคนมาฝากคุณย่าของผม แต่เวลาผ่านไปอะไรๆก็เห็นได้ชัดขึ้น ทุกอย่างบ่งบอกว่านอกจากผมไม่มีแม่มาตั้งแต่ 3 เดือนแล้ว อยู่ๆพ่อที่มีอยู่ก็ได้หายไป เวลาพ่อมาบ้านทีไรแน่นอน ไม่ด่าผมก็ตีผม ทั้งๆที่ผมก็ใช้ชีวิตแบบปกติทุกวัน เขาถามว่าทำไมผมถึงเป็นครแบบนี้ หมายถึงพูดย้อนเวลาโดนด่า แน่นอนว่าผมจำมาจากเขา พ่อเขาเคยสอนอะไรผมไหม แน่นอนว่าไม่เขาไม่เคยสอนอะไรดีดีให้ผม ทำแต่อะไรไม่รู้ วันๆก็ชวนเพื่อนมาดื่มกัน เอาเรื่องปัจจุบันบ้าง ทุกวันนี้ก็ยังแอบแฟนใหม่ของท่านดื่มอยู่เลย ผมไม่เข้าใจในตังท่าย งานการก็ไม่ได้ดีอะไรทำไมเอาแต่ผลาญเงินไปวันๆ ตอนนี้เขาสร้างบ้านใหม่โดยกู้ยืมธนาคารแห่งหนึ่งมา เขาก็เอาแต่เลี้ยงคนงานจากเงินที่ควรเหลือกับกลายเป็นว่าเกือบไม่พอ (เหมือนมาบ่นอะไรที่ไม่ดีเลยTT) ผมรู้สึกแย่มากเวลาที่เขามาแล้วมาเถียงย่า เรื่องเงินสร้างบ้าน เขาให้ย่าผมดูแล ผมไม่เข้าใจว่าทำไมไม่ดูแลเองไปเลย เพราะให้ย่าดูแลแล้วห้ามนู้นนี่มันถูกแล้ว เขาไม่เข้าใช้ระบบการใช้ชีวิตเลย หลังจากสร้างบ้านหลังนั้นเสร็จแน่นอน ผมไม่ได้ไปอยู่กับเขาหรอก และตั้งแต่เกิดมาแน่นอนผมไม่เคยคิดจะเกลียดท่าน แต่ผมก็ไม่ได้รักท่านเช่นกันคุณพ่อคนนี้
วันนี้คุณย่าของผมท่านทำครัวใหม่ ไปซื้อของโดยมีพ่อไปด้วย พอกลับมาแน่นอนผมก็ต้องช่วยขนของลงรถถูกไหมครับ พอขนใกล้เสร็จผมอุทานว่าเหนื่อยหนัก แล้วเขาก็บอกว่า "ทำแค่นี้ทำเป็นเหนื่อย วันๆก็นอนอย่างเดียว" ผมก็สวนกลับไปว่า "ก็ยกอยู่นี่ไง"แน่นอนผมโดนคนที่ผมเรียกว่าพ่อง้างมือตบหน้าไป2ครั้งก่อนที่ย่าผมจะรวบผมไปกอดไว้ เขาแทบจะเอากระเบื้องที่ซ้อนกันอยู่มาฟาดใส่ผม
ผมอยากถามเขามากในตอนนั้น เขารู้จักผมดีแค่ไหน ผมทำอะไรบ้างในแต่ละวัน เขาไม่เคยเห็นเวลาผมทำอะไรเลยสักอย่าง งานบ้านทุกอย่าง ออกไปสวน แลกกระสอบข้าวขึ้นีถ(เพื่อส่งไปโรงสีข้าวให้เขากิน) ตอนเย็นเอาอาหารไปไว้ในครัวของเขาก่อนจะกลับบ้าน มีผลไม้ที่ออกดอกออกผมเอาไปฝากทุกครั้ง ทุกๆอย่างและอีกมากมาย เขาไม่เคยรู้อะไรเลย นอกจากมองขเอผิดพลาดของผม ผมนอนแล้วเคยถามมั้ยก่อนหน้านี้ไปทำอะไรมา สักเอาแต่ด่าแต่ว่า
คนเป็นพ่อเขาทำอย่างงี้กับลูกหรอ อ้อผมก็ไม่คิดว่าผมเป็นลูกท่านอยู่แล้วซึ่งท่านก็ไม่เคยืำแบบนี้ก็ลูกของท่านแน่นอน อยากได้อะไรได้หมด ทั้งชีวิตที่ผมมีมาผมยังมีไม่ถึงครึ่งของลูกเขาคนนึงเลย ถ้าเกิดผมไม่มีย่า? ไม่มีน้า? ผมก็คิดๆอยู่นะว่าทุกวันนี้ผมจะอยู่ที่ไหน นอนที่ไหน ได้กินข้าวครบมื้อรึปล่าว ทำไมแม่ผมถึงไม่เอาผมไปด้วยให้ผมมาอยู่กับคนแบบนี้ทำไม ถึงเขาจะว่าแม่ยังไง ผมเชื่อว่าแม่ผมดีกว่านี้แน่นอน ผมอิจฉาเพื่อนหลายๆคนวันมาประชุมผู้ปกครอง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นหัวหน้าห้อง แต่พ่อแม่คนอื่นรู้ ผมพูดอะไรเขาไม่เคยเก็บไปคิดเรื่องดีๆโยนทิ้ง เรื่องไม่ดีเขาก่อขึ้นเองและเอามาโยนใส่ในตัวผม ผมเซ็งมากวันนี้ เมื่อไหร่ผมจะโต ผมอยากหลุดไปจากที่นี่แล้ว ผมเล่าต่อไม่ได้แล้วเพราะนี่ก็เรื่องปัจจุบันเลย เอาจริงๆ ผมสู้นะแต่บางทีมันก็เหนื่อย รักย่ากับน้ามากนะ ผมขอบคุณจริงๆที่เลี้ยงผม ผมจะตอบแทนท่านทั้งสองและทุกๆคนที่คอยช่วยเหลือผม ผมรักพวกคุณจริงๆ