เรื่องทั้งหมดที่กำลังจะเล่า เป็นเรื่องที่ไม่เคยเล่าให้ใครฟังมาทั้งชีวิต
เป็นเรื่องที่เก็บมาตลอดสิบกว่าปี ตั้งแต่จำความได้
ตอนนี้เราอายุ 22 ตั้งแต่เราอยู่อนุบาล ตั้งแต่พอเริ่มจำความได้
เราอยู่กับครอบครัวในบ้านหลังใหญ่ มีพ่อเรา แม่เรา ปู่ ย่า พี่ชายต่างแม่(พ่อเดียวกัน)
เรากับพี่ชายอายุห่างกัน10ปี
ตอนเราอนุบาล ความทรงจำที่เลวที่สุดในชีวิตคือการโดนพี่ชายต่างแม่ข่มขืน
ด้วยความเป็นเด็กตอนนั้น เราจำคำพูดของพี่ชายได้ขึ้นใจ ว่าถ้าเราไปบอกใคร พี่จะฆ่าเราให้ตาย
เราโดนพี่ทำแบบนั้นตลอด หลังจากนั้นก็มีลูกชายของป้ามาเห็น คือลูกพี่ลูกน้อง เขาก็มาร่วมข่มขืนเราด้วย
เป็นแบบนั้นตั้งแต่เราอยู่อนุบาล จนเราขึ้นป.2
พ่อกับแม่เราสร้างบ้านใหม่และย้ายออกมาจากบ้านที่ปู่ย่าอยู่ พี่ชายเราอยู่กับปู่ย่า
เมื่อไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน เรื่องทั้งหมดก็จบลง เราก็พยายามลืม
แต่บ้านใหม่เราก็ไม่ได้ไกลจากบ้านปู่ย่า สามารถเดินกันถึง
เราเลยกลายเป็นคนเก็บตัวเพราะกลัวพี่ชายและลูกพี่ลูกน้องจะมาหา
เราเก็บตัวอยู่ในห้องนอน แม้แต่กินข้าวเราก็ตักข้าวไปกินในห้องนอน จะออกข้างนอกก็แค่ตอนไปโรงเรียน
เราใช้ชีวิตแบบนั้นตั้งแต่ป.2จน ม.1 แม่เราไม่รุ้ว่าเราเป็นอะไร
และแม่ก็ตัดสินใจให้เราย้ายโรงเรียน ไปอยู่หอ เพื่อให้เราออกจากห้องที่เราขังตัวเอง
ตอนเราไปอยู่หอแรกๆ เรามีอาการปวดหัวแบบไม่มีสาเหตุ เราเข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล ด้วยอาการปวดหัวเรื้อรัง
หมอหาสาเหตุต่างๆนาๆ เปลี่ยนโรงพยาบาลไป แต่ละที่ก็บอกสาเหตุไม่เหมือนกัน
บอกว่าเป็นไมเกรนบ้าง โรคซึมเศร้าบ้าง อารมณ์สองขั่วบ้าง คลื่นไฟฟ้าในสมองผิดปกติบ้าง พีคสุดคือถึงขั้นจิตไม่ปกติ
เรารักษาตัวด้วยอาการปวดหัวหมดค่ารักษาไปเยอะ แต่ก็ไม่หาย จนสุดท้ายแม่ก็พาเราไปนั่งสมาธิที่วัดช่วงปิดเทอมทุกๆปิดเทอม อาการปวดหัวบ่อยก็ค่อยๆหายไป
จนม.3จะขึ้นม.4 เหตุการณ์นรกก็เกิดขึ้นกับเราอีก เข้าค่ายฤดูร้อน
เราโดนเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมาหลายปีข่มขืนและมีเพื่อนอีกคนคอยถ่ายคลิป เราขอไม่เล่ารายละเอียดว่ามันเกิดขึ้นได้ไงนะ ใจสั่น
เราพยายามลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมด ด้วยการกินยานอนหลับเพื่อให้ไม่คิดมากตลอดปิดเทอมหลังค่ายฤดูร้อนนั้น
หลังจากเปิดเทอม เราก็เอาแต่เครียดมากเรื่องคลิปที่ถูกถ่าย แต่เวลาผ่านไปก็ดูเหมือนคลิปไม่ได้ถูกปล่อย
แต่คงมีคนไม่น้อยที่ได้ดู อย่างน้อยก็พวกเพื่อน
เรากลายเป็นคนเงียบไปเลย เพราะกลัวเพื่อนตัวเอง
ตอนเราม.4 ช่วงนั้นคือช่วงBB เราคุยบีบีกับคนที่ไม่รุ้จักมากกว่าใช้ปากพูดกับคนอื่น
และตอนนั้นเองที่เราได้เจอกับแฟนที่คบกันปัจจุบัน
และคุยกันด้วยดี แล้วตกลงคบกัน โดยที่แฟนก็ไม่ได้รู้อดีตของเรา
จนทุกวันนี้ .. แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีความสุขนะ แฟนเราเจ้าชู้มากกกกกกกก เราเคยตั้งกระทู้ก่อนหน้านี้แล้ว 7ปีที่คบกับแฟน
ตอนนี้แฟนก็ขอเราแต่งงาน ซึ่งเราเองก็ยังไม่ได้ตกลง
เราทรมานกับอดีตเรื่องราวชีวิตของเรามาก ทั้งเรื่องพี่ชาย ลูกพี่ลูกน้อง เพื่อน แฟน
ไม่รู้เราทำกรรมอะไรมา คิดอยากจะฆ่าตัวตายวันละหลายๆรอบ ท้อ เหนื่อย เครียด ภาพนรกวนเวียนในหัว
หลับตาก็มีแต่เรื่องราวนรกลอยมาทำให้นอนไม่หลับ
ทรมาน ชีวิตเราเกิดมาชาตินึง จำเป็นต้องเจอเรื่องมากมายขนาดนี้เลยหรอ
เราควรทำไงกับชีวิตเรา เราลืมอดีตเลวร้ายไม่ได้เลย ทรมาน
ชีวิตที่มีแต่ความทุกข์แบบนี้ ควรมีทางออกยังไง?
เป็นเรื่องที่เก็บมาตลอดสิบกว่าปี ตั้งแต่จำความได้
ตอนนี้เราอายุ 22 ตั้งแต่เราอยู่อนุบาล ตั้งแต่พอเริ่มจำความได้
เราอยู่กับครอบครัวในบ้านหลังใหญ่ มีพ่อเรา แม่เรา ปู่ ย่า พี่ชายต่างแม่(พ่อเดียวกัน)
เรากับพี่ชายอายุห่างกัน10ปี
ตอนเราอนุบาล ความทรงจำที่เลวที่สุดในชีวิตคือการโดนพี่ชายต่างแม่ข่มขืน
ด้วยความเป็นเด็กตอนนั้น เราจำคำพูดของพี่ชายได้ขึ้นใจ ว่าถ้าเราไปบอกใคร พี่จะฆ่าเราให้ตาย
เราโดนพี่ทำแบบนั้นตลอด หลังจากนั้นก็มีลูกชายของป้ามาเห็น คือลูกพี่ลูกน้อง เขาก็มาร่วมข่มขืนเราด้วย
เป็นแบบนั้นตั้งแต่เราอยู่อนุบาล จนเราขึ้นป.2
พ่อกับแม่เราสร้างบ้านใหม่และย้ายออกมาจากบ้านที่ปู่ย่าอยู่ พี่ชายเราอยู่กับปู่ย่า
เมื่อไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน เรื่องทั้งหมดก็จบลง เราก็พยายามลืม
แต่บ้านใหม่เราก็ไม่ได้ไกลจากบ้านปู่ย่า สามารถเดินกันถึง
เราเลยกลายเป็นคนเก็บตัวเพราะกลัวพี่ชายและลูกพี่ลูกน้องจะมาหา
เราเก็บตัวอยู่ในห้องนอน แม้แต่กินข้าวเราก็ตักข้าวไปกินในห้องนอน จะออกข้างนอกก็แค่ตอนไปโรงเรียน
เราใช้ชีวิตแบบนั้นตั้งแต่ป.2จน ม.1 แม่เราไม่รุ้ว่าเราเป็นอะไร
และแม่ก็ตัดสินใจให้เราย้ายโรงเรียน ไปอยู่หอ เพื่อให้เราออกจากห้องที่เราขังตัวเอง
ตอนเราไปอยู่หอแรกๆ เรามีอาการปวดหัวแบบไม่มีสาเหตุ เราเข้ารับการรักษาตัวที่โรงพยาบาล ด้วยอาการปวดหัวเรื้อรัง
หมอหาสาเหตุต่างๆนาๆ เปลี่ยนโรงพยาบาลไป แต่ละที่ก็บอกสาเหตุไม่เหมือนกัน
บอกว่าเป็นไมเกรนบ้าง โรคซึมเศร้าบ้าง อารมณ์สองขั่วบ้าง คลื่นไฟฟ้าในสมองผิดปกติบ้าง พีคสุดคือถึงขั้นจิตไม่ปกติ
เรารักษาตัวด้วยอาการปวดหัวหมดค่ารักษาไปเยอะ แต่ก็ไม่หาย จนสุดท้ายแม่ก็พาเราไปนั่งสมาธิที่วัดช่วงปิดเทอมทุกๆปิดเทอม อาการปวดหัวบ่อยก็ค่อยๆหายไป
จนม.3จะขึ้นม.4 เหตุการณ์นรกก็เกิดขึ้นกับเราอีก เข้าค่ายฤดูร้อน
เราโดนเพื่อนสนิทที่เรียนด้วยกันมาหลายปีข่มขืนและมีเพื่อนอีกคนคอยถ่ายคลิป เราขอไม่เล่ารายละเอียดว่ามันเกิดขึ้นได้ไงนะ ใจสั่น
เราพยายามลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมด ด้วยการกินยานอนหลับเพื่อให้ไม่คิดมากตลอดปิดเทอมหลังค่ายฤดูร้อนนั้น
หลังจากเปิดเทอม เราก็เอาแต่เครียดมากเรื่องคลิปที่ถูกถ่าย แต่เวลาผ่านไปก็ดูเหมือนคลิปไม่ได้ถูกปล่อย
แต่คงมีคนไม่น้อยที่ได้ดู อย่างน้อยก็พวกเพื่อน
เรากลายเป็นคนเงียบไปเลย เพราะกลัวเพื่อนตัวเอง
ตอนเราม.4 ช่วงนั้นคือช่วงBB เราคุยบีบีกับคนที่ไม่รุ้จักมากกว่าใช้ปากพูดกับคนอื่น
และตอนนั้นเองที่เราได้เจอกับแฟนที่คบกันปัจจุบัน
และคุยกันด้วยดี แล้วตกลงคบกัน โดยที่แฟนก็ไม่ได้รู้อดีตของเรา
จนทุกวันนี้ .. แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามีความสุขนะ แฟนเราเจ้าชู้มากกกกกกกก เราเคยตั้งกระทู้ก่อนหน้านี้แล้ว 7ปีที่คบกับแฟน
ตอนนี้แฟนก็ขอเราแต่งงาน ซึ่งเราเองก็ยังไม่ได้ตกลง
เราทรมานกับอดีตเรื่องราวชีวิตของเรามาก ทั้งเรื่องพี่ชาย ลูกพี่ลูกน้อง เพื่อน แฟน
ไม่รู้เราทำกรรมอะไรมา คิดอยากจะฆ่าตัวตายวันละหลายๆรอบ ท้อ เหนื่อย เครียด ภาพนรกวนเวียนในหัว
หลับตาก็มีแต่เรื่องราวนรกลอยมาทำให้นอนไม่หลับ
ทรมาน ชีวิตเราเกิดมาชาตินึง จำเป็นต้องเจอเรื่องมากมายขนาดนี้เลยหรอ
เราควรทำไงกับชีวิตเรา เราลืมอดีตเลวร้ายไม่ได้เลย ทรมาน