**ใครขี้เกียจดื่มน้ำข้ามไปย่อหน้าที่ 6**
ต้อนรับเช้าวันใหม่ด้วยการยังไม่นอนเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องต่างๆในชีวิตจนเพลิน วันนี้เราจะพามาสวนกระแสกัน แต่สิ่งที่จะสวนต่อไปนี้ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่อะไร เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน และเกิดขึ้นได้ทุกเพศ ทุกวัย ทุกสถานภาพ อย่าปฏิเสธกันว่าคุณไม่เคยเจอมัน... "ความรัก" เป็นสิ่งที่ไม่ว่าคนหรือแม้กระทั่งสัตว์ก็ย่อมเคยพบเจอ คนเราเจอความรักตั้งแต่ยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ตอนที่อยู่ในท้องแม่ แค่นั้นคุณก็พบเจอความรักแล้ว (เออ..กรณีท้องไม่พร้อมเราไม่พูดถึง มันไม่ใช่ประเด็น) เกิดมาคุณก็ได้รับความรักจากพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ คนรอบข้าง เพื่อน แฟน คู่ชีวิต หรือแม้แต่คนที่เราไม่รู้จัก
ตามสูตร... ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสอ เพราะมันได้สร้างความสุข ความอบอุ่น เป็นแรงบันดาลใจ และเป็นอีกหลายๆอย่าง แต่บางคนความรักเป็นสิ่งเลวร้าย เมื่อมันได้สร้างความทุกข์ที่ชื่อว่า "อกหัก" ขึ้นมา ส่วนตัวเรามองว่าความรักไม่ได้สร้างความทุกข์หรอก คนเรานี่แหละที่สร้างมันขึ้นมาเอง แต่ไม่ว่าอย่างไร แม้เราจะเจ็บปวดเพราะการอกหักมากแค่ไหน สักวันเราก็ต้องกลับมามีความสุขเพราะความรักได้อีกครั้ง แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับตัวแปรต่างๆ สภาพจิตใจ สภาพสังคม ระยะเวลา และอีกมากมาย
เรายังเด็กอยู่ อาจจะมีประสบการณ์ความรักไม่มาก ยังพบเจอกับความรักไม่ครบทุกรูปแบบ โดยเฉพาะไอ้รักที่ "สมหวัง" เนี่ย...ไม่เคยเลย(ไม่นับพ่อแม่พี่น้องเพื่อนอาจารย์นะ) ใช่แล้ว...แม้เรายังเด็ก แต่ก็อกหักมาเยอะ อกหักเป็นว่าเล่น อกหักในชนิดที่ว่าชาชินและเดาได้เลยว่าครั้งต่อไปก็ต้องอกหักอีก บางคนอาจจะบอกว่าเด็กอยู่ ไม่ต้องรีบหรอก คือเราไม่รีบเลยนะ แต่ในเมื่อมันจู่โจมเข้ามาก็ช่วยไม่ได้ที่จะทำตามคำเรียกร้องของหัวใจ
เราเป็นคนประเภทที่ว่าไม่เคยกลัวความรักค่ะ ไม่เคยกลัวที่จะบอกว่ารัก ไม่เคยกลัวคำตอบที่จะได้(ก็นะ...ยังไงก็เหมือนเดิม) แล้วก็ไม่เคยกลัวที่จะเริ่มต้นใหม่ด้วย แม้จะอกหักบ่อยขนาดนี้ แต่เราก็เลือกที่จะรักต่อไป เผื่อมีปาฏิหาริย์น่ะค่ะ(ดูโลกสวยเนอะ) เราว่าความรักมันเหมือนหวยดีๆใบหนึ่ง ถึงงวดนี้เราไม่ถูก ก็ต้องมีสักงวดนั่นแหละ(ปลอบใจตัวเอง) แล้วก็เหมือนการทำข้อสอบ สมมุติมีข้อสอบอยู่ 100 ข้อ ไม่มีทางอ่ะที่เราจะตอบไม่ถูกสักข้อ(แต่ถ้าไมาถูกจริงๆแสดงว่าอาภัพมาก) แต่จะพูดแทนคนที่อกหักบ่อยๆแล้วลองที่จะรักไปเรื่อยๆนะคะ(ตัวเองเลย) เราไม่ได้โลกสวยมีความสุขทุดครั้งนะคะ บางครั้งมันก็ท้อค่ะ มันเกิดคำถามขึ้นในใจว่า "ถ้ารักแล้วยังอกหักเหมือนเดิม จะรักไปทำไมให้เจ็บวะ?" เออ...น่าคิดค่ะ แต่อย่างว่าเลยค่ะ เราเป็นคนประเภทที่ไม่กลัวอ่ะนะ แล้วถ้ามันจู่โจมเข้ามาจริงๆ เราก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวหรอกค่ะ สมองอ่ะห้ามไม่ให้คิดได้ แต่ใจมันฟังที่ไหนล่ะ?
จริงๆเรามีคำตอบหนึ่งอยู่ในใจนะ มันอาจจะดูโลกสวยไปหน่อย เราคิดว่า "เพราะรักทำให้เรามีความสุขค่ะ มันทำให้เราตื่นตัว กะตือรือร้น กะปรี้กะเปร่า แม้ว่าวันหนึ่งเราจะต้องเจ็บปวดจากการอกหัก แต่เราก็จะมีความสุขเพราะรักอยู่ดี"
อีกความคิดหนึ่ง... เราว่าการอกหักไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อความรักครั้งต่อไปหรอกค่ะ แต่ความทรงจำต่างหาก ที่มีผลเป็นอย่างมาก มันเกี่ยวเนื่องถึงการลืม บางคนมีรักใหม่เรื่อยๆเพราะอยากจะลืม แต่ก็ลืมไม่ได้ เราเป็นหนึ่งในนั้นเลย เออ..เกริ่นมาซะยาว จากกระทู้สีชมพูจะเริ่มเข้าสู่กระทู้สีเทาแล้วนะคะ จริงๆประเด็นคือ (ใครขี้เกียจอ่านข้ามมาตรงนี้เลยค่ะ) เราอยากแชร์ประสบการณ์อกหักเจ็บๆ ที่อยากจะลืมแต่ก็ยากที่จะลืม(แหม..สำนวน) คือไม่อยากให้มันดาร์กมาก งั้นขอเติมสีชมพูสักนิดนะคะ ขอแบ่งเป็นเรื่องๆ ให้เพื่อนๆมาร่วมแบ่งปันแต่ละเรื่องราวกัน
1. รักแรก
2. รักที่ยากจะลืม
3. รักที่สมหวัง
ถ้าใครมีสามหัวข้อนี้รวมกันอยู่ในคนเดียวเลยก็เยี่ยมเลยคะ แต่เราคงมีแค่ 1 กับ 2 เนอะ
1. รักแรก...
เอาแบบไม่ชัวร์รักแรกนี่ อ.2 เลยนะ แก่แดดมาก55 แต่เราว่ามันเป็นความผูกพันแบบเด็กๆมากกว่าค่ะ แบบว่าเล่นกันใครเป็นแฟนใครอะไรแบบนี้ เอารักแรกจริงๆ คง ม.1 คือชอบรุ่นพี่วงโยทวาทิตย์ พี่เขาป๊อบมาก ฮอตมาก แต่เราเป็นแค่อีปลวกน้อยตัวหนึ่งอ่ะค่ะ คนนี้เราว่ามันมีความสุขที่ได้แอบมอง แอบส่อง แอบสืบ แอบห่วงใย ทำเนียนเดินไปใกล้ๆ ยิ้มให้ โอ๊ย... Puppy love ค่ะ แต่เขามีแฟนแล้ว สวยอีก เพื่อนเราก็ชอบพี่เขาค่ะ แถมลงทุนมากกว่าเราอีก เราเลยหลีกให้เพื่อนดีกว่าค่ะ วินาทีที่รู้มันก็เจ็บแปลบๆนะ แบบช็อกๆอ่ะ แต่ครั้งนั้นเราลืมง่ายนะ เพราะเราไม่แคร์มากอ่ะ แบบชอบรักพอให้รู้รสชาติ
คือเคยได้ยินว่ารักแรกในนิยามของบางคนคือรักที่รักและทุ่มเทมากที่สุด เจ็บมากที่สุด งั้นถ้าแบบนี้ก็ต้องคนนี้ค่ะ "พี่วงโยฯ" อีกละ...
แต่คนนี้เด็ดคือเขาออกแต๋วๆหน่อยค่ะ ตอนนั้นเรา ม.2 พี่เขา ม.4 คือเขาน่ารักมากค่ะ เราชอบเขาตั้งแต่แรกเจอเลยอ่ะ เขาเป๋นเหมือนทุกอย่างจริงๆนะตอนนั้น เป็นแรงบันดาลใจมาก ตอนนั้นขยันไปโรงเรียนมาก ตื่นเช้า ตั้งใจเรียน แอบส่อง แอบมอง ตามสืบ ซื้อของให้ คือลงทุนทุกฝีก้าวค่ะ มีอย่างเดียวที่ไม่ทำตอนนั้นคือ ทำสวย 55 ปลวกเหมือนเดิม โชคดีที่เขาไม่มีแฟน แต่โชคร้ายที่เขาออกแนวแต๋ว แต่เราก็โลกสวย มโนใหญ่โตว่าจะเปลี่ยนเขา เป็นไง...มีแต่เราเหอะที่วิ่งตามเขา โดนแซว โดนล้อทุกอย่างก็ไม่เลิกนะ ก็ยังเรื่อยๆ จนวันหนึ่งที่เราบอกชอบพี่เขาแล้วก็ต้องอกหักเพราะเขารับไม่ได้ อันนี้เราไม่ค่อยเข้าใจ คือเราทำขนาดนั้นพี่เขาก็น่าจะรู้นานแล้วแหละว่าเราชอบ แต่ไหงเพิ่งมารับไม่ได้ตอนบอก อย่างว่าแหละค่ะ...อย่างน้อยก็ได้รักอ่ะเนอะ
2. รักที่ไม่สมหวัง
เราไม่สมหวังเยอะค่ะ ถ้าให้ครบทุกคนคงสัก 100,000 ล้านตัวอักษรเป็นอย่างน้อย เอาคนที่เจ็บหนักและเป็นประเด็นให้เราต้องมาตั้งกระทู้ละกันค่ะ เรื่องเกิดขึ้นตอน ม.4 เทอม1 ช่วงกลางเทอม คนนี้... "ช่างภาพ" ค่ะ เขาเป็นตากล้องโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดที่เราอยู่ ฝีมือดีจนเราคิดว่าเขาน่าจะมีอายุแล้ว เราคุยกันในเฟซบุ๊ค ไม่เคยเจอกันแต่รู้สึกผูกพันมาก เขาคุยสนุกเพราะมีตรรกะแปลกๆดีๆ ตอนแรกก็แค่เรื่องถ่ายรูปนี่แหละ เพราะเราไปขอคำปรึกษาเขาตอนแข่งถ่ายรูปที่งานรร. ก็คุยกันมาเรื่อยๆ เขาทักบ้างแต่น้อยครั้ง คุยกันเกือบปีค่ะ น่าจะประมาณ 10 เดือนได้นะ แบบสนิทในขั้นที่ว่าเขากล้าบอกว่าเคยชอบเพื่อนกับเราเลยค่ะ ชีวิตช่วงนั้นเรามองว่าดีนะ เหมือนเขาจะสนใจเราอยู่ หรือไม่เราก็แค่มโนอีกตามเคย วันหนึ่งเรานึกสนุกขอคบกับเขา เขาไม่ขัดข้องก็ว่าเอาสิ ตอนนั่นชอบเขาเต็มๆแล้วค่ะ แต่ก่อนที่จะได้เปลี่ยนสถานะ เราก็ไปเจอเรื่องทำร้ายจิตใจเกี่ยวกับเขา (เอาจริงๆนะ ตอนนี้เราจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร) มันหนักมากจนเราทะเลาะกัน จำได้ว่าตอนนั้นขอเวลาทำใจเดือนนึง เขาก็บอกว่า "ต้องกลับมานะ ต้องเป็นเหมือนเดิมนะ สัญญาว่าจะคุยกันเหมือนเดิมนะ" เดือนนึงที่เราไปนั่งทำใจก็ได้กลับไปหาเขา (ตอนนี้ยังนึกไม่ออกว่าเรื่องไร) แต่ก็พบกับความจริงสุดช็อก "เขามีแฟนแล้ว" เราตัดสินใจเลิกยุ่งกับเขาอีกครั้ง ตอนนั้นเขาไม่รั้งแล้วนะ เขาว่าเอาสิ ก็ดี (เฮ้ยคืองงอ่ะ แล้วเดือนก่อนมันคือไร) แต่พีคกว่าเพราะแฟนเขามาเห็น (คือแฟนเขาแอบออนเฟซเขาอ่ะ) ก็ใหญ่โตแล้วก็ตัดปัญหาโดยการบล็อกเฟซเรา...
คือมันงงอ่ะ มันไม่เข้าใจ ถ้าไม่สนใจทำไมไม่ผลักไสตั้งแต่แรก(เช็คเรตติ้ง?) แล้วไอ้ที่ว่าต้องเหมือนเดิมคือ? ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความไม่กระจ่างหรือเปล่า จนตอนนี้ 2 ปีละยังลืมไม่ได้เลย หรืออาจจะเพราะเป็นคนแรกที่แอบหวังมากที่สุด คือเราไม่สวยไงคะ หน้าบ้านๆออกไปทางขี้เหร่ แล้วพี่เขาก็แนวๆเรา อยากลืมนะ นี่ก็ไม่เห็นหน้า ไม่ส่อง(ส่องไม่ได้โดนบล็อก) แล้วทำไมไม่ลืมวะ แถมยังมีความคิดว่าจะลองอีกรอบ ถ้าเจ็บคืออยากเจ็บให้ถึงที่สุดจะได้ไม่ต้องหวนไปหาความเจ็บอีก ในเวลาปกติเราไม่คิดถึงเขาเลย... แต่ถ้าถามว่าคนที่คุณชอบ ชื่อและหน้าเขาลอยขึ้นมาเป็นคนแรกเลยค่ะ ตั้งแต่อกหักจากเขา เราก็มองหาความรักใหม่อยู่เรื่อยๆ แต่ไม่เคยรักใครจริงๆสักทีค่ะ อย่างมากก็หวั่นไหวจนเคลิ้มนั่นล่ะ
อย่างที่เกริ่นมาตั้งแต่แรก สุดท้ายแม้เราจะลืมได้หรือไม่ได้ ก็ต้องมีรักครั้งใหม่มาทำให้หัวใจเราชุ่มชื่นอีกครั้งอยู่ดี หวังว่าจะมีข้อที่ 3 รักที่สมหวังเหมือนเขาบ้างนะคะ ตอนนี้พิมพ์ไปก็งงตัวเองไป หรือที่ลืมไม่ได้เป็นเพราะไม่อยากลืมจริงๆ? เฮ้อ... อยากให้เพื่อนๆร่วมแชร์ประสบการณ์ความรักทั้งสมหวังและผิดหวังด้วยกันเยอะๆนะคะ เผื่อเราจะมีทัศนคติที่ดีต่อความรักมากขึ้น
ร่วมแชร์ประสบการณ์... ชีวิตนี้คุณอกหักมาแล้วกี่ครั้ง?
ต้อนรับเช้าวันใหม่ด้วยการยังไม่นอนเพราะมัวแต่คิดถึงเรื่องต่างๆในชีวิตจนเพลิน วันนี้เราจะพามาสวนกระแสกัน แต่สิ่งที่จะสวนต่อไปนี้ไม่ใช่สิ่งแปลกใหม่อะไร เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน และเกิดขึ้นได้ทุกเพศ ทุกวัย ทุกสถานภาพ อย่าปฏิเสธกันว่าคุณไม่เคยเจอมัน... "ความรัก" เป็นสิ่งที่ไม่ว่าคนหรือแม้กระทั่งสัตว์ก็ย่อมเคยพบเจอ คนเราเจอความรักตั้งแต่ยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ตอนที่อยู่ในท้องแม่ แค่นั้นคุณก็พบเจอความรักแล้ว (เออ..กรณีท้องไม่พร้อมเราไม่พูดถึง มันไม่ใช่ประเด็น) เกิดมาคุณก็ได้รับความรักจากพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่ คนรอบข้าง เพื่อน แฟน คู่ชีวิต หรือแม้แต่คนที่เราไม่รู้จัก
ตามสูตร... ความรักเป็นสิ่งสวยงามเสอ เพราะมันได้สร้างความสุข ความอบอุ่น เป็นแรงบันดาลใจ และเป็นอีกหลายๆอย่าง แต่บางคนความรักเป็นสิ่งเลวร้าย เมื่อมันได้สร้างความทุกข์ที่ชื่อว่า "อกหัก" ขึ้นมา ส่วนตัวเรามองว่าความรักไม่ได้สร้างความทุกข์หรอก คนเรานี่แหละที่สร้างมันขึ้นมาเอง แต่ไม่ว่าอย่างไร แม้เราจะเจ็บปวดเพราะการอกหักมากแค่ไหน สักวันเราก็ต้องกลับมามีความสุขเพราะความรักได้อีกครั้ง แต่นั่นก็ขึ้นอยู่กับตัวแปรต่างๆ สภาพจิตใจ สภาพสังคม ระยะเวลา และอีกมากมาย
เรายังเด็กอยู่ อาจจะมีประสบการณ์ความรักไม่มาก ยังพบเจอกับความรักไม่ครบทุกรูปแบบ โดยเฉพาะไอ้รักที่ "สมหวัง" เนี่ย...ไม่เคยเลย(ไม่นับพ่อแม่พี่น้องเพื่อนอาจารย์นะ) ใช่แล้ว...แม้เรายังเด็ก แต่ก็อกหักมาเยอะ อกหักเป็นว่าเล่น อกหักในชนิดที่ว่าชาชินและเดาได้เลยว่าครั้งต่อไปก็ต้องอกหักอีก บางคนอาจจะบอกว่าเด็กอยู่ ไม่ต้องรีบหรอก คือเราไม่รีบเลยนะ แต่ในเมื่อมันจู่โจมเข้ามาก็ช่วยไม่ได้ที่จะทำตามคำเรียกร้องของหัวใจ
เราเป็นคนประเภทที่ว่าไม่เคยกลัวความรักค่ะ ไม่เคยกลัวที่จะบอกว่ารัก ไม่เคยกลัวคำตอบที่จะได้(ก็นะ...ยังไงก็เหมือนเดิม) แล้วก็ไม่เคยกลัวที่จะเริ่มต้นใหม่ด้วย แม้จะอกหักบ่อยขนาดนี้ แต่เราก็เลือกที่จะรักต่อไป เผื่อมีปาฏิหาริย์น่ะค่ะ(ดูโลกสวยเนอะ) เราว่าความรักมันเหมือนหวยดีๆใบหนึ่ง ถึงงวดนี้เราไม่ถูก ก็ต้องมีสักงวดนั่นแหละ(ปลอบใจตัวเอง) แล้วก็เหมือนการทำข้อสอบ สมมุติมีข้อสอบอยู่ 100 ข้อ ไม่มีทางอ่ะที่เราจะตอบไม่ถูกสักข้อ(แต่ถ้าไมาถูกจริงๆแสดงว่าอาภัพมาก) แต่จะพูดแทนคนที่อกหักบ่อยๆแล้วลองที่จะรักไปเรื่อยๆนะคะ(ตัวเองเลย) เราไม่ได้โลกสวยมีความสุขทุดครั้งนะคะ บางครั้งมันก็ท้อค่ะ มันเกิดคำถามขึ้นในใจว่า "ถ้ารักแล้วยังอกหักเหมือนเดิม จะรักไปทำไมให้เจ็บวะ?" เออ...น่าคิดค่ะ แต่อย่างว่าเลยค่ะ เราเป็นคนประเภทที่ไม่กลัวอ่ะนะ แล้วถ้ามันจู่โจมเข้ามาจริงๆ เราก็ห้ามใจตัวเองไม่ไหวหรอกค่ะ สมองอ่ะห้ามไม่ให้คิดได้ แต่ใจมันฟังที่ไหนล่ะ?
จริงๆเรามีคำตอบหนึ่งอยู่ในใจนะ มันอาจจะดูโลกสวยไปหน่อย เราคิดว่า "เพราะรักทำให้เรามีความสุขค่ะ มันทำให้เราตื่นตัว กะตือรือร้น กะปรี้กะเปร่า แม้ว่าวันหนึ่งเราจะต้องเจ็บปวดจากการอกหัก แต่เราก็จะมีความสุขเพราะรักอยู่ดี"
อีกความคิดหนึ่ง... เราว่าการอกหักไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อความรักครั้งต่อไปหรอกค่ะ แต่ความทรงจำต่างหาก ที่มีผลเป็นอย่างมาก มันเกี่ยวเนื่องถึงการลืม บางคนมีรักใหม่เรื่อยๆเพราะอยากจะลืม แต่ก็ลืมไม่ได้ เราเป็นหนึ่งในนั้นเลย เออ..เกริ่นมาซะยาว จากกระทู้สีชมพูจะเริ่มเข้าสู่กระทู้สีเทาแล้วนะคะ จริงๆประเด็นคือ (ใครขี้เกียจอ่านข้ามมาตรงนี้เลยค่ะ) เราอยากแชร์ประสบการณ์อกหักเจ็บๆ ที่อยากจะลืมแต่ก็ยากที่จะลืม(แหม..สำนวน) คือไม่อยากให้มันดาร์กมาก งั้นขอเติมสีชมพูสักนิดนะคะ ขอแบ่งเป็นเรื่องๆ ให้เพื่อนๆมาร่วมแบ่งปันแต่ละเรื่องราวกัน
1. รักแรก
2. รักที่ยากจะลืม
3. รักที่สมหวัง
ถ้าใครมีสามหัวข้อนี้รวมกันอยู่ในคนเดียวเลยก็เยี่ยมเลยคะ แต่เราคงมีแค่ 1 กับ 2 เนอะ
1. รักแรก...
เอาแบบไม่ชัวร์รักแรกนี่ อ.2 เลยนะ แก่แดดมาก55 แต่เราว่ามันเป็นความผูกพันแบบเด็กๆมากกว่าค่ะ แบบว่าเล่นกันใครเป็นแฟนใครอะไรแบบนี้ เอารักแรกจริงๆ คง ม.1 คือชอบรุ่นพี่วงโยทวาทิตย์ พี่เขาป๊อบมาก ฮอตมาก แต่เราเป็นแค่อีปลวกน้อยตัวหนึ่งอ่ะค่ะ คนนี้เราว่ามันมีความสุขที่ได้แอบมอง แอบส่อง แอบสืบ แอบห่วงใย ทำเนียนเดินไปใกล้ๆ ยิ้มให้ โอ๊ย... Puppy love ค่ะ แต่เขามีแฟนแล้ว สวยอีก เพื่อนเราก็ชอบพี่เขาค่ะ แถมลงทุนมากกว่าเราอีก เราเลยหลีกให้เพื่อนดีกว่าค่ะ วินาทีที่รู้มันก็เจ็บแปลบๆนะ แบบช็อกๆอ่ะ แต่ครั้งนั้นเราลืมง่ายนะ เพราะเราไม่แคร์มากอ่ะ แบบชอบรักพอให้รู้รสชาติ
คือเคยได้ยินว่ารักแรกในนิยามของบางคนคือรักที่รักและทุ่มเทมากที่สุด เจ็บมากที่สุด งั้นถ้าแบบนี้ก็ต้องคนนี้ค่ะ "พี่วงโยฯ" อีกละ...
แต่คนนี้เด็ดคือเขาออกแต๋วๆหน่อยค่ะ ตอนนั้นเรา ม.2 พี่เขา ม.4 คือเขาน่ารักมากค่ะ เราชอบเขาตั้งแต่แรกเจอเลยอ่ะ เขาเป๋นเหมือนทุกอย่างจริงๆนะตอนนั้น เป็นแรงบันดาลใจมาก ตอนนั้นขยันไปโรงเรียนมาก ตื่นเช้า ตั้งใจเรียน แอบส่อง แอบมอง ตามสืบ ซื้อของให้ คือลงทุนทุกฝีก้าวค่ะ มีอย่างเดียวที่ไม่ทำตอนนั้นคือ ทำสวย 55 ปลวกเหมือนเดิม โชคดีที่เขาไม่มีแฟน แต่โชคร้ายที่เขาออกแนวแต๋ว แต่เราก็โลกสวย มโนใหญ่โตว่าจะเปลี่ยนเขา เป็นไง...มีแต่เราเหอะที่วิ่งตามเขา โดนแซว โดนล้อทุกอย่างก็ไม่เลิกนะ ก็ยังเรื่อยๆ จนวันหนึ่งที่เราบอกชอบพี่เขาแล้วก็ต้องอกหักเพราะเขารับไม่ได้ อันนี้เราไม่ค่อยเข้าใจ คือเราทำขนาดนั้นพี่เขาก็น่าจะรู้นานแล้วแหละว่าเราชอบ แต่ไหงเพิ่งมารับไม่ได้ตอนบอก อย่างว่าแหละค่ะ...อย่างน้อยก็ได้รักอ่ะเนอะ
2. รักที่ไม่สมหวัง
เราไม่สมหวังเยอะค่ะ ถ้าให้ครบทุกคนคงสัก 100,000 ล้านตัวอักษรเป็นอย่างน้อย เอาคนที่เจ็บหนักและเป็นประเด็นให้เราต้องมาตั้งกระทู้ละกันค่ะ เรื่องเกิดขึ้นตอน ม.4 เทอม1 ช่วงกลางเทอม คนนี้... "ช่างภาพ" ค่ะ เขาเป็นตากล้องโรงเรียนแห่งหนึ่งในจังหวัดที่เราอยู่ ฝีมือดีจนเราคิดว่าเขาน่าจะมีอายุแล้ว เราคุยกันในเฟซบุ๊ค ไม่เคยเจอกันแต่รู้สึกผูกพันมาก เขาคุยสนุกเพราะมีตรรกะแปลกๆดีๆ ตอนแรกก็แค่เรื่องถ่ายรูปนี่แหละ เพราะเราไปขอคำปรึกษาเขาตอนแข่งถ่ายรูปที่งานรร. ก็คุยกันมาเรื่อยๆ เขาทักบ้างแต่น้อยครั้ง คุยกันเกือบปีค่ะ น่าจะประมาณ 10 เดือนได้นะ แบบสนิทในขั้นที่ว่าเขากล้าบอกว่าเคยชอบเพื่อนกับเราเลยค่ะ ชีวิตช่วงนั้นเรามองว่าดีนะ เหมือนเขาจะสนใจเราอยู่ หรือไม่เราก็แค่มโนอีกตามเคย วันหนึ่งเรานึกสนุกขอคบกับเขา เขาไม่ขัดข้องก็ว่าเอาสิ ตอนนั่นชอบเขาเต็มๆแล้วค่ะ แต่ก่อนที่จะได้เปลี่ยนสถานะ เราก็ไปเจอเรื่องทำร้ายจิตใจเกี่ยวกับเขา (เอาจริงๆนะ ตอนนี้เราจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องอะไร) มันหนักมากจนเราทะเลาะกัน จำได้ว่าตอนนั้นขอเวลาทำใจเดือนนึง เขาก็บอกว่า "ต้องกลับมานะ ต้องเป็นเหมือนเดิมนะ สัญญาว่าจะคุยกันเหมือนเดิมนะ" เดือนนึงที่เราไปนั่งทำใจก็ได้กลับไปหาเขา (ตอนนี้ยังนึกไม่ออกว่าเรื่องไร) แต่ก็พบกับความจริงสุดช็อก "เขามีแฟนแล้ว" เราตัดสินใจเลิกยุ่งกับเขาอีกครั้ง ตอนนั้นเขาไม่รั้งแล้วนะ เขาว่าเอาสิ ก็ดี (เฮ้ยคืองงอ่ะ แล้วเดือนก่อนมันคือไร) แต่พีคกว่าเพราะแฟนเขามาเห็น (คือแฟนเขาแอบออนเฟซเขาอ่ะ) ก็ใหญ่โตแล้วก็ตัดปัญหาโดยการบล็อกเฟซเรา...
คือมันงงอ่ะ มันไม่เข้าใจ ถ้าไม่สนใจทำไมไม่ผลักไสตั้งแต่แรก(เช็คเรตติ้ง?) แล้วไอ้ที่ว่าต้องเหมือนเดิมคือ? ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความไม่กระจ่างหรือเปล่า จนตอนนี้ 2 ปีละยังลืมไม่ได้เลย หรืออาจจะเพราะเป็นคนแรกที่แอบหวังมากที่สุด คือเราไม่สวยไงคะ หน้าบ้านๆออกไปทางขี้เหร่ แล้วพี่เขาก็แนวๆเรา อยากลืมนะ นี่ก็ไม่เห็นหน้า ไม่ส่อง(ส่องไม่ได้โดนบล็อก) แล้วทำไมไม่ลืมวะ แถมยังมีความคิดว่าจะลองอีกรอบ ถ้าเจ็บคืออยากเจ็บให้ถึงที่สุดจะได้ไม่ต้องหวนไปหาความเจ็บอีก ในเวลาปกติเราไม่คิดถึงเขาเลย... แต่ถ้าถามว่าคนที่คุณชอบ ชื่อและหน้าเขาลอยขึ้นมาเป็นคนแรกเลยค่ะ ตั้งแต่อกหักจากเขา เราก็มองหาความรักใหม่อยู่เรื่อยๆ แต่ไม่เคยรักใครจริงๆสักทีค่ะ อย่างมากก็หวั่นไหวจนเคลิ้มนั่นล่ะ
อย่างที่เกริ่นมาตั้งแต่แรก สุดท้ายแม้เราจะลืมได้หรือไม่ได้ ก็ต้องมีรักครั้งใหม่มาทำให้หัวใจเราชุ่มชื่นอีกครั้งอยู่ดี หวังว่าจะมีข้อที่ 3 รักที่สมหวังเหมือนเขาบ้างนะคะ ตอนนี้พิมพ์ไปก็งงตัวเองไป หรือที่ลืมไม่ได้เป็นเพราะไม่อยากลืมจริงๆ? เฮ้อ... อยากให้เพื่อนๆร่วมแชร์ประสบการณ์ความรักทั้งสมหวังและผิดหวังด้วยกันเยอะๆนะคะ เผื่อเราจะมีทัศนคติที่ดีต่อความรักมากขึ้น