อยากแก้ปัญหาค่ะ แต่ไม่รู้ทำไง

คือ เราเป็นคนที่ไม่ได้เรียนดีมากไม่ได้ขยันอะไรพอถูไถ เราติด0ค่ะและเราแก้ไม่ทันเราพยายามแล้วค่ะก็เลยเป็นผลที่ว่าช่วงปิดเทอมเนี่ยเค้าให้ไปเรียนซ่อมเฉพาะเด็กที่ติด0,ร วิชาละ200บาท ซึ่งเค้ากำหนดวันให้ไปลงทะเบียนในวันที่6มีนา เราไม่ได้ไปค่ะ ก็ไม่ได้คิดอะไรแต่พอมาถึงวันที่20ทางรร.โทรหาพ่อเราบอกว่าเรายังไม่มีการมาลงทะเบียนแก้อะไรเลยพ่อก็โทรมาถามเราด่าเราอย่างผิดหวังเลยค่ะ พ่อเลยพาเราไปรร.ทันทีในวันที่21เราก็ไปถามวิชาการจัดการนู้นนี่ไปถามครูที่สอนวิชาที่เราติดนุ้นนี่ โอเคเราได้งานมาเราสบายใจกลับถึงบ้านครูโทรมาบอกว่า แก้ให้ไม่ได้แล้วผลเค้าเอาไปรวมแล้วบลาๆก็คืองานที่ครูสั่งมาไม่ต้องทำครูให้เราใส่ชุดนร.ไปรร.กับพ่อไปถามวิชาการว่าขอลงทะเบียนเรียนซ่อมได้มั้ยแล้วเตรียมตังไป200บาท แล้วเค้าจะให้มั้ยค่ะว่ากันอีกที ตอนนั้นที่เราคุยกับครูอยู่พ่อเราออกไปทำงานแล้วค่ะเราก็ไม่กล้าโทรบอกกว่าจะบอกวันนี้ก็คือวันที่22เรากลัวพ่อมากค่ะ จะพูดไปตรงๆมันก็ได้แต่ว่าเราไม่สบายใจเลยเรารู้สึกผิดที่ทำให้พ่อเสียใจเรารับไม่ได้กับผลของปัญหาที่เราก่อ เราพยายามจะหนีความจริงหนีปัญหาค่ะ ช่วงนี้เลยคิดแต่เรื่องอยากหายไปอยากตายบ้างอะไรบ้างไม่รู้จะหันไปปรึกษาใครที่เข้าใจและให้คำตอบเราได้ เราอยากมีเวลาได้คิดทบทวนตอนนี้เรายังไม่ได้บอกพ่อว่าต้องไปรร.ไปถามลงทะเบียนนู้นนี้เอาตังไป200จ่ายค่าซ่อมงานที่ครูสั่งมาเค้าบอกแก้ให้ไม่ได้แล้วบลาๆเรายังไม่กล้าบอกค่ะ เราตั้งกระทู้อีกกระทู้นึงประมานว่าอยากตาย ฆ่าตัวตายยังไงวิธีไหนไม่ทรมานมากไม่เจ็บมากตายทันทีไรแบบนี้ คำตอบที่ได้ก็คือเค้าให้เราคิดดีๆก่อนปัญหาแค่นี้อยากตายหรอ แล้วคนที่เค้ามีปัญหามากกว่าลำบากมากกว่าเค้ายังดั้นด้นหาทางมีชีวิตต่อไป ตายไปเราคงไม่ได้ทำสิ่งที่อยากทำหรือก่อนตายก็ทำชีวิตให้คุ้มก่อนมั้ย เรื่องบาปบุญ ฆ่าตัวตายเป็นบาปมหันเลยนะคิดหรอว่าตายไปแล้วมันจะจบคนที่อยู่ข้างหลังเค้าต้องจัดงานศพหรือตามแก้ปัญหาของเรามันยิ่งเป็นภาระเข้าไปอีกจิตใจล่ะ ใจคนที่ยังอยู่ข้างหลังเค้าคงเศร้าโศกเสียใจไปตลอดกว่าเราจะเกิดมาเลี้ยงดูให้ได้ถึงขนาดนี้ทำงานสายคอแทบขาดลำบาทลำบนแต่เรากับคิดเห็นแก่ตัว ประมานนี้ เราอยู่เราทำให้เค้าลำบากระยะยาวลำบากๆๆๆๆ เราพยายามปรับปรุงทำดีแล้วแต่ก็สิ่งที่ทำมาไม่ได้มีค่าในวันที่เรามีปัญหาเค้ากับย่ำยีความรู้สึกของเราใช่ว่าเราต้องการให้มันเป็นแบบนี้แต่เค้ากับพูดแค่ให้เห็นใจเค้าทำไมเราไม่ทำมันให้ดีให้เค้าภูมิใจเคยเรียนได้ทำไมตอนนี้มันแย่ลงๆๆ ลาออกมั้ยไม่ต้องเรียน คือโอเคเรายอมรับยิ่งโตมันก็ยิ่งยากขึ้นเราพยายามอยู่พยายามแล้ว เราก็เด็กนักเรียนคนนึงเราก็เป็นลูกคนนึงเค้าไม่เคยให้กำลังใจเรามีแต่บอกให้เราทำๆๆๆเพื่อเป็นกำลังใจให้กับเค้า แล้วเค้าก็มากดดันเราบั่นทอนจิตใจเราด้วยคำพูดการกระทำ จนเราหาทางออกไม่ได้เราแบกรับความรู้สึกแบบนี้มาตลอดเราทนเราท้อเราเหนื่อยมากกับอะไรแบบนี้ เรารู้ว่าพ่อคงเหนื่อยกว่าต้องทำงานหาเงินส่งเราเรียนแต่เรากับทำให้เค้าผิดหวังอีก เราก็รับไม่ได้ที่เราเห็นเค้าลำบากเราก็รับไม่ได้ที่เราไม่มีความสุขเราอยู่เค้าลำบากเราไม่อยู่มันก็ลดภาระออกไปได้บ้าง ทำยังไงดีช่วยเตือนสติเราหน่อยค่ะ

-เราสนใจแต่ประเด็นของเรานะคะเรื่องบาปบุญเอาไว้ก่อนไม่มีเวลาใส่ใจหรอกค่ะ
https://www.youtube.com/watch?v=ltxYIG1tCpg นี่ค่ะลองเลื่อนๆฟังดูนะคะเรื่องบาปบุญอะไรพวกนี้

-การเรียนไม่มีปัญหาเรื่องเงินอะไรมากมาย
-ครอบครัวเราถือว่าแย่เลยแหละ เราไม่มีแม่ทุกคนในบ้านโกหกเราพยายามสร้างครอบครัวสร้างความทรงจำใหม่ให้แต่เรารู้มาตลอด
ว่าทุกอย่างเป็นยังไง เราเลยจะเป็นคนเก็บกดเพราะอะไรหลายๆอย่างชีวิตที่ทุกคนสร้างให้ก็แย่ชีวิตจริงๆก็แย่เราต้องแบกรับมันไว้
เราเลยติดแก้ปัญหาด้วยการโกหก บางทีโกหกเพื่อให้เราและคนที่เราโกหกสบายใจกับหนีปัญหา อยากหายจากอะไรแบบนี้อะค่ะ
ด้วยความที่โกหกก็ต้องระแวงว่าความจริงจะเผยมั้ยกังวลว่าทุกอย่างจะเป็นยังไงอีก ก็เลยเป็รโรคคิดมากคิดเองเออเองคิดคนเดียวเครียดเองคนเดียวอีกชีวิตก็เลยจะดูหม่นหมองหน่อยๆ เลยกลายเป็นคนหนีความจริงหนีปัญหาไปเลย แก้ยังไงคะ