ผมควรจะหายไปจากชีวิตเค้าดีไหมครับ...การกลับมาของแฟนเก่า

สวัสดีครับ นี้เป็น กระทู้แรกของชีวิต เพราะผมก็ไม่รู้จะไปอธิบายให้ใครรับฟังแล้ว

ขอบอกก่อนว่า ผมกับแฟน ตอนคบกัน เราอายุห่างกัน 10 ปีคับ
ตอนนี้เราเลิกกันแล้วคับ แต่...เราก็ยังเป็นพี่น้องกัน

      เริ่มต้นจากการที่ผมได้รับคำแนะให้รู้จักพี่เค้าจากเพื่อนรุ่นน้อง จากนั้นผมกับแฟนก็ได้คับกัน แฟนผมเป็นคนมีฐานะ พูดง่ายๆคือรวย ตอนคบกันผมก็โดนบีบคั้นจากสังคมรอบข้าง โดยการดูถูกว่าเป็นเด็กเลี้ยง ทั้งๆที่จะถูกมองว่าเป็นแฟนกัน แต่...ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรคับเพราะผมถือว่าความรักมันเกิดขึ้นจากคนสองคนไม่ได้เกิดจากคนรอบข้าง ....  
      พี่เค้าเป็นคนนิสัยดีคับ ไม่ดื่มเหล้า ไม่เที่ยวกลางคืน (อาจจะมีบ้างนิดหน่อยปีละครั้ง) เป็นคนที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงมากคับ และเค้าหน้าตาดี สะอาด ครอบครัวเค้าก็ดีครับ มีครบทุกอย่าง บ้าน รถ ธุรกิจ เรียกว่าเพอเฟคมากๆ ส่วนผม ก็เป็นเด็กธรรมดาคนนึงครับ ไม่ได้มีความพิเศษเยอะ แค่ตอนนั้นเรียนดี ก็เป็นเด็กวัยรุ่นที่ไม่ได้ดูดีมาก และก็ไม่ได้แย่มาก บ้านของผมทั้งพ่อและแม่ รับข้าราชการ คับ เราเลยมีฐานะบานกลาง พอมีพอกิน มีบ้างไม่มีบ้าง อยากได้อะไรก็ต้องเก็บออมเอาเอง
      หลังจากที่เราได้คบกันแรกๆ ทุกอย่างโคตรจะมีความสุขเลยครับ พี่เค้าน่ารักเอาใจใส่ทุกอย่าง พยายามเปลี่ยนเด็กธรรมดาๆคนนึงให้กลายเป็นคนที่เพอเฟคสำหรับเค้า แต่ผมก็ไม่ได้อยากได้อะไรจากเค้านะคับ เพราะก่อนคบกัน ผมเคยบอกพี่เค้าว่า "สิ่งของที่พี่ให้ มันคือสิ่งนอกกาย สิ่งที่ทำให้เราอยู่กันไปนานๆนั้นก็คือความรักและความเข้าใจ" ใช่คับผมพูดแบบนั้นจริงๆ เพราะตอนนั้นผมรู้สึกว่าผมเด็กมากๆไม่ได้อยากได้อะไรเป็นพิเศษ สิ่งของที่ได้ยากมากที่สุดตอนนั้นก็น่าจะเป็น iPhone ผมแทบจะไม่รู้จักของแบรน์แนม อะไรหรอกคับ แต่พี่เค้าก็ให้ผมบ้างเพราะให้เหตุผลว่าอยากให้ แค่นั้น
     ช่วงเวลาที่เราคบกันมันเป็นอะไรที่น่าอิจฉามากคับสำหรับเด็กวัยเดียวกัน เพราะพี่เค้าชอบมารับผมไปทานข้าว เวลาเลิกเรียน คิดภาพตามนะคับ เราเดินออกจากโรงเรียนที่เพื่อนขับมอเตอไซย์มาเรียน แต่ผมกลับได้นั้งเบนส์ กลับบ้าน การคบกันช่วงแรกก็ค่อนข้างลำบากนะคับเพราะช่วงอายุเราต่างกัน แต่ก็ไม่มากเพราะ พี่เค้าทำธุรกิจส่วนตัวเลยมีเวลาพูดคุยกัน จึงไม่ได้มีปัญหาไรมากคับ
     หลังจากคบกันประมาน 4-5 เดือน ผมว่าทุกคนก็คงจะรู้จักช่วงนี้กันดีคับ "ช่วงหมดโปรโมชั่น" ทุกอย่างรู้สึกฝืดเคืองไปหมด ทั้งการเป็นอยู่เค้ามีเวลาให้ผมน้อยลงแต่ผมกลับต้องการเวลาจากพี่เค้ามากขึ้น ผมพยายามคุยกับพี่เค้าว่าปัญหาเกิดจากอะไร เค้าก็อธิบายแบบผู้ใหญ่ คือ "พี่ก็อยากมีเวลาส่วนตัวของพี่บ้าง ถ้า...วุ่นวายกับพี่มากไป พี่อาจจะหายไปจาก...นะ" ด้วยความเป็นเด็กได้ยินแบบนั้นก็กลัว เพราะไม่อยากเลิก บอกตรงๆ ก็เลยปรับตัวเองจนทำความเข้าใจกับพี่เค้า การคุย การเจอกัน ตอนนั้นก็ลดลงนะคับ เพราะอยากเปลี่ยนตัวเองให้เค้าเห็นว่าเราสามารถปรับชีวิตให้เป็นคู่กัน
     จนมาวันหนึ่งผมก็จับได้ว่าเค้ามีคนอื่น.........

    ความรู้สึกตอนนั้น นะเหรอคับ ผมรู้สึกเหมือนชีวิตเสียสูญไปเลย ความรักของเด็กวัยรุ่นผมว่ามันเป็นความรักที่บริสุทธิมากนะคับ เพราะเรามักจะวาดฝันและอนาคตไว้กับความรัก แต่ก็อย่างว่าและคับ ความฝันกับความเป็นจริง ผู้ใหญ่มักจะมองความเป็นจริงอยู่แล้วววว T_T
เหตุการณ์ตอนนั้น ผมนั่งอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นคับ....พี่เค้าเดินมาแล้วถามว่า "เป็นอะไร..." ผมได้แต่ร้องให้แล้วกอดพี่ และถามว่า "พี่ไม่รัก...แล้วเหรอ ทำไมทำแบบนี้ละ" ด้วยความกลัว พี่เค้ากลับตอบว่า "กับ...อะเหรอ ไม่มีอะไรหรอก เค้าแค่เหงาแล้วอยากคุยกับพี่ ก็แค่นั้นจริงๆ หยุดร้องไห้นะไม่น่ารักเลย"
ผมได้ยินแบบนั้นก็ดีใจ ด้วยความเป็นเด็ก นะคับ
   ความรักหลังจากนั้นก็ทำให้ผมแกร่งขึ้น เพราะ ผมก็ปรึกษาใครหลายๆคน "เค้ามีทุกอย่าง ทั้งเงิน ทั้งหน้าตา เค้าจะไปจากเราเมื่อไหร่ก็ได้" ประโยคนี้มันเจ็บมากเลยนะคับ ผมก็รู้สึกปรงในระดับหนึ่ง เราคบกันได้มา 1 ปี ตลอดที่อยู่กับพี่เค้า ผมได้เจอสังคม เจอครอบครัวพี่เค้า ทุกอย่าง มันทำให้ผมเปิดโลกกว้างจากเด็กธรรมดาคนนึง กลายเป็นเด็กที่ความคิดแนวคิดราวๆผู้ใหญ่ ทำให้ผมลืมชีวิตช่วงนั้นไปเลยคับ
   ผมเจอเรื่องราวมากมายระหว่างคับ 2 ปี ทำให้ผมตัดสินใจบอกลาว่าจะไปเรียนต่อ เรื่องราวร้ายแรงพอที่จะทำให้ผมตัดสินใจผลาดครั้งใหญ่ในชีวิตคับ ผมสอบได้ ที่ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ วิทยาเขต... แต่ผมยอมทิ้งเงินทิ้งตำแหน่ง ทะเลาะกับพ่อแม่ เพื่อที่จะมาเรียนที่ มหาลัย ที่ กทม. คับ ที่ทำแบบนี้เพราะผมอยากถอนตัวจากชีวิตที่ไม่ใช่ชีวิตของตัวเอง ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่คนแบบนี้ ผมเปลี่ยนไปทั้งนิสัย ทั้งการใช้เงิน การตัดสินใจ ทำโมโหง่ายๆกับพ่อแม่ตัวเอง นั้นเป็นเพราะผมเลือกที่จะทิ้งความเป็นตัวเองเพื่อเปลี่ยนให้เข้ากับอีกคน ..... จากนนั้นก็มาเรียนที่ กทม.

   ผมตัดสินใจบอกเลิกกับพี่เค้า ในวันที่ครบรอบ 3 ปี วันนั้นผมไปอยู่บ้านเค้าทั้งวัน แต่เค้าไปทำบุญกับเพื่อนๆเค้า .... ผมนั้งคิดทั้งวันว่าจะพูดยังไงดี ใจหนึงก็อยากคบกันต่อไปเพราะเรารักเค้ามากเหลือเกิน ไม่ได้เป็นเพราะเงินอะไรหรอกนะคับ แต่ตอนที่เค้าดีกับผม ผมลืมไม่ได้จริงๆ แต่วันที่ 9 สิงหาคม วันนั้นผมก็ตัดสินใจ ส่ง Line ไปบอกว่า "เลิกกันนะ"  พี่เค้าก็เงียบไปคับ

   ตอนเวลาที่ตัดสินใจบอกเลิกแล้วกลับมาเรียนตอนนั้นรู้สึกชีวิตผมพังมากคับ ผมไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปเลย เหมือนผมขาดแขนขาไป ฟังดูอาจจะดูโง่นะคับทั้งๆที่โตเป็นเด็กมหาลัยแล้ว แต่ก็นั้นแหละคับ ความรัก ผมร้องไห้ทุกคืน การเรียนแย่ลง สุขภาพก็แย่ลงๆ ตอนนั้นผมเป็นโรคซึมเศร้า ผมคิดถึงบ้าน คิดถึงพ่อแม่ เรียกได้ว่าตอนนั้น นรกมากๆเลยคับ ผมรู้สึกผมคิดผิดที่ยอมหนีปัญหามาคนเดียวทั้งๆที่ตัวเองไม่ผิด แต่ผ่านไปเวลามันก็ทำให้ผมมีชีวิตที่ดีขึ้น ผมตั้งใจเรียน และพูดคุยมีเพื่อนที่สนิทมากขึ้น ทำให้รู้สึกว่าเราก็ไม่ได้อยู่คนเดียว หลังจากที่ไม่มีเค้าคนนั้น ผมกับพี่เค้าก็ขาดการติดต่อไปเลย คับ ทั้งไลน์ ไอจี เฟส ....................
.............................................................................................................................................................................................................

การกลับมา

หลังจากที่เลิกกันไป พี่เค้าก็ทักมาบ้าง บางครั้ง ซึ้งเวลาที่ทักมาผมก็รู้สึกใจหายทุกครั้ง ทุกครั้งที่เค้าทำแบบนี้ผมดีใจปนๆกับเศร้าๆ จนการกลับมาของพี่เค้าทำให้ผมเผลอกลับไปเจอเค้าครับ ... ตอนนั้นผมสอบเสร็จแล้วกลับบ้าน แต่ก็ทักพี่เค้าไปว่าผมกลับบ้านนะ ว่างๆไปดูหนังกัน เค้าตกลงแต่เค้าบอกให้ผมมางานวันเกิดของเพื่อนเค้าด้วยอยากให้มา ผมก็ไปนะคับ....(เพราะคิดถึงและพูดตรงๆผมก็รักอยู่เหมือนเดิมแหละคับเพราะเราทั้งสองก็ไม่ได้มีใคร)
บรรยากาศในงานผมก็เด็กสุดเลยคับ เพื่อนๆของพี่เค้าก็รู้จักผม แต่ผมก็รู้สึกเหมือนไม่ใช่ส่วนหนึ่งของกลุ่มเค้าอยู่ดี เพราะผมเด็กสุดและไม่มีอนาคตอะไรเลย งานเลี้ยงจบลง ผมก็มีหน้าที่ถ่ายรูป จัดนู้นี้ ในกล้องก็มีผมอยู่บ้าง ผมก็บอกแฟนเก่าว่า ผมอยากได้รู้นะ ... พี่เค้าก็บอกว่า "เดี่ยวพี่ลากเข้ากลุ่มไลน์เองนะ" ผมก็ไม่ได้คิดไรคับ ก็เข้ากลุ่ม line ที่มีเพื่อนพี่เค้าอยู่ในนั้นทุกคน และน่าจะเป็นกลุ่มหลักในการพูดคุย ผมก็ได้รูปแล้ว แต่ผมก็ไม่กล้าออก เพราะกลัวเค้าจะมองเราไม่ดี เพราะผมน่าจะออกตั้งแต่คืนนั้นตั้งแต่ได้รูป แต่ผมพลาด.......

ตั้งแต่วันนั้นผมก็ได้อยู่ใน กลุ่ม line สิ่งที่เกิดขึ้นมันอาจจะเป็นสิ่งที่ปกติสำหรับบางคน แต่สำหรับแฟนเก่าอย่างผม ผมรู้สึกว่าผมกำลังโดนรังแกโดนด่าทางอ้อม .... ในแชท แฟนเก่าของผมมักจะเป็นคนที่ถูกพูดถึงเสมอ จะมีเพื่อนเค้า 1 คน ที่พยามพูดถึง "คนที่เหมาะสม คนที่หน้าตาดี คนที่สังคมดี การทำงานความขยัน มาแนะนำแฟนเก่าผมเสมอ" ว่าคบกับคนนี้สิ คนนี้ดี นะ เทอน่าจะคบกับคนนี้ ....
ซึ่งก่อนหน้านี้ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเค้าพูดกันเรื่องนี้กันบ่อยแค่ไหน...กับการส่งเสริมให้คบคนนู้คนนี้ บอกตรงๆนะคับผมอยากกดออกจากกลุ่มเพราะผมรู้สึกไม่ดีมากๆ แต่แฟนเก่าก็ไม่ได้มีการตอบโต้อะไรมาก เพราะอาจจะคิดว่าผมอยู่ในกลุ่ม แต่บางครั้งเค้าก็เหมือนจะเล่นด้วย ผมเลยเป็นหมาในกลุ่ม Line ไปเลยครับ ผมก็ทักแฟนไปบอกว่าผมอยากออกจากกลุ่ม เค้าก็ถาม ว่า "ทำไมต้องออก รำคานเหรอ" แบบนี้ผมก็ไม่กล้าออกเพราะเกรงใจเค้า ทุกวันมักมีเรื่องนี้ผุดขึ้นมาพูดเสมอๆ วันนี้ก็เพิ่งพูดไป ประมานว่าผมจะกลับมาทำไม เลิกกันไปแล้ว ไม่คู่ควรกับเค้าสักนิด งานก็ไม่มี อนาคตก็ไม่มี เงินก็ไม่มี ....

ทำให้ผมรู้สึกว่าการจะคบใครไม่ได้ขึ้นอยู่กับคนสองคนคับ "บางครั้งถ้าคนรอบข้างเค้าชักแรงจูงใจให้คนของเราเสีย มันก็พัง" จนตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมอยากหนีไปจากชีวิตของเค้า ผมอยากหายไม่คุยไม่อยากเจอไม่อยากอยู่ใกล้กับแฟนเก่าอีก

ไม่ใช่ว่าผมไม่รักเค้านะคับ....ผมรักเค้ามากและไม่อยากทำให้เค้าเสียใจ ผมอยากให้เจอคนดีๆกว่าผมคนที่คู่ควรกว่าผม คนที่สังคมรอบข้าง ทั้งเพื่อนและครอบครัวของเค้ายอมรับได้ ผมยอมจะหายไปเพื่อตอบแทนสิ่งดีๆที่เค้าให้ผม ผมควรจะทำไงดีครับกับความรู้สึกนี้