ผมเป็นผู้ชายคนนึงที่ใช้ชีวิตแบบไม่มีจุดหมายปลายทาง ใช้ชีวิตให้หมดไปวันๆนึง จนวันนึงมีผู้หญิงคนนึงได้เข้ามาในชีวิตของผม เข้ามาทำให้ชีวิตของผู้ชายมีความหมายได้ใช้ชีวิตเพื่อใครคนนึง ได้ดูแลได้เอาใจใส่ เขาคนนั้น แต่เมื่อเวลาผ่านไปสิ่งที่ผมเคยทำให้ผมกลับทำให้เขาไม่ได้ แต่ก่อนบ้านของเราค่อนข้างไกลกัน แต่ผมยังไปรับไปส่งได้ แต่ในช่วงหลังๆเขาได้ย้ายมาอยู่ใกล้ๆผม แต่แปลกที่ผมกลับบ่ายเบี่ยงในการไปรับไปส่ง ผมใช้ชีวิตเหมือนตัวคนเดียวผมไม่เคยใส่ใจว่าเขาจะอยู่ยังไง ในวันๆหนึ่งผมแทบจะไม่ได้โทหาเลย ไลน์เฟสผมก้ตอบช้ามาก ทั้งๆที่ผมไม่ได้มีคนอื่นผมใช้ชีวิตแบบนี้มาเกือบ2ปีจาก5ปีที่คบกัน จนวันนึงเขาได้ตัดสินใจบอกเลิกผม เราได้คุยกัน ทำให้ผมได้รู้ว่าที่ผ่านมาเขาได้เสียความรู้สึกเจ็บแค่ไหนแฟนผมต้องนอนร้องไห้คนเดียวโดยทีผมไม่รู้เรื่องไม่ได้ใส่ใจอะไรเลย ผมได้ลองนึกย้อนเรื่องที่ผ่านมาผมแทบจะไม่กล้าขอให้เขากลับมาคืนดีกับผมเพราะสิ่งที่ผมทำลงไปนั้นมันทำร้ายผู้หญิงคนๆนึงมากมายแค่ไหน. แต่ผมก้อยากกลับไปแก้ตัวไปทำดีกับเขาดูแลเขาใส่ใจเขา เหมือนกับที่เขาทำมาให้ผมตลอด แต่ตอนนี้มันสายไปแล้วผมไม่มีโอกาสนั้นอีกแล้ว มันคงเป็นเรื่องที่ถูกต้องที่สุดแล้วที่ผมจะโดนบอกเลิก แต่ในใจยังหวังลึกๆว่าจะมีโอกาสกลับไปแก้ตัว
สุดท้ายผมอยากฝากบอกผู้ชายทุกคนนะครับที่ยังมีคนรักให้ดูแลอยู่ ดูแลเขาเถอะครับเอาใจใส่เขาให้เหมือนกับรักกันแรกๆ. อย่าให้ต้องมาเสียใจแบบผมที่ไม่ได้มีโอกาสได้ดูแลคนที่เรารักจนมันสายไป. กระทู้หรือข้อความแบบนี่ผมเคยอ่านมาเยอะนะครับแต่ผมกลับไม่ได้สนใจ จนได้มาเจอกับตัวเองจึงอยากจะเตือนทุกๆคนว่าเชื่อผมเถอะ รักษามันไว้
รักแท้ดูแลไม่ได้
สุดท้ายผมอยากฝากบอกผู้ชายทุกคนนะครับที่ยังมีคนรักให้ดูแลอยู่ ดูแลเขาเถอะครับเอาใจใส่เขาให้เหมือนกับรักกันแรกๆ. อย่าให้ต้องมาเสียใจแบบผมที่ไม่ได้มีโอกาสได้ดูแลคนที่เรารักจนมันสายไป. กระทู้หรือข้อความแบบนี่ผมเคยอ่านมาเยอะนะครับแต่ผมกลับไม่ได้สนใจ จนได้มาเจอกับตัวเองจึงอยากจะเตือนทุกๆคนว่าเชื่อผมเถอะ รักษามันไว้