สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ไม่รู้เลือกห้องถูกมั้ย?
เราเป็นคนพิมพ์อธิบายอะไรไม่ค่อยเก่ง เข้าเรื่องกันเลยล่ะกันเนอะ^^
ย้อนไปเมื่อ 5 ปีก่อน เราเคยมีแฟนคนหนึ่ง เป็นแฟนคนแรก และคนเดียวของเรา เราคบกันได้ประมาน 3 ปี ตอนนั้นก็เหมือนจะรักกันมาก ไม่ค่อยมีเรื่องทะเลาะกัน คบกันโดยทางบ้านทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้ เพราะย้ายมาอยู่หอด้วยกัน เราเที่ยวด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน แบ่งปันทุกเรื่องราวในชีวิตร่วมกัน ชีวิตช่วงนั้นคือดีมาก เขาไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน ไปไหนจะมีเราไปด้วยตลอดแทบไม่เคยห่างกันเลย จนกระทั่งเขาติดทหารที่พิษณุโลก เป็นครั้งแรกที่เราห่างกันขนาดนี้ (เราอยู่เชียงใหม่) ช่วง 3 เดือนแรกที่เขาฝึกหนัก เราแทบไม่ได้ติดต่อกันเลย ยอมรับว่าเหงามาก แต่เราก็ไม่เคยคุยกับใครเลย เพราะเรารักเขามาก ไม่อยากให้ความเหงามาทำลายความไว้วางใจกัน หลังจากฝึกเสร็จ 3 เดือน เขาก็ได้กลับมาบ้าน 1 อาทิตย์ ช่วงนั้นเราดีใจมาก เหมือนโหยหา เหมือนความเหงาทั้งหมดตลอดเวลาที่ผ่านมามันหายไป แต่เวลาก็ผ่านไปรวดเร็ว เขากลับไปที่ค่ายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเริ่มเปลี่ยนไป ชอบหาเรื่องทะเลาะ เวลาโทรหา หรือทักไปก็บอกไม่ว่าง ฝึกหนัก เหนื่อย เราก็พยายามเข้าใจ พยายามไม่โทรไปรบกวน รอให้เขาว่างแล้วติดต่อมา แต่ระยะห่างมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่รัฐบาลให้เบอร์ทุกเบอร์ลงทะเบียนซิม เขาไม่ว่างเลยฝากเราไปลงทะเบียนให้ เราเลยเข้าไปดูประวัติการโทร แล้วไปเจอเบอร์หนึ่งที่โทรเข้าออกบ่อยกว่าเบอร์เรา เราจึงลองโทรไปเบอร์นั้น มีผู้หญิงรับสาย เราเลยถามว่าเป้นไรกับเจ้าของเบอร์...(ชื่อแฟนเรา) นางก็ตอบว่าเป็นแฟน ตอนนั้นเรารู้สึกหน้าชาไปหมด เราถามรู้จักกันนานหรือยัง นางตอบว่าคุยๆกันได้ประมาน 2 อาทิตย์แล้ว (นางอยู่พะเยา) แต่ยังไม่เคยเจอกัน เราเลยบอกไปว่าเราเป็นแฟนคบกันมาจะ 3 ปีแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ขอโทษเราแล้วบอกว่าไม่รู้จริงๆ ตอนนั้นเราไม่ได้โกรธนางเลย เพราะไม่รู้ไม่ผิด เราเลยขอร้องให้นางเลิกยุ่งกับแฟนเรา นางก็รับปาก สักพักแฟนเราก็โทรมาหาเรา มาโวยวายว่าเราไปคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นไว้ ไปด่าอะไร? ทำไมเขาร้องไห้? ตอนนั้นเรางงมาก เราไม่ได้ด่าว่าอะไรผู้หญิงคนนั้นเลย เราคุยกันดีๆ แต่ทำไมเรื่องมันกลายเป้นแบบนั้น เราเสียใจมาก เราที่เคยอยู่กับเขายามเขาทุกข์ ยามเขาลำบาก กับอีกคนที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเจอหน้า เขาไม่ฟังเราเลย T^T เราเลยถามเขาว่าจะเอายังไง จะเลิกกับเรามั้ย? เขาบอกไม่เลิก เขาจะไปเลิกกับคนนั้นเอง เราก็รอโดยไม่เข้าไปวุ่นวาย แต่เหมือนผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมเลิก เขาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นรับได้ที่จะคบกัน 3 คน ถ้าเรารับได้ก็คบกันไป 3 คน เพราะเขารักเรา แต่เขาก็รู้สึกดีกับผู้หญิงคนนั้นด้วย แต่!! เรากลับรับไม่ได้ เราที่คบกัน 3 ปี กับผู้หญิงที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า เขากลับตัดสินใจเลือกไม่ได้ เราขอร้อง อ้อนวอน ทำทุกวิธีเพื่อรั้งเขาไว้ เพื่อให้เขาเลิกคุยกับคนนั้น แต่ทั้ง 2 คนก็ยืนยันที่จะคบ 3 คน เราจึงเป็นฝ่ายถอยออกมา ตอนนั้นเราร้องไห้ทุกวัน เหล้าเบียร์ที่ไม่เคยกิน ไม่เคยแม้แต่จะเข้า เราก็ได้ลองมันเป็นครั้งแรก (ตอนอายุ 22) เราบล๊อกเฟส บล๊อกเบอร์ บล๊อกไลน์ทุกอย่างของเขา แต่ครอบครัวเขาก็มาขอให้ไปคุยกันดีๆ เพราะเราอาจเข้าใจผิด (เขาไม่ได้เล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้ครอบครัวฟัง) เราขอโทษครอบครัวเขาที่ไม่สามารถดูแลเขาได้อีก ครอบครัวเขาดีกับเรามากนะ แต่เราอยู่ตรงนั้นไม่ได้แล้วไง เราไม่โอเคกับการคบกัน 2-3 คน เราทำตัวหายไปจากชีวิตเขา มันเป็นช่วงเวลาที่ลำบากที่สุด ทุกๆที่มันมีแต่ความทรงจำ เขาไปอยู่ที่ใหม่ แต่เรายังอยู่ที่เดิม ที่ๆมองไปทางไหนก็มีแต่ความทรงจำร่วมกัน มันทรมานมาก เราร้องไห้ทุกๆที่ ไม่ว่ากำลังนั่งเรียน นั่งกินข้าว ทุกๆเวลาที่เผลอคิดถึงเขา ช่วงนั้นเพื่อนเรา ครอบครัวเราเป็นห่วงเรามาก กลัวเราทำร้ายตัวเอง เราใช้ชีวิตแบบซังกะตายแบบนั้น 2 เดือนกว่าๆ จนมารู้สึกตัวว่าคนรอบข้าง บรรยากาศรอบข้างมันหดหู่ ทุกคนเป็นห่วงเรา ตอนนั้นเราเลยเปลี่ยนตัวเองพยายามร่าเริง พยายามให้รู้ว่าเราไม่เป็นไรแล้ว เหมือนคนรอบข้างจะสบายใจขึ้น แต่เราก็ยังนอนร้องไห้ทุกคืน แม้กลางวันจะร่าเริง จะยิ้มกว้างแค่ไหนก็ตาม แต่ยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อไป แม้เจอเรื่องเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม เวลาผ่านไปช้าๆ เราเริ่มดีขึ้น เราเริ่มชิน แต่เราไม่คิดจะมีใครใหม่ พอถึงเดือนที่ 3 ที่เลิกกัน มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา เรารับสาย....แฟนเก่าเราโทรมา เขาจำเบอร์เราได้ เขาโทรมาถามไถ่ว่าเราเป็นยังไง สบายดีมั้ย? พอวางสาย เรากลับมาร้องไห้อีกครั้ง มันยังเจ็บปวดเหมือนเดิม เราแค่ซ่อนมันไว้ เขาขอให้เราปลดล๊อกเฟส เขายังอยากเห็นความเป็นไปของเรา อยากรู้ว่าเรามีความสุขดีมั้ย (ไม่รู้เพื่ออะไร?) แต่เราก็ปลดล๊อก รับเฟสเขาแบบไม่กดติดตาม มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราไปส่องเฟสแฟนเก่า เขายังโพสรูปเก่าๆที่เราถ่ายให้บ่อยๆ แล้วเห็นแฟนใหม่เขามาคอมเม้นว่าคิดถึงแฟนเก่าตลอด เราเลยตามไปส่องเฟสแฟนใหม่เขา ก็มีโพสต์ประมาณว่าความสำคัญคนเราไม่เท่ากัน เราก็พยายามไม่สนใจและใช้ชีวิตของเราต่อไป ( *ลืมบอก เขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยู่คนละจังหวัด เจอกันเฉพาะเวลาที่ทางค่ายปล่อยกลับบ้าน ) เขาทักมาหาเราบ้างนานๆครั้ง คอยถามไถ่เราตลอด เราไปไหนทำอะไรเขาจะรู้หมด (เพราะเราชอบเช็คอิน) เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนเขาปลดประจำการ เขาก็กลับมาอยู่เชียงใหม่ (หลังจากเราเลิกกันได้ปีกว่าๆ) เหมือนเขาได้มาเจอสถานที่เดิมๆ ความทรงจำเดิมๆ แล้วเพิ่งระลึกชาติได้ว่าทำร้ายเราไว้ เขาก็พยายามติดต่อมาหาเรา (ทั้งที่ยังคบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ ) เขาขอเจอเรา เราเองก็อยากรู้ว่าตัวเองจะรู้สึกยังไงถ้าได้เจอกันอีกครั้ง พอเราเจอหน้าเขา ความรู้สึกทั้งหมดมันกลับมา ความรัก ความโหยหา ความคิดถึง ผสมกับความเจ็บปวด ตลอดเวลาที่เลิกกันไปเราไม่เคยแม้แต่จะเจอกัน ตอนนั้นเราได้แต่มองหน้าแล้วยิ้มให้กัน เราไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่เรารู้สึกดีใจที่ได้เจอกันอีก ในความดีใจมันก็มีความเจ็บปวดด้วย หลังจากเจอกันวันนั้นเขาก็ทักไลน์มาว่ายังคิดถึงเสมอ และรู้สึกผิดมาตลอด ที่ผ่านมาเราก็ยังไม่เคยคบใครใหม่ทั้งที่มีคนมาจีบ เพราะเราสงสารคนใหม่ที่เข้ามาหาเรา ในขณะที่ใจเรายังไม่ลืมแฟนเก่าเรา หลายๆคนบอกว่าถ้ามีคนใหม่ จะลืมคนเก่าได้ แต่เรากลับไม่อยากดึงใครเข้ามาเพียงเพราะอยากลืมใครสักคน และเราก็เพิ่งรู้ตัวว่าเราคิดถึงเขามากแค่ไหนตอนที่เราได้เจอเขาอีกครั้ง เราพยายามไม่ติดต่อหาเขาอีกเพราะกลัวตัวเองต้องเสียใจ กลัวต้องเจ็บปวด และไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว จนกระทั่งเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมายายเขาป่วย เราเลยไปเยี่ยม ครอบครัวเขาดีใจที่เรากลับไปเยี่ยม ทุกอย่างที่ครอบครัวเขาเคยมีให้เรามันยังเหมือนเดิม มันยังอบอุ่นเหมือนเดิม ขากลับเขาขอมาส่งเรา เราเลยให้มาส่ง แล้วได้นั่งคุยกัน เขาขอกอดเรา เราเองก็ให้กอด มันเป็นความรู้สึกโหยหา เหมือนเป็นสิ่งที่เราคุ้นเคย เราเกือบมีอะไรกัน แต่เราคิดได้ว่าถ้าแฟนใหม่เขารู้คงเสียใจมาก เราไม่อยากเห็นแก่ตัว...
#เราควรรู้สึกผิดกับแฟนใหม่เขา คนที่แย่งแฟนเราไปใหม?
#เราทั้ง2คนยังมีความรู้สึกดีๆต่อกัน มันคือความรักหรือความผูกพันธ์?
#เขายังเก็บรูปเราไว้ในโทรศัพท์เขา (เปิดรูปดู) และยังเก็บของหลายชิ้นของเราไว้ (ที่บ้านเขา)
#เราดีใจที่ได้เจอเขา แต่เราก็เจ็บปวดที่ได้เจอเขาด้วยเหมือนกัน
#เขาพูดเสมอว่าลืมเราไม่เคยได้ ยังคิดถึงและรู้สึกผิดต่อเราเสมอมา
#เรายังคุยกัน ยังเจอกัน ยังคิดถึงกัน และรู้สึกเหมือนยังไม่ได้เลิกกัน
#เรากำลังเป็นชู้กับแฟนเก่าตัวเองหรือเปล่า?
**ใจหนึ่งเราก็สงสารแฟนใหม่เขานะ ที่แฟนเก่าเรายังคิดถึง ยังติดต่อหาเราเสมอ แต่พอคิดถึงตอนที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับเรา ตอนที่เราอ้อนวอนขออย่าเข้ามาทำลายความรักของเรา แต่สุดท้ายเรากลับต้องเป็นคนออกมาเอง เราไม่ได้อยากแย่งเขากลับมา แต่เราก็อยากมีเขาในชีวิต เพราะการคิดถึงเขามันยังเป็นความสุขของเรา เขาถามว่าถ้าเขาอยากมาหาเราบ้างจะได้มั้ย? เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องรู้สึกยังไง? เราเป็นคนเลวแค่ไหน?
เป็น'ชู้ กับแฟนเก่า ?
เราเป็นคนพิมพ์อธิบายอะไรไม่ค่อยเก่ง เข้าเรื่องกันเลยล่ะกันเนอะ^^
ย้อนไปเมื่อ 5 ปีก่อน เราเคยมีแฟนคนหนึ่ง เป็นแฟนคนแรก และคนเดียวของเรา เราคบกันได้ประมาน 3 ปี ตอนนั้นก็เหมือนจะรักกันมาก ไม่ค่อยมีเรื่องทะเลาะกัน คบกันโดยทางบ้านทั้ง 2 ฝ่ายรับรู้ เพราะย้ายมาอยู่หอด้วยกัน เราเที่ยวด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน หัวเราะด้วยกัน แบ่งปันทุกเรื่องราวในชีวิตร่วมกัน ชีวิตช่วงนั้นคือดีมาก เขาไม่กินเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เที่ยวกลางคืน ไปไหนจะมีเราไปด้วยตลอดแทบไม่เคยห่างกันเลย จนกระทั่งเขาติดทหารที่พิษณุโลก เป็นครั้งแรกที่เราห่างกันขนาดนี้ (เราอยู่เชียงใหม่) ช่วง 3 เดือนแรกที่เขาฝึกหนัก เราแทบไม่ได้ติดต่อกันเลย ยอมรับว่าเหงามาก แต่เราก็ไม่เคยคุยกับใครเลย เพราะเรารักเขามาก ไม่อยากให้ความเหงามาทำลายความไว้วางใจกัน หลังจากฝึกเสร็จ 3 เดือน เขาก็ได้กลับมาบ้าน 1 อาทิตย์ ช่วงนั้นเราดีใจมาก เหมือนโหยหา เหมือนความเหงาทั้งหมดตลอดเวลาที่ผ่านมามันหายไป แต่เวลาก็ผ่านไปรวดเร็ว เขากลับไปที่ค่ายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาเริ่มเปลี่ยนไป ชอบหาเรื่องทะเลาะ เวลาโทรหา หรือทักไปก็บอกไม่ว่าง ฝึกหนัก เหนื่อย เราก็พยายามเข้าใจ พยายามไม่โทรไปรบกวน รอให้เขาว่างแล้วติดต่อมา แต่ระยะห่างมันก็เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ มีอยู่ช่วงหนึ่งที่รัฐบาลให้เบอร์ทุกเบอร์ลงทะเบียนซิม เขาไม่ว่างเลยฝากเราไปลงทะเบียนให้ เราเลยเข้าไปดูประวัติการโทร แล้วไปเจอเบอร์หนึ่งที่โทรเข้าออกบ่อยกว่าเบอร์เรา เราจึงลองโทรไปเบอร์นั้น มีผู้หญิงรับสาย เราเลยถามว่าเป้นไรกับเจ้าของเบอร์...(ชื่อแฟนเรา) นางก็ตอบว่าเป็นแฟน ตอนนั้นเรารู้สึกหน้าชาไปหมด เราถามรู้จักกันนานหรือยัง นางตอบว่าคุยๆกันได้ประมาน 2 อาทิตย์แล้ว (นางอยู่พะเยา) แต่ยังไม่เคยเจอกัน เราเลยบอกไปว่าเราเป็นแฟนคบกันมาจะ 3 ปีแล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ขอโทษเราแล้วบอกว่าไม่รู้จริงๆ ตอนนั้นเราไม่ได้โกรธนางเลย เพราะไม่รู้ไม่ผิด เราเลยขอร้องให้นางเลิกยุ่งกับแฟนเรา นางก็รับปาก สักพักแฟนเราก็โทรมาหาเรา มาโวยวายว่าเราไปคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้นไว้ ไปด่าอะไร? ทำไมเขาร้องไห้? ตอนนั้นเรางงมาก เราไม่ได้ด่าว่าอะไรผู้หญิงคนนั้นเลย เราคุยกันดีๆ แต่ทำไมเรื่องมันกลายเป้นแบบนั้น เราเสียใจมาก เราที่เคยอยู่กับเขายามเขาทุกข์ ยามเขาลำบาก กับอีกคนที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเจอหน้า เขาไม่ฟังเราเลย T^T เราเลยถามเขาว่าจะเอายังไง จะเลิกกับเรามั้ย? เขาบอกไม่เลิก เขาจะไปเลิกกับคนนั้นเอง เราก็รอโดยไม่เข้าไปวุ่นวาย แต่เหมือนผู้หญิงคนนั้นไม่ยอมเลิก เขาบอกว่าผู้หญิงคนนั้นรับได้ที่จะคบกัน 3 คน ถ้าเรารับได้ก็คบกันไป 3 คน เพราะเขารักเรา แต่เขาก็รู้สึกดีกับผู้หญิงคนนั้นด้วย แต่!! เรากลับรับไม่ได้ เราที่คบกัน 3 ปี กับผู้หญิงที่เขาไม่เคยแม้แต่จะเห็นหน้า เขากลับตัดสินใจเลือกไม่ได้ เราขอร้อง อ้อนวอน ทำทุกวิธีเพื่อรั้งเขาไว้ เพื่อให้เขาเลิกคุยกับคนนั้น แต่ทั้ง 2 คนก็ยืนยันที่จะคบ 3 คน เราจึงเป็นฝ่ายถอยออกมา ตอนนั้นเราร้องไห้ทุกวัน เหล้าเบียร์ที่ไม่เคยกิน ไม่เคยแม้แต่จะเข้า เราก็ได้ลองมันเป็นครั้งแรก (ตอนอายุ 22) เราบล๊อกเฟส บล๊อกเบอร์ บล๊อกไลน์ทุกอย่างของเขา แต่ครอบครัวเขาก็มาขอให้ไปคุยกันดีๆ เพราะเราอาจเข้าใจผิด (เขาไม่ได้เล่าเรื่องผู้หญิงคนนั้นให้ครอบครัวฟัง) เราขอโทษครอบครัวเขาที่ไม่สามารถดูแลเขาได้อีก ครอบครัวเขาดีกับเรามากนะ แต่เราอยู่ตรงนั้นไม่ได้แล้วไง เราไม่โอเคกับการคบกัน 2-3 คน เราทำตัวหายไปจากชีวิตเขา มันเป็นช่วงเวลาที่ลำบากที่สุด ทุกๆที่มันมีแต่ความทรงจำ เขาไปอยู่ที่ใหม่ แต่เรายังอยู่ที่เดิม ที่ๆมองไปทางไหนก็มีแต่ความทรงจำร่วมกัน มันทรมานมาก เราร้องไห้ทุกๆที่ ไม่ว่ากำลังนั่งเรียน นั่งกินข้าว ทุกๆเวลาที่เผลอคิดถึงเขา ช่วงนั้นเพื่อนเรา ครอบครัวเราเป็นห่วงเรามาก กลัวเราทำร้ายตัวเอง เราใช้ชีวิตแบบซังกะตายแบบนั้น 2 เดือนกว่าๆ จนมารู้สึกตัวว่าคนรอบข้าง บรรยากาศรอบข้างมันหดหู่ ทุกคนเป็นห่วงเรา ตอนนั้นเราเลยเปลี่ยนตัวเองพยายามร่าเริง พยายามให้รู้ว่าเราไม่เป็นไรแล้ว เหมือนคนรอบข้างจะสบายใจขึ้น แต่เราก็ยังนอนร้องไห้ทุกคืน แม้กลางวันจะร่าเริง จะยิ้มกว้างแค่ไหนก็ตาม แต่ยังไงชีวิตก็ต้องเดินต่อไป แม้เจอเรื่องเจ็บปวดแค่ไหนก็ตาม เวลาผ่านไปช้าๆ เราเริ่มดีขึ้น เราเริ่มชิน แต่เราไม่คิดจะมีใครใหม่ พอถึงเดือนที่ 3 ที่เลิกกัน มีเบอร์แปลกๆโทรเข้ามา เรารับสาย....แฟนเก่าเราโทรมา เขาจำเบอร์เราได้ เขาโทรมาถามไถ่ว่าเราเป็นยังไง สบายดีมั้ย? พอวางสาย เรากลับมาร้องไห้อีกครั้ง มันยังเจ็บปวดเหมือนเดิม เราแค่ซ่อนมันไว้ เขาขอให้เราปลดล๊อกเฟส เขายังอยากเห็นความเป็นไปของเรา อยากรู้ว่าเรามีความสุขดีมั้ย (ไม่รู้เพื่ออะไร?) แต่เราก็ปลดล๊อก รับเฟสเขาแบบไม่กดติดตาม มีอยู่ช่วงหนึ่งที่เราไปส่องเฟสแฟนเก่า เขายังโพสรูปเก่าๆที่เราถ่ายให้บ่อยๆ แล้วเห็นแฟนใหม่เขามาคอมเม้นว่าคิดถึงแฟนเก่าตลอด เราเลยตามไปส่องเฟสแฟนใหม่เขา ก็มีโพสต์ประมาณว่าความสำคัญคนเราไม่เท่ากัน เราก็พยายามไม่สนใจและใช้ชีวิตของเราต่อไป ( *ลืมบอก เขาไม่ได้อยู่ด้วยกัน อยู่คนละจังหวัด เจอกันเฉพาะเวลาที่ทางค่ายปล่อยกลับบ้าน ) เขาทักมาหาเราบ้างนานๆครั้ง คอยถามไถ่เราตลอด เราไปไหนทำอะไรเขาจะรู้หมด (เพราะเราชอบเช็คอิน) เวลาผ่านไปเรื่อยๆ จนเขาปลดประจำการ เขาก็กลับมาอยู่เชียงใหม่ (หลังจากเราเลิกกันได้ปีกว่าๆ) เหมือนเขาได้มาเจอสถานที่เดิมๆ ความทรงจำเดิมๆ แล้วเพิ่งระลึกชาติได้ว่าทำร้ายเราไว้ เขาก็พยายามติดต่อมาหาเรา (ทั้งที่ยังคบกับผู้หญิงคนนั้นอยู่ ) เขาขอเจอเรา เราเองก็อยากรู้ว่าตัวเองจะรู้สึกยังไงถ้าได้เจอกันอีกครั้ง พอเราเจอหน้าเขา ความรู้สึกทั้งหมดมันกลับมา ความรัก ความโหยหา ความคิดถึง ผสมกับความเจ็บปวด ตลอดเวลาที่เลิกกันไปเราไม่เคยแม้แต่จะเจอกัน ตอนนั้นเราได้แต่มองหน้าแล้วยิ้มให้กัน เราไม่รู้ว่าเขารู้สึกยังไง แต่เรารู้สึกดีใจที่ได้เจอกันอีก ในความดีใจมันก็มีความเจ็บปวดด้วย หลังจากเจอกันวันนั้นเขาก็ทักไลน์มาว่ายังคิดถึงเสมอ และรู้สึกผิดมาตลอด ที่ผ่านมาเราก็ยังไม่เคยคบใครใหม่ทั้งที่มีคนมาจีบ เพราะเราสงสารคนใหม่ที่เข้ามาหาเรา ในขณะที่ใจเรายังไม่ลืมแฟนเก่าเรา หลายๆคนบอกว่าถ้ามีคนใหม่ จะลืมคนเก่าได้ แต่เรากลับไม่อยากดึงใครเข้ามาเพียงเพราะอยากลืมใครสักคน และเราก็เพิ่งรู้ตัวว่าเราคิดถึงเขามากแค่ไหนตอนที่เราได้เจอเขาอีกครั้ง เราพยายามไม่ติดต่อหาเขาอีกเพราะกลัวตัวเองต้องเสียใจ กลัวต้องเจ็บปวด และไม่อยากร้องไห้อีกแล้ว จนกระทั่งเดือนกุมภาพันธ์ที่ผ่านมายายเขาป่วย เราเลยไปเยี่ยม ครอบครัวเขาดีใจที่เรากลับไปเยี่ยม ทุกอย่างที่ครอบครัวเขาเคยมีให้เรามันยังเหมือนเดิม มันยังอบอุ่นเหมือนเดิม ขากลับเขาขอมาส่งเรา เราเลยให้มาส่ง แล้วได้นั่งคุยกัน เขาขอกอดเรา เราเองก็ให้กอด มันเป็นความรู้สึกโหยหา เหมือนเป็นสิ่งที่เราคุ้นเคย เราเกือบมีอะไรกัน แต่เราคิดได้ว่าถ้าแฟนใหม่เขารู้คงเสียใจมาก เราไม่อยากเห็นแก่ตัว...
#เราควรรู้สึกผิดกับแฟนใหม่เขา คนที่แย่งแฟนเราไปใหม?
#เราทั้ง2คนยังมีความรู้สึกดีๆต่อกัน มันคือความรักหรือความผูกพันธ์?
#เขายังเก็บรูปเราไว้ในโทรศัพท์เขา (เปิดรูปดู) และยังเก็บของหลายชิ้นของเราไว้ (ที่บ้านเขา)
#เราดีใจที่ได้เจอเขา แต่เราก็เจ็บปวดที่ได้เจอเขาด้วยเหมือนกัน
#เขาพูดเสมอว่าลืมเราไม่เคยได้ ยังคิดถึงและรู้สึกผิดต่อเราเสมอมา
#เรายังคุยกัน ยังเจอกัน ยังคิดถึงกัน และรู้สึกเหมือนยังไม่ได้เลิกกัน
#เรากำลังเป็นชู้กับแฟนเก่าตัวเองหรือเปล่า?
**ใจหนึ่งเราก็สงสารแฟนใหม่เขานะ ที่แฟนเก่าเรายังคิดถึง ยังติดต่อหาเราเสมอ แต่พอคิดถึงตอนที่ผู้หญิงคนนั้นทำกับเรา ตอนที่เราอ้อนวอนขออย่าเข้ามาทำลายความรักของเรา แต่สุดท้ายเรากลับต้องเป็นคนออกมาเอง เราไม่ได้อยากแย่งเขากลับมา แต่เราก็อยากมีเขาในชีวิต เพราะการคิดถึงเขามันยังเป็นความสุขของเรา เขาถามว่าถ้าเขาอยากมาหาเราบ้างจะได้มั้ย? เราไม่รู้ว่าตัวเองต้องรู้สึกยังไง? เราเป็นคนเลวแค่ไหน?