เคยเป็นไหม ความรู้สึกโดดเดี่ยวแม้จะมีครอบครัวอยู่ข้างๆ

มันความรู้สึกมาจากข้างในว่าไม่เหลือใคร ไม่มีใครรัก
ทั้งๆที่มีครอบครัวอยู่ข้างๆเสมอ
แต่เหมือนไม่เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น
เพราะเราเป็นคนไม่ชอบพูดความรู้สึกตัวเอง ว่าคิดอะไรอยู่ คนที่บ้านอยากทำอะไรเราก็ไม่ขัด
ถึงแม้บางอย่างจะขัดใจเราแต่เราก็ปล่อยเลยตามเลย

เรามีนิสัยไม่ดีแก้อยากอย่างนึงคือ ขี้ระแวงและตะคอก
พยายามแก้ไขนิสัยตะคอกอย่างจริงจัง
ตอนนี้เราหลบหน้าจากแฟนและลูก เราไม่อยากให้ลูกเป็นเหมือนเรา
และคิดเสมอว่าเราเป็นแม่ที่แย่มาก T^T

ปล.เราควรจัดการกับตัวเรายังไงดี?