เราควรทำยังไงกับคนแบบนี้ดี?

สวัสดีค่ะ เราแค่อยากเล่าเฉยๆเพราะตอนนี้เราโอเคแล้ว
                        คือเราเคยรู้จักคนๆนึงซึ่งเป็นพี่ที่รร. เราสนิทกับพี่คนนี้เพราะเราทำผ้าเช็ดหน้าหายเลยทักไปถาม ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เราไม่เคยคุยกันเลยแต่ก่อนที่เราทำหายเราจำได้ว่าพี่คนนี้อยู่ใกล้ๆเรา แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ผ้าเช็ดหน้าคืนแต่เราได้พี่สาวเพิ่มคนนึง ( จขกท.คบผญค่ะ ) แต่หลังจากวันนั้นเราก็คุยทุกๆวันจนสนิทมากแต่ก็เป็นพี่น้องเพราะจขกท.มีแฟนแล้ว คอลกันทุกคืนแต่แฟนไม่รู้เลยเพราะเรารู้ว่าเขาสองคนไม่ถูกกัน เรานิสัยไม่ดีเลยเนอะ ต่อๆ เราก็โทรหากันมาเรื่อยๆจนวันนึงเราเลิกกับแฟน พี่คนนี้ก็เข้าปลอบพาไปนู้นไปนี่จนคนอื่นคิดว่าเราคบกันแต่ป่าวนะคะ เราไม่ใช่ผญง่ายอะที่จะลืมใครได้ไว เราก็คุยกับพี่คนนี้ตลอดแต่ยิ่งนานพี่คนนี้ยิ่งทำเราหวั่นไหวจนเราชอบพี่เขาจนได้ เหมือนจะดีนะ แต่พี่เขาเป็นคนไม่แคร์โลก ค่อนข้างหยิ่ง สนใจแต่ตัวเองประมาณว่าทำอะไรสบายใจก็จะทำอะ แล้วก็มีช่วงนึงที่เพื่อนเรารู้แล้วก็แซวทุกครั้งที่เจอ เราเดาว่าพี่เขาคงอึดอัดเพราะไม่ค่อยชอบยุ่งกับใคร เรารู้สึกผิดมากๆเพราะเราไม่อยากให้เขาคิดมากเลยแล้วเราก็ไม่หวังอะไรกับพี่เขามากไปกว่านั้น แล้วยิ่งอึดอัดมากๆเราก็ยิ่งทะเลาะกัน จนสารภาพรักกัน ตอนนั้นคิดว่าไหนๆก็ไหนๆแล้วชั่งมันเถอะเราไม่มีอะไรจะเสีย แต่สุดท้ายเขาก็บอกชอบเราคืน ตอนนั้นฟินมากค่ะ5555555555555 แต่ใครว่าจะดีละคะ เราชอบกันก็จริงแต่เขาชอบเราแบบไหน หลังจากช่วงนั้นสักพักพี่เขาก็หายไป เราก็ตามง้อเพราะคิดวาโกรธอะไรเรารึป่าว จนนานมากเราก็เลยถามตรงๆไปเลยว่าจะเอายังไงทำไมไม่ตอบ คำตอบที่ได้คือ เขาเบื่อเราค่ะ ตอนนั้นโลกหยุดหมุนเลย เราอื้อไปหมด เราได้แต่ตอบไปว่าโอเคๆเราออกมาก็ได้ เราทำใจอยู่สักพักเลย นน.เราก็ลดเพราะเราไม่อยากกินอะไร นึกแล้วขำมาก555 แต่เขากลับมาง้อค่ะเราก็ดีใจนะที่คราวนี้เขาขอเราเป็นแฟนด้วยเราก็ตกลงเอาดื้อๆงงตัวเองเหมือนกัน ตอนนี้คบกันได้สักพักแล้วค่ะ อารมขึ้นๆลงๆ เราก็ไม่ตามเท่าไหร่เราเหนื่อยแต่อยู่แล้วมีความสุขมาก งงมั้ยค่ะ เพื่อนๆมีประสบการณ์แบบนี้มาแชร์กันนะคะ