สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องอยากระบาย อยากได้คำปรึกษาค่ะ ยาวนิดนะคะ
ตอนนี้เราอายุ 14-15 ค่ะ (ขอใช้แทนตัวเองว่าเรานะคะ) ครอบครัวเรามีอยู่ 5 คน พ่อแม่พี่เราน้อง แม่เราไม่ค่อยมีเวลาให้ทำงานแต่เช้ากลับมาก็ 2ทุ่ม แม่เราเหมือนไม่สนใจในเรื่องที่เราปรึกษา มักพูดตัดบท หรือให้คำปรึกษาส่งๆ ซึ่งปัญหาต่างๆเราต้องเก็บไว้
ส่วนพ่อเรา ไม่ได้ทำงานอะไรมีหน้าที่เลี้ยงน้อง(อายุ 4 ขวบ)และทำงานบ้าน(แปลกใช่มั้ยค่ะ) เราไม่ปรึกษาพ่อแน่ๆ เพราะอารมแปรปรวน ไม่สนใจที่เราถาม ตอบห่วนๆ เหมือนแม่แหละค่ะ แต่แย่กว่า เวลาที่พ่อเราเลี้ยงน้องมักเลี้ยงแบบตามใจ เลี้ยงด้วยโทรศัพท์พ่อเราก็ติดโทรศัพท์ แล้วเรารักน้องมากๆ เราอยากให้น้องโตมาเป็นเด็กที่ดี แต่พ่อเรามักเลี้ยงแบบพ่อแม่รังแกฉัน เราอยากให้พ่อแม่มีเวลาให้น้อง เล่นกับน้องเหมือนเด็กที่พ่อแม่ใส่ใจ ซึ่งเราแคร์ความรู้สึกน้อง พ่อและแม่มากๆ ทำให้ตอนนี้เรารู้สึกตึงเกินไป เหนื่อย รู้สึกลำบาก เราพยายามมากกำความรู้สึก แต่มันปล่อยวางไม่ได้ พอเราจะพักแต่ล่ะที เราก็รู้สึกสำนึกในบุญคุณ เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่จะพัก เราฝืนตัวเองมากรู้สึกได้เลย แต่ภาระความรู้สึกที่มีมันปล่อยไม่ได้ พ่อเราจะอธิบายว่าตอนนี้เราเหนื่อยมาก อยากให้ใส่ใจน้องหน่อย แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย พ่อแม่มักมองเราด้วยความสงสัยว่า เหนื่อยอะไร? ทำงานอะไร? เห็นเล่นแต่โทรศัพท์? ประโยคพวดนี้ไม่ใช่คำถามค่ะ แต่เป็นประโยคแสดงความไม่พอใจ เราคิดที่จะไปให้พ้น(เช่น หาทางออดิชั่นให้ผ่าน จะได้ไปเกาหลี ไปที่ไกลๆ) การที่เราไปอาจทำให้พวกเรารู้ในสิ่งที่เรารู้สึก แต่เราจะทิ้งน้องได้ไง? เราไปไหนไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกยังไงไม่รู้ งงๆ เหนื่อย ตื่อๆ ไม่อยากพูดไม่อยากอธิบายอะไรอีก
เราอยากรู้ที่เรารู้สึกตอนนี้ และ วิธีแก้
ช่วยหน่อยนะคะ
รู้สึกเบื่อครอบครัว เหนื่อย ทำไงดี?
ตอนนี้เราอายุ 14-15 ค่ะ (ขอใช้แทนตัวเองว่าเรานะคะ) ครอบครัวเรามีอยู่ 5 คน พ่อแม่พี่เราน้อง แม่เราไม่ค่อยมีเวลาให้ทำงานแต่เช้ากลับมาก็ 2ทุ่ม แม่เราเหมือนไม่สนใจในเรื่องที่เราปรึกษา มักพูดตัดบท หรือให้คำปรึกษาส่งๆ ซึ่งปัญหาต่างๆเราต้องเก็บไว้
ส่วนพ่อเรา ไม่ได้ทำงานอะไรมีหน้าที่เลี้ยงน้อง(อายุ 4 ขวบ)และทำงานบ้าน(แปลกใช่มั้ยค่ะ) เราไม่ปรึกษาพ่อแน่ๆ เพราะอารมแปรปรวน ไม่สนใจที่เราถาม ตอบห่วนๆ เหมือนแม่แหละค่ะ แต่แย่กว่า เวลาที่พ่อเราเลี้ยงน้องมักเลี้ยงแบบตามใจ เลี้ยงด้วยโทรศัพท์พ่อเราก็ติดโทรศัพท์ แล้วเรารักน้องมากๆ เราอยากให้น้องโตมาเป็นเด็กที่ดี แต่พ่อเรามักเลี้ยงแบบพ่อแม่รังแกฉัน เราอยากให้พ่อแม่มีเวลาให้น้อง เล่นกับน้องเหมือนเด็กที่พ่อแม่ใส่ใจ ซึ่งเราแคร์ความรู้สึกน้อง พ่อและแม่มากๆ ทำให้ตอนนี้เรารู้สึกตึงเกินไป เหนื่อย รู้สึกลำบาก เราพยายามมากกำความรู้สึก แต่มันปล่อยวางไม่ได้ พอเราจะพักแต่ล่ะที เราก็รู้สึกสำนึกในบุญคุณ เรารู้สึกผิดทุกครั้งที่จะพัก เราฝืนตัวเองมากรู้สึกได้เลย แต่ภาระความรู้สึกที่มีมันปล่อยไม่ได้ พ่อเราจะอธิบายว่าตอนนี้เราเหนื่อยมาก อยากให้ใส่ใจน้องหน่อย แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย พ่อแม่มักมองเราด้วยความสงสัยว่า เหนื่อยอะไร? ทำงานอะไร? เห็นเล่นแต่โทรศัพท์? ประโยคพวดนี้ไม่ใช่คำถามค่ะ แต่เป็นประโยคแสดงความไม่พอใจ เราคิดที่จะไปให้พ้น(เช่น หาทางออดิชั่นให้ผ่าน จะได้ไปเกาหลี ไปที่ไกลๆ) การที่เราไปอาจทำให้พวกเรารู้ในสิ่งที่เรารู้สึก แต่เราจะทิ้งน้องได้ไง? เราไปไหนไม่ได้ ตอนนี้รู้สึกยังไงไม่รู้ งงๆ เหนื่อย ตื่อๆ ไม่อยากพูดไม่อยากอธิบายอะไรอีก
เราอยากรู้ที่เรารู้สึกตอนนี้ และ วิธีแก้
ช่วยหน่อยนะคะ