ขอพื้นที่ระบาย คนที่ทิ้งเราไป

ขอใช้พื้นที่นี้ในการระบายนะครับ อาจจะยาวหน่อยแต่ขอบคุณทุกๆ คนที่รับฟังผมครับ

          เรื่องมีอยู่ว่า ผมกับแฟนเป็นแฟนกันมา 4 ปีแล้วครับ แล้วเรื่องราวของเราคือดีมาก คุยเรื่องอนาคตกัน รู้จักครอบครัวของกันและกัน และผมกำลังเรียนต่อโท หลังจากเรียนจบ จากที่ผมรู้จัก คือแฟนเป็นคนดี ไม่เคยคิดจะมีคนอื่น และที่ผมชอบเค้ามากที่สุดคือ ฐานะทางบ้านดี แต่ทำตัวแบบคนทั่วไป กินข้าวกับผมยังไงก็ได้ นั่งรถเมล์กับผมได้ รู้จักใช้เงิน ประหยัด ผมไม่ได้คิดจะเกาะแฟนนะครับ บ้านผมก็ไม่ได้ลำบากขนาดนั้น แต่ก็ไม่ถึงขั้นรวยครับ แฟนผมเป็นคนเซนซิถีฟสูงมาก แบบอะไรนิดหน่อยอาจร้องไห้ได้ ระหว่างคบกันมาก็มีเรื่องทะเลาะกันบ้างครับ มีบ้างที่ผมเป็นฝ่ายผิด มีบ้างที่เค้าผิด เค้าง้องแง้ง แต่สำหรับผมก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เค้าเป็นคนอารมณ์ร้อน ทะเลาะกันทีไรชอบบอกเลิกตลอด ใช้คำหยาบใส่ผม แต่ผมจะเป็นคนใจเย็น พูดด้วยดีดี ไม่เคยบอกเลิก บอกแต่ให้ใจเย็นๆ ค่อยๆ คุยกัน และผ่านมันมาได้ทุกครั้ง พอเค้าอารมณ์ดีจะเป็นเหมือนนางฟ้าเลยครับ เค้ามักพูดว่าผมดีขนาดนี้ จะไปมีคนอื่นได้ไง เค้ารักผมมาก เค้าบอกว่าคบกับผมแล้วเค้าเป็นตัวของตัวเองที่สุด ไม่ต้องพยายามหรือปรับอะไร ตอนที่อารมณ์ดีเค้าจะบอกว่า ถ้าเค้าทะเลาะหรือโมโห ให้ผมใจเย็น ถ้าเค้าบอกเลิก ให้ผมขัดไว้ มันเป็นนิสัยเสียของเค้า แล้วที่ผมอยู่ได้รับได้ ก็เพราะว่าผมเข้าใจเค้าว่าเค้าเป็นอย่างนี้ ผมเลยไม่ว่าอะไรเลย มีปัญหาผมง้อก่อนตลอด แล้วมาคุยถูกผิดกันทีหลัง ว่าแบบนี้ไม่ควรนะ ส่วนเรื่องอื่นๆ ไม่ได้ตามใจกันมากนัก ไปเที่ยวไหนก็แชร์เงินกัน มีความทรงจำที่ดีต่อกันเยอะมาก วันไหนเค้าไม่สบายใจผมก็ไปหาพาไปเลี้ยง เค้าก็ดีใจที่ผมทำวันที่ธรรมดาให้เป็นวันที่พิเศษสำหรับเค้า ตอนสมัยเรียน ห่างกัน ถ้ามีเรื่องง้อ ผมก็นั่งรถมาหาตลอด เดือนนึงผมนั่งรถมาหา 2 - 3 ครั้ง เพราะมหาลัยเราไกลกัน แต่ก็ยังอยู่ใน กทม ครับ แต่หลังจากเรียนจบก็ได้เจอกันมากขึ้น ซึ่งปีหน้า เค้าก็จะเรียนจบ เป็นปีสุดท้าย แล้วพอดีประมาณ เดือนที่แล้ว เค้างานยุ่งมาก เค้ากับผมก็มีเรื่องทะเลาะกัน แต่มันเป็นเรื่องที่ไม่ได้ใหญ่ ว่าผมทำอะไรผิด หรือไปมีคนใหม่ ด่าเค้า ว่าเค้า คือเค้าเซนซิถีฟ แล้วดราม่าหนักมาก ผมก็ไปง้อจนเค้าหาย แล้วตอนนั้นคือหายแล้วจริงๆ หลังจากนั้นเค้าก็ขอทำงาน เพราะเค้าบอกว่างานยุ่ง อาจไม่ค่อยได้คุยสักสองอาทิตย์นะ ซึ่งเราสองคนเข้าใจกันดี ถ้าทำงานก็งาน ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร เป็นแบบนี้มาตั้งแต่ช่วงแรกที่คบกัน คอยซับพอตกันทั้งเรื่องเรียนและเรื่องงาน จนเกรดสวยทั้งคู่ เพราะผมคิดถึงอนาคตที่ต้องดูแลเค้า ยังไงเกรดก็เป็นใบเบิกทางเข้าทำงาน

          หลังจากผ่านไปประมาณ 10-20 วันผมไม่แน่ใจละ เค้ากลับมาบอกผมว่าเค้ายังไม่หายโกรธ ผมก็เอ้ามีไร ค่อยๆ คุยกัน แล้วผมง้อเค้าหนักมาก เค้าก็ไม่หาย ซึ่งผิดปกติละ ที่จะหายทุกครั้ง เค้าบอกไม่ต้องพยายาม พยายามมากไปก็เหมือนเดิม เค้าบอกว่าจะขอห่าง รอให้พร้อมแล้วค่อยมาคบกันใหม่ ตอนนี้เค้าอยากโฟกัสกับงาน ให้เวลาผ่านไป 1 ปี เดี่ยวเรียนจบแล้วเผื่ออะไรๆ จะพร้อมมากขึ้น ซึ่งตอนนั้นเค้ามีงานชิ้นใหม่ เพิ่มมากอีก ผมก็รอให้เค้าเคลียร์งานให้หมด แล้วค่อยมาคุยกัน แต่ระหว่างนั้น มันบังเอิญที่ผมไปเห็นเฟสเค้าในโทรศัพท์ผม คือหลังจากทะเลาะเค้าก็เปลี่ยนรหัสทันที เค้าคุยกะเพื่อนบัดดี้ที่ทำงานคู่กัน แบบดูแฟนผมพยายามมากที่จะเข้าหา แต่ผช คนนั้นดูท่าจะไม่เล่นด้วย ตอนแรกผมก็ดีใจที่ ผช ไม่เล่นด้วย ผมก็ได้แต่อดทน รอดูต่อไป แต่อาทิตย์นั้น ข้างในผมระบมไปหมดครับ คิดไม่ถึงว่าจะเกิดแบบนี้กับคนที่ผมเชื่อใจมากที่สุด รักมากที่สุด แต่ก็ยังไม่เชื่อ เพราะเค้าไม่ใช่คนแบบนี้ มันต้องมีอะไรแน่ๆ แต่หลังจากปรึกษาพี่ๆ ผญ เค้าบอกว่า ผญ เวลาทำอะไรมักใช้ความรู้สึก ไม่ได้ใช้เหตุผลหรอก แต่ระหว่างนั้น บางทีเค้าก็ทักผมมา เหมือนยังรักอยู่ มีใจให้ แต่ก็ทักอีกคนด้วย จนผ่านมา 3 อาทิตย์ ผมมีความเข้มแข็งมากขึ้น และคิดได้ว่า ชีวิตผมต้องเดินต่อ มีเรื่องเรียนรออยู่ ผมเลยตัดสินใจ นัดคุยเพื่อให้เคลีย จะจบหรือไม่จบ จะเอาไง และก่อนที่จะไปคุย ก็เห็นเค้าไประบายกับเพื่อนคนอื่น ว่าเลิกกับผมแล้ว และมีคนอื่นมาจีบ เค้าควรทำไงดี อะไรทำนองนี้ ละพอนัดคุย ผมถามว่าจะเอาไงต่อ แต่คุยด้วยดีดีนะครับ เค้าบอกว่าเค้าอยากเป็นเพื่อน รอให้เวลาเหมาะสม ถึงผมก็บอกว่า คนที่เป็นแฟนมา มันไปเป็นเพื่อนไม่ได้ นอกจากคนนั้นจะหมดรักแล้ว ยังไงผมก็ทำไมไ่ด้ ถ้าจะเป็นเพื่อน ผมไม่ขอทักไปในเฟสเลยละกัน เดี่ยวทักแล้วคิดถึง จะดึงผมจมลงสู่ความเสียใจอีก แล้วผมก็ถามความจริงว่าที่จริงผมรู้นะ ผมเห็นทุกอย่าง เค้ากลับตอบมาว่าเค้ารู้แล้ว เพราะตอนที่เค้าเปลี่ยนรหัส เค้าไม่ได้ล๊อคอินออกจากเครื่องผม ซึ่งจากที่ดูผมก็รู้สึกว่าเค้าไม่ได้โกหก แต่ผมถามว่าคิดไรกับเพื่อนคนนั้นรึเปล่า เค้าบอกว่าเค้าไม่ได้คิด เค้าคิดแค่เพื่อนจริงๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น เป็นเพื่อนที่สนิทมาก ซึ่งเค้าก็ให้เหตุผลมา ต่างๆ นาๆ ผมไม่พูดละกัน แค่นี้ก็ยาวมากแล้ว แล้วผมถามว่าทำไมตอนไประบายกับเพื่อน มันดูเป็นเรื่องจริงจังมาก ดูยังไงก็เรื่องจริง เค้าบอกว่า เค้าสมมติว่าถ้ามีคนมาจีบ จะทำไง จะเลือกใคร ซึ่งผมดูยังไงก็ไม่เมคเซ้น ช่วงแรกอะโอเค ช่วงหลังเหมือนเหตุผลจะไม่พอ ผมก็แล้วแต่ จะเอาไงก็เอา วันนี้มาเพื่อเคลียร์ จะได้จบๆ ถึงเค้าบอกว่า ไม่เกิน 1 ปี เดี่ยวผมก็มีแฟนใหม่ ผช มันก็เป็นแบบนี้กันหมด ผมอยากจะเถียงมากเลย ว่าคนที่รักมากๆ มีเรื่องดีดีด้วยกันขนาดนี้ พูดเหมือนง่ายนะ แต่พอผมพูดไรไป เค้าก็เถียงกลับมาตลอด ว่าเนี่ย แฟนเก่าก็พูดแบบนี้ สุดท้ายไม่เกิน 3 เดือน ได้คนใหม่ คืออยากจะบอกว่ามันไม่เหมือนกันปะ เค้าบอกว่าถ้าครบปีนึง แล้วความรู้สึกยังเหมือนเดิมค่อยมาคบกัน เปิดโอกาสให้ผมไปเจอคนที่ดีกว่า พูดเหมือนง่าย แล้วพอผมถามว่าไม่ได้คิดไรจริงๆ ใช่ไหม เค้าก็บอกจะโทรถามเพื่อนปะละ ว่าไม่มีไรจริงๆ ด้วยความที่ผมไม่อยากให้มือที่สามมาเกี่ยว ผมก็บอกว่าไม่เอา มันเป็นเรื่องของเราสองคน คนอื่นคือคนนอก ไม่ต้องดึงมา

          บางทีผมคิดในแง่ดี คือมันก็ไม่มีไรจริงๆ เค้าแค่เหนื่อย ต้องอาศัยเวลา บางทีก็คิดในแง่ร้ายว่าไม่กล้าบอกผมตรงๆ กลัวผมเสียใจ รอให้ผมไปมีแฟนใหม่ เวลาที่ห่างให้ผมหมดรักไปเอง ตอนนี้ก็ห่างกันแล้วครับ ได้เดือนนึงละ แล้วผมไม่ทักไปเลย ผมถือว่าพรุ่งนี้เป็นวันใหม่แล้ว ผมต้องเข้มแข็งขึ้น แต่ก็มีบ้างที่คิดถึงเค้า แล้วก็คิดนะว่า ตอนนี้ยังคุยกับเพื่อนคนนั้นอยู่รึเปล่า แต่ในใจก็คิดว่า [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ช่างเหอะ เค้าจะทำไรก็ทำ ผมจะโฟกัสเรื่องตัวเองแล้ว

ผมไม่ได้จะเข้าข้างตัวเองว่าผมดีหรือยังไงนะครับ แต่สิ่งที่เค้าไประบายกะเพื่อนเหมือนเค้าไม่ผิด พี่ๆ ผม ผญ เวลามีคนใหม่มักหาข้ออ้างมาบอกว่าตัวเองไม่ผิดเสมอ นี่ผมโชคดีที่ผมรู้สาเหตุด้วย ไม่งั้นผมคงมีคำถามมากมายในหัวว่าผมผิดอะไร แล้วติดตัวไปตลอด ว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้เค้าจากไป แต่ผมว่าเรื่องนี้ยังไงก็ผิดทั้งคู่ และควรมาเคลียกันตรงๆ มากกว่า คือต่อให้ทะเลาะกันยังไง ก็ไม่ควรไปเอามือที่สามมาเกี่ยว ความคิดผมถ้าไม่ใช่ปัญหาร้ายแรง รักกันดีมาตลอด มันจะไม่พังหรอกครับ ถ้าไม่มีมือที่สาม

ตอนนี้ก็ยอมรับครับว่า ไม่พร้อมหรอกที่จะมีคนใหม่ เพราะผมรักเค้ามาก ที่เค้าบอกมา ก็เชื่อ 50-50 ไม่รู้สิครับ หรือเพราะเกิดเรื่องไปแล้วมั้ง เรื่องนี้ไม่ใช่มาโพสว่าต้องการกำลังใจหรืออะไรนะครับ ช่วงแรกผมยอมรับครับว่าพีคมาก ต้องการกำลังใจหนักมาก แต่ก็โชคดีที่มีเพื่อนข้างๆ มีพี่ คอยให้กำลังใจ เป็นที่ปรึกษา 3 อาทิตย์แรกผมร้องไห้ทุกวัน นอนไม่หลับ กินข้าวไม่ได้ ฝันทุกคืน แต่พอผ่านไป คิดได้ว่าต้องพัฒนาตัวเอง และผมได้ทำเต็มที่แล้ว ไม่มีอะไรจะเสียใจ เค้าสิต้องเสียใจมากกว่าที่เสียคนดีดีแบบผมไป หลังจากมีคนให้คำปรึกษา มันเลยดีขึ้นเร็วครับ และผมคิดว่าผมมีพื้นฐานทางใช้ชีวิตที่ดีระดับนึงด้วย ตอนนี้ก็เศร้าครับ แต่เศร้าในระดับที่อยู่ได้ด้วยตัวของตัวเอง และโฟกัสตัวเองแล้ว ที่มาบอกคืออยากระบายเฉยๆ ครับ ถ้าใคร พี่ๆ น้องๆ คิดเห็นยังไง ก็เชิญได้เลยครับ ขอบคุณครับ